စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကပါ
Thursday, 19 September 2013 13:21 Written by ထြန္းလွ
တ႐ုတ္ျပည္မွာ လူေတြစာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒလိုအပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ ေလသံေတြရယ္၊ စာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒျပ႒ာန္းဖို႔လိုၿပီဆိုတဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒျပ႒ာန္းဖို႔ လိုသလားဆိုတဲ့ ေဝဖန္သံေတြလည္း ညံလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေရာ စာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းဖို႔လိုသလားဆိုတာ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ လူေတြ စာဖတ္သလား၊ မဖတ္ဘူးလားဆိုတာ ယေန႔ထုတ္ေနတဲ့ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တယ္။ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ သတင္းစာေစာင္ေရေတြက သန္းဂဏန္းေတာင္ မရွိဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ရင္လည္း ေထာင္ဂဏန္းပဲရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Best Seller စာရင္းဝင္ေတြဟာ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္နဲ႔ အရွက္နည္းစြာ ဘြဲ႕ခံေနၾကတာပါ။
စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔လည္းဆိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းစာဖတ္ေရးကို ဥပေဒေတြနဲ႔ ျပ႒ာန္း လိုက္ရင္ ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ထင္သလဲ။
စာဖတ္တဲ့ႏႈန္းေတြ ေလၽွာ႔က်ေနတယ္။ လူတိုင္း စာအုပ္စာေပဖတ္ဖို႔ထက္ အြန္လိုင္းအင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး ဖတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ အီလက္ထ႐ြန္းနစ္ေခတ္ဆိုေတာ့ အစဥ္အလာစာအုပ္ေတြ စာေပေတြ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခတ္သစ္လူေနမႈနဲ႔လည္းဆိုင္တယ္။ လူေတြက သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္ သုတ္၊ စားသုတ္သုတ္ နဲ႔ ဘယ္မွာစာထိုင္ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးႏိုင္လို႔လဲ။ စာထိုဖတ္တယ္ဆိုတာ ေခတ္သစ္မွာ ဇိမ္ခံတဲ့နည္း တစ္နည္းျဖစ္လာတာ။ လူေတြမွာ ဇိမ္ခံဖို႔ အခ်ိန္ရွိၾကရဲ႕လား။
လူေတြက အေလးအနက္ဖတ္လိုရတဲ့စာအုပ္ေတြထက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္နဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဖတ္ရတာေတြကို ပိုၿပီး ဖတ္ခ်င္လာၾကတယ္။ စာထက္အ႐ုပ္ေတြကိုပိုၿပီးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ အ႐ုပ္မွာလည္း အျဖဴအမည္းထက္ ေဆးေရာင္စုံအ႐ုပ္ ေတြကို ပိုၿပီးေတာ့ မက္ေမာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေရာင္အေသြးစုံရင္ ပိုၿပီးေရာင္းရတယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီကို ေျပာင္းၿပီး လက္ခံလာၾကသလို နည္းပညာေတြကလည္း ျဖဴအမည္းကိုစြန္႔ၿပီး ကာလာဘက္ကူးေျပာင္းလာတာ သတိထားမိမယ္ထင္ပါ တယ္။
စာမ်ားမ်ားဖတ္ေအာင္ ဥပေဒေတြနဲ႔ ျပ႒ာန္းမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုစာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ေအာင္ လုပ္ၾကမွာလဲဆိုတဲ့ ေနာပ္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရလိမ့္ဦးမယ္။ စာဖတ္ေအာင္ျပ႒ာန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ငါေရးတဲ့စာအုပ္မ်ိဳဖတ္ဆိုၿပီး ျပ႒ာန္းမွာလား၊ ဘာသာေရးစာေပေတြကို ျပ႒ာန္းမွာလား၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ဘာေတြကို ျပ႒ာန္းေပးၾကမွာ လဲ။ အဲဒီမွာ စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ပုဂၢလိက ေ႐ြးခ်ယ္မႈတစ္ခုပါလို႔။
စာဖတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေတြက စတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကေလးေတြကို အတင္းအက်ပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ေပးရမယ္။ စာစုံကို ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြအနီးအနား ပုံထားႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ တံခါးမရွိ၊ အတားမရွိ ျဖစ္ေနရမယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ စာအုပ္ဆိုတာ ပုံထားခ်င္တဲ့ေနရာပုံထား။ ယူဖတ္ခ်င္ယူဖတ္။ ထားခ်င္တဲ့ေနရာထားသြား။ အိမ္ယူသြားၿပီး ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္လဲ ဘာမွအေရးမႀကီးသလိုမ်ိဳး စီစဥ္ေပးထားႏိုင္မွ ကေလးေတြ စာအုပ္နဲ႔ ရင္းႏွီးမယ္။ အဲဒီကအစျပဳမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စာဖတ္အားတက္လာမယ္ထင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းစာသာမဟုတ္ဘဲ ရည္ၫႊန္းကိုးကားတာမ်ိဳးေတြကို ဆရာေတြက အားေပးရမယ္။ ေက်ာင္းျပ႒ာန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ပဲ ဖတ္ၿပီးသင္ေနတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔လည္း အဲဒီနည္းက အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ ဘူး။ ဆရာေတြကို စာအရင္ဖတ္ခိုင္းရမယ္။ သူတို႔စာစုံဖတ္မွ တပည့္ေတြကို ဘယ္စာအုပ္ထဲကလို႔ ၫႊန္းႏိုင္မယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြကို ဖတ္စာအုပ္ထဲကအတိုင္းေရးလာရင္ အမွတ္မေပးနဲ႔။ ကိုးကားက်မ္းမျပႏိုင္ရင္ အေအာင္မေပးနဲ႔ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ရင္ ပိုၿပီးတိုးတက္လာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ အမ်ိဳးသားစည္းကမ္းအစ စာသင္ေက်ာင္းကဆိုတာႀကီး ျဖဳတ္ခ်လိုက္စမ္းပါ။ အမ်ိဳးသား စာဖတ္ျခင္းအစ စာသင္ေက်ာင္းကလို႔ ေက်ာင္းဆရာေတြကစၿပီး ျပဳျပင္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။
ႏိုင္ငံေတာ္ကိုလည္း ေမးခ်င္တာက တစ္ႏိုင္ငံလုံးစာတတ္ေျမာက္ေရးကို ကမၻာ့အဆင့္ဝင္ခ်င္တာနဲ႔ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပါတယ္ ဆိုၿပီး မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ေအာ္ေနမယ့္အစား စာတတ္ေျမာက္ေရးထက္၊ စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြ စီစဥ္ ေပးၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ေျဖၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ လူႀကီးလာမွ အေယာင္ျပဖြင့္တတ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ စာဖတ္ခန္းေတြမွာ စာအုပ္ေတြ သြားထားမယ့္အစား စာဖတ္ခ်င္တဲ့အိမ္ေတြေပၚအေရာက္ စာအုပ္စာတန္းေတြေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ စာဖတ္ႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာပါလိမ့္မယ္။
အထက္မွာေျပာခဲ့သလို စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ဇိမ္ခံရတဲ့ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္လာေတာ့ လူေတြစာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ေသာကေအးဖို႔လိုတယ္။ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါေတြကလည္း ဘယ္သူ႕မွာ တာဝန္ရွိသလဲဆိုတာ ေျပာေနစရာေတာင္ လိုမယ္ မထင္ပါ ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြကို စာဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာထားတယ္ဆိုရင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပီး ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မေပးရတဲ့ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ားထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းအေရာက္၊ အိမ္အေရာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ အလကားပို႔ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္လာမယ္ထင္ပါတယ္။
လူတိုင္းစာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အစိုးရက ဘယ္ေလာက္အကုန္အက်ေတြခံေနသလဲဆိုတာ ျပန္ၿပီးေမးၾကည့္ခ်င္လွတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္မွာ လူေတြစာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒလိုအပ္ေနၿပီဆိုတဲ့ ေလသံေတြရယ္၊ စာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒျပ႒ာန္းဖို႔လိုၿပီဆိုတဲ့ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒျပ႒ာန္းဖို႔ လိုသလားဆိုတဲ့ ေဝဖန္သံေတြလည္း ညံလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေရာ စာဖတ္ေအာင္ ဥပေဒေတြ ျပ႒ာန္းဖို႔လိုသလားဆိုတာ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ လူေတြ စာဖတ္သလား၊ မဖတ္ဘူးလားဆိုတာ ယေန႔ထုတ္ေနတဲ့ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တယ္။ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ သတင္းစာေစာင္ေရေတြက သန္းဂဏန္းေတာင္ မရွိဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ရင္လည္း ေထာင္ဂဏန္းပဲရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Best Seller စာရင္းဝင္ေတြဟာ ေထာင္ဂဏန္းေလာက္နဲ႔ အရွက္နည္းစြာ ဘြဲ႕ခံေနၾကတာပါ။
စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ပုဂၢလိကခံစားခ်က္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔လည္းဆိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတိုင္းစာဖတ္ေရးကို ဥပေဒေတြနဲ႔ ျပ႒ာန္း လိုက္ရင္ ဘာေတြျဖစ္လာမယ္ထင္သလဲ။
စာဖတ္တဲ့ႏႈန္းေတြ ေလၽွာ႔က်ေနတယ္။ လူတိုင္း စာအုပ္စာေပဖတ္ဖို႔ထက္ အြန္လိုင္းအင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး ဖတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ အီလက္ထ႐ြန္းနစ္ေခတ္ဆိုေတာ့ အစဥ္အလာစာအုပ္ေတြ စာေပေတြ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခတ္သစ္လူေနမႈနဲ႔လည္းဆိုင္တယ္။ လူေတြက သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္ သုတ္၊ စားသုတ္သုတ္ နဲ႔ ဘယ္မွာစာထိုင္ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေပးႏိုင္လို႔လဲ။ စာထိုဖတ္တယ္ဆိုတာ ေခတ္သစ္မွာ ဇိမ္ခံတဲ့နည္း တစ္နည္းျဖစ္လာတာ။ လူေတြမွာ ဇိမ္ခံဖို႔ အခ်ိန္ရွိၾကရဲ႕လား။
လူေတြက အေလးအနက္ဖတ္လိုရတဲ့စာအုပ္ေတြထက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္နဲ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဖတ္ရတာေတြကို ပိုၿပီး ဖတ္ခ်င္လာၾကတယ္။ စာထက္အ႐ုပ္ေတြကိုပိုၿပီးၾကည့္ခ်င္လာတယ္။ အ႐ုပ္မွာလည္း အျဖဴအမည္းထက္ ေဆးေရာင္စုံအ႐ုပ္ ေတြကို ပိုၿပီးေတာ့ မက္ေမာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေရာင္အေသြးစုံရင္ ပိုၿပီးေရာင္းရတယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီကို ေျပာင္းၿပီး လက္ခံလာၾကသလို နည္းပညာေတြကလည္း ျဖဴအမည္းကိုစြန္႔ၿပီး ကာလာဘက္ကူးေျပာင္းလာတာ သတိထားမိမယ္ထင္ပါ တယ္။
စာမ်ားမ်ားဖတ္ေအာင္ ဥပေဒေတြနဲ႔ ျပ႒ာန္းမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုစာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ေအာင္ လုပ္ၾကမွာလဲဆိုတဲ့ ေနာပ္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရလိမ့္ဦးမယ္။ စာဖတ္ေအာင္ျပ႒ာန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ငါေရးတဲ့စာအုပ္မ်ိဳဖတ္ဆိုၿပီး ျပ႒ာန္းမွာလား၊ ဘာသာေရးစာေပေတြကို ျပ႒ာန္းမွာလား၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ဘာေတြကို ျပ႒ာန္းေပးၾကမွာ လဲ။ အဲဒီမွာ စေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ပုဂၢလိက ေ႐ြးခ်ယ္မႈတစ္ခုပါလို႔။
စာဖတ္ေအာင္ ေက်ာင္းေတြက စတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကေလးေတြကို အတင္းအက်ပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ေပးရမယ္။ စာစုံကို ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြအနီးအနား ပုံထားႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ဆိုတာ တံခါးမရွိ၊ အတားမရွိ ျဖစ္ေနရမယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ စာအုပ္ဆိုတာ ပုံထားခ်င္တဲ့ေနရာပုံထား။ ယူဖတ္ခ်င္ယူဖတ္။ ထားခ်င္တဲ့ေနရာထားသြား။ အိမ္ယူသြားၿပီး ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္လဲ ဘာမွအေရးမႀကီးသလိုမ်ိဳး စီစဥ္ေပးထားႏိုင္မွ ကေလးေတြ စာအုပ္နဲ႔ ရင္းႏွီးမယ္။ အဲဒီကအစျပဳမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စာဖတ္အားတက္လာမယ္ထင္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းစာသာမဟုတ္ဘဲ ရည္ၫႊန္းကိုးကားတာမ်ိဳးေတြကို ဆရာေတြက အားေပးရမယ္။ ေက်ာင္းျပ႒ာန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ပဲ ဖတ္ၿပီးသင္ေနတဲ့ ဆရာေတြနဲ႔လည္း အဲဒီနည္းက အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ ဘူး။ ဆရာေတြကို စာအရင္ဖတ္ခိုင္းရမယ္။ သူတို႔စာစုံဖတ္မွ တပည့္ေတြကို ဘယ္စာအုပ္ထဲကလို႔ ၫႊန္းႏိုင္မယ္။ ေက်ာင္းသား ေတြကို ဖတ္စာအုပ္ထဲကအတိုင္းေရးလာရင္ အမွတ္မေပးနဲ႔။ ကိုးကားက်မ္းမျပႏိုင္ရင္ အေအာင္မေပးနဲ႔ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ရင္ ပိုၿပီးတိုးတက္လာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ အမ်ိဳးသားစည္းကမ္းအစ စာသင္ေက်ာင္းကဆိုတာႀကီး ျဖဳတ္ခ်လိုက္စမ္းပါ။ အမ်ိဳးသား စာဖတ္ျခင္းအစ စာသင္ေက်ာင္းကလို႔ ေက်ာင္းဆရာေတြကစၿပီး ျပဳျပင္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။
ႏိုင္ငံေတာ္ကိုလည္း ေမးခ်င္တာက တစ္ႏိုင္ငံလုံးစာတတ္ေျမာက္ေရးကို ကမၻာ့အဆင့္ဝင္ခ်င္တာနဲ႔ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္းပါတယ္ ဆိုၿပီး မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ေအာ္ေနမယ့္အစား စာတတ္ေျမာက္ေရးထက္၊ စာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာေတြ စီစဥ္ ေပးၿပီးၿပီလဲဆိုတာ ေျဖၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ လူႀကီးလာမွ အေယာင္ျပဖြင့္တတ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ စာဖတ္ခန္းေတြမွာ စာအုပ္ေတြ သြားထားမယ့္အစား စာဖတ္ခ်င္တဲ့အိမ္ေတြေပၚအေရာက္ စာအုပ္စာတန္းေတြေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ စာဖတ္ႏႈန္းေတြ ျမင့္တက္လာပါလိမ့္မယ္။
အထက္မွာေျပာခဲ့သလို စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ဇိမ္ခံရတဲ့ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္လာေတာ့ လူေတြစာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ေသာကေအးဖို႔လိုတယ္။ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါေတြကလည္း ဘယ္သူ႕မွာ တာဝန္ရွိသလဲဆိုတာ ေျပာေနစရာေတာင္ လိုမယ္ မထင္ပါ ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြကို စာဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာထားတယ္ဆိုရင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပီး ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မေပးရတဲ့ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ စာအုပ္ေတြ မ်ားမ်ားထုတ္ၿပီး ေက်ာင္းအေရာက္၊ အိမ္အေရာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ အလကားပို႔ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္လာမယ္ထင္ပါတယ္။
လူတိုင္းစာဖတ္ႏိုင္ေအာင္ အစိုးရက ဘယ္ေလာက္အကုန္အက်ေတြခံေနသလဲဆိုတာ ျပန္ၿပီးေမးၾကည့္ခ်င္လွတယ္။
Maukkha Education Journal