ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဝဒနာ

တကၠသိုလ္ ဝင္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီး ကြၽမ္းဝင္ခဲ့ သည္မွာ အႏွစ္ (၂၀)နီးပါးပင္ရွိိခဲ့ ၿပီ။ သည္ အေတာ အတြင္း ဟိုးအရင္ စာသင္စ ၁၉၉၅-၉၆ ေလာက္က ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ယခု ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေနအထားကို ႏိႈင္းခ်ိန္ယွဥ္ ထုိးၾကည့္ မိ၏။ ျမန္မာစာ ဘာသာရပ္ အေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ၊ အေလးထားမႈ ကစလို႔ တတ္ေျမာက္ နားလည္မႈ အဆံုး အစစအရာရာ ကြာျခားလာသည္ ဟု ခံစားမိသည္။ တစ္ႏွစ္ခ်င္း ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ မသိသာ ေသာ္လည္း (၁၀)ႏွစ္ေလာက္ ခြာၾကည့္ လွ်င္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သိသာသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ဆယ္တန္း သင္စမွာ တပည့္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ စကားေျပ လက္ေရြးစင္စာ အုပ္ထဲက သင္ခန္းစာေတြကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ မဖတ္ႏိုင္။ ပါဠိသက္ ေဝါဟာရမ်ားကို အသာထား၍ ႐ိုး႐ုိးျမန္မာ စာလံုးမ်ားကိုပင္ အသံ ထြက္ခ်င္သလို ထြက္တတ္ သည္။ စာေမးပြဲစစ္ၾကည့္လုိက္ ေတာ့လည္း အမွတ္ (၁၀၀) ဖိုး ေမးခြန္းကို (၃၆)မွတ္ႏွင့္က်ေန သည္။ ထုိတပည့္ ကိုေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အံ့အားတသင့္ျဖစ္ ခဲ့ရ၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္သည္ အျခားဘာသာရပ္ ေတြမွာညံ့ေနေစဦး။ ျမန္မာစာက် သည္လိုေတာ့ မရွိခဲ့။ ထုိ႔အျပင္ ေက်ာင္းျပ႒ာန္းစာအုပ္မေျပာႏွင့္ အျပင္ကဝတၳဳေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ ကုိေတာင္ တစ္ေန႔ တစ္အုပ္ငွား ဖတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဆိုေတာ့ ထို တပည့္က စာေမးပြဲလည္းေအာင္ မွတ္မရသည့္အျပင္ စာကိုလည္း အဓိပၸာယ္သိေအာင္ပင္ မဖတ္ႏိုင္ ရွိေလရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မ်ားစြာ အံ့ၾသမိခဲ့ရေလသည္။

ယခု အႏွစ္ (၂၀)ဝန္းက်င္ရွိ လာသည့္အခါ စာေမးပြဲစစ္လိုက္ ၍ ျမန္မာစာက်တာလည္း အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ေတာ့။ ျပ႒ာန္း စာအုပ္ထဲက သင္ခန္းစာေတြကို ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ မဖတ္ႏိုင္တာ လည္း ထူးျခားဆန္းၾကယ္အံ့ၾသ ဖြယ္မဟုတ္ေတာ့။ စာေမးပြဲစစ္ ၾကည့္လွ်င္ ကေလးအမ်ားစုက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လည္း မေျဖၾကသလို ေအာင္မွတ္လည္း မရၾက။ သင္ခန္းစာေတြကို တစ္ ေယာက္ခ်င္း ထဖတ္ခိုင္းလွ်င္ လည္း စာက်က္သလို ပုဒ္စုတစ္ခု ကို ႏွစ္ခါသံုးခါထပ္ရြတ္သူက ရြတ္၊ စာထဲမပါသည့္‘တဲ့’ေတြ အမ်ားႀကီးထည့္ရြတ္သူက ရြတ္ ႏွင့္ သင္ခန္းစာကို အရသာခံဖို႔ မေျပာႏွင့္ အဓိပၸာယ္ပါ ဘာမွန္း မသိျဖစ္ရေလသည္။

ပိုဆုိးလာတာေလးကိုေျပာ ပါဦးမည္။ စာဖတ္သူမ်ားကို ညည္းျပေနသည္ဟုလည္း မထင္ပါႏွင့္။ အမွန္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ သည္ျပႆနာကို မည္သို႔ကုစားရမည္မွန္းမစဥ္းစား တတ္ေတာ့၍ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္းသလိုျဖစ္သည့္ ယခုကိစၥကို ေရးျပရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ကဗ်ာ လက္ေရြးစင္မွာကိုးခန္းပ်ဳိ႕ကထုတ္ ႏုတ္ထားသည့္‘ဝိဇၨာသိပၸလူ႔ကိစၥ’ ဟုအမည္ေပးထားေသာ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ပါပါသည္။ ေျပာလိုသည့္ အခ်က္ေပၚလြင္ေစရန္ ကဗ်ာကို အနည္းငယ္ေဖာ္ျပပါရေစ။

‘သက်႐ူပံ၊ ႀကံႀကံသမွ်၊ ေတာင့္တရာရာ၊ တတ္ေကာင္း စြာသား၊ ဝိဇၨာသိပၸ၊ လူ႔ကိစၥကို၊ ငယ္ကမသင္၊ ေပ်ာ္ပါးလြင္မူ၊ အၾကင္သူအား၊ စကားေခ်တင္၊ သဘင္မၿပဲ႕၊ ခံတြင္းမဲ့သို႔၊ ခ်ဳိ႕တဲ့ပညာ၊ ညႇိဳးမ်က္ႏွာႏွင့္၊ ရြံရွာလန္႔ ထိတ္၊ အသံဆိတ္၏’

ဒါကဗ်ာရဲ႕ ပထမပိုဒ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ကဗ်ာကိုရြတ္ျပၿပီး လူတို႔ႀကံစည္သမွ်၊ ေတာင့္တ သမွ်၊ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာက စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့အ ေၾကာင္း ပညာ၏တန္ခိုးထက္ပံုကို ဥပမာ၊ဥပေမယ်ေတြႏွင့္ ရွင္းျပလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္ ပညာဟူသည္ လူ႔ကိစၥျဖစ္၍ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပညာသင္ရမည့္ အေၾကာင္း၊ ပညာမသင္ဘဲ ေပ်ာ္သလိုေနခဲ့လွ်င္ ႀကံဳေတြ႕ခံစားရမည့္ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို ဆရာေတာ္က ဖြဲ႕ဆိုထားေၾကာင္း ရွင္းျပကာ ‘ကဗ်ာထဲက အၾကင္သူဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုရည္ၫႊန္းထားလဲကြ’ဟု ေက်ာင္း သားအားလံုးကို ၿခံဳ၍ေမးလိုက္သည္။ သည္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ဒုကၡေပးမည့္ ကိစၥဆိုး ႀကီးႏွင့္ တည့္တည့္တုိးပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္း သားေတြေျဖလိုက္ၾကတာ။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္။ ‘သူ႔ရည္းစား’တဲ့။ ‘သူ႔မိန္းမ’တဲ့။ ‘သူ႔ခ်စ္သူ’တဲ့။ ‘ၾကင္နာရတဲ့သူ’တဲ့စံုေန ေအာင္ေျပာၾကသည္။ ေတာ္ပါ ေတာ့ဟု မနည္းတားရသည္။ စာသင္သည့္အခါ တက္တက္ႂကြႂကြသင္တတ္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ဓာတ္ ေတြလည္း အဝီစိေရာက္ေအာင္ ထုိးက်သြားရသည္။ ေနာက္အတန္းေမးလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း။ ပညာမဲ့ သူကိုရည္ၫႊန္းတာဟုေျပာႏုိင္သည့္သူ အေတာ္နည္းပါသည္။ ‘အၾကင္’ဟုေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ ထင္ရာျမင္ရာေျပာၾကျခင္းျဖစ္ပါ သည္။

အရင္ႏွစ္ေတြက တစ္ခါမွ် သည္လိုေမးမၾကည့္ဖူးခဲ့။ ေမး ၾကည့္စရာလည္း မလိုေလာက္ ေအာင္ အဓိပၸာယ္က ရွင္းေနသျဖင့္ သည္အတုိင္းပဲ သင္သြားခဲ့ သည္။ ယခုႏွစ္တြင္မွ အတန္းတစ္ တန္းတြင္ အမွတ္မထင္ေမးၾကည့္ မိရာမွ ကေလးအမ်ားစု နားမ လည္မွန္းသိလိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ အတန္းေတြပါ ထုိ သင္ခန္းစာေရာက္၍ ဆက္ေမး ၾကည့္ရာ ‘အၾကင္သူ’ဟူသည္ မည္သူ႔ကို ရည္ၫႊန္း ေၾကာင္း မွန္ ေအာင္ေျပာႏုိင္သည့္သူ အေတာ္ နည္းပါးေၾကာင္းေတြ႕ရေလ၏။ သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ အျခား ကဗ်ာေတြ၊ စကားေျပေတြကိုလည္း အဓိပၸာယ္ေတြရွင္းျပ၊ သင္ျပေနသည့္တိုင္ သူတို႔နားလည္ၾက ပါရဲ႕လား။ ကြၽန္ေတာ္ သံသယျဖစ္မိသည္။ စာေမးပြဲစစ္လိုက္ေတာ့လည္း အသင့္ေရးၿပီးသား မွတ္စုေတြ ကို အလြတ္က်က္ၿပီးေျဖေနၾကသျဖင့္ ထိုက္သင့္သည့္ အမွတ္ေတာ့ရေနၾကသည္။ အျခားခက္ဆစ္တို႔၊ သဒၵါတို႔၊ ေမးခြန္းတိုတို႔ကရသည့္အမွတ္ႏွင့္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ စာေမးပြဲကေတာ့ ေအာင္သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာကိုလည္း မခံစားတတ္၊ စကားေျပေတြဖတ္ၿပီး သုတလည္းမသိ၊ ရသလည္းမသိဆိုလွ်င္ စာေမးပြဲတစ္ခု ေအာင္သြားတာကလြဲၿပီး သူတို႔အတြက္ ဘာအက်ဳိးရွိမည္နည္း။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ အတြက္ေကာ။ အဖိုးတန္သည့္ လူခြၽန္လူမြန္ကေလးေတြ ရလာႏိုင္ပါ့မလား။ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားရင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါသည္။

သည္ကိစၥကို ေပါ့ေပါ့တန္ တန္သေဘာထား၍မရပါ။ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား တကၠသိုလ္ ဝင္တန္းမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္း ေအာင္ခ်က္ျမင့္မားေရးဦးစားေပး သင္ၾကားေနေသာ သင္ၾကားနည္း စနစ္ မ်ားကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ၾကည့္ဖို႔လုိၿပီထင္ပါသည္။ ကေလးေတြကိုစာသင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ခဏခဏ ေျပာမိသည့္ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။ ‘‘ငါတို႔က မင္းတို႔ထက္စာရင္ ကံေကာင္းတယ္ကြ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ငါတို႔က ပညာေရးစနစ္ဆိုးနဲ႔ တုိးေပမယ့္ ငါတို႔ကိုသင္ေပးတဲ့ ဆရာေတြက ပညာေရးစနစ္ ေကာင္းက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဆရာေတြကြ။ မင္းတို႔က်ေတာ့ ပညာေရးစနစ္က မေကာင္းတဲ့အျပင္ ငါအပါအဝင္ မင္းတို႔ကို သင္ေပးေနတဲ့ ဆရာေတြအားလံုးက စနစ္ဆုိးက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဆရာေတြ ခ်ည္းပဲ။ ဒီအထဲ ဆရာအလုပ္ကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ေတာ့ မင္း တို႔တစ္ေတြ လူေတာ္ေတြျဖစ္ မလာဘဲ လူေရွာ္ေတြခ်ည္းျဖစ္ ကုန္မွာေသခ်ာတယ္ကြ’’ ဟု တစ္ ခါတေလ ဘယ္သူ႔ကို စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္လာမွန္း မသိသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမိတတ္သည္။

ေခတ္အဆက္ဆက္ မတည္ ၿငိမ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္ေလာက္ ကစၿပီး ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ‘သူ တုိ႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္တံ့ ခိုင္ၿမဲေရး’ကိုသာ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး ႏွင့္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကၿပီး ပညာေရးကို ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ပစ္ထားခဲ့ ၾကသျဖင့္ ဆယ္စုႏွစ္ငါးခု မက ၾကာလာသည့္အခါ ေက်ာင္းေတြ မွာ အရည္အေသြးရွိသည့္ဆရာ ေတြလည္း ရွားပါး၊ သင္နည္း စနစ္ေတြလည္းလြဲေခ်ာ္။ သည္လို ႏွင့္ မွတ္စုေပး၊ အလြတ္က်က္ေျဖ သည့္စနစ္က ယခုတိုင္ႀကီးစိုးေန ေတာ့သည္။ သည္အထဲ သင္ ေထာက္ကူပစၥည္းကမျပည့္စံု၊ လက္ေတြ႕လုပ္စရာမရွိ။ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးေတြ က ေက်ာင္းအခ်ဳိ႕ကလြဲ ၿပီး နယ္ေက်ာင္းအမ်ားစုမွာ စာ ၾကည့္တိုက္အသံုးျပဳခြင့္မရႏွင့္ ၾကာေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ ပုဒ္ကိုဖတ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ဘာမွန္း မသိသည့္ကေလးေတြ၊ မခံစား တတ္သည့္ ကေလးေတြ တျဖည္း ျဖည္းမ်ားလာရေတာ့သည္။

ယခုအစိုးရသစ္လက္ထက္ မွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ေတြလုပ္ေနသည္ဆုိေသာ္လည္း အမ်ား အားျဖင့္ ထင္သာျမင္သာ မရွိေသး။ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြ လည္း မေျပာင္းႏုိင္ေသး။ စာေမး ပြဲစနစ္ေတြ လည္း ထူးမျခားနား။ မွတ္စုေပး အလြတ္က်က္ေျဖ သည့္စနစ္ႀကီးကလည္း ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ။ ေက်ာင္း တိုင္းက လည္း တကၠသိုလ္ဝင္တန္းေအာင္ ခ်က္ျမင့္မားေရးကိုပဲ အာ႐ံုထား ေနၾကသည္။ ဘယ္လို နည္းႏွင့္ ေအာင္ေအာင္၊ ေအာင္ခ်က္ ေကာင္းမွ မ်က္ႏွာပန္းလွမည္ဆို ေတာ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို နား လည္ဖို႔ထက္ အလြတ္ရဖို႔ကိုပဲ ဆိုင္ရာတို႔ တြန္းအားေပးေနၾက ေတာ့သည္။ အစိုးရမင္းမ်ားက လည္း ၂၀၁၅ နီးလာေလေလ ကေလးေတြအေရးထက္ သူတို႔ အေရးက ပိုအေရးႀကီးေနေလ ေတာ့ တစ္ပီ တည္းပီ၊ တစ္အာ တည္းအာရင္း ပညာေရးဥပေဒ ေတြသာ အတည္ျပဳျပ႒ာန္းေန ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ မွာေတာ့ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ႏိုင္ၾကေတာ့ ေပ။

သည္ပံုဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔၏ပညာေရးက ႏိုင္ငံ တကာအဆင့္အသာထား၍ အာ ဆီယံအဆင့္ မီရန္ပင္ အေတာ္ခဲ ယဥ္းေနပါဦးမည္။ ယခုပင္လွ်င္ လူသားဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ၫႊန္းကိန္းက ေနာက္ဆံုး၊ အဆင္းရဲ ဆံုးက အဆင့္(၁၂)ျဖစ္ေနလွ်င္ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ သည့္ထက္ဆိုးဖို႔သာရွိပါေတာ့သည္။

သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြ၊ သင္ ၾကားနည္းစနစ္ေတြ၊ စာေမးပြဲ စနစ္ေတြ အမွန္တကယ္ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ လာမည့္ေန႔ရက္ေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္အိပ္ ပ်က္ညေတြမ်ားလွပါၿပီ။ ။

မင္းသန္းထိုက္ (ေဒးဒရဲ)

ref;7Day Daily

No.458 Saturday, August 2, 2014 

--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...