အသျပာမပါတ့ဲ ေက်ာင္း
မႏၲေလးၿမိဳ႕ေျမာက္ျပင္၊ မိဘေစ်းရဲ႕ေျမာက္ဘက္က ဥပုသ္ေတာ္ရပ္ကြက္ရဲ႕ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေလး ထဲ ဝင္သြားလုိက္ရင္ အေျခခံလူတန္းစားေတြေနတဲ့ အိမ္ေလးေတြရွိတယ္။
အိမ္ကေလးတစ္လုံးရဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းကုိကန္႔ၿပီး စာသင္ခန္းေလးလုပ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းသားထုိင္ခုံ ေတြ ကလည္း (အားနာနာနဲ႔ ကုိယ္ျမင္သလုိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္) နည္းနည္းေတာ့ႏုပ္တာအမွန္ ပါ။ အခန္းေလးကလည္း ဝါးကပ္ထရံကာထားတာ။ စာသင္ခန္းေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္တံခါးရြက္က ပ်က္ေန တယ္။ ျပတင္းတံခါးရြက္က ပ်က္ေနတယ္။ ျပတင္းတံခါးက အျပင္ဘက္ကုိၾကည့္လုိက္ရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ျမင္ ကြင္းက မသားနားပါဘူး။ ၿခံစည္း႐ုိးယုိင္နဲ႔နဲ႔မွာ ထဘီေဟာင္းေတြလွန္းထားတယ္။
သည္စာသင္ခန္းေလးကုိ အေနစုတ္ေပမဲ့ ေရႊထုပ္မယ့္ျမပဝါလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာခံစားမိတယ္။
စာသင္ခန္းေလးရဲ႕ ပုိင္ရွင္ဆရာကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတာၾကာၿပီ။ သူ႔မွာတစ္ခါက တစ္ဘဝေတြ႕ရွိဖူးတယ္။ သူကေဆးမင္ေၾကာင္ထုိးတာ ဝါသနာပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္၊ ေဆးမင္ေၾကာင္ေခတ္ဦးမွာ လူငယ္ေတြ ေဆးမင္ေၾကာင္႐ူးသြပ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း သတင္းေဆာင္းပါး ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရးဖူးတယ္။ (အဲသည္တုန္းက စာေပစိစစ္ေရးက ေဆးမင္ေၾကာင္ သတင္းေဆာင္းပါး ကုိ ေဖာ္ျပခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။) ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦးကုိ တစ္ကုိယ္လုံးေဆးမင္ေၾကာင္ထုိးသူ လူငယ္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ဗ်ဴးဖူးတယ္။
ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့ အလွငါးေမြးသူအျဖစ္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဆုံၾကျပန္ေရာ။ လက္ေကာက္ ဝတ္ ေလာက္ႀကီးတဲ့ ဂ်ပန္ငါးႀကီးေတြ သူေမြးထားတယ္။ ငါးရဲ႕ကုိယ္ကအေရာင္စုံ။ လွသည္ထက္လွေအာင္ ငါးကုိေဆးမင္ေၾကာင္ထုိးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေဆးမင္ေၾကာင္ဝါသနာရွင္ အလွငါးေမြးသူက ယခုေတာ့ ပရဟိတေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔စာသင္ခန္းေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္သြားလည္ေတာ့ ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦးက ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ေတြ႕ေပးဖုိ႔ အဆင္သင့္ေခၚထားတယ္။ ကေလးမေလးအမည္က စႏၵာခ်ဳိ။ သူက ဆရာမ်ဳိးရဲ႕ေက်ာင္းကေလး ဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားဘာသာသင္တကၠသုိလ္ မွာ ျပင္သစ္ဘာသာသင္ယူေနသူပါ။ ျပင္သစ္တုိးဂုိက္လုပ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားသူျဖစ္တယ္။ ရွစ္တန္းက တည္းကဆရာမ်ဳိး တပည့္။
ဆရာမ်ဳိးတစ္ေယာက္ဘယ္လုိကဘယ္ပုံ ပရဟိတေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာရတာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္း ထုတ္တယ္။
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးႏွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္း ကုိသန္႔ဇင္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ ရင္းသူက တုိက္ခန္းတစ္ခုငွားၿပီး အခမဲ့စာသင္ေပးေနတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ဝင္စားတယ္။ ၂၀၀၉ ဇူလိုင္ ၁ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေလး ၄၅ ေယာက္ကုိ စာစသင္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သင္ေပး တာက သုံးတန္း၊ ေလးတန္းနဲ႔ ေျခာက္တန္း။
(သူ႔ပုံစံက ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ ေခတ္လူငယ္ပုံစံ။ သူသင္ျပတာက ဆင္းရဲသားေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား။ အံမဝင္ခြင္မက် မျဖစ္ဘူးလားေမးတယ္။)
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ကေလးေတြက ကုိယ့္ကုံၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ေနတယ္။ ေနာက္မွရင္ႏွီးသြား တာ။ (သူကေျပာရင္း ရယ္တယ္။)
ေက်ာ္ရင္ျမင့္။ ။ စာစသင္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေျပာျပစမ္းပါ။
ကိုတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ဒုတိယရက္မွာ သုံးတန္းကေလးေတြကုိ မေန႔ကသင္လုိက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာ မီးနင္းေမးတယ္။ ကေလးေတြက မွားရင္႐ုိက္မွာလားလုိ႔ ျပန္ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူတို႔မွာ အေၾကာက္တရားေတြ တအားႀကီးေနတယ္။ ဆရာဆုိတာ တပည့္မွားရင္ျပင္ေပးရမွာ။ မ႐ုိက္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
(ကေလးေတြက သေဘာက်မွာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလုိက္မိတယ္။)
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ကၽြန္ေတာ္က မီးနင္းကုိေအာက္ကေန ေဖာက္ေမးတယ္။ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ က မေမးရေသးဘူး အစဥ္လုိက္ရြတ္ေနၿပီ။
ေက်ာ္ရင္ျမင့္။ ။ ၾကက္တူေရြးေပါ့။
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ၾကက္တူေရြးစာက်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတုန္းက ဂ်ပန္စာသင္တယ္။ ဂ်ပန္ဆရာမကုိ ဓာတ္ဆီဆုိတဲ့ စကားလုံးမသိလုိ႔ေမးတယ္။ ဆရာမကမင္းဘာစား လဲတဲ့။ ထမင္းစားပါတယ္လုိ႔ ဂ်ပန္လုိေျဖလုိက္ရတယ္။ ဒါဘာလဲ၊ ဆုိင္ကယ္။ ဓာတ္ဆီဆုိတာ ဆုိင္ကယ္စားတဲ့ဟာတဲ့။ သူကဂ်ပန္လုိ ဓာတ္ဆီကုိဘယ္လုိေခၚတယ္ ေျပာျပရင္ခုေမ့ခ်င္ေမ့သြားမယ္။ ဆရာမရဲ႕စာသင္နည္းက ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ မေမ့ေတာ့ဘူး။ အဲသည္စနစ္ကုိႀကိဳက္တယ္။ ကေလး ေတြကုိအဲသည္စနစ္မ်ဳိးနဲ႔သင္တယ္။
ေက်ာ္ရင္ျမင့္။ ။ သီးျခားခဲြသင္ျဖစ္ပုံက . . . .။
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ကုိသန္႔ဇင္က အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့ ဆက္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထားဝယ္ (ရပ္ကြက္) ထဲမွာအခန္းေလးငွားၿပီး သင္တယ္။ အခန္းငွားခက တစ္လ တစ္သိန္းနဲ႔ ၁၂ သိန္းေပးရတယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘတ္ဂ်က္မရွိေတာ့ဘူး။ မသင္ ေတာ့ဘူးလုိ႔။
(ကၽြန္ေတာ္မသိမသာ သက္မခ်မိတယ္။)
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ သည္ေနရာပုိင္ရွင္ အေမႀကီးရဲ႕ ေျမးကေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္တပည့္။ ဆရာ အခန္း ခေပးေပး မေပးေပးသည္မွာသင္ပါတဲ့။ ၁၅,၀၀၀ ေတာ့ ကန္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး သည္ေနရာ ေလးမွာ စာသင္ခန္းလုပ္ထားတာ။ သည္ႏွစ္ေရာသုံးႏွစ္ေတာ့ ရွိသြားၿပီ။
ေက်ာ္ရင္ျမင့္။ ။ အခန္းငွားခေပးရမယ္။ စာသင္ခုံကအစလုပ္ရမယ္။ အိတ္စုိက္ေပါ့။
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ အိတ္စုိက္ေပါ့။ အခန္းခ၊ ကေလးေတြရဲ႕စာအုပ္ဖုိး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေက်ာင္းက သူတို႔ကုိေကာက္တဲ့ ကထိန္ေၾကးကအစ ကၽြန္ေတာ္ေပးတယ္။ ဖိနပ္ျပတ္ရင္ ဖိနပ္ဝယ္ေပး တယ္။
(သူက အိမ္ေထာင္မရွိပါဘူးး။ အတူေနမိဘေတြက သူပရဟိတကုိ ေဇာင္းေပးလုပ္ေနတာ ေက်နပ္ရဲ႕ လားေမးတယ္။ မေျဖခင္ၿပံဳးလုိက္ၿပီးမွ သူကဆက္ေျပာတယ္။)
ကိုတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ အေမက ကာတြန္းေလးတစ္ခုျပတယ္။ ကာတြန္းထဲမွာ သူကပရဟိတသမား။ သူ႔အေမကေျပာတယ္။ နယ္လွည့္ၿပီး ပရဟိတလုပ္ေနတဲ့သားရယ္ အေမ့အိမ္ေခါင္မုိးေလး လန္ေနတာ လည္း ႐ုိက္ေပးပါဦးတဲ့။ မင္းေလးလန္ေနတာလည္း ႐ုိက္ေပးပါဦးတဲ့။ မင္းအဲသည္ကာတြန္းလုိျဖစ္ေန ၿပီလုိ႔ အေမကေျပာတယ္။
(ေျပာရင္းသူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပါတယ္။)
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ မိဘေတြက ေက်နပ္ပါတယ္။
ေက်ာ္ရင္ျမင့္။ ။ သည္လုိလုပ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံဘယ္ကရသလဲ။
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ကၽြန္ေတာ္ကားဝယ္ေရာင္းလုပ္တယ္။ ရတာေလး သည္ထဲထည့္တယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိတ္မွိတ္လုပ္ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ပရဟိတလုပ္တာ ရွစ္ႏွစ္ရွိသြားၿပီ။
(ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားေျပာေနခုိက္ ေက်ာင္းသူေလးေတြ ဝင္လာတယ္။ သူတို႔ကရွစ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖၿပီးၾကၿပီတဲ့။)
ေက်ာ္ရင္ျမင့္။ ။ တကၠသုိလ္ဝင္ခြင့္မွာ အမွတ္နဲ႔ဆုံးျဖတ္ေနတာ။ ေက်ာင္းေကာင္း၊ က်ဴရွင္ ေကာင္းကုိ အလု အယက္တက္ေနရတဲ့ ေခတ္မွာဆရာ့လုိ အခမဲ့ပရဟိတေက်ာင္းက လုိအပ္ရဲ႕လား။
ကိုတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ လုိတယ္။ သင္ေပးတဲ့သူက ေပၚပင္ထလုပ္တဲ့သူေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ကေလးေတြ အတြက္ လုိအပ္ေနတဲ့စာကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ သင္ျပေပးႏုိင္သူေတာ့ ျဖစ္ရမယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြမွာ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စရွိေပမဲ့ ေငြေၾကးအခက္အခဲေၾကာင့္ လုိအပ္တဲ့ေနရာေရာက္မ သြားၾကတာ သိပ္ႏွေျမာ ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကေလးေတြစိတ္ထဲမွာ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္တဲ့ မိဘကေပါက္ ဖြားမွ ရည္မွန္းခ်က္ျပည့္ ရမွာလား။ ကုိယ္တကယ္ႀကိဳးစားရင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ကေလးေတြ ခံယူေစခ်င္ တယ္။
(ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕ မ်က္လုံးထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ လင္းလက္ေနတာျမင္ရတယ္။)
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ အခုဆုိရင္ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြေပၚလာၿပီ။ တက္ဖုိ႔ပုိက္ဆံေတာ့လုိမယ္။ တတ္ႏုိင္ ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕စည္းကမ္း၊ သင္ျပတဲ့စနစ္ေတြအရ ကေလးေတြ အလြယ္တကူ ေအာင္ မယ္။ မတတ္ႏုိင္တဲ့ ကေလးစာေမးပဲြက်ရေတာ့မွာလား။ ဒါကုိကၽြန္ေတာ္မလုိလားဘူး။ ကေလးက သည္လုိေနရာေလးေတြ ရွာေဖြတက္ေရာက္ၿပီး ကုိယ္ရည္မွန္းရာေရာက္ေအာင္ လုပ္ေစခ်င္တယ္။
(သူ႔လုိ ပရဟိတသမားေတြ တကယ္လုိတာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ လက္ခံမိပါၿပီ။)
ကုိတင္မ်ဳိးႏုိင္ဦး။ ။ ပညာသင္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိသူေတြဘက္ကလည္း ေနရာအက်ယ္ႀကီးရွိမွ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္ တစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ ေလးငါးေယာက္ကုိ အခမဲ့စာသင္ဝုိင္းျဖစ္ေစ လုပ္ေပး ေစခ်င္တယ္။ သည္လုိဆရာေတြ အမ်ားႀကီးထြက္လာဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။
ကုမုျဒာသတင္းဂ်ာနယ္
အတဲြ(၃)၊ အမွတ္(၅၁)၊ မတ္လ(၂၅) ရက္၊ ၂၀၁၄