ဒီဘိတ္ (Debate)...

အဂၤလိပ္စကား Debate ကို စကားရည္ လုျခင္းလို႔ လူသိ မ်ားပါတယ္။ စကား စစ္ထိုးတယ္ လို႔လည္း သံုးႀကပါတယ္။ အေခ်အတင္ ေျပာ သည္။ ျငင္းခံု ေဆြးေႏြးသည္။ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္သည္… စသျဖင့္ လည္း ဘာသာျပန္ပါတယ္။ လမ္းျပႀကယ္ စာႀကည့္တိုက္က ဒီဘိတ္ ပြဲေလး တစ္ခု လုပ္ေတာ့ ေျပာတာေလး တစ္ခုကို ေျပာျပပါ ရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ မသြားျဖစ္ ပါဘူး။ သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျပာျပ တာေလးကို မွတ္မိသလို ေဖါက္သည္ ခ်ခ်င္ပါတယ္။

Debate ဆိုေပမဲ့ စကားရည္လုတယ္လို႔ မသံုးခ်င္ပါဘူး။ ဘာေႀကာင့္လည္းဆိုေတာ့ အလုခံခဲ့ရတာ ႀကာ ပါျပီ…တဲ့။ စကားႏိုင္လည္း မလုခ်င္ပါဘူး။ အႏိုင္ခံခဲ့ရတာ ႀကာလွျပီမို႔လို႔ပါ..တဲ့။အဓိက က ကိုယ္ျမင္တဲ့ အျမင္၊ ကိုယ္ေတြးတဲ့ ရႈေထာင့္နဲ႔ သူျမင္တဲ့ အျမင္၊ သူျမင္တဲ့ရႈေထာင့္ ဖလွယ္တဲ့ သေဘာပါ..တဲ့။ အဓိက ကေတာ့ debate တစ္ခု လုပ္တဲ့အခါ ေျပာသူႏွစ္ဖက္စလံုးက ကိုယ့္အျမင္ ကိုယ့္ရႈေထာင့္ကေန မွန္တယ္ လို႔ ယံုႀကည္တာကို အေထာက္အထား အခ်က္အလက္ေတြနဲ႕ တင္ျပတာပါပဲ။ နားေထာင္တဲ့လူေတြ အေနနဲ႕ မတူညီတဲ့ အယူအဆဘက္ႏွစ္ဘက္ကို တစ္ထိုင္တည္း နားေထာင္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ အလြန္ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္ထင္ရာအမွန္ဆိုတဲ့ အစြဲေလးက သဘာဝက်စြာ ရွိတတ္စျမဲမို႔ တစ္ဘက္က ကိုယ္နဲ႔ အယူအဆတူရင္ ေထာက္ခံအားေပးသလို တစ္ဘက္က ျပန္လည္ေခ်ပတာကို ႀကားရတဲ့အခါ ကိုယ္မသိေသးတာေတြ၊ ကိုယ္မျမင္ေသးတာေတြကို သတိထားမိေစပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ အစြန္းေရာက္မႈေတြကို မွ်ေျခတစ္ခု ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ… debate ဆင္ႏႊဲေနသူေတြ ကိုယ္တိုင္ လည္း ေႀသာ္… ဒါကေတာ့ ငါမေတြးမိတဲ့ ရႈေထာင့္ပါလား… ဒါကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး… စသျဖင့္ စဥ္းစားႏိုင္သလို လက္မခံရင္လည္း လက္မခံႏိုင္ေႀကာင္း အက်ိဳးအေႀကာင္းနဲ႔ ရွင္းလင္းထုေခ်ရပါတယ္။

