“လြမ္းေမာဖြယ္ ကံ့ေကာ္မ်ား”

Photo: Internet
တေန႔ခင္းလံုး ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ေျပးလႊားေနသည့္ ကားသံမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာၿပီး အင္းစိန္လမ္းမႀကီးက ၿငိမ္သက္ေနသည္။ တခါတရံတြင္ အရွိန္ႏွင့္ ျဖတ္ေမာင္းသြားသည့္ ကားတစ္စီးတစ္ေလမွ လြဲၿပီး အရာရာသည္ တိုးတိတ္လ်က္ရွိသည္။ တေန႔တာလံုး အဆတ္မျပတ္ လည္ပတ္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ အရွိန္က်စျပဳသည့္ စက္မ်ားကဲ့သို႔ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း လည္ပတ္ရင္း ႏြမ္းနယ္ခဲ့ၾကသူတို႔ အိပ္စက္အနားယူရင္း အားအင္တို႔ ျပန္လည္ ျဖည့္စြက္ေနၾကၿပီ။ ေန႔ပူလို႔ ညခ်မ္းသည့္ တေပါင္းလ အခါျဖစ္ေသာ္လည္း ညဘက္တြင္ စိမ့္ေနေအာင္ ခ်မ္းသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ခပ္ေသာ့ေသာ့တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလေျပေၾကာင့္သာ ညသည္ ေအးျမျမျဖစ္ေနျခင္းပင္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပတင္းတံခါးကို ေက်ာ္ၿပီး စာၾကည့္ခံုေပၚသို႔ က်လာသည့္ လေရာင္သည္ အခန္းထဲတြင္ စာအုပ္ဖတ္ေနရင္းမွ အေညာင္းေျပ ၀ရံတာသို႔ ထြက္ရပ္မိေအာင္ ကၽြန္မကို ဆဲြေဆာင္ႏိုင္သည္။ လျပည့္ေက်ာ္ညမို႔ လထြက္က ေနာက္က်ေသာ္လည္း သန္းေခါင္းေက်ာ္ခ်ိန္ တြင္ ၀ါ၀ါ၀င္း၀င္းႏွင့္ ရႊန္းျမေနသည္။ ၾကည္လင္ ၀င္း၀ါေနေသာ လမင္းႏွင့္ ေလေျပညင္းသည္ လန္းဆန္းမႈကို ျဖစ္ေစသည္က အမွန္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚတြင္ ထီေရာင္းသည့္လွည္းတစ္စီးကေတာ့ ညခ်မ္း၏ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းမႈႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ လႊမ္းမိုး၏ သီခ်င္းမ်ားကို ဖြင့္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ တြန္းလာေနသည္။ ကၽြန္မတို႔တိုက္ခန္းေရွ႕နား မေရာက္တစ္ေရာက္တြင္ ပီပီသသၾကားလိုက္ရ သည္က ကံေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္သီခ်င္း။ နားထဲသို႔ စိမ့္ၿပီး၀င္လာသည္။

(ပင္ယံကံ့ေကာ္ေတြ xxxxx ပြင့္ျပန္ၿပီေလ ေနႏိုင္ရက္သူေရ ေမႊးပါေစ ဂ်ပ္ဆင္ေဘးက အတိတ္ပံုျပင္ေတြ xxxxx ျပန္လည္ ေရးသားဖို႔ေမွ်ာ္ေနတယ္ေလ ကံ့ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရ xxxxx ကံ့ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရ xxxxx ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ၀မ္းနည္းျခင္းေတြ အတူဒြန္တြဲလို႔ ရွိတဲ့ေျမ xxxxx ကံ့ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရ xxxxx ကံ့ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရ xxxxx ေႏြရက္ေတြ ေရွာင္ဖယ္ေျပးဖို႔ ေျမရယ္ မရွိခဲ့ေလေတာ့ xxxxx)

ကၽြန္မတို႔ တိုက္တန္းေတြ ေရွ႕က တေရႊ႕ေရြ႕ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္မဆီတြင္ေတာ့ အဆိုေတာ္ လႊမ္းမိုး၏ အသံႏွင့္ ကံ့ေကာ္ရနံ႕တို႔က စြဲက်န္ခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္တည္းက ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ရသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည့္ က့ံေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္။ ခ်ိဳသာလြန္းသည့္ ကံ့ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္၊ တကၠသိုလ္၏ အဆင္တန္ဆာသဖြယ္ ကံ့ေကာ္။

