သူလုိမိခင္...

ေရစက္ခြက္ကုိ ကုိင္ထားေသာ ေဒၚေအးေအးၾကဴ၏ လက္မ်ားကတဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည္။ မ်က္လုံးအစုံမွ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ေရစက္ခြက္မွ တစက္စက္က်ေနေသာ ေရစက္မ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ပါး ျပင္ေပၚသုိ႔ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းေနသည္။ ေရွ႕သံဃာစင္ေပၚမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၏အမွ်ေပးေဝသံက မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားတစ္ခ်က္။ အသုဘ႐ႈေရာက္လာၾကသည့္ ပရိသတ္မ်ားဆီမွ “အမွ်၊ အမွ်၊ အမွ်” ဟူေသာ အသံအဆုံး၊ “သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု” ဟူေသာ အသံက သုသာန္ဇရပ္ထဲမွ ဟိန္းထြက္လာသည္။ ေၾကးစည္သံ “ေနာင္” ခနဲၾကားလုိက္ရခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔တတ္လာသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ
ရွိသမွ်အင္အားေတြ အကုန္ႏုတ္ယူခံလုိက္ရသလုိ ႏုံးေခြက်သြားသည္။ ဤအျဖစ္သနစ္ကား ခင္ပြန္း ျဖစ္သူ ကုိခင္ေမာင္ဝင္းဆုံးပါးခဲ့စဥ္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္က။ တိတိက်က်ဆုိရလွ်င္ ခင္ပြန္းသည္၏ စ်ာပနကုိ ေျမခ်ခဲ့သည့္ ၁.၅.၁၉၉၂ ခုႏွစ္ဆီက။

ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအျဖစ္ အ.လ.က ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အမႈထမ္းရင္း ကုိခင္ေမာင္ဝင္း ႏွင့္ သူဆုံေတြ႕ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံး အလယ္တန္းျပဘဝ။ တူႏွစ္ကုိယ္ဘဝတစ္ခုထူ ေထာင္ၾကၿပီးေနာက္ ကုိခင္ေမာင္ဝင္းက အထက္တန္းျပ (ကာယ) ရာထူးျဖင့္ အ.ထ.က ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္သြားသည္။ သူကေတာ့ အလယ္တန္းျပရာထူးႏွင့္ပင္ ေဒးဒရဲ အ.ထ.က (၁) သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။ ခုဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံမွာက တူႏွစ္ကုိယ္မကေတာ့ေပ။ အိမ္ေထာင္သက္ ကုိးႏွစ္ေက်ာ္ဆယ္ႏွစ္အတြင္း သားသမီးရတနာေတြက တုိးပြားလာသည္မွာ သမီးႏွစ္ေယာက္၊ သားႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့ေပၿပီ။ သားသမီးမ်ား၏ ပညာေရးကလည္း ရွိေသးေတာ့ ရာထူးတုိးမယူဘဲ ၿမိဳ႕ေပၚ ေက်ာင္းကုိသာ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ေလသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကသာ ရာထူးတုိးယူလ်က္ အျခားၿမိဳ႕က အ.ထ.က တစ္ေက်ာင္းသုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ေလသည္။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္၏ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္။ မိသားစုေတြအိမ္မွာ စုံစုံညီညီရွိခါမွ ကုိခင္ေမာင္ဝင္းက အဖ်ားေရာဂါထျဖစ္သည္။ ျဖစ္စေတာ့ အာဂႏၲဳပဲထင္လုိက္ကာ အိမ္မွာပဲေဆးေလးေသာက္ေနလုိက္ သည္။ ေနာက္အဖ်ားမက်၍ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့မွ တုိက္ဖြိဳက္ဟု သိလုိက္ရသည္။ ခုလုိလည္းဆုံးပါး လိမ့္မည္ဟု မထင္။ ေဆး႐ုံေပၚေရာက္သည္အထိ ျပန္ေကာင္းလာမွာပဲဟု ထင္ခဲ့မိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဆုံးပါးသြားေတာ့မွ အိပ္မက္က လန္႔ႏုိးလာသလုိ အရာရာကုိယုံၾကည္ဖုိ႔၊ အမွန္အတုိင္းလက္ခံလုိက္ဖုိ႔ ဝန္ေလးေနခဲ့သည္။ ခါတုိင္းလည္း ခင္ပြန္းသည္က အနားမွာရွိတဲ့မဟုတ္ေလေတာ့ တစ္နယ္တစ္ေက်း မွာရွိေနသည္ပဲဟု ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္လွည့္စားေနခဲ့မိသည္။ သည္စဥ္မွာ မိမိ၏ဖခင္ျဖစ္သူ ေက်ာင္းဆရာ ေဟာင္းႀကီး၏ စကားကလက္ရွိဘဝကုိ သတၱိရွိရွိရင္ဆုိင္ဖုိ႔ တြန္းအားတစ္ရပ္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။

