ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႕ အခ်စ္ပံုျပင္ (The Love of a King)
၁၉၁၁ခုႏွစ္ ေႏြဦးရာသီမွာ ဘုရင္Georve က Edward ကို သူ႔ရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲေခၚၿပီး “ေနာက္လမွာ မင္းကို ေဝလမင္းသား အျဖစ္ ခန္႔အပ္မယ္။ ဒါက အဲဒီ အခမ္းအနားမွာ မင္းဝတ္ရမယ့္ ဝတ္စံုပဲ”။
ဘုရင္က ဘီ႐ိုေသးတစ္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ Edward ထငို ပါေတာ့တယ္။
“ဒါေပမယ့္ ဖခမည္းေတာ္.. ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး အသက္ ၁၆ႏွစ္႐ွိပါၿပီ။ ဖိနပ္ေပ်ာ့နဲ႔ စကပ္ကို ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး မဝတ္ႏိုင္ဘူး။ ၾကည့္ရတာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တူလို႔ပါ။ တျခားလူေတြလို ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ဝတ္လို႔မရတာလဲ” လို႔ Edward ကေျပာတယ္။
“မင္းက သူတုိ႔နဲ႔မတူဘူး… မင္းက ထူးျခားတယ္” သူ႔ခမည္းေတာ္က ျပန္ေျဖတယ္။ “တစ္ေန႔ေန႔မွာ မင္းဟာ ႐ွင္ဘုရင္ျဖစ္လာမွာ”။
အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ Edward ငိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၁၉၁၁ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ဝရက္ေန႔မွာ ေတာ္ဝင္မိသားစုတို႔ဟာ North Wales က Caernarvon ရဲတိုက္ဆီ ကားစီးၿပီးေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ အခမ္းအနားစတင္ခဲ့တယ္။
ဘုရင္က ေ႐ႊသရဖူေလးတစ္ခုကိုEdwardရဲ႕ဦးေခါင္းထက္မွာ ေဆာင္းေပးလိုက္တယ္။ အခမ္းအနားမွာ ဂီတနဲ႔ အကပါတယ္။ လူစုလူေဝးက ညာသံေပးေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အသစ္ခန္႔အပ္ခံရတဲ့ ေဝလမင္းသားကေတာ့ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားပါတယ္။
“ေနရထိုင္ရ က်ဥ္းက်ပ္လိုက္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္”လို႔ သူေျပာတယ္။ “အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ျပန္လို႔ ရၿပီလား”။
“မရေသးဘူး” ႐ွင္ဘုရင္က ျပန္ေျဖတယ္။ “လူေတြက မင္းကိုျမင္ခ်င္ေနၾကတယ္”။
Edwardက ရဲတိုက္ေ႐ွ႕ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး လူအုပ္ဆီငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူတုန္လႈပ္သြားတယ္၊ သူ႔မ်က္ႏွာ နီရဲလာခဲ့တယ္။
“ၿပံဳးလိုက္စမ္း Edward.. မင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနရမွာ”လို႔ ဘုရင္က ေျပာတယ္။
နာရီအနည္းငယ္ အၾကာမွာ မိသားစုတစ္စုလံုး ဝင္ဆာရဲတိုက္ဆီ ကားစီးျပန္ခ့ဲၾကတယ္။
“ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔လဲေနာ္” မိဖုရား Mary က ေျပာတယ္။
Edward က ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ခ်ၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ဆီ ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ငါ ဒီလိုအျဖစ္မခံေတာ့ဘူး” သူ ေတြးလိုက္တယ္။ “ဘယ္ေတာ့မွ အျဖစ္မခံေတာ့ဘူး”။
(၃) ေတာ္ဝင္မင္းသား
ေအာ့စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္မွာ တစ္ႏွစ္ၾကာ ပညာသင္ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ Edwardဟာ ပထမကမာၻစစ္ထဲ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ သူ ဒီလိုေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားစစ္သား ၂၅ဦးတို႔ဟာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အတူေနခဲ့ၾကတယ္။ ညအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ဘဝ အေၾကာင္းနဲ႔ မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့ၾကတယ္။ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဌးတဲ့လူနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့လူနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီး လူငယ္ လူတန္းစားမေ႐ြး လူတကာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ စစ္ပဲြရဲ႕ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ ဗြက္ေလာ႐ိုက္သံေတြကုိပါ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ ရပါတယ္။
၁၉၁၆ခုႏွစ္က ေန႔တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ယာဥ္ေမာင္းသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ဂ်ီယံက Loosၿမိဳ႕ဆီ ေမာင္းပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ကားေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္ဆင္းၿပီး ေတာင္ထိပ္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေအာက္မွာ ျပင္းထန္တဲ့တိုက္ပဲြျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကေၾကကဲြကဲြ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
တစ္နာရီအၾကာမွာ ကားဆီကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ ရတဲ့ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္တာ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ယာဥ္ေမာင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ကားကေန ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းသြားခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔လည္တိုင္ကိုပစ္ခဲ့ပါတယ္"။
၁၉၁၈ခုႏွစ္ စစ္ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ေနာက္ Edward ဟာ Bucking နန္းေတာ္ဆီျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုေသာညမွာ သူဟာ ထမင္းစားခန္းမွာ သူ႔ဖခင္နဲ႔အတူ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။
“ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဘာေၾကာင့္စစ္ျဖစ္ရတာလဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးနားမလည္ဘူး” မင္းသားEdward က ေျပာပါတယ္။ “စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးသြားလည္း အရာအားလံုးက အရင္အတိုင္းပဲ။ လူအမ်ားက ဆင္းရဲငတ္မြတ္ေနၾကတုန္းပဲ။ ဒါ မတရားဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခုလုပ္မွျဖစ္မယ္”။
“ေကာင္းၿပီ” ဘုရင္ႀကီး George က ေျဖတယ္။
“မီးလင္းဖိုေဘးမွာ ထိုင္ေန႐ံုနဲ႔ ေလာကႀကီးကို မင္းေျပာင္းလဲလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ခရီးထြက္ရမယ္။ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ေျပာဆိုရမယ္။ သူတို႔ ဘာေျပာသလဲ နားေထာင္ရမယ္။ ဒီလိုမွ မင္း ဘုရင္ျဖစ္တဲ့အခါ ဒီေလာကႀကီးကို ပိုလွပေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္”။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၁၉၂ဝခုႏွစ္မွာ Edward ဟာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၅ႏွစ္တာ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ သူသြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အကြာအေဝး ၂သိန္း၄ေသာင္းကီလိုမီတာ႐ွိခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေပါင္း ၄၅ႏိုင္ငံဆီ သြားေရာက္လည္ပတ္ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။
သူဟာ အိႏိၵယ၊ အာဂ်င္တီးနား၊ ႏိုင္ဂ်ီးလီးယား၊ မက္ဆီကို၊ နယူးဇီလန္၊ ဂ်ာမဏီ၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတြ သြားေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကေနဒါႏိုင္ငံ တိုရာတိုၿမိဳ႕ကို သူေရာက္ခဲ့စဥ္က လူေပါင္း ၅သိန္းက သူ႔ကိုႀကိဳဆိုခဲ့ၾက ပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္တိုင္း လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္႐ႈတာကို သူခံခဲ့ရပါတယ္။ Cape ၿမိဳ႕မွာ လူေပါင္း ၁သိန္း၉ေသာင္း၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွာ လူေပါင္း ၃သိန္း၊ နယူးေယာက္မွာ လူေပါင္း ၅သိန္း၊ Melbourne မွာ လူေပါင္း ၇သိန္း၅ေသာင္း ႀကိဳဆိုတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။
“Edward က ပထမဦးဆံုးေသာ ေတာ္ဝင္မင္းသားတစ္ပါးပါ” လို႔ သတင္းစာတစ္ေစာင္က အခုလိုေရးခဲ့တယ္။
“သူဟာ အခုလက္႐ွိမွာ ကမာၻ႔နာမည္ အေက်ာ္ၾကားဆံုး လူပါ။ အရင့္ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားေတြက ေဖာ္ေ႐ြမႈကင္း တယ္၊ စိတ္ပ်က္ စိတ္ကုန္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ Edward က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကားေပၚကေန သူဆင္းၿပီး လမ္းမေပၚသူလမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ႏွစ္မိနစ္ သံုးမိနစ္တစ္ခါ ရပ္ၿပီး လမ္းသြား လမ္းလာေတြနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ တစ္ခါခါ သူရယ္ေမာတယ္၊ တစ္ခါခါ သူၿပံဳးတယ္။ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သူလက္ဆဲြႏႈတ္ ဆက္တယ္။ သူကေဖာ္ေ႐ြတယ္.. ေ႐ႊေရာင္အသည္းႏွလံုးပိုင္႐ွင္ျဖစ္တယ္”။
××××××
အဂၤလိပ္မူရင္းဖတ္လိုသူအတြက္ http://vk.com/doc28773765_231432051?hash=314b57fea542ed164a&dl=6e9058f7014fe9e62a
(၃) ေတာ္ဝင္မင္းသား
ေအာ့စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္မွာ တစ္ႏွစ္ၾကာ ပညာသင္ၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ Edwardဟာ ပထမကမာၻစစ္ထဲ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ သူ ဒီလိုေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အျခားစစ္သား ၂၅ဦးတို႔ဟာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အတူေနခဲ့ၾကတယ္။ ညအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ဘဝ အေၾကာင္းနဲ႔ မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့ၾကတယ္။ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဌးတဲ့လူနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့လူနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကီး လူငယ္ လူတန္းစားမေ႐ြး လူတကာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ စစ္ပဲြရဲ႕ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ ဗြက္ေလာ႐ိုက္သံေတြကုိပါ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ ရပါတယ္။
၁၉၁၆ခုႏွစ္က ေန႔တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ယာဥ္ေမာင္းသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ဂ်ီယံက Loosၿမိဳ႕ဆီ ေမာင္းပို႔ခဲ့ ပါတယ္။ ကားေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္ဆင္းၿပီး ေတာင္ထိပ္ဆီ လမ္းေလွ်ာက္တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေအာက္မွာ ျပင္းထန္တဲ့တိုက္ပဲြျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကေၾကကဲြကဲြ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
တစ္နာရီအၾကာမွာ ကားဆီကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ ရတဲ့ျမင္ကြင္းကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္တာ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ယာဥ္ေမာင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ကားကေန ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းသြားခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔လည္တိုင္ကိုပစ္ခဲ့ပါတယ္"။
၁၉၁၈ခုႏွစ္ စစ္ၿပီးဆံုးသြားတဲ့ေနာက္ Edward ဟာ Bucking နန္းေတာ္ဆီျပန္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုေသာညမွာ သူဟာ ထမင္းစားခန္းမွာ သူ႔ဖခင္နဲ႔အတူ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။
“ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဘာေၾကာင့္စစ္ျဖစ္ရတာလဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးနားမလည္ဘူး” မင္းသားEdward က ေျပာပါတယ္။ “စစ္ႀကီးၿပီးဆံုးသြားလည္း အရာအားလံုးက အရင္အတိုင္းပဲ။ လူအမ်ားက ဆင္းရဲငတ္မြတ္ေနၾကတုန္းပဲ။ ဒါ မတရားဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခုလုပ္မွျဖစ္မယ္”။
“ေကာင္းၿပီ” ဘုရင္ႀကီး George က ေျဖတယ္။
“မီးလင္းဖိုေဘးမွာ ထိုင္ေန႐ံုနဲ႔ ေလာကႀကီးကို မင္းေျပာင္းလဲလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ခရီးထြက္ရမယ္။ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ေျပာဆိုရမယ္။ သူတို႔ ဘာေျပာသလဲ နားေထာင္ရမယ္။ ဒီလိုမွ မင္း ဘုရင္ျဖစ္တဲ့အခါ ဒီေလာကႀကီးကို ပိုလွပေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္”။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၁၉၂ဝခုႏွစ္မွာ Edward ဟာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၅ႏွစ္တာ အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ သူသြားခဲ့တဲ့ ခရီးစဥ္အကြာအေဝး ၂သိန္း၄ေသာင္းကီလိုမီတာ႐ွိခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေပါင္း ၄၅ႏိုင္ငံဆီ သြားေရာက္လည္ပတ္ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။
သူဟာ အိႏိၵယ၊ အာဂ်င္တီးနား၊ ႏိုင္ဂ်ီးလီးယား၊ မက္ဆီကို၊ နယူးဇီလန္၊ ဂ်ာမဏီ၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေတြ သြားေရာက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကေနဒါႏိုင္ငံ တိုရာတိုၿမိဳ႕ကို သူေရာက္ခဲ့စဥ္က လူေပါင္း ၅သိန္းက သူ႔ကိုႀကိဳဆိုခဲ့ၾက ပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္တိုင္း လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္႐ႈတာကို သူခံခဲ့ရပါတယ္။ Cape ၿမိဳ႕မွာ လူေပါင္း ၁သိန္း၉ေသာင္း၊ ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွာ လူေပါင္း ၃သိန္း၊ နယူးေယာက္မွာ လူေပါင္း ၅သိန္း၊ Melbourne မွာ လူေပါင္း ၇သိန္း၅ေသာင္း ႀကိဳဆိုတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။
“Edward က ပထမဦးဆံုးေသာ ေတာ္ဝင္မင္းသားတစ္ပါးပါ” လို႔ သတင္းစာတစ္ေစာင္က အခုလိုေရးခဲ့တယ္။
“သူဟာ အခုလက္႐ွိမွာ ကမာၻ႔နာမည္ အေက်ာ္ၾကားဆံုး လူပါ။ အရင့္ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားေတြက ေဖာ္ေ႐ြမႈကင္း တယ္၊ စိတ္ပ်က္ စိတ္ကုန္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ Edward က အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ကားေပၚကေန သူဆင္းၿပီး လမ္းမေပၚသူလမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ႏွစ္မိနစ္ သံုးမိနစ္တစ္ခါ ရပ္ၿပီး လမ္းသြား လမ္းလာေတြနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ တစ္ခါခါ သူရယ္ေမာတယ္၊ တစ္ခါခါ သူၿပံဳးတယ္။ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သူလက္ဆဲြႏႈတ္ ဆက္တယ္။ သူကေဖာ္ေ႐ြတယ္.. ေ႐ႊေရာင္အသည္းႏွလံုးပိုင္႐ွင္ျဖစ္တယ္”။
××××××
အဂၤလိပ္မူရင္းဖတ္လိုသူအတြက္ http://vk.com/doc28773765_231432051?hash=314b57fea542ed164a&dl=6e9058f7014fe9e62a
(ဘာသာျပန္မွားယြင္းတာ၊ အသံုးအႏႈန္းမွားယြင္းသံုးစဲြမိတာ႐ွိခဲ့ရင္ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေျပာျပေပးပါလို႔.. ကၽြန္မက ကၽြန္မပိုကၽြမ္းက်င္တဲ့ တ႐ုတ္ဘာသာကေန ျမန္မာဘာသာအျဖစ္ ဘာသာျပန္ဆိုပါတယ္)
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Sept. 13. 2014)
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook