ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္၏ ျမန္မာစာ အေရးအသား တိုးတက္ေစနည္း
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္၏ ပထမဆံုး အဆိုအမိန္႔ ကေတာ့ “စကားေျပ ကို လြယ္လြယ္ ႏွင့္ စကားလံုး နည္းနည္း ေရးတတ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ၾကေစလို သည္” ဟူ၍ပင္။
စကားေျပ ဆိုသည္မွာ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း မိမိတို႔ေျပာေနက် သံုးေနေသာ စကားမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းတို႔တြင္ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဖတ္ေနရေသာ စာမ်ဳိးသည္ကား စကားေျပပင္။
စကားေျပကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ စကားလံုး နည္းနည္း ေရးတတ္ဖို႔ ဘာေၾကာင့္ လိုအပ္ပါသနည္း။ စကားေျပကို လူအမ်ားသံုးစြဲသည္။ စကားေျပသည္ လူထုစကားျဖစ္သည္။ အလားတူ လူထုသံုး စာလည္းျဖစ္သည္။ လြယ္ေလ လူအမ်ားနားလည္ေလပင္။ ယင္းေၾကာင့္ လူအမ်ား နားလည္ေစရန္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ စကားလံုးနည္းနည္း ေရးတတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေစလိုသည္ဟု ဆရာႀကီးက မိန္႔ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။
စကားေျပဟုေခၚသည္ကပင္ ေျပျပစ္ေသာစကားဟု ဆိုလိုျခင္းပင္ျဖစ္၏။ လူတို႔နားလည္ႏိုင္ေသာ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေရးသားရာက ယင္းကို စကားေျပဟု မွည့္ေခၚခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
စကားေျပအေရးအသားကား မ်ားလွ၏။ ေဆာင္းပါး၊ ဝတၳဳ၊ စာတမ္း၊ သတင္းစာေခါင္းႀကီးစသည္တို႔သည္ စကားေျပပင္ ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္က စကားေျပေရးလွ်င္ စကားခ်ီးေတြႏွင့္ ကဗ်ာဆန္ဆန္ စကားေျပေရးသားျခင္းမ်ဳိးကို လက္မခံလိုပါ။ “ယင္းသို႔ေသာ အေရးအသားမ်ဳိးသည္ ေကာင္းပင္ေကာင္းေသာ္ျငားေသာ္လည္း နားလည္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္လွ်င္ ေယာက်္ားတို႔ပတ္႐ိုက္ၿပီး အလွျပင္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္” ဟု ေထာက္ျပထား၏။
လူအမ်ား နားလည္လြယ္ေအာင္ ေရးသားႏုိင္ရန္ ျမန္မာစာ အေရးအသား တိုးတက္ေစေရးမွာ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ ဆရာႀကီးက မိန္႔မွာထားျခင္းသည္ စကားေျပ၏အက်ဳိးတရားကို သိေန၍ပင္။
စကားေျပ၏ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကို ဆရာႀကီးက ဤသို႔ဆိုကာ “ေလာကမွာ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုကို ႀကီးပြားေစ ခ်င္လွ်င္ စကားေျပကို မ်ားမ်ားေရးၾကဖို႔လိုသည္။ ဥပမာ- အဂၤလိပ္ေတြကို ၾကည့္ပါ။ အဂၤလိပ္တို႔မွာ ယခုဆိုလွ်င္ သူတို႔ပညာအရပ္ရပ္ေတြကို စကားေျပျဖင့္ ေရးသားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ လူတုိင္းသိနားလည္ေနၾကသည့္ေက်းဇူးကို ခံစားေနရသည္မွာ ထင္ရွားပါသည္။
ဆရာႀကီးသည္ စကားေျပ၏ တန္ဖိုးကို အမွန္တကယ္ပင္ ေကာင္းစြာနားလည္၏။ သိ၏။ ျမန္မာစာေပတြင္ ကဗ်ာ လကၤာႏွင့္ စကားေျပ၏ ေနရာတို႔ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပ၏။ “ေရွးကျမန္မာတို႔၏ စာအေရးအသားမွာ ကဗ်ာလကၤာႏွင့္ စကားေျပဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးရွိခဲ့ေပသည္။ ပုဂံေခတ္ သာသနာေရာက္လာသည္တြင္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို ပါဠိနိႆယျဖင့္ ဘာသာျပန္ ေရးထုိးခဲ့ၿပီး စကားေျပျဖင့္ ဘာသာျပန္ မေရးထိုးခဲ့ၾကသည္မွာ အနည္းငယ္ ခြ်တ္ေခ်ာ္သြားသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။
ဘာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ခြ်တ္ေခ်ာ္သြားသည္ဟု ဆရာႀကီးက ေထာက္ျပထားပါသနည္း။ စကားေျပသည္ လြယ္၏။ လူအမ်ားနားလည္၏။ ပါဠိနိႆယသည္ လူအမ်ားအဖို႔ ခက္၏။ လူအမ်ား ႐ုတ္တရက္ နားမလည္ႏိုင္ေပ။ ပိဋကတ္သံုးပံု ၏ ဓမၼတရား အဆီအႏွစ္တို႔ကို အားလံုးနားလည္ဖို႔ လို၏။ သို႔ေသာ္ အားလံုးနားလည္ႏိုင္ရန္ ပါဠိနိ ႆယက ႐ုတ္တရက္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပ။ ယင္းေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ခြ်တ္ေခ်ာ္သြားသည္ဟု ဆရာႀကီးက အျပဳသေဘာ ေဝဖန္ေရးအျမင္ျဖင့္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ျပသလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။
လကၤာႏွင့္စကားေျပတို႔ အသံုးကြာျခားပံုကိုလည္း ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္က ဤသို႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပဳထား၏။
“လကၤာဆိုသည္မွာ အဆင္တန္ဆာ အလွအပမွ်ျဖစ္၍ ထာဝစဥ္မသံုးရဘဲ လူထုႏွင့္ ကင္းကြာတတ္ပါသည္။ စကားေျပမွာ ေန႔စဥ္အလုပ္ႏွင့္တူသျဖင့္ လူတိုင္းလူတုိင္း သိနားလည္ႏိုင္သည့္ အက်ဳိးရွိေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားေျပသာလွ်င္ လူအမ်ားအတြက္ အရာေရာက္လွပါသည္။
ဥပမာေျပာရလွ်င္ လကၤာမွာ မိန္းမမ်ားအဆင္တန္ဆာ ဆင္ယင္သည္ႏွင့္တူၿပီး အလွၾကည့္ရန္အတြက္ သင့္ေလ်ာ္ ေပသည္။ စကားေျပမွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲမေနႏိုင္သည့္ ေယာက်္ားႏွင့္တူၿပီး က်န္းမာ သန္စြမ္းေတာင့္တင္းရန္သာ လိုေပသည္။
ယင္းသည္ ဆရာႀကီး ေလ့လာ ပြားမ်ားထားသည့္ သေဘာထား မွတ္ခ်က္တို႔ပင္။
စကားေျပကို ဆရာႀကီးက ဘာေၾကာင့္အေရးတႀကီးေနရာမွာ ထားေပးပါသနည္း။ စကားေျပမွာ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ အလုပ္ကဲ့သို႔ က်န္းမာသန္စြမ္းစြာ အလုပ္လုပ္ႏုိင္မွ ေအာင္ျမင္ေပမည္။ စကားေျပကို လူအမ်ား နားလည္လြယ္ ေအာင္ ေရးတတ္ပါမွ ကိုယ္လိုခ်င္ရာကို အက်ဳိးသက္ေရာက္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားေျပေရးသားရာတြင္ ကတၱား (Subject) ၊ ဝါစၤက (ႀကိယာ) (Predicate)၊ ကံ (Object) ေနရာမွန္ရေပမည္။ လိုရင္းအဓိပၸာယ္ကို အလြယ္ႏွင့္ နားလည္ႏုိင္ရမည္။ နားလည္ႏိုင္ေအာင္လည္း ေရးတတ္ရမည္။
နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ေရးတတ္ရန္မွာ အဓိကျဖစ္သည္ဟု ဆရာႀကီးက မိန္႔ဆိုထားျခင္း ျဖစ္သည္။
စကားေျပေရးတုိင္းပင္ ဝါက်ဖြဲ႔ၾကရသည္။ ဝါက်ဖြဲ႔တုိင္းလည္း မွန္ မမွန္၊ ေနရာ က် မက်၊ အထားအသို ေျပျပစ္ ေခ်ာေမာမႈ ရွိ မရွိ၊ မိမိေရးသားမႈ ေျဖာင့္ မေျဖာင့္၊ ေဝဖန္စစ္ေဆးရမည္။ သတိေခ်ာ္ၿပီး စကားအသံုးအႏႈန္း မွားယြင္းသြားတတ္သည္။ ေဝဖန္ေရးအျမင္ျဖင့္ စစ္ေဆးလွ်င္ မည္သည့္ေနရာတြင္ စာက်ေနသည္၊ မည္သည့္ ေနရာတြင္ စာက်န္ေနသည္တို႔ကို သိသာထင္ရွားလာေပလိမ့္မည္။
ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္သည္ ေဝဖန္ေရးကိုေဇာင္းေပး၍ ေနရာေပးလ်က္ အဓိကေျပာဆိုၫႊန္ၾကားေလ့ရွိ၏။ ေဝဖန္ေရးကို ဆရာႀကီး ျမင္႐ႈသံုးသပ္မႈသည္ ဤသို႔ျဖစ္သည္။
“ေဝဖန္ျခင္းဆိုသည္မွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္ရွာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ရင္းႏွီးသူကို ဖတ္ေစၿပီး အျပစ္ရွာခိုင္းသည္ထက္ ကုိယ္ႏွင့္ ပဋိပကၡျဖစ္သူကို ေဝဖန္ခုိင္းသည္က ပိုၿပီးအျပစ္ေပၚလာ တတ္ ပါသည္”ဟု ခပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေထာက္ျပပါသည္။ ေဝဖန္ျခင္း၏တန္ဖိုးသည္ အျပစ္ကို ရွာေတြ႔ၿပီး အမွန္ကို ျပင္ဆင္ရန္ လမ္းၫႊန္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေဝဖန္ေရးမရွိသမွ် အျပစ္သည္ ေဝဖန္ေရးႏွင့္ တုိက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာရန္ မျပဳလုပ္ႏိုင္ဘဲ ရွိတတ္ေပသည္။ ယင္းေၾကာင့္ ဆရာႀကီးက ေဝဖန္ေရးလုပ္သည့္ေနရာမွာပင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ၫႊန္ၾကားထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာစာ အေရးအသား တိုးတက္ေစေရးတြင္ စကားေျပသည္ အေရးႀကီးဆံုးေနရာမွာ ရပ္တည္ေနသည္။ စကားေျပအေရးအသား တိုးတက္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ အားထုတ္ရာတြင္ စစ္ေဆးျခင္းလည္း ပါရမည္။ စစ္ေဆးႏိုင္ေလ အမွားကိုေတြ႕ေလပင္။ အမွားေတြ႕၍ ျပဳျပင္ႏုိင္ေလ စကားေျပသန္႔ ေနေလမည္ပင္။ သန္႔ရွင္းေနေသာ စကားေျပေကာင္းကို လူတို႔၏ကိစၥအဝဝတြင္ အသံုးခ်ရန္ သင့္ေတာ္ ေလ်ာ္ကန္ေနေပလိမ့္မည္။
အမွန္ပင္။ လူတိုင္းနားလည္ႏိုင္သည့္ စကားေျပလို၏။ လူတိုင္းအတြက္ အသံုးခ်ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းတို႔ကို နားလည္ လြယ္ေသာ စကားေျပတို႔က အခ်ိန္မလင့္ေပးႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ ျမန္မာစာအေရးအသား တိုးတက္ေစေအာင္ ၾကံေဆာင္ျခင္းသည္ လူ႔ေဘာင္၏ အက်ဳိးစီးပြားကို ျမွင့္တင္ထမ္းပိုး ေပးဆပ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း ဆရာႀကီးက ဆိုမိန္႔ထားျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။