ကၽြန္မတို႔ ၿခံတြင္ ကံ့ေကာ္ပင္ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ ကပ္လ်က္ ၿခံတြင္ ကံေကာ္ပင္ အျမင့္ႀကီးေတြ ရွိသည္။ ၿခံရွင္အဘြားက တံခ်ဴအရွည္ႀကီးႏွင့္ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားကို ခူးၿပီး ၅ပြင့္ ၆ ပြင့္စည္းကာ ရြာထဲသို႔ လည္ေရာင္းသည္။ ထိုအခါ ေပၚဦးေပၚဖ်ား ပန္းမို႔ အေမက ဘုရားပန္း၀ယ္ကပ္သည္။ ေနာက္ ကၽြန္မကို ၾကက္ေတာင္စည္း စည္းေပးၿပီး ကံ့ေကာ္ပန္း ပန္ေပးသည္။ တခ်ိန္လံုး အၿငိမ္မေနတတ္သည့္ အရြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကံေကာ္ပန္းကေလးပန္ၿပီး သနပ္ခါး ညီညီညာညာ လိမ္းေပးထားသည့္အခါမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ေန႔၀က္ေလာက္ အိေျႏၵရရ ေနခဲ့ဖူးသည္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ အမွတ္ရမိသည္။

ေနာက္ မူလတန္းတက္သည့္အခါ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေထာင့္တြင္ ကံေကာ္ပင္မ်ားရွိသည္။ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းေစာင့္ က ခူးၿပီး ဘုရားတင္ေသာအခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္ေနလွ်င္ေတာ့ ကံ့ေကာ္ပန္းရတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအပင္ က ပန္းပြင့္မ်ားသည္ အဘြားတို႔ ၿခံက ကံ့ေကာ္ေလာက္မလွ။ အဘြားတို႔ၿခံက ကံ့ေကာ္ပန္းသည္ အပြင့္ပိုႀကီးသည္။ ျဖဴဆြတ္ေန သည့္ ပြင့္ဖတ္မ်ားၾကားက ၀တ္မႈန္တို႔က ပိုၿပီး ၀င္း၀ါသည္။ ပိုပိုၿပီး ေမႊးသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တြင္ တက္ရသည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ေတာ့ မေလးရွားပင္ေတာက္ပင္တို႔သာ မင္းမူထားၿပီး ကံ့ေကာ္ပင္တို႔ႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ ကၽြန္မက လႊမ္းမိုး၏ ကံ့ေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာခဲ့သည္။ ပုသိမ္တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ျပန္လာသည့္ ဦးေလးႏွင့္ ေရဒီယိုမွ တဆင့္ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ကံ့ေကာ္တို႔က ကၽြန္မကို လႊမ္းၿခံဳလာခဲ့သည္။

တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေတြ ေျဖၿပီးခ်ိန္တြင္ တကၠသိုလ္၊ ပန္းကံ့ေကာ္ႏွင့္ အဓိပတိလမ္းတို႔အေၾကာင္းကို စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ခဲ့မိသည္။ ၾကားဖူးခဲ့သည့္ တကၠသိုလ္ႏွင့္ က့ံေကာ္ သီခ်င္းေပါင္းမ်ားစြာ၊ ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဇာတ္လမ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ႀကိဳတင္ရင္ခုန္ေနခဲ့မိသည္။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕ တက္ျဖစ္လာေတာ့ ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္ (ယခင္ ကၽြန္မတို႔ တက္တုန္း ကေတာ့ ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္မႈ တကၠသိုလ္)။ ေက်ာင္း တည္ေနရာက ေျမာက္ဥကၠလာ အစြန္က ကူးစက္ေဆးရံုႏွင့္ ကပ္လ်က္။ ယခင္က ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ သည့္ ကံေကာ္ပင္တန္းတို႔ ကိုယ္စား စိမ္းျမေနေသာ ကန္ဇြန္းခင္းႏွင့္ ျမက္ပင္ရိုင္းတို႔ကသာ ကၽြန္မကို ႀကိဳလင့္ေနခဲ့သည္။ အဓိပတိလမ္း၊ ပုဂံလမ္းေတြထက္ ကၽြတ္ေပါလြန္းသည့္ ေျမနီနီလမ္းေတြေပၚသာ ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေျခလွမ္းႏွင္ခဲ့ရသည္။

ထို႔သို႔ ၿမိဳ႕စြန္လြင္တီးေခါင္ေခါင္တြင္ တည္ရွိေနေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ တကၠသိုလ္သည္ တကၠသိုလ္၏ ဂုဏ္အဂၤါတစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ကံ့ေကာ္ႏွင့္ လံုးလံုး ကြင္းကြာသည္ေတာ့မဟုတ္။ သထံုလမ္းမွ ေျမာက္ဥကၠလာသို႔ ေရႊ႕လာသည္မွာ သိပ္မၾကာေသးေသာေၾကာင့္ အရိပ္ရႏိုင္သည့္ အပင္ ႀကီးႀကီး မားမားမရွိ။ ထိုသို႔ အပင္ႀကီး မရွိေသးသည့္အခ်ိန္တြင္ ဆရာမႀကီးမ်ားက ကံေကာ္ပင္မ်ားကို စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကသည္။ အရင္တက္ႏွင့္ေသာ စီနီယာ မမမ်ားအလွည့္တုန္းက လူနည္းေသးသည္။ အပင္တို႔ကလည္း ငယ္လွေသး သည္။ ေနာက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ အတြင္းတြင္ေတာ့ ေက်ာင္းရွိ အပင္မ်ား၏ အခ်ိဳးအစားထက္ ပိုမိုမ်ားလြန္း သည့္ ေက်ာင္းသူမ်ား ရွိလာသည္။ ထိုအခါ တက္သစ္စမိန္းမပ်ိဳအားႏွင့္ ဖူးပြင့္ရန္ အားယူခါစကံေကာ္ပင္ပ်ိဳတို႔ အင္အား ဘယ္လိုမွ မယွဥ္သာေတာ့။

ကံ့ေကာ္တို႔ အဖူးေလးမ်ား ျပဴအာေနသည့္ အခ်ိန္တည္းက ထိုဘက္သို႔ ေက်ာင္းသူမ်ားကပိုၿပီး လမ္းသလားၾကသည္။ ေဟာ . . ပြင့္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ကံ့ေကာ္တို႔ခမ်ာ နာရီပိုင္းေလးမွ် အပင္မွာ မၿမဲႏိုင္ရွာ။ လက္တစ္ေဖာင္သာသာတြင္သာ ရွိသည့္ ကိုင္းကိုႏွိမ္လိုက္ရံုႏွင့္ အပြင့္တို႔က အလိုလို မ်က္စိေရွ႕ေရာက္လာေတာ့သည္။ ထိုနည္းျဖင့္ သီေရတာ တစ္ေဆာင္ႏွင့္ တစ္ေဆာင္ၾကားရွိ ကံေကာ္ပင္တို႔ သည္လည္းေကာင္း၊ စီမံဌာနႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္တို႔ တြဲလ်က္ရွိသည့္ အေဆာင္တို႔ေရွ႕တြင္ ရွိေသာ ကံ့ေကာ္ပင္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဓါတ္ခဲြခန္းအေဆာင္ေရွ႕က ကံ့ေကာ္ပင္တို႔သည္လည္းေကာင္း အပြင့္ေ၀ဆာသည့္ ပင္ပ်ိဳတို႔အျဖစ္ မေမာ့ၾကြားႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။

ျခြင္းခ်က္အေနျဖင့္ သဘာ၀ေဆး၀ါးေဗဒဌာနမွ တီခ်ယ္ႀကီးအေဆာင္နားတြင္ ရွိသည့္ ကံေကာ္ပင္ငယ္ တခိ်ဳ႕သာ သဘာ၀အတိုင္း ဆက္လက္သင္းပ်ံႏိုင္သည္။ သက္တမ္းရွည္ရွည္ ဖူးခြင့္ ပြင့္ခြင့္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တီခ်ယ္ႀကီး မျမင္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ တခ်ိဳ႕ ကံ့ေကာ္တို႔သည္လည္း ေက်ာင္းသူတို႔လက္ သက္ဆင္းသြားၾကရသည္။ မိန္းမပ်ိဳေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ အရပ္တြင္ လူတစ္ရပ္သာသာ မွ်သာရွိေသာ ကံေကာ္ပင္တို႔သည္ ဘယ္သို႔ ဘယ္ပံု သက္တမ္းရွင္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

စီမံခန္႔ခြဲမႈဘာသာရပ္တို႔ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လိႈင္တကၠသိုလ္မ်ား နယ္ေျမကို ေျခခ်ခဲ့သည့္ ကာလတြင္လည္း ကံ့ေကာ္ႏွင့္ ထပ္မံ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ အံု႕အံု႕ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ေတာ့ မဟုတ္။ ကံ့ေကာ္ရနံ႕သင္းထံုေနသည့္ လမ္းမ်ားႏွင့္ မဟုတ္။ ခပ္သြယ္သြယ္ ကံ့ေကာ္ပင္တို႔သည္ Department of Management Studies ဆိုေသာ ဌာနဆိုင္းဘုတ္ႏွင့္ ခပ္ကြာကြာေနရာတြင္ ေျခာက္ေသြ႕စြာပင္ ဖူးပြင့္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မအဖို႔ေတာ့ ႀကိဳင္လိႈင္ေနေအာင္ မေမႊးႏိုင္သည့္ ကံ့ေကာ္ပင္ငယ္ခ်င္း အတူတူ ေဆး၀ါးတကၠသိုလ္တြင္ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည့္ ကံ့ေကာ္ေတြထက္ RC 2 က ကံ့ေကာ္ပင္ေတြ က ေသြ႕ေျခာက္လြန္း ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတစ္ဘက္၊ အလုပ္တစ္ဘက္ႏွင့္ ဗ်ာမ်ားေနရသည့္ဘ၀ႏွင့္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရသူမ်ားမို႔ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာႏွင့္ပင္ ပန္းကံ့ေကာ္ႏွင့္ ကၽြန္မ စိမ္းကား သြားခဲ့ရသည္။ တခ်ိန္က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျခခ်င္းထပ္ခဲ့ရသည့္ လိႈင္တကၠသိုလ္မ်ား နယ္ေျမတြင္ ကံ့ေကာ္ရနံ႕ မပါဘဲႏွင့္ ၂ ႏွစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ တပ္သုတ္ရိုက္ကာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။

ကၽြန္မဘ၀၏ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ကံ့ေကာ္ဇာတ္လမ္းက ဤသို႔ ဤပံုႏွင့္ ဆံုဆည္းခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ကံ့ေကာ္သည္ တကၠသိုလ္ေျမတြင္ မဆံု မဟုတ္။ ဆံုခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ရိပ္ႀကီး ၿမိဳင္ႀကီး ေပးသည့္ ကံေကာ္ပင္တန္းႏွင့္ မဟုတ္။ ရနံ႕ ႀကိဳင္ႀကိဳင္သင္းသည့္ ကံ့ေကာ္ပန္း တို႔ႏွင့္ မဟုတ္။ မည္ကာမတၱ ကံ့ေကာ္ပင္ႏွင့္ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးဘ၀ျဖင့္ ရွင္သန္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္မ။ ထည္းထည္းႀကီး ကံ့ေကာ္ႏွင့္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သမားဘ၀ ကၽြန္မ။ နာရီတို႔ ေရႊ႕လ်ားေျပာင္းလဲမႈ၊ ေခတ္၏ ပင့္တင္ေပးမႈ သို႔မဟုတ္လည္း တနည္းနည္းျဖင့္ ေနာက္လာေနာက္သားမ်ားကို ကံေကာ္ၿမိဳ႕ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လည္ၿပီး ရင္းႏွီးခြင့္ေတာ့ ရေစခ်င္မိေသးသည္။ တကၠသိုလ္ ေမာင္တို႔၊ မယ္တို႔အားလံုးကို ကၽြန္မတို႔ ႀကံဳဆံုခြင့္ မရခဲ့သည့္ ကံ့ေကာ္၊ စြယ္ေတာ္၊ ခံုျပာႏွင့္ တကၠသိုလ္၏ အေငြ႕အသက္တို႔ လႊမ္းၿခံဳေနသည့္ ဆြတ္ပ်ံ႕မႈမ်ားကို ရေစခ်င္မိေသးသည္။

တေန႔ေန႔ေပါ့။

ႏွင္းႏုလြင္
၂၂၊ ၀၃၊ ၂၀၁၄

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...