အျပင္မွာ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ျငင္းခုန္သလို လုပ္လို႔မရပါဘူး။ debate ကေန လူႀကီးလူေကာင္း ဆန္တဲ့ အက်င့္ တစ္ဘက္သားရဲ႕ ေျပာစကားကို စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္တတ္တဲ့ အက်င့္၊ အယူအဆမတူတဲ့ အေပၚမွာ ေလးစားတန္ဖိုးထားတတ္တဲ့အက်င့္ေလးေတြ ရလာႏိုင္ပါတယ္။ အႏိုင္ရရင္ျပီးေရာဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးနဲ႔ debate လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အဲဒီစိတ္မ်ိဳးနဲ႔လုပ္ရင္ ကိုယ္သေဘာထား ေသးသိမ္တာကို ေႀကာ္ျငာသလို ျဖစ္သြားမွာပါ။ လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ဆိတ္ကြယ္ရာပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေစာင့္စည္း ထိန္းသိမ္းရမဲ့ကိစၥကို ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္းရပါတယ္။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆိုရင္ ဆိုဖြယ္ရာပင္ မရွိပါ။

ဥပမာအေနနဲ႕ အေမရိကန္သမၼတေလာင္းေတြရဲ႕ debate ကို ႀကည့္ပါ။ အလြန္အားက်ဖို႕ ေကာင္းပါ တယ္။ ေအာက္ပိုင္းကြက္ေတြမပါ၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ နည္းပါးလို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ သူ႕အယူအဆ ကိုယ့္ အယူအဆ ခ်ျပႀက၊ ေဆြးေႏြးႀက၊ ေျပာႀက။ ျပည္သူေတြက ဆံုးျဖတ္။ debate ဝင္ေျပာဖို႔ဆိုတဲ့ သတိၱက လည္း ေတာ္ရံုနဲ႕ေတာ့ မျဖစ္။ အရည္အခ်င္းကလည္း ရွိဖို႔လိုသပ။ အဲဒီမွာမွ စိတ္ခံစားခ်က္ကို မထိန္းႏိုင္ ျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္အရွက္ကိုယ္ခြဲသလို ျဖစ္ဦးမွာ။ ကိုယ့္အယူအဆက သူ႕ေလာက္မေကာင္းရင္ ျပံဳးျပံဳး ေလးနဲ႔ လက္ခံႏိုင္ဖို႔လိုတယ္။ တစ္ဖက္သားကို ခ်ီးက်ဴးရဲဖို႔ လိုတယ္။ တစ္ဖက္လူရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို လူႀကီး လူေကာင္းဆန္ဆန္ လက္ခံႏိုင္မွသာ debater ေကာင္းေကာင္းလို႔ ဆိုႏိုင္မွာ။

Management မွာေတာ့ Brainstorming ဆိုတဲ့ စုေပါင္းေဆြးေႏြးမႈက အလြန္အေရးပါ ပါတယ္။ ဆရာ ေက်ာ္ဝင္း ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ မုန္တိုင္းဆင္ျခင္းလို႔ သံုးပါတယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြတင္မကဘဲ ျဖစ္ မလာေသးတဲ့ကိစၥေတြအတြက္ပါ မုန္တိုင္းဆင္ေဆြးေႏြးအေျဖရွာႀကပါတယ္။ အဘိဓါန္မွာေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေခါင္းျခင္းရိုက္ အေျဖရွာနည္းလို႔ ဘာသာျပန္ပါတယ္။

ကုမၸဏီေတြမွာ အစည္းအေဝး ေတြ လုပ္ႀကပါတယ္။ အစည္းအေဝးဆိုတာ ေျပာသမွ်နားေထာင္၍ ခိုင္းသမွ်နာခံရာဟု မွတ္ယူထားလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ အစည္းအေဝးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ လြဲေကာင္းလြဲေနႏိုင္ပါတယ္။ တကယ့္ အစည္းအေဝးရဲ႕ အႏွစ္သာရက အျပန္အလွန္ေျပာဆိုဖို႔၊ တစ္ဘက္ သေဘာထားေတြကို နားေထာင္ဖို႔၊ အေျဖမွန္ရွာဖို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရည္မရ အဖတ္မရ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ့ အစည္းအေဝးမ်ိဳးနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တက္ဖူးပါတယ္။

