သမီး ဖတ္ဖို႔........

photo:google

တစ္ခန္းအရပ္မွာ အလြမ္းဓာတ္ နည္းနည္း ပါပါေစ။

(တစ္)

သမီးေရ ...

အခုတစ္ေခါက္ အေျပာင္းအ ေရႊ႕ရာသီကေတာ့ ေဖေဖ အခုေရာက္ေနတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကေလး ထဲမွာ ေတာ္ ေတာ့္ကို လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြား ေလာက္ ေအာင္ကို အဝင္အထြက္အေျပာင္းအေရႊ႕ မ်ားလြန္းသြားတဲ့ ရာသီပါပဲ သမီးရယ္။ ဟုတ္ တယ္။ လူ ၅ဝ စြန္းစြန္းေလာက္ကိုပဲ ေျပာင္းၾကရ၊ ေရႊ႕ၾကရနဲ႔။ ရာထူးတူနဲ႔ ဝင္ တာထြက္တာေတြေရာ၊ ရာထူးတိုးနဲ႔ ေျပာင္း တာေရႊ႕တာေတြေရာ ပြက္ပြက္ကိုညံ လို႔။ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္တဲ့၊ ပခုကၠဴတကၠသိုလ္ တဲ့၊ က်ဳိင္းတံုတကၠသိုလ္တဲ့၊ ရတနာပံုတကၠ သိုလ္တဲ့၊ စစ္ေတြတကၠသိုလ္တဲ့ စံုေနတာပဲ သမီးရယ္။ အဲသည္အထဲမွာ ဆရာ၊ ဆရာမ အမ်ားစုကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက တကၠ သိုလ္တစ္ခုခုကိုပဲေပါ႔။ မသြားမခ်င္း ေဖေဖ တုိ႔တကၠသိုလ္ဝင္းကေလးထဲ မွာ ႏႈတ္ဆက္ ပြဲေတြလုပ္လိုက္ၾက ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ လုပ္လိုက္ ၾက။ စုေဝးခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ပြဲေတြ လုပ္ လိုက္ၾကနဲ႔ လႈိင္းဂယက္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ အရွိန္မေသႏိုင္ဘူး ဆိုပါေတာ့ေလ။

သည္လိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း၊ ႏွစ္ ေယာက္ခ်င္းကစလို႔ အစုလိုက္အေဝးလိုက္ ေတြပါ ေျပာင္းေျပာင္းသြား လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး အုပ္စုႀကီးလည္း ထြက္ခြာသြား ေရာ ေက်ာင္းထဲမွာ လူေဟာင္းေတြက ကုန္ သေလာက္နီးနီးကို ျဖစ္သြားပါေလေရာ။

(ႏွစ္)

ေဖေဖက အဲသည္ေနာက္ဆံုး အစု ေက်ာင္းထဲက ထြက္ခြာသြားပံုကို သမီး ကိုေျပာျပဖို႔ အခုရက္ထဲမွာ စိတ္ကူးေပၚ ေပါက္ေနမိတာပါ။ လြမ္းစရာမေကာင္း လိုက္တာသမီးရယ္။ ဘယ္လိုမွ လြမ္းဖို႔မ ေကာင္းႏိုင္တဲ့ ခရီးတစ္ခုပါ။ ေဖေဖ အခု ေရာက္ေနတဲ့ၿမိဳ႕က ရန္ကုန္ကေန မိုင္ ၁ဝဝ ဝန္းက်င္ေလာက္အကြာ ဧရာဝတီ ကမ္းအ စပ္ကၿမိဳ႕ေလးသမီးရဲ႕။

ကားနဲ႔သြားရင္ ေလး နာရီေလာက္ သြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ရန္ ကုန္ကေနေရာက္လာတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ အမ်ားစုဟာ မိသားစုကို ေခၚမလာၾကဘူးဆို ရင္ ဘာပစၥည္းမွ မ်ားမ်ားစားစား သယ္လာ ေလ့မရွိၾကပါဘူး။ အိုးတစ္လံုး၊ ပန္းကန္တစ္ ခ်ပ္၊ ေသတၱာတစ္လံုး၊ အိပ္ရာတစ္လိပ္၊ ဒါ ပါပဲသမီးရယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လည္း ေရခဲ ေသတၱာေတြ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြ၊ ဗီြစီဒီစက္ ေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ အိုးႀကီးအိုးငယ္၊ ေသတၱာ အႀကီးအေသး၊ ဗီ႐ိုအပု အရွည္ တ ေဆာင္တေယာင္ တခမ္းတနားဆိုပါေတာ့။ အခု ရန္ကုန္ ကိုေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က်လာတဲ့အ ခါ တခ်ဳိ႕ကလည္း လိုင္းကားေလးမွ်နဲ႔၊ တခ်ဳိ႕ ရန္ကုန္က လာႀကိဳတဲ့ကားနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဟသၤာတၿမိဳ႕၊ ဟသၤာတ တကၠ သိုလ္ႀကီးကို စြန္႔စြန္႔ထြက္ခြာ သြားလိုက္ၾက တာ။ အဲသည္မွာ ေနာက္ဆံုးထြက္ခြာသူ အ စုအေဝးကေတာ့ ေျပာလို႔မဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါ ပဲ။ အဲသည္အစုကို ဦးေဆာင္ေဆာ္ၾသသူ ဆရာမသံုးေလးေယာက္က ရာထူး အတန္အ သင့္ႀကီးသူ ဆရာမေတြပဲဆိုပါေတာ့ သမီး ရဲ႕။ ဟြန္ဒိုင္းကားႀကီးတစ္စီးကို စီးလံုးငွား ၿပီး ကိုယ့္အစုနဲ႔ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားၾက မယ္ေပါ႔။

ဟသၤာတ-ရန္ကုန္ တစ္ သိန္းေျခာက္ေသာင္းအျပတ္။ လိုက္မယ့္ ဆရာမေတြ မွ်ခံ။ ေငြကိုတည္ လူနဲ႔စားမယ့္ ခရီးပဲဆိုပါေတာ့သမီးရယ္။ ဆရာမေတြခ်ည္း ပဲ ရွစ္ေယာက္၊ ကိုးေယာက္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။

(သံုး)

အဲသည္ေန႔မနက္က အေဆာင္ ေရွ႕မွာ ထိုးရပ္ထားတဲ့ကားႀကီးဟာ ပစၥည္း ေတြတင္ၿပီးေပမယ့္ လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မ ထြက္ျဖစ္ဘူးသမီးရဲ႕။

မေက်မလည္ ျဖစ္ ေနၾကတာတဲ့။ ေသတၱာတစ္လံုး၊ လက္ဆြဲ တစ္အိတ္သာပါတဲ့ ဆရာမေတြက ေသတၱာ အထပ္ထပ္၊ ဗီ႐ိုအစီအရီ၊ ေရခဲေသတၱာ၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား၊ ျခင္းေတြ၊ ေတာင္းေတြ၊ ခြက္ေတြ၊ ပလံုးေတြနဲ႔ ဆရာမႀကီးေတြကို မေက်နပ္တာတဲ့။ ကားခကို အညီမွ်ခံဖို႔ဆို တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာေတြေရာ။ ႐ိုး႐ိုး လိုင္းကားနဲ႔ပဲသြားေတာ့မယ္ဆိုတာေတြ ေရာ။ တစ္ခါ က်န္တဲ့ဆရာမေတြကလည္း မွ်ခံဖို႔ဆိုတဲ့ ကတိစကား ကိုမဖ်က္ဖို႔၊ မေက် နပ္ရင္ ပစၥည္းထပ္တင္ဖို႔၊ လူေလ်ာ့သြားရင္ ကားချဖည့္မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ ကားသမားက လည္း ဒါဆို ကားမထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုလား။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္ တာ။ ေနေတာ္ေတာ္ျမင့္လို႔ ေဖေဖ စက္ဘီးကေလး နဲ႔ အျပင္ကိုထြက္တဲ့အထိ ကားႀကီးက ရပ္ ထားတုန္း၊ ကားသမားေတြက ကုကၠိဳပင္ ႀကီး ေအာက္မွာ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တုန္း။ ဆရာမ ရွစ္ေယာက္၊ ကိုးေယာက္က ကိုယ့္အစုနဲ႔ ကိုယ္ တြတ္ထိုး တုန္း။

ေဖေဖေက်ာင္းထဲကို ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ၁၁ နာရီေတာင္ ထိုးလုၿပီသမီးရဲ႕။ အနီးအနားက ဆရာမ သံုးေလးေယာက္ က ေဖေဖ့ကို သတင္းေပးတဲ့အေနနဲ႔ ထြက္ သြားတာ မၾကာေသးဘူးဆရာေရတဲ့။ မေက် မနပ္ၾကားကပဲ ဇြတ္ညိႇၿပီး ထြက္သြားၾက ေလရဲ႕တဲ့။

အင္း... ဟုတ္ပါရဲ႕။

ကားမွမရွိေတာ့တာ။ လမ္းအ ခြဲမွာ ဝမ္းနည္းဖို႔မေကာင္းလိုက္တာ။ ေလာကမွာ လြမ္းေအာင္ မလုပ္ တတ္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္သားေနာ္။ သူ႔ပစၥည္း၊ ကိုယ့္ပစၥည္း နည္း တယ္ မ်ားတယ္ၾကည့္မေနဘဲ က်သင့္ေငြ ညီတူမွ်ခံၿပီး သြားလိုက္ၾကရင္ တစ္ေယာက္ ကိုတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား လြမ္း စရာ ေကာင္းေနေလမလဲေနာ္။

အခုေတာ့...
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သတိရစရာ ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ မေက်မနပ္ စိတ္ႀကီးနဲ႔ သတိရေနရမယ့္ အျဖစ္မ်ဳိးက ျဖင့္ ခြဲရတာ မတန္လိုက္ေလျခင္း သမီးရယ္။ ။

Flower News Journal ၊ အတြဲ ၁၀ ၊ အမွတ္ ၁၇
-------------------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...