ဆုံးမမႈေတြ မွန္ေစခ်င္
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ခန္႔က ၿမိဳ႕ထဲကုိကိစၥတစ္ခုနဲ႔ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စီးတဲ့ကားက ပုဂၢလိကစာသင္ ဝုိင္းတစ္ခုေရွ႕မွာ ရပ္သြားခဲ့တယ္။ အားလုံးရဲ႕မ်က္စိေတြက စာသင္ခန္းမေရွ႕ကုိၾကည့္ေနၾကေလ ရဲ႕။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လူသြားစႀကၤေပၚမွာ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကုိင္ၿပီး ထုိင္ထလုပ္ေနတယ္။ ေက်ာင္း သားဆုိေပမယ့္ ကုိးတန္း၊ ဆယ္တန္းအရြယ္ပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာဆုိ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။
ကားေပၚကလူေတြက မွတ္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၾကပါတယ္။ လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ မလုပ္သင့္ဘူး။ ဒဏ္မေပး သင့္ဘူး။ ဒဏ္မေပးသင့္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ဒါမွမွတ္မွာ၊ အခ်ဳိးေျပမွာ။ အဲဒီလုိဒဏ္ေပးသင့္တယ္ဆုိ တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွတ္ခ်က္မွမေပးခဲ့ေပမယ့္ "ႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္တဲ့ ဘဝရဲ႕အမွား ငယ္အခ်ဳိ႕ေတြအတြက္ နာက်င္စရာဒဏ္ေပးျခင္းမ်ဳိး လူငယ္ကေလးအရြယ္ေတြကုိ မေပးသင့္ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။
ထိလြယ္၊ ရွလြယ္၊ ေၾကကဲြခံစားလြယ္တဲ့ လူမမည္အရြယ္ေတြကုိ စိတ္ဒဏ္ရာရမယ့္ ဒဏ္ေပးျခင္းအမ်ဳိး အစား တျခားနည္းလမ္းေတြနဲ႔ျပဳျပင္ဆုံးမေပးတတ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္စဥ္က အေပးခံခဲ့ရ တဲ့ဒဏ္ေတြထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ "မေပးသင့္တဲ့ဒဏ္ေတြ" ရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ စဥ္းစားႏႈိင္း ခ်ိန္တတ္တဲ့ အရြယ္မွာသိလာခဲ့တယ္။ လြန္ဆန္လုိ႔မရတဲ့အခ်ိန္မွာ လြန္ဆန္လုိ႔မရတဲ့ဒဏ္ေတြကုိ ထမ္း ခဲ့ရေပမယ့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္အဆုိးဆုံးအေနအထား မေရာက္ေအာင္ထိန္းႏုိင္ခဲ့တယ္။
စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ေျပာသြားတဲ့စကားတစ္ခြန္းကုိ သတိရမိပါတယ္။ "အုိးေကာင္းလုိခ်င္ နာနာ ပုတ္" ဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီအုိးကုိေကာင္းခ်င္လြန္းလုိ႔ နာနာပုတ္ရင္းကဲြသြားခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အက္သြားခဲ့ရင္ ဘာလုပ္ေပးၾကမွာလဲတဲ့။ သူ႔စကားကုိကၽြန္ေတာ္ေထာက္ခံခဲ့မိတယ္။ ေကာင္းခ်င္လြန္း လုိ႔နာနာပုတ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ပုတ္ရင္း၊ ပုတ္ရင္းကဲြသြားတဲ့၊ အလွပ်က္သြားတ့ဲ "အုိးေကာင္းစာရင္းမဝင္ သြားတဲ့" ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြလည္း ေလာကႀကီးထဲမွာရွိေနတာပါပဲ။
ရွင္ဘုရင္က သူ႔ရဲ႕သားေတာ္ကုိထမင္းခြံ႕တဲ့အခါမွာ လူႀကီးလက္နဲ႔ခြံ႕ေပမယ့္ ကေလးျဖစ္တဲ့သားေတာ္ ကသူ႔ပါးစပ္နဲ႔ တန္သေလာက္၊ ဆံ့သေလာက္ပဲစားလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ ဓမၼပဒဝတၳဳထဲက ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ စကား ရပ္တစ္ခုကုိသတိရမိျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူႀကီးေတြဟာ ေလာဘႀကီးစြာနဲ႔ ကုိယ္ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္ျမင္ခ်င္ရာေတြကုိ ကုိယ့္စိတ္ထဲကရွိတဲ့အတုိင္း ပုံသြင္းခ်င္ၾက တယ္။ သြင္းလည္းသြင္းၾကတယ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္လာတာလည္းရွိတယ္။ မျဖစ္ခဲ့တာ လည္းရွိတယ္။ ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးအျဖစ္ အဆိုးျဖစ္သြားတာလည္းရွိတာပါပဲ။ တန္၏၊ မတန္၏စဥ္း စား ႏုိင္ဖုိ႔။ တစ္ဖက္လူခံႏုိင္ရည္ရွိ၏၊ မရွိ၏စဥ္းစားဖို႔ေတာ့ လုိအပ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္နားမွာလည္း အျမင္မေတာ္တဲ့ဆုံးမနည္းကုိ ခဏခဏေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲမိခဲ့ တယ္။ ေျမးျဖစ္သူကုိ အဘြားလုပ္သူက လက္ကုိႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး ႐ုိက္ၿပီးဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ အဘြားႀကီး ကြယ္ရာဆုိေျမးလုပ္သူက အဘြားႀကီးကုိ ဆဲေလ့ရွိပါသည္။ နာက်င္ေအာင္ဆုံးမတဲ့ အဘြားျဖစ္သူရဲ႕ စကားကုိအဲဒီကေလးအေနနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီးနားဝင္ဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ခႏၶာကုိယ္ကုိ နာက်င္ ေအာင္ဆုံးမမိတာထက္ စိတ္ကုိနာက်င္ေအာင္ဆုံးမမိတာက အဆုိးဆုံးဆုံးမနည္းပါပဲ။
ကေလးေတြဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူႀကီးေတြလုိ ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္တယ္ဆုိတာ ရွိတတ္တာပါ ပဲ။ လူႀကီးဆုိတာကေတာ့ အသာရထားတဲ့လူျဖစ္ေနေတာ့ ငါေျပာသလုိလုပ္ဆုိတဲ့ အမိန္႔မ်ဳိးကေပးေန က်ပါပဲ။ အမိန္႔အာဏာမဆန္တဲ့ဆုံးမနည္းေတြ၊ အေပးအယူဆုံးမနည္းေတြ၊ အျပန္အလွန္နားလည္မႈရွိ တဲ့ဆိုဆုံးမနည္းေတြလည္း ေလာကႀကီးထဲမွာရွိတာပါပဲ။ လူႀကီးကဝါးျခမ္းကုိ ဝါးလုံးပါလုိ႔ေျပာေနလည္း လူႀကီးေျပာတဲ့အတုိင္းလုိက္ေျပာရမယ့္ေခတ္၊ လုိက္လုပ္ရတဲ့ေခတ္ဆုိတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်က္ ကုိလူႀကီးေတြအေနနဲ႔ စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
"သားသမီးကုိခ်စ္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနမွနမ္းပါ" ဆုိတဲ့ အဆုိရွိပါတယ္။ အဲဒီအဆုိကုိ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္း ကမမွန္ဘူးလုိ႔ သူ႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြမွာ ရွင္းျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ သားသမီးအေပၚမွာ ခ်စ္ေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြမေပၚေအာင္ မ်က္ႏွာႀကီးကိုတည္တည္လုပ္၊ ေလသံမာမာနဲ႔တုတ္ကုိင္ၿပီး အတြင္းစိတ္ခံ စားမႈကုိ ဆန္႔က်င္ၿပီးသ႐ုပ္ေဆာင္ျပေနရတာ ပင္ပန္းပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလုိျဖစ္ရပ္ေတြကလည္း မနည္းပါ ဘူး။
ကေလးေတြကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ေၾကာက္ေအာင္ လုပ္တတ္ၾကသလဲဆုိေတာ့ လူႀကီးေတြကုိယ္တုိင္ကုိယ္ က ေၾကာက္ေအာင္အလုပ္ခံခဲ့ၾကရလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္မွာကုိက ေၾကာက္စိတ္ေတြရွိေနလုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္မွာလည္း ဘဝဆုိတာႀကီးရဲ႕ ႀကိမ္လုံးနဲ႔အ႐ုိက္ခံေနရာတာကုိး။ ေလာကမွာစြမ္းအင္မဲ့ေလ ေလ၊ ဘဝရဲ႕အ႐ုိက္ကုိပိုခံရေလေလလုိ႔ စဲြမွတ္ယုံၾကည္လာၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ကုိ စြမ္းအင္ေတြ ျပည့္ေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အဓမၼႀကိဳးစားေတာ့တာပဲ။ အမွန္တကယ္သနားစရာေကာင္းေနတာက လူႀကီး ေတြျဖစ္ေနပါလားဆုိၿပီး ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းက တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၏ အတၳဳပၸတိၱေဆာင္းပါးထဲမွာ လူႀကီးမိဘေတြ သတိျပဳမိဖုိ႔ရာ ေရးသားထားပါတယ္။
လမ္းမေပၚမွာ ထိုင္ထလုပ္ေနတဲ့ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ေက်ာင္းသားေလးအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ ရွက္မယ္ဆုိတာ ေတြးၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္ဟာ သူ႔ဘဝအရြယ္ မေကာင္းတာေတြကုိ ဆက္လုပ္ဖုိ႔ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခဏအမွားကုိျပဳျပင္ဖုိ႔ဆုိတာ သူ႔ရဲ႕ခံယူခ်က္နဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ႏုပ်ဳိေသးတဲ့လူငယ္လူရြယ္ေတြအတြက္ မွန္ကန္တဲ့အေတြးအေခၚတစ္ခုရဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ အမွားေတြျဖစ္ဖုိ႔ လမ္းမွားကုိသြားဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္ကူေနတတ္ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ရန္ကုန္တိုင္းအစြန္ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုက ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕အျဖစ္ကုိပဲၾကည့္ပါ။ ရည္းစား ထားတဲ့အျဖစ္ေလးကုိတုိင္ဟယ္၊ ဆူဟယ္လုပ္မိေတာ့ အဆိပ္ေသာက္အဆုံးစီရင္တဲ့အထိပါ။ အရင္းခံ ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ရွက္စိတ္က သူ႔ကုိသတ္သြားခဲ့တာပါ။ လူႀကီးအခ်ဳိ႕ကရွက္သြားရင္ အက်င့္ ေတြျပင္သြားမယ္၊ မွတ္သြားမယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ၾကတာပါ။ လူႀကီးေတြထင္သလုိမျဖစ္ခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဘဝအခ်ဳိးအေကြ႕ေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တရားနည္းလမ္းမက်တဲ့၊ တစ္ဖက္သတ္ဆန္တဲ့ ဆုံးမမႈေတြ နဲ႔ကေလးေတြကုိ မဆုံးမမိေစဖုိ႔၊ အျပစ္မေပးမိေစဖုိ႔ လုိပါတယ္။
လူငယ္ေတြ၊ ကေလးေတြကုိေတးဆုိသလုိ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးသလုိမ်ဳိး ဆုိဆုံးမရမယ္ခ်ည္းလုိ႔ မဆုိလုိပါ ဘူး။ တစ္ဖက္သတ္မဆန္ဖုိ႔နဲ႔၊ ကုိယ့္ရဲ႕အျပစ္ေပးမႈက သူတို႔နဲ႔တန္၏၊ မတန္၏၊ သူတို႔စိတ္ကုိနာက်င္ ေစ၏။ မနာက်င္ေစ၏ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ နာက်င္သြားခဲ့ရင္ ဘယ္လုိေျဖ သိမ့္မႈမ်ဳိး၊ ဘယ္လုိနားလည္မႈမ်ဳိးနဲ႔ ခရီးဆက္ၾကမယ္ဆုိတာကုိလည္း စဥ္းစားဖုိ႔လုိပါတယ္။
အမ်က္ႀကီးေသာ္ ပ်က္စီးရာေရာက္ဆုိတဲ့ စကားရွိပါတယ္။ အားလုံးဟာေစတနာဆုိတဲ့ အေကာင္းတ ရားနဲ႔အရင္းခံဆုံးမၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ေစတနာအမွား မျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေဝဒနာအမွားေတြမျဖစ္ဖုိ႔လုိပါ တယ္။ နာက်င္မႈမွတ္တမ္းေတြထဲမွာ လူႀကီးမိဘေတြ၊ ဆရာသမားေတြမပါေစခ်င္ပါဘူး။ သူ႔ဘက္၊ ကုိယ့္ဘက္အက်ဳိးရွိတဲ့ ဆုိဆုံးမမႈကေလးေတြနဲ႔ မိဘနဲ႔သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္ေတြ အရွည္လက္တဲြ သြားမယ္ဆုိရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ဆုံးမမႈေတြမွန္ေစခ်င္ပါတယ္။
7Day Daily
No.304, Feb.22, 2014