ဒီေကြ႕ဒီတက္နဲ႔ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ဟိုတက္နဲ႔ေလွာ္

လူရယ္လို႔ မျဖစ္လာခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သန္းေပါင္း မ်ားစြာတုန္းက ကမၻာေပၚမွာ စားစရာ႐ွားပါးတဲ့ ကပ္ႀကီး ေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တိရစၦာန္မ်ိဳးစံု ေသေၾကပ်က္စီးၾကရာမွာ အစားအစာ ႐ွားပါးမႈကို ခံႏုိင္ရည္႐ွိတဲ့ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇ႐ွိတဲ့ သတၱ၀ါအခ်ိဳ႕ အသက္႐ွင္ က်န္ရစ္ၿပီး အဲဒီသတၱ၀ါေတြထဲက အခ်ိဳ႕ ကေန အခုေခတ္လူေတြ ဆင္းသက္ေပါက္ပြား လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အစားအစာ ႐ွားပါးမႈကို ခံႏုိင္ ရည္႐ွိတဲ့ နည္းလမ္းကေတာ့ စားလိုက္တဲ့ထဲက လက္ငင္း မလိုအပ္ေသးတဲ့ အာဟာရဓာတ္ေတြကို အဆီ အျဖစ္ေျပာင္းလဲၿပီး ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ စုေဆာင္းထားတာပါ။ စားစရာမ႐ွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ခႏၶာကိုယ္ က သိုေလွာင္ထားတဲ့ အဲဒီအဆီေတြကို အသက္ဆက္ႏိုင္ေလာက္႐ံု အတိုင္းအတာနဲ႔ နည္းနည္းခ်င္း တျဖည္းျဖည္း ထုတ္သံုးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အာဟာရဓာတ္ မ်ားမ်ားေပးႏုိင္တဲ့ ဥပမာ ခ်ိဳတဲ့အစား အစာ ေတြကို ႀကိဳက္တတ္တဲ့စိတ္၊ လိုတာထက္ပိုၿပီး နင္းကန္စားေသာက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ေပၚေပါက္လာ ပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္မ်ိဳးမ႐ွိတဲ့ သတၱ၀ါေတြက အစားအစာ ေပါမ်ားတုန္းမွာ သိပ္မစားထားေတာ့ အစား အစာ ႐ွားပါးတဲ့ကာလနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့အခါ ငတ္မြတ္မႈကို ၾကာၾကာမခံႏိုင္ဘူး။ အာဟာရဓာတ္ မ်ားမ်ားေပးတဲ့ အစားအစာေတြကိုလည္း ႀကိဳက္တတ္တယ္၊ လိုတာထက္ပိုၿပီး နင္းကန္စားတတ္တဲ့ အက်င့္လည္း ႐ွိတယ္ ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြကေတာ့ ငတ္တဲ့အခါ ပိုၿပီးခံႏုိင္ရည္ ႐ွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အခုေခတ္ အသက္႐ွင္ေနတဲ့ လူေတြအားလံုးက အဲဒီလို အာဟာရ ဓာတ္မ်ားမ်ားေပးတဲ့ အစားအစာေတြ ကိုလည္း ႀကိဳက္တတ္တယ္၊ လိုတာ ထက္ပိုၿပီး နင္းကန္စားတတ္တဲ့ အက်င့္လည္း ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါ ေတြက ဆင္းသက္ လာတာခ်ည္းဘဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ႐ုပ္၀တၳဳပိုင္း ဘက္ေပါင္းစံုက တိုး တက္တဲ့ေခတ္မွာ လူေတြက လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးက ေက်ာ္လြန္ၿပီး စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္ စုေဆာင္းႏိုင္ လွဴႏိုင္တန္းႏုိင္အဆင့္ကို ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ စားစရာကို အခ်ိန္မေ႐ြး လိုတာ ထက္ပိုၿပီး ရႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဟိုးေ႐ွးေခတ္က အငတ္ေဘးကို ေက်ာ္လႊားဖို႔ အသံုး၀င္ခဲ့တဲ့ ခ်ိဳတာ ေတြေ႐ြးစား၊ ဗိုက္၀ၿပီးလည္း ထပ္စား၊ ႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္ နင္းကန္စားတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြဟာ ျပႆ နာျဖစ္လာပါတယ္။ အစားအစာက ျဖစ္လာတဲ့ လက္ငင္းမလိုအပ္ေသးတဲ့ အာဟာရ ဓာတ္ေတြကို ခႏၶာ ကိုယ္က အားပါးတရ အဆီအျဖစ္ စုေဆာင္းပါတယ္။ အဲဒီအဆီေတြေၾကာင့္ ဗိုက္႐ႊဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုး ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ ၀ဖီးလာၿပီး အသည္းမွာ အဆီဖုံးတာတို႔၊ ေသြးတိုး ဆီးခ်ိဳ ျဖစ္တာတို႔၊ ႏွလံုးေရာဂါတို႔ တန္းစီၿပီး ျဖစ္လာပါတယ္။ အစားပုပ္လို႔ ေရာဂါျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိၿပီး အစားေလွ်ာ့စားျပန္ေတာ့လည္း ၀ိတ္က မက်ျပန္ဘူး၊ ဘယ္က်မလဲ။ ခႏၶာကိုယ္က စားတဲ့အစာ မလံုေလာက္တာနဲ႔ငတ္ေတာ့မယ္ထင္ၿပီး အဆီေတြ ကို နည္းနည္းခ်င္း တျဖည္းျဖည္း အသက္ဆက္ႏိုင္ေလာက္႐ံု အတိုင္းအတာနဲ႔ပဲ ထုတ္သံုးတာကိုး။ ၀ၿပီး သား ခႏၶာကိုယ္ျပန္ပိန္ဖို႔ ခက္ သေလာက္ ျပန္၀ဖို႔ အင္မတန္လြယ္တာကို ၀ဖူးသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္က အသက္႐ွင္ဖို႔ မ႐ွိမျဖစ္ လိုအပ္ခဲ့တဲ့ အရည္ အေသြးေတြဟာ အခုေတာ့ ေရာဂါမ်ိဳးစံုျဖစ္ၿပီး ျမန္ျမန္ေသဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။

အဲဒီလို ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္ႀကီး မ်ိဳးကို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလုပ္အ ကိုင္ သက္တမ္းဆယ္စုႏွစ္ သံုးေလး ငါးခုအ တြင္းမွာလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴး၀င္တဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြက အလုပ္ထဲမွာၿမဲဖို႔နဲ႔ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ မတူပါဘူး။ အင္တာဗ်ဴးမွာ အျမင္ ေကာင္း၊ အတင္ျပေကာင္း၊ အေျပာေကာင္း၊ CV အေရးေကာင္း၊ ဘြဲ႕ လက္မွတ္ေကာင္းတဲ့သူေတြ အသာစီးရတတ္ပါတယ္။ အလုပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ၊ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ အရည္အခ်င္းေတြ ေပၚ လာေတာ့တာပဲ။ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ တာတိုေျပးတာထက္ မာရသြန္ေျပး ရတာနဲ႔ ပိုၿပီးတူပါတယ္။ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ အရည္အခ်င္း႐ွိရင္ ႐ွိေၾကာင္း မိမိနဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရသူ ေတြက သိသြားမွာျဖစ္ၿပီး အရည္အခ်င္း မ႐ွိရင္ လည္း မ႐ွိေၾကာင္းဘူးေပၚသလို ေပၚလာစၿမဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ႏုစဥ္အခါက အမွား အယြင္းနည္းေအာင္ သတိထား၊ အထက္လူႀကီးအႀကိဳက္ လိုက္လုပ္၊ အလုပ္ ထဲမွာပဲ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ႏွစ္ထားၿပီး ရာထူးတက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္တိုင္လူႀကီးျဖစ္လာ တဲ့အခါ အမွန္မ်ားေအာင္လည္း မလုပ္တတ္၊ ဘယ္သူ႔အႀကိဳက္ လိုက္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘဲ ႀကိဳးစား သမွ် အရာမထင္ အေပါက္မတည့္ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ တပည့္ဘ၀က အင္မတန္ အသံုးတည့္ခဲ့တဲ့ မမွားေအာင္၊ အေျပာမခံရ ေအာင္၊ စည္းကမ္းနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ လုပ္တတ္တာေတြဟာ အခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြမွာ ဆရာလည္းျဖစ္ေရာ သံုးမရေတာ့တာ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဆရာျဖစ္လာၿပီဆိုတာ နဲ႔ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈ၊ အေရးမပါတဲ့ အမွား အရာအေထာင္ကို ျဖတ္သန္း ၿပီး ေသေရး႐ွင္ေရး အေရးႀကီး တဲ့ အမွန္ႀကီးတစ္ခုကိုရေအာင္ ယူတတ္မႈ၊ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေနၾကတဲ့အထဲက ဘယ္ကၽြမ္း က်င္သူကို ယံုၿပီး ဘာေတြကို ေပါင္းစပ္၊ ဘာေတြကို ဖယ္ထုတ္ရမယ္ဆိုတာ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ၊ စည္းကမ္း နည္းလမ္းေတြကို လိုသလို ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲ ပယ္ဖ်က္ အသစ္ေဖာ္ ထုတ္တတ္မႈေတြက အဖိုးတန္လာ တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တပည့္ဘ၀မွာ ဆရာေျပာတာကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ကိုယ့္အေျမာ္အျမင္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ ေသေရး႐ွင္ေရး အေရးႀကီးတဲ့ အမွန္ႀကီးတစ္ခုကို ရေအာင္ အမွားေပါင္း အရာအေထာင္ကို ျဖတ္သန္းမယ္ ဆိုရင္လည္း အမွားတစ္ခုႏွစ္ခု၊ ေလးငါးဆယ္ခု စသည္ျဖင့္ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ အထက္လူႀကီး က ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ ဖို႔မ်ားပါတယ္။ အထက္လူႀကီး ေျပာတာေတြထဲက လိုသလို ေပါင္းစပ္ဖယ္ ထုတ္ၿပီး လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပႆနာတက္မွာပါ။ စည္းကမ္းနည္း လမ္းေတြကို လိုသလို ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲ ပယ္ဖ်က္ အသစ္ ေဖာ္ထုတ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ မိုးမီးေလာင္သလို ခံစားသြား ရႏိုင္ပါတယ္။

“ဒီေကြ႕ ဒီတက္နဲ႔ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ ဟိုတက္နဲ႔ေလွာ္” ဆိုတဲ့ စကားဟာ အလုပ္ထဲမွာ အင္မတန္ လိုက္နာ သင့္တဲ့ စကားပါ။ ဒီေကြ႕မွာ ဒီတက္ နဲ႔ေလွာ္ၿပီး အဆင္ေျပေနေပမယ့္ “ဟိုေကြ႕ကို ေရာက္တဲ့အခါ ဒီ တက္နဲ႔ ဆက္ေလွာ္လို႔ရဦးမွာလား။ ဟိုေကြ႕မွာ ေလွာ္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးတက္မ်ိဳး ငါ့ဆီမွာ ႐ွိေနၿပီလား၊ ႐ွိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” ဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴး ၀င္ခ်ိန္ကစ၊ အလုပ္က အနားယူတဲ့အခ်ိန္အထိ စဥ္းစားရ မွာ ျဖစ္ပါတယ္...။

ဆရာသုတ 

JOB Seekers Journal vol.2,no.47 

-------------------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...