ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရ

ဘဝမွာ တခ်ဳိ႕က အေကာင္းျမင္သူ (ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့သူ)၊ တခ်ဳိ႕က အဆိုးျမင္သူ (မေပ်ာ္ရႊင္သူ) အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ေန ရတယ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးက ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားဘူး။ လူေတြရဲ႕စိတ္ေန သေဘာထားက ေျပာင္းလဲေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

"အေကာင္းျမင္ သူျမင္တာက ခ်ဳိတဲ့ ဒိုးနပ္ျဖစ္တယ္။ အဆိုးျမင္သူ ျမင္တာက ဒိုးနပ္အလယ္က ေသးငယ္တဲ့ အေပါက္ကို ျဖစ္တယ္"

တစ္ေလာက ဒိုးနပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ ဆိုင္းပုဒ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဆိုင္းပုဒ္ေပၚ ေရးထားတာက...

"အေကာင္းျမင္သူနဲ႔ အဆုိးျမင္သူရဲ႕ ျခားနားခ်က္ဟာ အရမ္းေသးငယ္ လြန္းတယ္။ အေကာင္းျမင္သူ ျမင္တာက ခ်ဳိတဲ့ဒိုးနပ္ျဖစ္တယ္။ အဆိုးျမင္သူ ျမင္တာက ဒိုးနပ္အလယ္က ေသးငယ္တဲ့ အေပါက္ကိုျဖစ္ တယ္"။ တုိတိုတုတ္တုတ္နဲ႔ ဟာသေႏွာတဲ့ ဒီစာေၾကာင္းက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ သဘာဝတရားကို ေဖာ္ျပေန တယ္။

တကယ္ေတာ့ လူေတြရဲ႕မ်က္စိနဲ႔ ျမင္တဲ့အရာေတြဟာ အရာဝတၳဳရဲ႕ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပံုသဏၭာန္ကို မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ျမင္တာက သူတို႔လိုခ်င္ေနတဲ့၊ သူတို႔ရွာေဖြေနတဲ့ ပံုစံကိုပဲျဖစ္တယ္။ အေကာင္းျမင္ သူနဲ႔ အဆိုးျမင္သူတို႔ဟာ လိုခ်င္တာ မတူၾကဘူး။ ရွာေဖြတာ မတူၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တူတဲ့ အရာဝတၳဳ တစ္ခုေပၚမွာ ျမင္တဲ့အျမင္ဟာကဲြျပားၿပီး မတူတဲ့ စိတ္သေဘာထားႏွစ္ခု ျဖစ္ၾကရပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ရတနာအေရာင္းဆိုင္က အေရာင္းေကာင္တာမွာ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ေကာင္တာေပၚ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားပါတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ခန္႔ခန္႔ညားညားနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဝင္လာတယ္။ ေကာင္တာေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ရတနာေတြကို သူၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ေကာင္တာေပၚတင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထုပ္ကို ေနရာေရြ႔ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ အဲဒီလူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး သူဟာေျဖာင့္မွတ္တဲ့သူ ကၽြန္ေတာ့္အထုပ္ကို အလစ္သုတ္တဲ့စိတ္ တစ္စက္မွမရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုသကၤာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး တံခါးကိုေဆာင့္ပိတ္ၿပီး ဆိုင္ထဲကေန သူထြက္ သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေတာ္တဆျပဳလုိက္တဲ့ ေသးငယ္တဲ့ အျပဳအမူ တစ္ခုက သူ႔ကို အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသျဖစ္သြားေစခဲ့တယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ သံုးသပ္မိတာက သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျခားနားတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ ရွိေနသလိုပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးက ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ျခားနားတာက သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အရာဝတၳဳတစ္ခုေပၚျမင္တဲ့ စိတ္ေနသေဘာထား ပဲျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္အၾကာ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာကထတာနဲ႔ စိတ္မၾကည္လင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ေန႔ကို ခါတိုင္းလိုပဲ သမားရိုးက် အလုပ္ေတြနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမယ္။ ေလာကႀကီးက ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲအလုပ္ရွိရာသြားဖို႔ ကားေတြရႈပ္ေထြးမ်ားျပားတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ကားေမာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္အလိုလို ေဒါသထြက္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒီေလာက္တံုးအ,တဲ့ ကားဆရာေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ ကားေမာင္းလိုင္စင္ကို အလြယ္တကူ ရခဲ့ၾကတာလဲ၊ ကားကို အရမ္းျမန္လိုက္၊ အရမ္းေႏွးလိုက္နဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ကားဆရာေတြရဲ႕ လိုင္စင္ေတြကို သိမ္းပစ္လိုက္ ဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိတယ္။

အဲဒီေနာက္ လမ္းခြတစ္ခုမွာ ထရပ္ကားတစ္စီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကား ၿပိဳင္တူေရာက္သြားပါတယ္။ ထရပ္ကား ေမာင္းသူကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတြးေနတာက "ဒီေကာင္ ကားႀကီးေမာင္းတယ္ ဆိုၿပီး တဟုန္ထိုး ေရွ႕ကို ေက်ာ္တက္ေတာ့မယ္"။ ဒါေပမယ့္ ထရပ္ကားဆရာဟာ ကားျပတင္းကေန ရႊင္ပ်တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္သြားပါဆိုၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနခဲ့တယ္။ လမ္းခြကို ကၽြန္ေတာ္အရင္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသစိတ္ေတြဟာ အလိုလိုေနရင္း ေပ်ာက္သြား ခဲ့ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးလန္းဆန္း လာခဲ့ပါတယ္။

ထရပ္ကားဆရာရဲ႕ အျပဳအမူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျခားေလာကထဲ ေရာက္သြားေစသလိုပါပဲ။ တကယ္ ေတာ့ ေလာကႀကီးက ဘာမွမေျပာင္းလဲဘဲ သူ႔နဂိုအတိုင္း တည္ရွိေနပါတယ္။ မတူတာက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားပဲျဖစ္တယ္။ ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနသူအားလံုးလည္း ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို ႀကံဳၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုရွာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး နည္းျဖစ္တယ္။ ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းခ်င္ရင္ ပထမဦးဆံုး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမွာက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကိုပဲျဖစ္တယ္။ ဒါမွ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘဝကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရႏိုင္ပါမယ္။ ဒါဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။


မူရင္းလင့္ --- http://www.duwenzhang.com/wenzhang/renshengzheli/ganwu/20070811/650.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Tuesday, February 15, 2011)
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...