အတြင္းအႏွစ္ အစစ္အမွန္ဂုဏ္ရည္မ်ား
ေလွ်ာ္မွ်င္အညံ့စားျဖင့္ ရက္လုပ္ေသာ ပုဆုိးဟူသည္မွာ အသားလည္းၾကမ္းတမ္း။ အေရာင္အေသြး လည္းမလွ။ တန္ဖုိးလည္းမရွိေပ။ ထုိေလွ်ာ္မွ်င္ပုဆုိးသည္ အသစ္ျဖစ္ေစ၊ အႏြမ္းျဖစ္ေစ၊ အေဟာင္းျဖစ္ ေစသေဘာအားျဖင့္ မျခားနားလွေပ။ အသားၾကမ္း၊ အေရာင္မလွ၊ အဖုိုးမတန္သည္သာတည္း။
ဤေလာက၌ အက်င့္သိကၡာယုတ္ညံ့၍ အသိပညာမရွိေသာသူသည္ အမူအရာအားျဖင့္လည္း ယဥ္ ေက်းသိေမြ႕မႈမရွိ။ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းၾကဳတ္၏။ အသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္လည္း မတင့္တယ္။ သူတစ္ပါးအား အက်ဳိးျပဳႏုိင္ျခင္းမရွိသျဖင့္ တန္ဖုိးလည္းမရွိေပ။
ထုိသုိ႔ေသာသူသည္ လူငယ္ျဖစ္ေစ၊ လူလတ္ျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးျဖစ္ေစ သေဘာအားျဖင့္ မျခားနားေပ။ အမူအရာ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္း၊ အသြင္သဏၭာန္မလွေပ။ သူတစ္ပါးအား အက်ဳိးမျပဳႏုိင္သည္သာလွ်င္ တည္း။
အေကာင္းစားပုိးခ်ည္ျဖင့္ ရက္လုပ္၍ထားေသာ ပုဆုိးဟူသည္မွာအသစ္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ပတ္ရစ္ျဖစ္ေစ၊ အေဟာင္းျဖစ္ေစ အသားႏူးညံ့၏။ အေရာင္အေသြးလွပ၏။ အသုံးဝင္တန္ဖုိးရွိ၏။
အက်င့္သိကၡာရွိ၍ အသိပညာႏွင့္ျပည့္စုံသူသည္ လူႀကီးျဖစ္ေစ၊ လူလတ္ျဖစ္ေစ၊ လူငယ္ျဖစ္ေစ အမူ အရာအားျဖင့္လည္း ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕၏။ အသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္လည္း တင့္တယ္ဖြယ္ရာရွိ၏။ သူတစ္ပါးအား အက်ဳိးျပဳႏုိင္စြမ္းသျဖင့္ တန္ဖုိးလည္းရွိေပ၏။
(တိကနိပါတ္၊ ေလာဏကပလႅဝဂ္၊ ေပါတၳတသုတ္)
[ဗုဒၶ၏ ဥပမာတစ္ေထာင္ (ေလးၿမိဳင္) စာ - ၁၉၃]
လူတစ္ေယာက္၏တန္ဖုိးသည္ အဘယ္နည္း။ မည္သည့္မွတ္ေက်ာက္ျဖင့္ လူ၏တန္ဖုိးကုိ တုိင္းတာ ဆုံးျဖတ္မည္နည္း။ လူတစ္ေယာက္၏တန္ဖုိးသည္ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ပတ္သက္စပ္ဆုိင္ပါသေလာ။ အသက္အရြယ္ငယ္တုိင္း တန္ဖုိးမရွိေတာ့ၿပီေလာ။ အသက္အရြယ္ႀကီးတုိင္း တန္ဖုိးရွိၿပီေလာ။ လူ၏ တန္ဖုိးဟူသည္ ထုိအသက္အရြယ္မွတ္ေက်ာက္အေပၚတြင္ တင္လ်က္ဆုံးျဖတ္၍ ရႏုိင္ပါသေလာ။
အထက္ပါျမတ္စြာဘုရား၏ အဆုံးအမေတာ္ကုိ ဖတ္႐ႈၾကည္ညိဳမိေသာအခါ ဤသုိ႔ဆင္ျခင္သုံးသပ္မိပါ သည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူ၏တန္ဖုိးကုိ အသက္အရြယ္ႀကီးျခင္း၊ ငယ္ျခင္းျဖင့္တုိင္းတာသတ္မွတ္ ေတာ္မမူခဲ့ေပ။ ကုိယ္က်င့္သိကၡာေကာင္းမေကာင္း၊ အသိပညာရွိမရွိ၊ ကံသုံးပါးယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္း ရွိမရွိႏွင့္သူတစ္ပါးအက်ဳိးျပဳျခင္း ရွိမရွိဟူေသာမွတ္ေက်ာက္မ်ားအေပၚတြင္တင္လ်က္ လူ၏တန္ဖုိးကုိ ဆုံးျဖတ္သတ္မွတ္ေတာ္မူခဲ့ပါ၏။
