ကေလးေတြ ပညာရဖုိ႔
.jpg) |
| financialplanningpeak.blogspot.com |
စားပြဲထိုး ခ်ာတိတ္ေလးက ကြၽန္ေတာ္မွာထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေရေႏြးဓာတ္ဘူးေတြကုိ လာခ် ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ သိခ်င္စိတ္ တစ္ခုနဲ႔ ေမးလိုက္ မိပါတယ္။
“သား . . . မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲကြ”
“၁၀ ႏွစ္ပါဦး”
“ဘယ္နယ္ကလဲကြ”
စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္က အညာေဒသတစ္ခုရဲ႕ ရြာနာမည္ကို ေျပာျပပါတယ္။
“ဘယ္ႏွတန္းအထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သလဲကြ”
“သံုးတန္းအထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္ ဦး။ သံုးတန္းစာေမးပြဲေျဖၿပီးေတာ့ အဆင္မေျပလို႔ ရန္ကုန္လာၿပီး အလုပ္လုပ္တာပါ”
စားပြဲထုိးခ်ာတိတ္က ကြၽန္ေတာ္ေမးတာေတြေျဖၿပီးေတာ့ အျခားစားပြဲတစ္ခုက လွမ္းေခၚတာနဲ႔ ထြက္သြား ပါတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ အရြယ္တူ စားပြဲထုိးေလးေတြဟာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေအာ္ဟစ္လုပ္ကိုင္ေန ၾက လို႔ေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ေလးစရာအေတြးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္က ဘီယာဆိုင္ေတြ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထုိးခ်ာတိတ္ေလးေတြကို ျမင္မိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိ တယ္။ မူလတန္းသာသာ အရြယ္ေလးေတြဟာ စာသင္ခန္းထဲက သင္ခန္းစာေတြကို ေအာ္က်က္မေနႏိုင္ ဘဲ အစားအစာနာမည္ေတြကို အလြတ္ရြတ္ဆိုေနၾကရတယ္။
ေကာင္ေလးေတြ အရမ္းကို ငယ္ၾကပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြ စာသင္ခန္းထဲမွာ စာအံေနၾကတဲ့ အခ်ိန္၊ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ပါးေဆာ့ကစား ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ကေလးေတြက ကေလးေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲမွာ အမွန္တကယ္ မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကရတယ္။ စားပြဲထုိး ခ်ာတိတ္ေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္မၾကာခဏ ေမးေမးၾကည့္ဖူးပါတယ္။
“မင္းတုိ႔ စာမသင္ခ်င္ၾကဘူးလားကြ”
“သင္ခ်င္တာေပါ့ဦးရာ။ ဒါေပမဲ့ အေဖတုိ႔၊ အေမတို႔ကမွ အဆင္မေျပၾကတာ”
ဆိုင္ေတြမွာ ကေလးစားပြဲထုိးေလးေတြကို မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုအေျခအေနအရ မျဖစ္မေန အလုပ္လုပ္ေနၾကရမယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔ေတြ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖို႔ ပညာကုိ အမွန္တကယ္ လိုလားသူေတြက လုပ္ေပးေစခ်င္မိပါတယ္ . . . . .
ကေလးေတြဟာ စာသင္ခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ မိသားစုဘ၀ေတြက အေျခအေန ေမွးမွိန္ေနၾကတဲ့အခါ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေ၀းေနၾကရတာပါပဲ။ မိဘေတြကေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို ပညာတတ္ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကမွာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ့္မိသားစု အေျခအေနကို ကိုယ္သာ အသိဆံုး မဟုတ္လား။
စားပြဲထိုးေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အညာေဒသနဲ႔ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေဒသက လူငယ္ ေတြပဲ မ်ားၾကပါတယ္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ အသက္ေမြးျမဴရင္း ေနထုိင္ၾကတဲ့ အဲဒီေဒသခံေတြဟာ အဆင္မေျပမႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္ ဆိုတာကို ရန္ကုန္စားေသာက္ဆိုင္ေတြက စားပြဲထုိး လူငယ္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးအားလံုး ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ဖုိ႔ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးက ပုိၿပီးအေရးႀကီးေနခဲ့ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးနဲ႔ ပိုၿပီးေ၀းကြာေန ခဲ့ပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထုိး ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကၿပီး မိသားစုျပႆနာကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းကေန ၀ုိင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကတဲ့ ကေလးေတြဟာ အထင္ႀကီးေလးစားစရာလည္း ေကာင္းေနျပန္ ပါတယ္။
တကယ့္တကယ္ အဲဒီကေလးေတြရဲ႕ လခကလည္း နည္းနည္းေလးမွ တကယ့္နည္းနည္းေလးပါ။ တစ္လ ကို စားၿပီးေသာက္ၿပီး ႏွစ္ေသာင္း၊ ႏွစ္ေသာင္းခြဲထက္ ပုိမရၾကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေငြေလး အနည္းငယ္ ကပဲ သူတို႔မိသားစုရဲ႕ အသံုးစရိတ္ေတြကို အမ်ားႀကီး အေထာက္အပံ့ ေပးေနျပန္ပါတယ္။
အညာေဒသနဲ႔ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေဒသေတြကို ေရာက္ခဲ့တုန္းက နယ္ခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ဒုကၡကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အညာေဒသရဲ႕ မုိးေခါင္မႈေတြေၾကာင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရး အဆင္မေျပတာေတြ၊ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကြၽန္းေပၚေဒသေတြမွာ စပါးေတြေရျမဳပ္တဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ လူေတြဟာ အမွန္တကယ္ကို စီးပြားေရး က်ပ္တည္းေနၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လယ္ေျမအသိမ္းခံၾကရတဲ့ ကိစၥေတြေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနၾကတဲ့ နယ္ခံေတြကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
နယ္ေဒသေတြမွာ ၿမဳိ႕ေပၚကလူေတြထက္ ေတာရြာေတြမွာေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ဒုကၡေတြက ပိုၿပီးမ်ားျပား ပါတယ္။ အဆင္မေျပမႈ ဒုကၡေတြက ပိုၿပီးမ်ားျပားပါတယ္။ အဆင္မေျပမႈ ဒုကၡေတြရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈေတြဟာ ကေလးေတြကို စာသင္ေက်ာင္းရဲ႕ ျပင္ပေရာက္ေစၿပီး ဘာမွမဆုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲကုိ ေရာက္သြားေစ ပါတယ္။
ေက်းလက္ေဒသေတြ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ေခတ္မီစက္ကိရိယာေတြ သြားေရာက္ တပ္ဆင္ ေပးေနမယ့္အစား သူတုိ႔ေတြ မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္၊ အသိဉာဏ္ေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔အတြက္ စာသင္ၾကားၾကရမယ့္ ကေလးေတြအားလံုးကို စာသင္ေပးၾကဖုိ႔ လုိကိုလိုအပ္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္၊ ဒီအရြယ္မွာ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးမွ မၾကာခင္ အရြယ္ေရာက္လာၾကမယ့္ ကေလးေတြက ေခတ္ကို ဦးေဆာင္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ေခတ္တစ္ေခတ္ကုိ လူႀကီးေတြရဲ႕ လမ္းၫႊန္မႈနဲ႔ လူငယ္ေတြက ဦးေဆာင္ၾကရမွာ မဟုတ္လား။
အခုေနာက္ပိုင္း နယ္ေဒသေတြမွာ ဆရာ/ဆရာမေတြ ထပ္တုိးၿပီး ခန္႔တဲ့သတင္းေတြၾကားေတာ့ ၀မ္းသာ မိတာအမွန္ပဲ။ အဲဒီထက္ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ ကေလးေတြကို စာသင္ခန္းထဲ ဆြဲေခၚႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပိုလို႔ပိုလို႔ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မိမွာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြနဲ႔ ကေလးေတြ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္မလာႏိုင္ၾကမွာကို ေတြးၿပီး ရင္ေလးေနမိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ ဘီယာဆိုင္ေတြမွာ ကေလးစားပြဲထုိး ေလးေတြ ကို မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုအေျခအေနအရ မျဖစ္မေန အလုပ္လုပ္ေနၾကရမယ္ ဆိုရင္ လည္း သူတို႔ေတြ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ဖို႔ ပညာကုိ အမွန္တကယ္ လိုလားသူေတြက လုပ္ေပးေစခ်င္မိပါ တယ္။
ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံအျဖစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံကို ပညာတတ္လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။
မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြထဲကို အရြယ္မတိုင္ခင္ ေရာက္ သြားၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ စာသင္ခန္းထဲက ကေလးငယ္ေတြကို ေငးေမာအားက်ရင္း ပညာကို ငတ္မြတ္ေတာင့္တေနၾကတယ္ဆိုတာ တကယ့္အမွန္တရားပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကေလးေတြကိုျမင္တိုင္း ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိပဲ ညည္းညဴေန မိတယ္။
“မေပ်ာ္ခဲ့ရ ကေလးဘ၀မွာ × × × စာအံသံတည္ညံ ေက်ာင္းေတာ္ × × × ေမွ်ာ္ၾကည့္ကာ အေ၀းက ေငး႐ံုပဲ × × ×”
Eleven Daily News
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook