ရယ္သံကို ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဘ၀မွာ ေနထိုင္ရသူမ်ား

By ကိုထိုက္

ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား ေနရျခင္းသည္ ေပ်ာ္စရာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လူတစ္စု အတြက္ကား ထိုသို႔မဟုတ္။ ရယ္ေမာေနသူမ်ား ၾကားေနရျခင္းသည္ သူတို႔အတြက္ ႀကီးစြာေသာ ဒုကၡႀကီးျဖစ္သည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ေရာဂါခံစား ေနရသူမ်ား ျဖစ္၏။ ဂလိုတိုဖိုးဘီးယားဟု ေခၚတြင္သည္။ ရယ္သံကို ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ ေရာဂါျဖစ္၏။

ဒရမ္မြန္ (အမည္လႊဲ) သည္ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံမွ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အရြယ္ လူငယ္ျဖစ္သည္။

““ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ လူေတြ ရယ္သံၾကားတိုင္း သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ပဲ ရယ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းေလွာင္ ေျပာင္ ရယ္ေမာ ေနၾကတယ္လို႔ အလိုလို ခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အလိုလိုေနရင္း ေသြးေတြ ဆူ တက္လာၿပီး ရယ္ေနသူေတြကို ရန္လုပ္ဖို႔ အသင့္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္””ဟု ဒရမ္မြန္က သုေတသန ပညာ ရွင္မ်ားကို သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဂရမ္မြန္သည္ ဂလိုတိုဖိုးဘီးယားဟု ေခၚသည့္ ရယ္သံေၾကာက္ ေရာဂါ ခံစားေနရသူ ျဖစ္သည္။

““ကိုယ္ အမွားလုပ္မိလို႔ သူမ်ားရယ္မွာ ဟားမွာကိုလည္း ေသမေလာက္ ေၾကာက္တယ္။ အရယ္ခံရမယ့္ အျဖစ္မ်ဳိး မေရာက္ေအာင္ ဘာလုပ္လုပ္ သတိႀကီးထားၿပီး လုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္ေန႔ လံုးလိုလို မ်က္ႏွာႀကီး တင္းတင္း၊ လူႀကီးက ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး နဲ႔ မသက္မသာ ပံုစံ ေပါက္ေနတတ္ တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေန ရယ္ေမာ ေနတာေတြ႕ရင္ ကိုယ္လည္း သူတို႔လို လိုက္ေန ခ်င္တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တယ္။ ရယ္ေမာခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့မရဘူး။ သူတို႔နားေရာက္ၿပီး ရယ္သံ ၾကားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လာတယ္။ အႏၲရာယ္တစ္ခုခု ႀကံဳရေတာ႔မလိုကို ခံစားရၿပီး ေၾကာက္လာတယ္။ ၿပီးရင္ ေျပးဖို႔ႀကိဳး စားရင္ ႀကိဳးစားမယ္။ အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရယ္ေနသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ရန္လုပ္ မိေရာ။ အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိန္းမရေတာ့ဘူး””ဟု ဒရမ္မြန္က ေျပာသည္။

ေၾကာက္စရာ ရယ္သံ

ဒရမ္မြန္ ေျပာျပသည့္ သူ႔အေၾကာင္းမ်ားကို ဆြစ္ဇာလန္ႏုိင္ငံ ဇူးရစ္ၿမိဳ႕ တကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာ ထေရစီ ပလတ္ႏွင့္ အဖြဲ႕က မွတ္တမ္း တင္ထားၾကသည္။ ေဒါက္တာပလတ္သည္ ရယ္သံေၾကာက္ ေရာဂါကို ေလ့လာေနသည့္ ကမၻာတစ္၀န္း ပညာရွင္မ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ အာဖရိက၊ ကေနဒါ၊ အိႏ္ၵိယ၊ ႐ုရွား စသည့္တို႔မွ ပညာရွင္ေပါင္း မ်ားစြာသည္ ရယ္သံေၾကာက္ ေရာဂါကို နားလည္ ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းေန ၾကသည္။ မည္သည့္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ရယ္သံ ေၾကာက္ေရာဂါ ျဖစ္ပြား လာေၾကာင္းကို ေဖာ္ထုတ္ ေနၾကသည္။

ရယ္သံေၾကာက္ေရာဂါ (ဂလိုတိုဖိုးဘီးယား) ခံစား ေနရသူမ်ားသည္ ရယ္သံကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ႏုိင္စြမ္း မရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ရယ္သံဟူသည္ ေၾကာက္စရာဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ သူတို႔ကို ဒုကၡေပးမည့္ အခ်က္ျပသံဟူ၍ လည္းေကာင္း အလိုလိုခံစား ၾကရသည္။ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားသည္ လူအ မ်ား ႏွင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရန္ ခက္ခဲသူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာရေလ စိတ္ဖိစီး၊ ေခါင္းကိုက္၊ မအီမသာျဖစ္ျခင္းမ်ား ႀကံဳၾကရသည္။

ခ်က္ကာသည္ အစၥေရးႏုိင္ငံမွ ျဖစ္ၿပီး အသက္ ၃၇ ႏွစ္ အရြယ္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ရယ္ျခင္း မဟုတ္သည့္ တိုင္ လူေတြဆီက ရယ္သံၾကားတိုင္း သူ႔မွာသိပ္ရွက္ၿပီး အေနရ ခက္ေနတတ္သည္ ဟု ခ်က္ကာက ေျပာျပသည္။

““ရယ္သံၾကားတာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာတယ္။ ၿပီးရင္ ေဒါသေတြ ထြက္လာတယ္။ ေဒါသ ကို တစ္ေယာက္ တည္း က်ိတ္ခံရတာလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေလာက္ တစ္ေယာက္တည္း ေဒါသနဲ႔ နပန္းလံုးေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေနကုန္တယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ၿပီးၿပီဆို ရင္ တစ္ကိုယ္လံုး တင္းေတာင့္ၿပီး ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲလာေရာ။ ေခါင္းလည္း ကိုက္လာတယ္””ဟု ခ်က္ကာ က ေျပာသည္။

သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူေတြနဲ႔ ေရာရမည့္ အေျခအေနမ်ဳိးကို တတ္ႏုိင္သမွ် ခ်က္ကာေရွာင္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း စာဖတ္ခ်င္ ဖတ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ေဆာ့ႏုိင္သည့္ အားကစား တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္လုပ္သည္။

ပလိပ္ ေရာဂါသည္ကို ေရွာင္သလိုကို ေရွာင္ၾကသည္

““တခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ့ အားနည္းခ်က္ကို သိလို႔ကို တမင္ကို သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အသံုးခ်ခံ တစ္ခုလို အသံုးခ်ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕ ေခၚသြားၿပီး တမင္ရယ္ျပ ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္လာတာကို သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပၾကတယ္။ အဲဒီလို အလုပ္ခံရၿပီဆို ကၽြန္ေတာ္ ပိုစိတ္တိုၿပီး ရန္ျဖစ္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္တယ္””ဟု ခ်က္ကာက ေျပာျပသည္။

““ကၽြန္ေတာ္ ရန္ျဖစ္ခဲတယ္။ ျဖစ္ၿပီဆိုရင္လည္း တစ္ဖက္လူ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး နာက်င္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္ ရမွ ေက်နပ္ သြားတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ျဖစ္တတ္တဲ့ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ကၽြန္ ေတာ့္ကိုဆို ပလိပ္ ေရာဂါဆိုးႀကီးကို ေရွာင္ သလိုကို ေရွာင္သြားၾကေရာ””ဟု ခ်က္ကာက ေျပာျပသည္။

ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္မ်ဳိး အဖို႔ လူမ်ားမ်ား ရွိသည့္ ႐ံုးခန္းလို ေနရာမ်ဳိးမွာ လုပ္ကိုင္ရျခင္းသည္ က်ိန္ စာ သင့္သည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ တစ္ေယာက္စီက မၾကာမၾကာ ဆိုသလို ရယ္သံၾကား ရမည္ျဖစ္ရာ တစ္ခ်ိန္လံုး တိုက္ခိုက္ခံေန ရသည့္ႏွယ္ ရွိမည္။ သို႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားအဖို႔ ၀င္လုပ္ႏုိင္သည့္ အလုပ္က အလိုလို ခ်ဳံ႕ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။

အခ်ိန္ၾကာလာသည္ ႏွင့္အမွ် လူအမ်ားၾကား မ၀င္ဆံ့သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ခံစားလာရကာ စိတ္႐ႈပ္ေထြး ျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရ မေက်နပ္ျခင္းမ်ားပါ ခံစားလာရေတာ့သည္။ ထို႔ထက္ ပိုဆိုးလာလွ်င္ စိတ္က်ေရာဂါ ျဖစ္ပြားေတာ႔သည္။ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားသည္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း လည္း ရွားပါးသလို၊ ခ်စ္သူ ရည္းစားရဖို႔လည္း ခက္ခဲၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္း ရလာလွ်င္လည္း ေရရွည္ တည္ၿမဲေသာ မိတ္ေဆြ ဆက္ဆံေရး ထူေထာင္ႏုိင္ဖို႔ ခက္ခဲသည္။ ခ်စ္သူရည္းစား ရလာလွ်င္လည္း ေရရွည္ ၿမဲၿမံ လက္တြဲႏုိင္ဖို႔ ခက္ခဲတတ္သည္။

““ကၽြန္ေတာ္ အထီးက်န္ တစ္ေယာက္ တည္းေနရတာ မ်ားပါတယ္။ အထီးက်န္ ဘ၀နဲ႔ ျဖတ္သန္း တတ္ေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား ေနထိုင္ပါတယ္””ဟု ခ်က္ကာက ေျပာသည္။

အႏုိင္က်င့္ ခံရျခင္းမ်ားေၾကာင့္

ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာအေၾကာင္း စနစ္တက် စတင္ ေလ့လာသည္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ မွ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ထိုနယ္ ပယ္သည္ ဆက္လက္ ေလ႔လာစရာ မ်ားစြာ ရွိေနေသးေသာ နယ္ေျမျဖစ္သည္။ ေဖာ္ ထုတ္ထားႏုိင္သည္က နည္းနည္းသာ ရွိေသးၿပီး မသိေသးသည္က မ်ားစြာရွိေနသည္။

ငယ္ငယ္က အႏုိင္က်င့္ ခံခဲ႔ရျခင္းမ်ား သည္ႀကီးလာသည့္ အခါ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာ ခံစားရေစသည့္ လက္သည္မ်ား ျဖစ္သည္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ၀န္းက်င္သည္ ကေလးကို ပံုသြင္းသည္။ ကေလး၏ ေနအိမ္ဘ၀၊ ရပ္ကြက္ထဲက ဘ၀၊ ေက်ာင္း၀င္းထဲက ဘ၀၊ လူမႈ၀န္းက်င္ ဘ၀ စသည္တို႔တြင္ စိတ္ကို အျပင္းအထန္ ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ အႏိုင္က်င့္ ခံခဲ့ရျခင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါက ႀကီးလာသည့္ အခါ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာ ခံစားရႏုိင္ေျခ ပိုမ်ားလာသည္။ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းမ်ာ အႏုိင္က်င့္ ခံခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါက္တာပလတ္က ေျပာသည္။

ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာသည္ ငယ္စဥ္မွာ အျဖစ္နည္းၿပီး အသက္ ၃၀ ေနာက္ပိုင္း မွသာ ျဖစ္လာေလ့ ရွိေၾကာင္း ေဒါက္တာ ပလတ္က ေျပာသည္။

ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္ တစ္ေယာက္အဖို႔ အျခားလူမ်ား၏ ရယ္ေမာေနေသာ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္မ်ားကို မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ေၾကာက္စရာဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင့္မိေနသနည္း သိႏုိင္ေစရန္ ေဒါက္တာ ပလတ္ႏွင့္ အဖြဲ႕သည္ သုေတသန ျပဳလ်က္ ရွိသည္။ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ကူညီမည့္သူမ်ားကို အြန္လိုင္းမွ တစ္ဆင့္ ရွာေဖြခဲ႔သည္။ ကူညီမည့္ဟု စာရင္းေပးသူမ်ား အနက္မွ ေရြး ခ်ယ္ကာ ထိုလူမ်ားကို ဇူးရစ္ၿမိဳ႕သို႔ ဖိတ္ေခၚသည္။

ထိုလူမ်ားကို လူမ်က္ႏွာပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပသသည္။ အထူးသျဖင့္ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ မ်ားကို ျပသသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုလူမ်ား၏ ခံစားခ်က္ကို အဓိက ေစာင့္ၾကည့္သည္။ မည္သည့္ အၿပံဳးမ်ဳိးသည္ ေၾကာက္စိတ္ကို ႏိႈးဆြေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္သည္။

ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသူ၏ ဦးေႏွာက္ကို ပံုစံ ျပန္သြင္းေပးေသာနည္းျဖင့္ ရယ္သံေၾကာက္ ျခင္းကို ေလ်ာ႔နည္း သြားေအာင္ လုပ္ယူႏိုင္မည္ဟု ေဒါက္တာ ပလတ္က ေျပာသည္။ ေၾကာက္စရာဟု ထင္ေနေသာ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ ပံုစံသည္ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ေၾကာင္းကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ေျပာျပေပးျခင္းျဖင့္ အေၾကာက္ေျပေအာင္ ေျဖေလွ်ာ့ေပးႏုိင္မည္ဟု ေဒါက္တာပလတ္က ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ရယ္သံေၾကာက္ ေရာဂါ နယ္ပယ္သည္ ယခုမွ အသစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကုသနည္းကို ညႊန္းရန္ ေစာလြန္းေနေသးေၾကာင္း ေဒါက္တာပလတ္က ေျပာသည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံသည္ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္ အမ်ားဆံုးရွိေသာ ႏုိင္ငံျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါက္တာပလတ္က ေျပာသည္။ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံသားတို႔၏ ရယ္ေမာျခင္း ယဥ္ေက်းမႈပံုစံသည္ ရယ္သံ ေၾကာက္ ေ၀ဒနာျဖစ္ေအာင္ လံႈ႕ဆြႏုိင္ေၾကာင္း ေဒါက္တာပလတ္က ဆိုသည္။ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံသား ၁၃ ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ရယ္သံေၾကာက္ျခင္းကို အဆင့္တစ္ခု အထိ ခံစားေနရေၾကာင္း ေဒါက္တာပလတ္က ေျပာသည္။

၁ ရာခိုင္ႏႈန္းကား ရယ္သံကို အလြန္အမင္းေၾကာက္သည့္ အဆင့္ထိရွိၿပီး ေန႔စဥ္ဘ၀ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကိုပါ ထိခိုက္ေနရ ေၾကာင္းလည္း သိရသည္။ အာရွတိုက္တြင္လည္း ထိုသို႔ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာရွင္ မ်ားျပားေၾကာင္း ေဒါက္တာပလတ္က ေျပာသည္။ အာရွတိုက္ဘက္ မွ လူမ်ားကား ယဥ္ေက်းမႈအရကိုက အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးသည့္ အေလ႔အထရွိရာ ထိုစိတ္ေၾကာင့္ပင္ ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာ ျဖစ္ပြားႏုိင္ ေျခ ပိုမ်ားၾကေၾကာင္း သိရသည္။

ရယ္သံေၾကာက္ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရသူ မ်ား၏ ဦးေႏွာက္သည္ ငယ္စဥ္က မည္သည့္ သက္ေရာက္မႈ မ်ားေၾကာင့္ မည္သို႔ ထိခိုက္ၿပီး ခ်ဳိ႕ယြင္း သြားရသည္ကို သိႏုိင္ေစရန္ ပညာရွင္မ်ား ေလ႔လာဆဲ ျဖစ္သည္။ ထိခိုက္ ခ်ဳိ႕ယြင္းရပံုမ်ားကို သိလာလွ်င္ မည္သုိ႔ ကာကြယ္ ရမည္ကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္လာမည္။ ကာကြယ္နည္း သိလာလွ်င္ ကုသနည္းကိုပါ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္လာမည္ ျဖစ္သည္။ 

Ref: Living a life in fear of laughter By Pippa Stephens

The Messenger Journal

-------------------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...