“ခုငါ့သမီးက မုဆိုးမျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီကေလးေလးေယာက္ကုိ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔၊ လူတစ္လုံး၊ သူတစ္လုံးျဖစ္ေအာင္ ပညာသင္ေပးဖုိ႔သမီးမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ ခုဆုိရင္ သမီးက အေဖဆုိလည္းဟုတ္ တယ္။ အေမဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။ အေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာဘဝနဲ႔ သမီးတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကုိ လူတန္း ေစ့ဘဝရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အေဖ့သမီးပီပီ ေလာကဓံကုိ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္ဆုိင္ရဲတဲ့ သတၱိရွိရမယ္”

ထုိစဥ္က အႀကီးဆုံးသမီး ေမၾကဴေမာင္က ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ သုံးတန္းေက်ာင္းသူသာရွိေသးသည္။ အငယ္ ဆုံးသမီး ဝင့္ၾကဴေမာင္က တစ္ႏွစ္ရွစ္လအရြယ္က်န္ခဲ့သည္။ အလယ္ကသား ႏွစ္ေယာက္စီၾကဴေမာင္ က ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ပထမတန္းေက်ာင္းသား။ ေဝၾကဴေမာင္က ေလးႏွစ္သား ေက်ာင္းေတာင္မထား ရေသးေပ။ အနာဂတ္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔လူလားေျမာက္ဖုိ႔ အေဝးႀကီးလုိေသးသည္။ သူ႔ဘက္ကုိယ့္ဘက္ ဘယ္ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းဆီကအကူအညီမွမရ။ ေဒၚေအးေအးၾကဴတစ္ေယာက္ ဝဲလာသည့္ မ်က္ရည္ကုိမ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လုိက္သည္။ စိတ္ညစ္စရာ အေတြးေတြ ကုိ စိတ္ထဲကဖယ္ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။ ငါ့သားသမီးေတြအတြက္ ငါႀကိဳးစားရမည္ဟု။

မိမိေက်ာင္းမွ ဘဝတူဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကလည္း အားေပးၾကသည္။ သည္ကေလးေလးေယာက္၏ စားစရိတ္၊ ဝတ္စရိတ္၊ ပညာသင္စရိတ္ေတြက မိမိ၏အလယ္တန္းျပလစာေလးကုိ သေရာ္ေလွာင္ ေျပာင္လာသည္။ ဟုိကငွား၊ သည္ကေခ်းႏွင့္ အေႂကြးေလးေတြ တင္စျပဳလာသည္။ သည္အခ်ိန္ ေက်ာင္းမွ ဆရာမတစ္ေယာက္၏ ဆက္သြယ္ေပးမႈျဖင့္ေစ်းကြက္ထဲက အထည္ဆုိင္ေတြမွာ သုိးေမြးဦး ထုပ္ကေလးေတြ၊ သုိးေမႊးတဘက္ကေလးေတြ ေဖာက္သည္ေပးခြင့္ရလာသည္။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္ေတြ မွာ လက္ေတြေညာင္း၊ မ်က္လုံးေတြေညာင္းလာသည္အထိ မနားမေနထုိးသည္။ ေက်ာင္းကလုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြံကလည္း ေဖာက္သည္ရွာေပးၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့သုိးေမႊးဆြယ္တာ ေလးေတြအထိ ေအာ္ဒါအပ္သူရွိလွ်င္ ထုိးေပးသည္။ သမီးႀကီး ေမၾကဴကလည္း မိခင္ကုိသိတတ္စြာ ကူညီေပးပါသည္။ ထုိစဥ္က ေဒၚေအးေအးၾကဴ၏ အသက္ (၃၃) ႏွစ္မွ်သာရွိေသး၏။ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာက္ျပဳလုိလွ်င္ အရြယ္ေကာင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ေခါင္းထဲမွာ သားသမီးမ်ား၏ဘဝကုိ ျပဳစုပ်ဳိး ေထာင္ဖုိ႔ကလဲြလွ်င္ အျခားဘာမွ် မရွိပါေခ်။

သည္လုိႏွင့္ ကေလးေတြအတန္းႀကီးလာေတာ့ သုိးေမႊးထုိးသည့္ ဝင္ေငြႏွင့္လည္း မေလာက္ေတာ့ေခ်။ ေငြေၾကးေျပလည္ၿပီး ေဒၚေအးေအးၾကဴအေပၚ ေစတနာရွိသည့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ဆရာမတစ္ဦးက အရင္းအႏွီးထုတ္ေပးသျဖင့္ အိမ္ဆုိင္ကေလးဖြင့္ျဖစ္သည္။ ဆန္၊ ဆီ၊ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ကစလုိ႔ ထင္းပါ မက်န္တင္ေရာင္းသည္။ ရပ္ကြက္အတြင္းျဖစ္၍ လက္လီေရာင္းလုိ႔အေတာ္ ေကာင္းသည္။ ဆယ္ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ျဖစ္လာသည့္ သားႏွစ္ေယာက္က ထင္းသမၺန္ႀကီးေတြအထိလုိက္ၿပီး ထင္းစည္းႀကီးေတြ မႏုိင့္တႏုိင္ ထမ္းၾကသည္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေစ်းေရာင္းရင္း စာက်က္ၾကသည္။ ဝန္ထမ္းဆန္ ေတြထုတ္ေပးသည့္အခ်ိန္မုိ႔ ဝန္ထမ္းေတြဆီက ျပန္ေကာက္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ လက္လီျပန္ေရာင္း သည္။ ေန႔လယ္ခင္းသူတုိ႔ သားအမိေတြ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚေအးေအးၾကဴ၏ မိခင္ႀကီးက ေရာင္းေပးသည္။ မိခင္ႀကီးက အသက္ (၈၄) ႏွစ္ရွိသည္။ ယခုတုိင္ က်န္းမာေရးေကာင္းဆဲ။ မုဆုိးမ ဘဝႏွင့္ ႐ုန္းကန္ေနရခ်ိန္၌ပင္ မိခင္၊ ဖခင္တုိ႔ကုိ မၿငိဳမျငင္ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ေန၍လားမသိ။ ေဒၚေအးေအးၾကဴမွာ ကူညီမည့္မိတ္ေဆြေကာင္းေတြ မ်ားလွသည္။

သမီးႀကီးေမၾကဴေမာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ တကၠသုိလ္ထားမည္ဆုိ၍ ေဆြးမ်ဳိးသားခ်င္းအခ်ဳိ႕ စကားတင္းဆုိၾကေသးသည္။ 'ဝ' မရွိဘဲ 'ဝိ' လုပ္ခ်င္ရသလားေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူ႔အေျပာကုိမွ် ဂ႐ုမစုိက္ခ့ဲ။ ေဒၚေအးေအးၾကဴခံယူထားသည္က သားသမီးေတြအားလုံး ငါ့ဘဝထက္သာရမည္ဟူ၍ သာ။ အမွတ္စာရင္းထြက္လာေတာ့ ပညာေရးေကာလိပ္အမွတ္မီသည္။ သမီးကလည္း ေက်ာင္းဆရာ မလုပ္ရန္ ဆႏၵရွိသျဖင့္ ပုိ႔လုိက္သည္။ ဘဝနာခဲ့သူ၊ မိခင္၏ သြန္သင္ဆုံးမမႈေအာက္မွာ ဘယ္အရာမဆုိ ေပါ့ေပါ့မေတြးဘဲ လု႔ံလဝီရိယစုိက္ခဲ့သူဆုိေတာ့ ပညာေရးေကာလိပ္မွ ဘီအီးဒီေပါင္းကူးရကာ B.Ed ဘဲြ႕ရေအာင္ ယူႏုိင္ခဲ့သည္။ ယခုဆုိလွ်င္ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္ အ.ထ.က (၄) တြင္ အထက္တန္းျပဆရာမအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေပသည္။

သမီးႀကီးပညာေရး တကၠသုိလ္ေရာက္သည့္ႏွစ္မွာပဲ ပထမသား စီၾကဴေမာင္က ဆယ္တန္းေအာင္ သည္။ တပ္မေတာ္သူနာျပဳ တကၠသုိလ္တက္ခ်င္သည္ဟုဆုိသည္။ အာဂအေမပဲေလ။ သားသာဝင္ခြင့္ ရေအာင္ ႀကိဳးစား၊ အေမမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေထာက္ေပးမည္ဟု သားကုိကတိျပဳလုိက္သည္။ သားသမီး မ်ားကလည္း ေတာ္ၾကသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကသည္။ ယခုဆုိလွ်င္ စီၾကဴ ေမာင္က သူနာျပဳအရာရွိအျဖစ္ မိတၳီလာၿမိဳ႕၌ တာဝန္က်ေနသည္။

အလယ္အလတ္ဆုိသည့္အတုိင္း အလယ္မွာ လပ္ဟာခဲ့သည္က ဒုတိယသားေဝၾကဴေမာင္ျဖစ္သည္။ ေဝၾကဴဆယ္တန္းတက္သည့္ႏွစ္မွာ သမီးႀကီး ေမၾကဴေမာင္ကလည္း B.Ed မၿပီးေသး၊ သားႀကီး စီၾကဴ ေမာင္ကလည္း စစ္သူနာျပဳတက္ဆဲဆုိေတာ့ ေဒၚေအးေအးၾကဴမွာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ျပဴးၿပဲေနေအာင္ရွာရသည္။ သားအငယ္ကလည္း ဆယ္တန္းဆုိ ေတာ့ က်ဴရွင္စရိတ္၊ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြႏွင့္ ခ်ာလပတ္လည္ ရမ္းေနေတာ့သည္။ သည္အထဲဝန္ထမ္း ဆန္မ်ားလည္း မေပးေတာ့သျဖင့္ ဝန္ထမ္းဆန္ဝယ္ေရာင္းလုပ္ငန္းကရသည့္ ဝင္ေငြလည္းမရွိေတာ့ ေပ။ ဟုိေခ်းသည္ငွားႏွင့္ ေႂကြးပတ္လည္ ဝုိင္းစျပဳလာသည္။ တစ္ခါမွာ ေႂကြးလာေတာင္းသည့္ ေႂကြးရွင္က နင္ပဲငဆေျပာသည္ကုိ အိမ္ခန္းထဲမွ သားေဝၾကဴက ၾကားသြားၿပီး ေက်ာင္းထြက္အလုပ္ လုပ္ပါမည္လုပ္၍ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့ထားရသည္။

သားသမီး ေလးေယာက္မွာ ေဝၾကဴေမာင္က အပင္ပန္းခဲ့ဆုံးျဖစ္၏။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးသည့္ေန႔မွာပဲ စား ေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ အလုပ္ဝင္လုပ္သည္။ ေဒၚေအးေအးၾကဴတင္ခဲ့သည့္ ေႂကြးေတြကုိ ေဝၾကဴက အလုပ္လုပ္ၿပီးဆပ္ေပးသည္။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့လည္း အလုပ္လုပ္ရင္း အေဝးသင္တက္မည္ ဟုဆုိသည္။ ႀကံဳရာက်ပန္း အလုပ္မ်ဳိးစုံလုပ္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါးဖုိမွာ မုန္႔ေတာင္းထမ္းသည့္ အလုပ္ပင္ လုပ္လုိက္ေသးသည္။ သည္လုိႏွင့္ အေဝးသင္တကၠသုိလ္ကေန ျမန္မာစာႏွင့္ ဘဲြ႕ရေတာ့ဝန္ထမ္းလုပ္ မည္ဟုဆုိကာ ရဲထဲဝင္သြားသည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ ဒုရဲအုပ္ ေဝၾကဴေမာင္အျဖစ္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ လုံၿခံဳေရးတာဝန္ထမ္းေနသည္။

အငယ္ဆုံးသမီးဝင့္ၾကဴေမာင္က သားသမီးေလးေယာက္ထဲမွာ ကံအေကာင္းဆုံးဟု ဆုိရမည္။ သူဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အလုပ္ကုိယ္စီရွိၾကၿပီ။ ေဝၾကဴကလည္း ေက်ာင္းမၿပီးေသးေပမယ့္ အျပင္မွာ ဝင္ေငြရေနၿပီ။ အႀကီးသုံးေယာက္က ဝုိင္းေထာက္ၾကေတာ့ ေဒၚေအးေအးၾကဴအသက္ ႐ွဴေခ်ာင္သြားရသည္။ ခုေတာ့သမီးငယ္လည္း B.E (civil) ႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီး ကာ မအူပင္ဂ်ီတီစီမွာ နည္းျပဆရာမျဖစ္ေနေလၿပီ။

အႀကီးဆုံးသမီး ၈ ႏွစ္အရြယ္တြင္ အသက္ (၃၃) ႏွစ္မွ်ႏွင့္ မုဆုိးမဘဝေရာက္ခဲ့ရသည့္ဆရာမ ေဒၚေအးေအးၾကဴတစ္ေယာက္ ယခုမွပင္ ဘဝအေမာေတြေျပေတာ့၏။ သားသမီးအားလုံးက မိမိရည္ မွန္းထားသလုိ မိမိထက္ျမင့္ေသာ ဘဝမ်ားဆီေရာက္သြားၾကၿပီ။ 'ဝ' မရွိဘဲ 'ဝိ' လုပ္ခ်င္သည္ဟု စကားတင္းဆုိခ်င္ၾကသည့္ ေဆြမ်ဳိးအသုိင္းအဝုိင္း၏ ပါးစပ္မ်ားလည္း ပိတ္သြားၾကၿပီ။ သားသမီးမ်ား ၏ ဘဝစိတ္ခ်ရၿပီဆုိမွ မိမိဘဝတုိးတက္ရာလမ္းေပၚသုိ႔ ေျခဦးျပန္လွည့္ရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းမွ ပင္ စာေပးစာယူျဖင့္ B.Ed ဘဲြ႕ရယူရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ႔အသက္ (၅၅) ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

မုဆုိးမဘဝျဖင့္ သားသမီးေတြကုိ ထြန္းေပါက္ေအာင္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့သည့္ ဆရာမေဒၚေအးေအးၾကဴ က သူ၏ ဘဝျပဇာတ္ရွည္ႀကီးကုိ နိဂုံးခ်ဳပ္ရင္း စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။ “မိခင္တုိင္း မိခင္တုိင္းက ကုိယ္သားသမီးကုိ ကုိယ့္ထက္ျမင့္တဲ့ ဘဝေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့ ကုိယ္တုိင္အသိတရား ရွိဖုိ႔နဲ႔ ႏႈတ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အားေပးကူညီမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းရွိရင္ ရည္မွန္းတဲ့အတုိင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ တယ္” ဟုဆုိပါသည္။

ေၾသာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာျပည္မွာ သူလုိမိခင္ေတြ မ်ားမ်ားရွိခ်င္စမ္းပါဘိ။

7Day News Journal
Vol.12, No.24, AUGUST 21, 2013

သူလုိမိခင္...

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...