အေဆာင္ယဥ္ေက်းမႈ
သည္လုိျဖစ္စရာလား
သည္အဘုိးက အိမ္ရာထဲက သက္ႀကီးပုိင္းမွာပါတယ္။ သည္အဘုိးထက္ အသက္ႀကီးသူေတြရွိေပမဲ့ သူတုိ႔ကသည္အဘုိးေလာက္ အက္တစ္ (active) မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ (ဟုတ္တယ္၊ ေဆးခန္းသြားေနသူ ကမ်ားတယ္)။ သည္ေတာ့သည္အဘုိးက အိမ္ရာေကာ္မတီရဲ႕ နာယကလုပ္ရတယ္။ (တကယ္က မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။)
သည္အဘုိးတုိ႔အိမ္ရာထဲမွာ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားတယ္။ အိမ္ငွားမယ္ (ကုိယ္တုိင္ေနတဲ့သူက နည္းနည္း၊ အိမ္ေလးရင္းထားၿပီး အိမ္ငွားခ်အပုိဝင္ေငြရွာမယ့္သူက မ်ားမ်ားရယ္။ ဘယ္သူေတြ လဲ ေတာ့ ေျပာေတာ့ပါဘူး) ဆုိရင္စက္မႈလုပ္ငန္းတုိ႔၊ (လူ) အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းတုိ႔ကုိ မငွားရလုိ႔ (အိမ္ရာေကာ္မတီက) သေဘာထားထုတ္ျပန္ထားတယ္။ သက္ဆုိင္ရာေတြနဲ႔လည္း သေဘာတူညီမႈရ ယူထားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ သည္အဘုိးတုိ႔ရဲ႕အိမ္ရာလွ်ပ္စစ္ထရန္စေဖာ္မာက အိမ္ရာဝင္း အတြက္ ေစ့ေစ့ေလးေပးႏုိင္တာ။ လမ္းကလည္း ကားႏွစ္စီးေရွာင္ႏုိင္႐ုံက်ယ္တာ၊ ခုေတာင္ တစ္အိမ္ ကားေလးစီးဆုိေတာ့ ကားရပ္စရာစကားေျပာလာၿပီ။ သည္ေတာ့အဘုိးတုိ႔ အိမ္ရာဝင္းထဲေျပာင္းလာ မယ္ဆုိရင္ ႀကိဳအေၾကာင္းၾကားရမယ္။ ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ သည္ကေန႔ေတာ့ သည္အဘုိးလက္ထဲကုိ သိပ္ odd ျဖစ္တဲ့ (သိပ္ကုိးလုိးကန္႔လန္႔ႏုိင္တဲ့) စာတစ္ေစာင္လာေပးတယ္။
ႏုိင္ငံျခားဘာသာတကၠသုိလ္ ျမန္မာဘာသာဌာန ၂၀၁၃-၂၀၁၄ ပညာသင္ေက်ာင္းတက္မယ့္ ယူနန္ ဥပေဒေရးရာနဲ႔ ရဲအရာရွိေကာလိပ္က ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ၃၈ ေယာက္ သည္အဘုိးတုိ႔အိမ္ရာ ထဲေျပာင္းလာပါမယ္တဲ့ (ေျပာင္းလာမယ္လုိ႔ report လုပ္တာမဟုတ္ပါ)။ အေၾကာင္းၾကားသူက ရန္ကုန္ႏုိင္ငံျခားဘာသာ တကၠသုိလ္ကတာဝန္ရွိသူ။ သည္အဘုိးအရမ္းကုိ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ တစ္ေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္၊ သုံးေခါက္စာကုိ ျပန္ဖတ္တယ္။ ယုံမွားသံသယရွိစရာမလုိျဖစ္သြားတယ္။ သည္အဘုိးပါးစပ္က အသံမထြက္ဘဲ ညည္းမိတယ္။ သည္လုိျဖစ္စရာလားလုိ႔။
ျမန္မာစာကုိ ခ်စ္သူေတြ