ဗလာခ်ည္ ေခၚျဖဲတဲ့ အစည္းအေဝးေတြလည္း ရွိတာေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ တက္ေရာက္လာသူ အားလံုး ဘာမွေျပာ ခြင့္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္းကခ်ည္း တစ္ဖက္သက္ လႊတ္ခ်င္ရာေတြ လႊတ္တဲ့ အစည္းအေဝးေတြ ကေတာ့ ခဏခဏႀကံဳရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္တာရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါ…ဘာညာ… ဟန္ျပ အခြင့္အေရးမ်ိဳးေလးေတြလည္း ေပးတတ္ႀကပါေသးရဲ႕။ တကယ္ေျပာရင္ မႀကိဳက္ပါဘူး။ မႀကိဳက္ မွန္းကို အစည္းအေဝးလာသူမ်ားကလည္း သိႀကတာပါပဲ။ မႀကိဳက္ရံုတင္မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ဆက္တြဲ ေလးေတြ ပါလာဦးမွာဆိုေတာ့ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ မ်ိဳခ်ျပီး ျပန္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ကံႀကမၼာက သူ႕လက္ထဲမွာကိုး။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း အားလံုးေရွ႕မွာ ကိုယ့္လူႀကီးကို အရွက္ခြဲသလို ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ျမန္မာပီပီ အားနာပါးနာ မ်ိဳသိပ္လိုက္ရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိသေပါ႔။ သူတို႔ကလည္း ဝတၱရားအရ ေမးသာေမးတာပါ… တကယ့္ feedback အစစ္အမွန္ကို ရင္ဆိုင္ဝံ့တဲ့ သတၱိမ်ိဳးမရွိတဲ့ လူႀကီးေတြက ျမန္မာေတြထဲမွာ အမ်ားသားကလား။

အဲဒီလို ေအာက္လက္ငယ္သားေတြအေပၚ လူႀကီးေတြက မိုက္ေႀကးခြဲတဲ့ အစည္းအေဝးမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ အစည္းအေဝးအမ်ိဳးအစားထဲမွာ အက်ံဳးမဝင္ပါခင္ဗ်ား။ တကယ္ေတာ့ အစည္းေဝး ေတြဟာ အယူအဆ မတူညီတဲ့ လူေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႕ က်ိဳးစားတဲ့ေနရာေတြပါ။ မတူတဲ့လူေတြ ပူးေပါင္းတယ္ဆိုတာ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈေလး ရွိရပါတယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝေလာက္မွာ အေဖက ဆရာကိုတာရဲ႕ ျဖန္႔ထြက္ေတြးျခင္းစာအုပ္ကို လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာ မွတ္မိေနတာက ဒီဘိုးႏိုးရဲ႕ ဦးထုပ္ေျခာက္လံုးစဥ္းစားနည္းပါ။ သိျပီး သူေတြအတြက္ ကေလးကစားစရာ ျဖစ္ေနေပမဲ့ မိေခ်ာင္းမင္း ေရခင္းျပျခင္း မဟုတ္ရပါပဲ အက်ဥ္းခ်ံဳးေလး နည္းနည္းေလာက္ ေဝမွ်ပါရေစ။ ဦးထုပ္ဆိုတာကေတာ့ ေခါင္းကို စြပ္တဲ့အရာမို႔ စဥ္းစားျခင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ျပီး လမ္းေႀကာင္းတဲ့သေဘာလို႔ အဓိပၸါယ္ေပါက္ပါတယ္။

ဦးထုပ္အျဖဴေဆာင္းႀကစို႔ လို႔ ေျပာလိုက္ရင္ အစည္းအေဝးလာတဲ့သူေတြအားလံုး ျငင္းတာခုန္တာ မလုပ္ဘဲ အားလံုးရထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို အျဖဴထည္ စဥ္းစားတင္ျပႀကဖို႔ပါ။

ဦးထုပ္အနီေတြးမယ္လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ထင္သလို၊ ခံစားရသလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာႏိုင္ႀက ပါတယ္။ I think……လို႔ု ေျပာတာကို လံုးဝလက္မခံေသာ ဆရာမ်ား သတိျပဳဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြဟာ အေရးပါ ပါတယ္။

ဦးထုပ္အနက္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ မွားႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြ၊ မေအာင္ျမင္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥေတြ၊ အဆိုးေတြကို ဦးတည္ေတြးႀကဖို႔ပါ။

ဦးထုပ္အဝါလို႔ ဆိုရင္ အေကာင္းျမင္တာေလးေတြ၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရာေျခေတြကို ဝိုင္းေတြးႀကဖို႔ပါပဲ။

ဦးထုပ္အစိမ္းဆိုရင္ စိမ္းစိမ္းစိုစို ႀကီးထြားလာမဲ့သေဘာ၊ ေနာက္ထပ္ဖြံ႕ျဖိဳးလာမဲ့သေဘာ၊ နည္းလမ္း အသစ္ေတြ ရွာႀကေဖြႀကဖို႕ပါပဲ။

ဦးထုပ္အျပာက်ေတာ့ ေကာင္းကင္ျပာျပာကို သတိရပါ…တဲ့။ ျခံဳငံုေတြးဖို႔၊ ထိန္းကြပ္အေျဖထုတ္တဲ့ အပိုင္း၊ အစီအစဥ္ခ်တဲ့ အပိုင္းေပါ႔။ ေဆြးေႏြးခဲ့သေရြ႕ စဥ္းစားထားသေရြ႕ ေတြးထားသေရြ႕ကို ျပန္ျပီး သံုးသပ္တဲ့ အပိုင္းပါ။ အဲဒါမွ အေျဖတစ္ခု မရေသးရင္ ေရွ႕ဦးထုပ္ေတြထဲက လိုအပ္မဲ့ ဦးထုပ္ကို ျပန္ေဆာင္းႀကရ မွာေပါ႔။ 

တကယ္ေတာ့ အေကာင္းျမင္ျမင္၊ အဆိုးျမင္ျမင္ အက်ိဳးရွိေအာင္ေတြးဖို႔ လိုရင္းပါ။ အေကာင္းျမင္တဲ့သူက လူေတြသြားဖို႔လာဖို႔လြယ္ေအာင္ ေလယာဥ္ပ်ံကို တီထြင္သလို အဆိုးျမင္တဲ့လူကလည္း ေလယာဥ္ပ်ံ ပ်က္က်ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲဆိုျပီး ေလထီးကိုထြင္ပါသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ အေကာင္းျမင္ေရာ အဆိုးျမင္ေရာ သံုးတတ္ရင္ အက်ိဳးရွိပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အမွန္ျမင္ဖို႔ပါပဲ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ အေထြေထြမို႔ အယူအဆေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲတာ မဆန္းပါ။ အဲဒီ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာလူေတြ စုစည္းျပီး အလုပ္လုပ္ ႀကျခင္းကို အဖြဲ႕အစည္း (Organisation) လို႔ ေခၚတာပါပဲ။ အလုပ္ေတြ ျပီးေအာင္ မတူသူေတြစုျပီး လုပ္ႀကရင္း ကမာၻႀကီး တိုးတက္လာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္းေလာက္တုန္းက စာႀကီးေပႀကီးေတြ မမီမကန္းေလွ်ာက္ဖတ္ရင္း ျငင္းရခုန္ရတာ အေတာ္ဝါသနာ ပါဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာဖတ္တာကလည္း ျငင္းရင္ခုန္ရင္ အႏိုင္ရဖို႔အဓိကဆိုေတာ့ အေထာက္အထားရဖို႔၊ စကားလံုးႀကီးႀကီးေတြ သံုးႏိုင္သေရြ႕ သံုးႏိုင္ဖို႔ေလာက္ ရည္ရြယ္တာကိုး။ တစ္ ဘက္သားကို စကားနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ရတဲ့အေပၚ အလြန္အရသာေတြ႕တာကလား။ သူမ်ားက ကိုယ့္ကို ႏိုင္သြား ရင္လည္း တႏံု႕ႏံု႕နဲ႕ တင္းလို႔မဆံုးေတာ့။ သူ႕ကို ႏိုင္မဲ့ အေထာက္အထားေတြ ထပ္ရွာရ၊ မွတ္ရေသးသဗ်။ ကိုုယ္ေျပာခဲ့တာေတြ ကိုယ္ျပန္စဥ္းစား။

