ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးမ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးသင့္တဲ့ အခ်က္ (၇) ခ်က္
၁။ ဦးတည္ခ်က္
လူဆိုတာ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးတို႔လို၊ ကမၻာသူေ႒းႀကီးတို႔လို ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးေတြ လိုအပ္ခ်င္မွ လိုအပ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဦးတည္ခ်က္ေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးလို႔ မရပါဘူး။ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ကိုယ္ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ပါဘူး။ မိဘျဖစ္သူမ်ားက လမ္းေၾကာင္းေပးၿပီး ေဆြးေႏြးလို႔ ရပါတယ္။ ကိန္းဂဏန္းကိုႏွစ္သက္ တာလား၊ ဆက္ဆံေရးမွာ အားသန္တာလား၊ အႏုပညာဘက္မွာ ပါရမီပါတာ လား ဆိုတာ အရင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အားသန္တဲ့ဘက္ကို ၀ါသနာပ်ဳိးေထာင္ လမ္းေၾကာင္းေပးလို႔ ရပါတယ္။ ၀ါသနာကို သိရရင္ ဦးတည္ခ်က္ကို တျဖည္းျဖည္း ပ်ဳိးေထာင္ေပးသြားလို႔ ရပါတယ္။
၂။ ပညာသင္ၾကားျခင္း
ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားဖို႔ အဓိကပါ။ ပညာသင္ၾကားျခင္း သက္သက္ေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး၊ က်န္းမာေရး အတြက္ အားကစား ေလ့က်င့္ရပါမယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ လုပ္ရွားမူေပါင္းစံုမွာ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ရပါမယ္။ လူ ဆိုတာ အသက္၂၀ မွာ ပညာအရည္အခ်င္း ၊ ၃၀ မွာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ၊ ၄၀ မွာအေတြ႔အႀကံဳ၊ ၅၀ မွာ ဥစၥာဓန၊ ၆၀ မွာလူမူေရး၀င္ဆန္႔မူ နဲ႔ ၇၀ နဲ႔ ၈၀ မွာ က်န္းမာေရးဟာ အဓိကက်ပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကစၿပီး ႀကိဳးစားသြားသင့္ ပါတယ္။
၃။ အနာဂါတ္
လူတစ္ဦးရဲ႕အနာဂါတ္ဟာ ပညာဗဟုသုတ၊ အရည္အခ်င္း နဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထား တို႔ကို အဓိက မူတည္ပါတယ္။ ပညာ အရည္အခ်င္းကို အခုခ်ိန္ကေန စၿပီးေကာင္းေကာင္း ႀကိဳးစားရပါမယ္။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ နဲ႔ဆိုင္တဲ့ အရည္ အခ်င္း ကိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ နဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစား ေလ့လာမူတို႔က သင္ေပးသြားပါ လိမ့္မယ္။ မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ေန စိတ္ထားကို အခုခ်ိန္မွ စၿပီးပ်ဳိးေထာင္ေပးသြား ရပါတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့စိတ္၊အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ စိတ္ဟာ ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ အခရာ အက်ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုးျမင္တတ္တဲ့ အက်င့္စြဲသြားရင္ ဘ၀ခရီးမွာ ဘယ္ ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္ေရးပဲ လက္ကိုင္ထားပါေစ၊ သူက အဆိုးႀကီးႀကီးကို ရွာေဖြအျပစ္တင္ၿပီး အခြင့္ေကာင္း ေတြကို လက္လြတ္ဆံုးရံူးသြားပါလိမ့္မယ္။ အေကာင္းျမင္တတ္သူ က်ေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးပဲ ေရာက္ေရာက္ အခြင့္အေရးရဲ႕ အစအနကို ဖမ္းမိမွာပါပဲ။
၄။ မိမိကိုယ္မိမိ
ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြက ကိုိယ့္အေပၚအထူးေကာင္းဖို႔ တာ၀န္မရိွသလို၊ အတန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္အပၚ ေကာင္းဖို႔ ၀တၱရား မရိွပါဘူး။ ဆရာကို ကိုယ္ကအရင္ရိုေသေလးစားရမွာျဖစ္သလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္က စိတ္၀င္တစား အရင္ေကာင္းဖို႔လိုပါတယ္။ ေလာကမွာ မိဘကလႊဲလို႔ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းဖို႔ တာ၀န္ မရိွပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ္ကိုကို ဗဟိုျပဳတဲ့ စိတ္ဓါတ္ မေမြးျမဴသင့္ပါဘူး၊ ကိုယ္မရိွရင္လည္း ကမၻာႀကီးက လည္ပတ္ေနမွာပါပဲ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ကိုကိုေတာ့ တန္ဖိုးထားသင့္ ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကို တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာ ဗဟိုျပဳတာနဲ႔ မတူပါဘူး။ ဗဟိုျပဳတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကို အေရးေပးမွ ၾကိဳက္တာမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ကို အလိုလိုက္မွ ေက်နပ္ တာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပါ။
၅။ သူငယ္ခ်င္း
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းဆိုတာ ေပါင္းသင္းတတ္ဖို႔ အလြန္လိုအပ္ပါတယ္။ ေပါင္းသင္းတတ္ရင္ တစ္သက္လံုး အက်ဳိးရိွသြားတတ္သလို မေပါင္းသင္းတတ္ရင္ ပ်က္စီးသြားတဲ့ အထိျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ထက္ ေတာ္တယ္လို႔ ထင္ရတဲ့လူကို ေရြးေပါင္းသင့္ပါတယ္။ မွတ္ထားရမွာက သူငယ္ခ်င္း ဒုကၡေရာက္ရင္ လံုး၀ ၀င္ေရာက္ ကူညီရပါမယ္။ လူ႔ရဲ႕သေဘာ သဘာ၀အရ အတူရယ္ေမာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ လြယ္ သေလာက္၊ အတူငိုယိုခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ တစ္သက္လံုး မွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။
ရ။ ကံၾကမၼာ
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားရမွာက ကိုယ့္တာ၀န္၊ ေအာင္ျမင္တာ ဆံုးရံူးတာဆိုတာက ကံၾကမၼာလို႔ သေဘာထားလို႔ ရပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ အၿမဲတမ္း မေအာင္ျမင္တတ္သလို၊ အျမဲတမ္းလည္း ဆံုးရံူးမေနတတ္ပါဘူး။
အေရးႀကီးတာက ေအာင္ျမင္တဲ့အခါမွာ အသိစိတ္နဲ႔ ၀င္ၾကြားလိုစိတ္ကို ထိန္းကြပ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ထက္ သာတဲ့ လူ၊ ေတာ္တဲ့လူ ေလာကႀကီးမွာ အမ်ားႀကီးရိွေနေသးတယ္ ဆိုတာ သတိရေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဆံုးရံုူူးတဲ့ အခါမွာ လည္း သန္ေခါင္ထက္ညွင္မနက္ပါဘူး၊ အရင္တံုးက ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သလိုပဲ အခုဆက္ၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္ေနရံုပါပဲ။ သန္ေခါင္ၿပီးရင္ မိုးလင္း လာစၿမဲပါပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ေနဖို႔ လိုပါတယ္။
ေကာက္ႏူတ္ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာစုျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္ရူ႕မိသူမ်ား အားလံုး လက္ေတြ႔ အသံုး၀င္ႏိုင္ပါေစ။
ref;Aung Ko latt
-------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook