ကေလးမ်ားနဲ႔ အားကစား
ျမန္မာ့ အားကစား ကမၻာကို လႊမ္းရမည္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို တီဗီကေန ၾကားရတိုင္း ၾကားရတိုင္းမွာပဲ မခံခ်င္စိတ္၊ ရွက္စိတ္တို႔နဲ႔ အတူ က်မ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းနာက်င္လာရၿမဲပါ။ သီခ်င္းထဲမွာသာ ကမၻာကို လႊမ္းႏိုင္တဲ့ ျမန္မာ့ အားကစားက တကယ့္အျပင္ဘက္ လက္ေတြ႔ ဘဝ မွာေတာ့ ကမၻာကို အသာထားလိို႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ေတာင္မွ မလႊမ္းမိုးႏိုင္ ေသးတာလည္း အမွန္ပါပဲ။
အားကစား ရာသီပြဲေတာ္ ဆိုရင္ျဖင့္ စိတ္အား တက္ႂကြဖြယ္ရာ ၾကားရတတ္တဲ့ အဲဒီသီခ်င္းသံဟာ က်မစိတ္ကို ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေအာင္လို႔ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးတတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာ့ အားကစားဟာ တခ်ိန္တုန္းက အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ မ်က္ႏွာ ေမာ္ႏိုင္ခဲ့ ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က် လာခဲ့တဲ့ အားကစား အဆင့္ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ျမႇင့္တင္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုပဲ အားစိုက္ေဆာင္ရြက္ ရဦးမယ့္ အေနအထားကို ေရာက္လို႔ ေနပါတယ္။
တေခတ္တခါက မ်က္ႏွာေမာ္ႏိုင္ ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာ့ အားကစားဟာ ဘာေၾကာင့္ က်မတို႔ ေခတ္မွာ ဒီေလာက္ အဆင့္ထိ ထိုးက်လာခဲ့ရ သလဲ ဆိုတာကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ျဖင့္ အေၾကာင္းရင္းေတြက အမ်ားႀကီး ပါပဲ။ အေၾကာင္းရင္း တခုကေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အားကစား သမားေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာက အားကစား သမားေတြ ေလာက္ ကိုယ္လက္ႀကံ့ခိုင္မႈ မရွိဘူး ဆိုတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ အေမာ မခံႏိုင္တာ၊ သက္လံု မေကာင္းတာ၊ လူေကာင္ ေသးညႇက္တာ၊ အေလ့အက်င့္ နည္းတာ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ျမန္မာ့အားကစား ကမၻာကို လႊမ္းေအာင္လို႔ လုပ္ေနပါၿပီ ဆိုၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနတဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ က်မအေနနဲ႔ ေတြးမိတာ ကေတာ့ ေနာက္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္မွာ ဆိုရင္ အခုထက္မ်ား အားကစားစြမ္းရည္ ပိုၿပီးေတာ့ က်သြား ေလ မလားရယ္လို႔ စိုးစိတ္နဲ႔ ေတြးမိရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြးမိရသလဲ ဆိုရင္ျဖင့္ တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ ေဆာင္ အားကစားသမား ျဖစ္လာမယ့္ အခုေခတ္ ကေလးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္၊ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ံတို႔မွာ ရွိေနတဲ့ ႂကြက္သားမွ်င္ႀကီးမ်ားရဲ႕ (Gross Motor Skills) ဖြံ႔ၿဖိဳးသန္မာ လာေအာင္လို႔ ေျပးလႊား ကစားခြင့္ မရွိရွာပါဘူး။
အခုလက္ရွိ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းေတြအေနထား၊ ပညာေရးအေနထားကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားမွာ ကေလးတို႔ ကစားခုန္စား လုပ္ဖို႔၊ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားဖို႔ အတြက္ ေနရာ က်ယ္က်ယ္ ဝန္းဝန္း လုပ္ထားတာ မ်ိဳးေတြ၊ အားကစား ခန္းမေတြကို ေဆာက္လုပ္ ထားတာေတြ၊ အားကစားကို ဘာသာ တရပ္အေနနဲ႔ တကယ့္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ သတ္မွတ္ထား တာမ်ိဳးေတြကို ေတြ႔ရတာ နည္းလွပါေသးတယ္။
ကေလးတို႔ ေဘာလံုးကန္တာ၊ ေဆာ့ကစား ေျပးလႊားၾကတာကို ေတာင္မွ ကေလးေတြက ေဆာ့လြန္းတယ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ မေနဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာ ဆရာမေတြေတာင္ ေက်ာင္းေတြမွာ ရွိေနပါေသး တယ္။
ကေလးတို႔ ခမ်ာ ဖတ္စာအုပ္ထဲက စာကို အလြတ္က်က္၊ ျပန္ေျဖရတဲ့ ပညာေရး စနစ္ထဲမွာ သူတို႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ဘဝ၊ သူတို႔ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈ စြမ္းရည္၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈ စြမ္းရည္ စတဲ့အရာေတြကို ေပးလိုက္ရတဲ့ အျပင္ ကိုယ္လက္ ႀကံ့ခိုင္မႈ ဆိုတဲ့ အရာကိုပါ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းေအာင္ ေပးလိုက္ရ ျပန္ပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းကေန က်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ကေန ေက်ာင္းဆိုတဲ့ အမွတ္ေကာင္းေကာင္း ရေရး၊ ဂုဏ္ထူး မ်ားမ်ားပါေရး၊ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း၊ ဘာ သင္တန္း ညာသင္တန္းစတဲ့ မိဘတို႔ရဲ႕ အၿပိဳင္အဆိုင္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ ပညာေရး ၿပိဳင္ပြဲႀကီးမွာ ကေလးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ ကစားခ်ိန္ မရွိရွာ ေတာ့ပါဘူး။
က်မ ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ကေလးတို႔ဟာ ကေလးဘဝကို လြတ္လပ္စြာ အျပည့္အဝ ရၾကပါ တယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးတို႔ ကစားဖို႔ ကစားကြင္းေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိၾက သလို၊ ရပ္ကြက္တိုင္းရဲ႕ လမ္းတိုင္းမွာ လည္း ကေလး တို႔ ကစားဖို႔ အတြက္ ကစားကြင္း၊ ပန္းၿခံေလးေတြ ရွိၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္ လာရင္ က်ဴရွင္ သြားစရာ မလိုတဲ့၊ အိမ္စာေတြလည္း အမ်ားႀကီးလုပ္စရာ မလိုတဲ့၊ ဖတ္စာအုပ္ ထဲက စာေတြကို ဗလာစာအုပ္ ေတြထဲမွာ ျပန္ကူးေရးစရာ မလိုတဲ့ ကေလးမ်ားသာမို႔ သူတို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ မ်ားစြာ ရွိၾကပါတယ္။
က်မ တို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ နယ္ၿမိဳ႕မ်ားက ကေလးမ်ားက လြဲရင္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားက ကေလးမ်ားခမ်ာ ကစားဖို႔ အခ်ိန္ရွိ ရင္ေတာင္မွ ကစားဖို႔ ေနရာ မရွိရွာပါဘူး။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေတာ့ အဆိုးဆံုး ပါပဲ။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ တိုက္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္း ေလးေတြမွာ ေနရတဲ့ ကေလးတို႔ အဖို႔ ကစားစရာရယ္လို႔ ရပ္ကြက္ပန္းၿခံ မရွိသလို ေဘာလံုးကန္ခ်င္တဲ့ ကေလးမ်ား အတြက္ ေဘာလံုးကန္စရာ ေဘာလံုးကြင္းေတြလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
က်မ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ရပ္ကြက္ ေဘာလံုး ကြင္းေလးေတြ ဟာလည္း တစ တစနဲ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ကုန္ပါၿပီ။ က်မ တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြ ေခတ္မွာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားစရာ ေနရာေတြ မရွိေတာ့သလို၊ ကစားဖို႔ ဆိုတဲ့ ကစားေဖာ္ ဟာလည္း ရွားပါးစ ျပဳလာပါၿပီ။
မူႀကိဳကေလး ေတာင္မွ က်ဴရွင္တက္ေနရတဲ့ ေခတ္မွာ ကေလးတို႔ခမ်ာ ဟိုးအရင္ကလိုမ်ိဳး ေက်ာင္းကေန ျပန္လာတာ နဲ႔ လြယ္ အိတ္ကေလးခ်ၿပီး ကစားၾကဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာ ကစားဖို႔ အခ်ိန္ရွိတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ကစားဖို႔ ကစားေဖာ္ ကေတာ့ျဖင့္ ရွားလာပါၿပီ။
ကေလးတို႔ ကစားဖို႔ ကစားေဖာ္ ရွားလာေပမယ့္ ကစားေဖာ္ေနရာမွာ အစားဝင္လာတာ ကေတာ့ နည္းပညာပါပဲ။ က်မတို႔ ကေလးေတြရဲ႕ေခတ္မွာ နည္းပညာကလည္း အားေကာင္းလာၿပီမို႔ တီဗီေတြ၊ ကာတြန္းကားေတြ၊ တီဗီဂိမ္း၊ ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္း၊ တက္ဘလက္ စတာေတြနဲ႔ ကေလးတို႔ဟာ အခ်ိန္ေတြကုန္ လာၾကပါၿပီ။ ကေလးတို႔ဟာ ပိုပိုၿပီး ေတာ့ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွားမႈေတြ နည္းလာၾက ပါတယ္။
အားကစား ထူးခြ်န္ျခင္းဟာ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ အေထာက္အပံ့ မျဖစ္ေစတဲ့ အရာမို႔လို႔ မိဘမ်ားကလည္း ကေလးတို႔ ကစားခုန္ေပါက္ျခင္း နည္းလာတဲ့ အေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ သေဘာ မထားၾကပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေပ်ာ့စိ ေပ်ာ့ညက္ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ ပိန္လွီလွီေလးေတြ (ဒါမွ မဟုတ္) အဝလြန္တဲ့ ကေလးေတြကို က်မတို႔ ဝန္းက်င္မွာ ပိုပိုၿပီးေတာ့ ျမင္လာ ၾကရပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ကေလးေတြ၊ အဝလြန္တဲ့ကေလး ေတြဟာ ေနာင္ အနာဂတ္ကို ဦးေဆာင္မယ့္ မ်ိဳးဆက္ အသစ္ေလးေတြပါပဲ။
ဒီကေလးေတြထဲက ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ငယ္စဥ္မွာ မေဆာ့မကစားခဲ့ရတဲ့၊ ႂကြက္သားေတြကို သန္မာေအာင္ ေလ့က်င့္ခြင့္ မရခဲ့တဲ့၊ ေက်ာင္းက အားကစား ခန္းမေတြထဲမွာ စနစ္တက်နဲ႔ အားကစား မေလ့က်င့္ ခဲ့ရ ဖူးတဲ့ ကေလးမ်ား ပါပဲ။
ဒီလို ကေလးေတြ မ်ားလာတာဟာ တိုင္းျပည္ အတြက္ေရာ၊ သူတို႔တေတြရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာ ႀကံ့ခိုင္မႈနဲ႔ က်န္းမာမႈ အတြက္ပါ မေကာင္းပါဘူး။ ကေလးတို႔ ကိုယ္လက္ႀကံ့ခိုင္မႈ ရွိေစဖို႔ အတြက္ ေက်ာင္းေတြက အားကစား ခန္းမေတြ ထဲမွာ ကေလးေတြကို တကယ္ ကစားခိုင္းဖို႔ လိုပါတယ္။
သခ်ၤာေတြ၊ အဂၤလိပ္စာေတြ အေရးႀကီးသလိုပဲ အားကစား ဘာသာရပ္ဟာလည္း တကယ္အေရးႀကီးတဲ့ ဘာသာရပ္ ဆိုတာကို မိဘမ်ားေရာ၊ သင္ေနတဲ့ ဆရာမ်ားပါ တကယ္ သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကေလးတို႔ အတြက္ ကစားခ်ိန္ ရွိဖို႔နဲ႔ ကစားဖို႔ေနရာ ရွိဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ကေလးတို႔ကစားဖို႔ ပန္းၿခံေတြ၊ ကေလးမ်ား စိတ္ႀကိဳက္ လြတ္လပ္ လံုၿခံဳစြာနဲ႔ ေဆာ့ကစားဖို႔ အတြက္ ေဘာလံုးကြင္းႀကီးေတြလည္း ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။
ကေလးတို႔ ကစားဖို႔ ေျမေနရာ က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေဘာလံုးကြင္းမ်ား၊ ကစားကြင္းမ်ား ထားရွိျခင္းဟာ ေနာင္အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္ အတြက္ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံျခင္း တခုပါပဲ။ ကေလးတို႔ ကစားဖို႔အတြက္ ေဘာလံုးကြင္း ႀကီးေတြ၊ ကစားကြင္း ေတြ ရပ္ကြက္တိုင္း လိုလိုမွာ ရွိလာခဲ့ၿပီ ဆိုရင္၊ ေက်ာင္းေတြမွာ စာကို အလြတ္ရြတ္ႏိုင္ဖို႔ထက္ ကိုယ္ကာယ သန္စြမ္း က်န္းမာဖို႔က အေရး ႀကီးတယ္ လို႔ ထင္လာၿပီ ဆိုရင္ျဖင့္ က်မတို႔တိုင္းျပည္ တကယ္ေျပာင္းလဲၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရပါ လိမ့္မယ္။ ။