၁၉၇၀ ဝန္းက်င္လုိ႔ မွတ္မိတယ္။ သည္အဘုိးရဲ႕မယားညီအစ္ကုိအႀကီးက ျမန္မာစာဌာနက လက္ခ်ာ ရာႀကီး (ပီနံ တကၠသုိလ္မွာေတာင္ ျမန္မာစာသြားသင္ဖူးပါတယ္)။ သူ႔ဆီမွာျမန္မာစာေလ့လာေနတဲ့ ၿဗိတိသွ်စေကာ္လာႀကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ ပုဇြန္တုပ္ႀကီးႏွပ္ကုိ ၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ စားရင္းျမန္မာစာကုိ သိပ္သေဘာက်တယ္။ (စာနဲ႔ (အ) စာမတူပါ)။ ျမန္မာစာဌာနမွာ ေက်ာင္းတက္ တယ္။ ေနေတာ့တကၠသုိလ္မ်ား ဆရာမ်ားအေဆာင္မွာ ေနတယ္လုိ႔မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ျမန္မာစာနဲ႔ဆုိင္တဲ့ စာတမ္းေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ေပးသြားတယ္။ သူတကယ္လုပ္ေပးတာ ကေတာ့ ျမန္မာ စာဆရာေလးေတြ ကမာၻ႕တကၠသုိလ္ေတြမွာ ျမန္မာစာသင္ႏုိင္မယ့္ အခြင့္အေရး ရွာေပးတာပါ။ (ပုဇြန္ တုပ္ႀကီး ေကၽြးရက်ဳိးနပ္ပါတယ္)။
သည္အဘုိးတုိ႔နဲ႔ တကယ္ရင္းတဲ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသား ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသားရွိတယ္။ သည္အဘုိး တုိ႔ ေယာကၡမႀကီးကသူ႔ကုိ ျမန္မာစာရာဇဝင္ထဲက နာမည္ေပးထားတယ္။ သူကအဲသည္နာမည္ကုိ သိပ္သေဘာက်တာ။ သည္အဘုိးတုိ႔မႏၲေလးမွာေနတုန္းက တာဝန္က်တုန္းကသူသည္အဘုိးတုိ႔အိမ္ မွာလာေနတယ္။ တကယ္က ထမင္းျပန္စား၊ အိပ္႐ုံပါပဲ။ (တစ္ခါကအျပင္မွာ အစားေကာင္းလုိ႔ အသည္းေရာင္ အသားဝါျဖစ္ၿပီးကတည္းက အိမ္မွာပဲစားေတာ့တယ္)။ တစ္ေန႔လုံးတကယ္ေနတာက မႏၲေလးက ဆုိက္ကားသမားနဲ႔ ဘုရားႀကီးဆုိင္တန္းက မန္းမမေတြနဲ႔။ သူကဗန္းစကားေလ့လာေနတာ တဲ့။ သူတစ္ခါတစ္ခါ လာေမးတဲ့ဗန္းစကားသည္ အဘုိးေတာင္အရပ္လည္ျပန္ေမးယူရတယ္။
မရွိမျဖစ္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေခတ္
၁၉၈၆-၁၉၈၇ လုိ႔မွတ္မိတယ္။ ျပည္လမ္းဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းမွာ ႏုိင္ငံျခားသားေဆာင္ရွိတယ္။ သည္အဘုိးရဲ႕ မယားညီအစ္ကုိက အေဆာင္မွဴး။ အဲသည္မွာ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ထားတယ္။ ျမန္မာစာ လာသင္တဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားစေကာ္လာေတြကုိလည္း ထားတယ္လုိ႔ မွတ္မိတယ္။
တစ္မနက္ေဘာ္ဒါေက်ာင္းတက္မယ့္ ေက်ာင္းသားနဲ႔သည္အဘုိးတုိ႔ရဲ႕ ေမာ္ကြန္းထိန္း ဒူးတုိက္ေဆြး ေႏြး တယ္။ ေမာ္ကြန္းထိန္းႀကီးက ေက်ာင္းသားေတြကုိ က်ဳိးေၾကာင္းျပေတာင္းပန္တယ္။ သူ႔အေန နဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္သားႀကီးေတြကုိ အထက္တန္းက်က်ထားခ်င္ေပမဲ့ ေပးလာတဲ့အေျခအေနအရ သည္ႏွစ္ ေတာ့စဥ့္အုိးတန္းက အရင့္အရင္ေဆးေက်ာင္းေဘာ္ဒါအုိေဟာင္းႀကီးမွာ ထားရပါမယ္ တဲ့၊ ေက်နပ္ပါ တဲ့။ (အင္းအဲသည္တုန္းက ေက်ာင္းေဘာ္ဒါဆုိတာ သည္ေလာက္ေတာင္ sensitive ျဖစ္တာေနာ္။)
သည္အဘုိးတုိ႔ အစ္ကုိေတြ လက္ထက္ကအစ္ကုိေတြက အိမ္မွာမေနဘဲ အေဆာင္မွာေနတယ္။ ဒါေတာင္ အဲသည္က နံပါတ္ (၁၆) ဘတ္စ္စီးရင္ ေက်ာင္းကုိေရာက္တယ္။ သည္အဘုိးတုိ႔ လက္ထက္ မွာ နယ္ေက်ာင္းသားပဲ လက္ခံေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့သည္အဘုိးတုိ႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လမ္းမေတာ္အေဆာင္မွာပါပဲ။ (သည္အဘုိး သူငယ္ခ်င္းမေတြက စာအတူက်က္ဖုိ႔ ေဘာ္ဒါထဲခုိးေန တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။) ေက်ာင္းသားအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အတန္းနည္းနည္းႀကီးလာရင္ လမ္းမေတာ္ ေဆာင္မွာ ေနတာမ်ားပါတယ္ (တခ်ဳိ႕လည္းဖဲ႐ုိက္ဖုိ႔ေပါ့)။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားကေတာ့ ပင္ပန္းလွတဲ့ ဖုိင္နယ္ဝမ္း၊ ဖုိင္နယ္တူးရဲ႕ဒဏ္၊ အိမ္ျပန္ရတဲ့ဒဏ္မခံခ်င္လုိ႔၊ လူနာနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနခ်င္လုိ႔ (ညႀကီး မင္းႀကီး ကုိယ္ကုခဲ့တဲ့လူနာ အေျခအေနသိခ်င္လုိ႔ ျပန္သြားၾကည့္သူေတာင္ရွိတယ္) အေဆာင္ကုိ မင္တယ္။
ခုေတာ့ ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ကုိတကူးတက ျမန္မာဘာသာလာသင္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္မေလးေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေပါက္ေဖာ္ ကေလးေတြ သည္မနက္ၿခံထဲက ေရတုိင္ေဘးမွာ ပုံးခ်၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ ေနတယ္။
ၿခံဝင္းနဲ႔အိမ္ဆုိေတာ့ အိမ္သာကေလးလုံးေလာက္၊ အိပ္ခန္းက ေလးငါးခန္းရွိမွာေပါ့။ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္း သား ၃၈ ေယာက္ဘယ္လုိအိပ္၊ ဘယ္လုိစား (အယ္ဘယ္လုိထုတ္) ၾကမလဲ။ သိပ္မလြယ္ဘူး နဲ႔တူတယ္။ (အင္းေပါ့ေလ ၾကားဝင္ပဲြစားလုပ္ေပးရသူေတာ့ ၁၀ လား၊ ၁၅ လား ပြမယ္)။
သည္အဘုိးသူတုိ႔အတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ (ဘုရား ဘုရားကေလးေတြရဲ႕ ဒဏ္ေဘးအိမ္ေတြက complain မတက္ပါေစနဲ႔။)
ဘာျဖစ္လုိ႔သည္လုိျဖစ္ရတာလဲ။ ႏုိင္ငံေတာ္က (အေဆာင္) မေပးႏုိင္လုိ႔ျဖစ္မယ္ (စီမံမႈညံ့လုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ ပါသည္)။ ဘာလုိ႔မေပးႏုိင္တာလဲ။ အေျဖကရွင္းရွင္းေလးပဲ။ ျပည္ျမန္မာမွာ အေဆာင္ယဥ္ေက်း မႈေပ်ာက္ေနတာ အႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀ ေတာင္ရွိေနၿပီပဲဟာ။ သည္တစ္ျပည္သူ/သားေတြ အတြက္မေျပာ နဲ႔ ျပည္ျမန္မာသားေတြအတြက္ေတာင္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ သည္အစ္ရွဴး (issue) ကုိ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ရ တယ္။ တကယ္တရားက်ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
ကုမုျဒာသတင္းဂ်ာနယ္
အတဲြ(၃)၊ အမွတ္(၄၆)၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၄