ကိုယ့္စကားကို ေရွ႕ေနာက္ မညီမွာကလည္း ေႀကာက္ရေသးတယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ သူမ်ား ကိုးကားျပီး တာေတြထပ္ျပီး ကိုးကားမိ မွာကလည္း စိုးရေသး။ တခ်ိဳ႕ သူမ်ားစကားလံုးေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္လိုလို ယူသံုးတာေတြလည္း ရွိရဲ႕။ အဲဒီတုန္းထဲက debate ပြဲအေသးေလးေတြ မႀကာခဏ ႀကံဳခဲ့ရ၊ ႏႊဲခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းစာကို စိတ္မဝင္စား၊ ေလႀကီးမိုးႀကီးေတြနဲ႕ စာအုပ္အႀကီးႀကီးေတြႀကားမွာ နစ္ေမ်ာလိုက္တာ စာေမးပြဲပါက်ေရာ။ အရြယ္နဲ႔ ဖတ္တဲ့စာ၊ ေျပာတဲ့စကားမမွ်ေတာ့ bottle neck ျဖစ္ျပီး ဂိန္ဆို ေခြးက် က်တာေပါ႔ခင္ဗ်။ အေဖ့ေတာင္ ကိုယ့္ေလာက္တတ္တယ္ ထင္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။

စာေမးပြဲက်တာေတာင္ ေလက ေလွ်ာ့တာမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းစာဆိုတာ ဘာအေရးႀကီးလို႔တုန္း။ တကယ္ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ဥာဏ္ကမွ အေရးႀကီးတာဘာညာ လုပ္ေသးတာ။ အဲဒီတုန္းက ေျပာတာေတြ က မဟုတ္တာေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕နဲ႔ ကင္းကြာသလို မွန္ေသာစကားေတြေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အလြဲသံုးခဲ့တာကို ေျပာခ်င္တာ။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ အသိပညာေတြကို ေလ့လာ ဖတ္ရႈ ေပမဲ့ လူအထင္ႀကီးေအာင္၊ ျငင္းႏိုင္ခုန္ႏိုင္ေအာင္ေလာက္သာ ရည္ရြယ္ျပီး မိုက္မဲခဲ့တာကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ္ေျပာလိုက္လို႔ တစ္ဖက္သား နလန္မထူႏိုင္ေလ စိတ္ထဲမွာ တခြိခြိနဲ႕ ႀကိတ္ျပီးေက်နပ္ေလေလ။ ျပန္ေတြးရင္ ရွက္မိပါရဲ႕။

အခု ကၽြန္ေတာ့အသက္ ၃၈ ႏွစ္ ျပည့္ပါေတာ့မယ္။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေသာ၊ သိမ္းထားေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ ၉ တန္းတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနဆဲပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမင္ပံု မတူေတာ့ဘူး။ ယူပံု မတူေတာ့ဘူး။ ဒါပါပဲ။ လူေတြရဲ႕ ထူးျခားမႈက အျမင္ေျပာင္းတာနဲ႔ ဘဝကလည္း ေျပာင္းတာပါပဲ။ facebook ဖတ္တဲ့အခါ တခ်ိဳ႕လူေတြ ေျပာႀကေရးႀကတာကို ျမင္တဲ့အခါ ရယ္ခ်င္ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သနားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ရယ္ခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္းေက်ာင္းသားတုန္းကနဲ႔ တူလို႔ပါ။ သနားတာက သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ အင္အားေတြကို အက်ိဳးမဲ့ ျငင္းခုန္ျခင္းနဲ႕ ျဖဳန္းတီးေနႀကလို႔ပါ။ စိတ္မေကာင္းတာက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပညာေရး ရိုက္ခ်ိဳးခံ ရမႈရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ကိုယ့္စကားကို တာဝန္ယူရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ သူတစ္ပါးကို အျပစ္ရွာတဲ့ေနရာ မွာသာ ကၽြမ္းက်င္ျပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္တဲ့ လူေတြက နည္းေနတာပါ။ အျငင္းအခုန္ ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္သေရြ႕ ေရွာင္ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးမွာ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြး အေျဖရွာတတ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳး ထြန္းကားဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ ရဦးမွာပါ။ ဒီလိုယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳးက သေဘာထားႀကီးမွ ျဖစ္တာမ်ိဳး။ သေဘာထားႀကီးဖို႔ဆိုတာ သူတစ္ပါးကို ေလးစားတတ္မွ ျဖစ္တာမ်ိဳး။ အမ်ားစုက ငါထင္တာမွ အမွန္၊ တခ်ိဳ႕က သူမ်ားဒါဆို ငါက ဟိုဟာ… ဆိုတာ မ်ိဳးေတြ။ တစ္ေႀကာင္းဆြဲေတြနဲ႔ တရြတ္ဆြဲေတြက မ်ားေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႕ ဒီလူကို လႊမ္းမိုး လိုက္ရလို႔လည္း ဘာမွထူးျခားစရာမရွိ၊ စကားအႏိုင္ရလို႔လည္း ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ မရွိ။ အမုန္းပြားရံုသာ အဖတ္ထင္မဲ့ကိစၥေတြဆို လက္ေရွာင္ပါတယ္။ ေဘးနားလာျပီး အစဆြဲေနမွန္းသိလည္း ဆိတ္ဆိတ္ေန တတ္ေအာင္နဲ႕ စိတ္ကိုထားတတ္ေအာင္သာ က်င့္ထားရပါတယ္။ မတရားတာကို မတရားဘူးလို႔ ေျပာရ မယ္… ဆိတ္ဆိတ္ေနတာဟာ မတရားမႈကို အားေပးတာနဲ႕ အတူတူပဲဆိုတဲ့ သေဘာဟာ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ေျပာဆိုတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာပါ။ စကားအႏိုင္ရရံု ေျပာခိုင္းတာ မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ လူမ်ိဳးက စကားေျပာရင္ သူတစ္ပါးကို ေခ်ာင္ပိတ္ျပီး ေျပာခ်င္တယ္။ တစ္ဖက္သား နလန္ မထူေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ မွားပါတယ္လို႔ ဝန္ခံေအာင္၊ ေျပာစရာစကားေတြ ကုန္သြားေအာင္၊ အရွက္ေတြ ကြဲေအာင္၊ အရံႈးေပးသြားသည္အထိ ေျပာခ်င္တာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီလို သူတစ္ပါးကို ထြက္ေပါက္မေပး၊ အျပတ္အသတ္ ႏိုင္ခ်င္တာ၊ အျပတ္ရွင္းခ်င္တာ၊ အျပဳတ္တိုက္ခ်င္တာ၊ ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္တာဟာ ေျပာရမယ္ဆို အာဏာရွင္စိတ္ဓါတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုအႏိုင္က်င့္တဲ့ အာဏာရွင္ဆိုတာကို တိုက္ေန၊ ဆန္႕က်င္ေနႀကရင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဒီစနစ္က ကူးယူရွင္သန္မွန္းမသိ ရွင္သန္ ေနတဲ့ သေဘာပါပဲ။

ငါလုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိလာတဲ့အခါ ငါခံစားရသလို အျခားလူေတြ မခံစားရပါေစနဲ႔ ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးေမြးရမဲ့အစား ငါေတာင္ ခံထားရေသးတာ ငါ႔အလွည့္က် ေတြ႕ႀကေသးတာေပါ႔….ေတြက မ်ားျပီး မဆိုင္တဲ့လူေတြေပၚ လက္စားေခ်သလို ျဖစ္ေနတဲ့ အာဏာရွင္ ေပါက္စေလးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ္က ခံေနရရင္သာ မတရားအလုပ္ခံရပါတယ္ ႀကံဳးေအာ္ေနျပီး ကိုယ္က လုပ္ခြင့္ရျပီလည္းဆိုေရာ ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္စြာနဲ႔ သူမ်ားေတြကို နင္းဖို႕က်ိဳးစားႀကရင္း အာဏာရွင္ အသစ္အသစ္ေတြ ေပၚေနရတာ မဟုတ္ လားေလ။

တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ မတူတဲ့သေဘာကို ရွိတာ၊ မတူညီခြင့္လည္း ရွိတယ္။ ကြဲလြဲလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတစ္ပါးအေပၚ ေလးစားမႈရွိရပါမယ္။ ငါမွ ငါေတြ မ်ားေနရင္ ဒီမိုကေရစီလည္း ေဝးပါတယ္။ လူ႕အခြင့္ အေရးလည္း ေဝးပါတယ္။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႕လည္း ေဝးပါတယ္။ 

သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး ေဟာသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ကို အရင္ျငိမ္းေအာင္ လုပ္ရပါမယ္။ မီးေလာင္ေနတဲ့ လက္ႀကီးနဲ႔ မီးသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္ မီးေတြကူးကုန္တာပဲ ရွိမွာပါ။ လူရဲ႕ ပင္ကိုယ္သေဘာကိုက အရံႈးကို လက္မခံခ်င္ပါဘူး။ အတင္းဖိနင္းလာရင္ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ မွန္မွန္မွားမွား တြန္းလွန္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ သဘာဝက်တဲ့ ကိစၥပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္မရႈံးခ်င္သလို သူမ်ားလည္း ရံႈးခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ေလး ရွိရပါမယ္။ ဒါဆိုရင္ ရန္သူေတြေတာင္ မိတ္ေဆြျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ စိ္တ္အေျခခံ မ်ိဳး ရွိေနျပီလို႔ ဆိုရပါမယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ Win-Win ဆိုတဲ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အရံႈးမရွိ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိေအာင္ ထြက္ေပါက္ေလးေပး ေဆြးေႏြးႀက၊ ညွိႏိႈင္းႀကတဲ့နည္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုးလို႔ ယူဆျပီး ဘယ္သူမွ မရႈံးတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးရေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိသူမ်ားကို ေနရာေပး အေလးအျမတ္ ျပဳေနရပါျပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာေတာ့ ေသးသိမ္တဲ့ စိတ္ေတြ၊ အႏိုင္ယူခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ၊ မင္းသားႀကီး မလုပ္ရလို႕ ပတ္မႀကီး ထိုးေဖါက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလည္ျပီး ေနာက္ျပန္ဆြဲေနသူေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါ။ အိမ္ရွင္နဲ႔ အိမ္ငွား၊ လင္နဲ႕မယား၊ မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔ တျပည့္၊ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူ… အျပတ္ရွင္းဖို႕ ရန္ေစာင္ေန ႀကတာေတြ၊ ႀကိဳးစားေနႀကတာေတြ ျမင္ေတာ့ ရင္ေမာမိပါရဲ႕။

တကယ့္တကယ္မွာ အျပတ္ရွင္းတယ္ဆိုတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္သလို ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ျပတ္ေစ ခ်င္တဲ့ဟာေတြ မျပတ္ဘဲ ႀကားထဲက ငထြားေတြသာ ခါးနာ၊ ခါးျပတ္ႀကရတာပါပဲ။ ေျမစာပင္ေလးေတြ သာ ေႀကမြပ်က္ဆီးရတာပါပဲ။

ႀကိမ္းဝါးသူေတြက ႀကိမ္းဝါးေနႀကခ်ိန္မွာ ႀကားထဲက ပ်က္ဆီးသြားတဲ့ ဘဝေတြကေတာ့ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ျပန္မရတဲ့အျပင္ အဲဒီလိုအပ္သြားတဲ့ ကြက္လပ္ေတြက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအသစ္ေတြအျဖစ္ သယ္သြား ႀကရဦးမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ debate ဆိုတာ စကားရည္လုျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေနသေရြ႕ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲျဖစ္လိမ့္ မည္ မထင္ပါ။

(သရုပ္ေဖၚပံုမ်ားကို Google မွ ယူသည္။)

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းခရီးသည္

ref;neonapster32.blogspot.com

--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...