လူမ်ားစြာကုိ ေလ့လာေသာအခါတြင္လည္း အသက္အရြယ္ငယ္ေသးသည့္တုိင္ ကုိယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္သူမ်ားရွိသလုိ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သည့္တုိင္ ကုိယ္က်င့္တရားခ်ဳိ႕ယြင္းသူမ်ားကုိ ေတြ႕ ျမင္ေနရပါသည္။ ဤသုိ႔ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရသနည္းဟူ၍ ဉာဏ္မီသမွ် ေတြးေတာစဥ္းစားမိပါသည္။
လူတစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လြန္ခဲ့ေသာအတိတ္ဘဝေပါင္းမ်ားစြာက သယ္ေဆာင္လာခဲ့ေသာ ဉာဥ္စ႐ုိက္ခ်င္း မတူျခားနားၾကေပ။ လြန္ခဲ့ေသာ အတိတ္ဘဝမ်ားစြာတြင္ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္ခဲ့သူသည္ ထုိ ကုသုိလ္ဓာတ္သတၱိက ယခုဘဝအထိ လုိက္ပါလာခဲ့ေပသည္။ ေမြးရာပါဗီဇစ႐ုိက္တြင္ ေကာင္းေသာ စ႐ုိက္မ်ားတည္ကိန္းလာခဲ့ပါသည္။ ထုိကေလးမ်ားသည္ စိတ္ဓာတ္ႏူးည့ံသည္။ အမူအရာသိမ္ေမြ႕ သည္။ တိရစၧာန္ကေလးမ်ားအေပၚ ၾကင္နာသနားတတ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္လူႀကီးမိဘတုိ႔အေပၚ လိမ္ညာျခင္းမရွိ။ တျခားကစားေဖာ္ကေလးမ်ားအေပၚတြင္ အႏုိင္အထက္ ဗိုလ္က်စုိးမုိးျခင္းမရွိ။
ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ့ေသာ အတိတ္ဘဝမ်ားစြာတြင္ ကုိယ္က်င့္တရားမေကာင္းမြန္ခဲ့သူသည္ ထုိအကု သုိလ္ဓာတ္သတၱိက ယခုပစၥဳပၸန္ဘဝသုိ႔တုိင္ လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ေမြးရာပါဗီဇဉာဥ္တြင္ စ႐ုိက္ဆုိးမ်ား တည္ကိန္းလာခဲ့ေပသည္။ ထုိကေလးမ်ားသည္ စိတ္ဓာတ္ၾကမ္းတမ္းသည္။ တိရစၧာန္ကေလးမ်ားအ ေပၚ ညႇဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္လုိစိတ္ရွိသည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ လူႀကီးမိဘတုိ႔အေပၚ လိမ္ညာတတ္သည္။ ကစားေဖာ္ကစားဖက္မ်ားအေပၚ အႏုိင္အထက္ဗုိလ္က် စုိးမုိးတတ္သည္။ ထုိသုိ႔ေမြးရာပါဗီဇဉာဥ္ဆုိး ေသာ ကေလးမ်ားသည္ မိဖေကာင္း၊ ဆရာသမားေကာင္း ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းတို႔ႏွင့္ ႀကံဳဆုံလွ်င္မူ သူတုိ႔၏ေမြးရာပါဉာဥ္ဆုိးမ်ားကုိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္လက္ ဦးဆရာမည္ေသာ အမိအဖတုိ႔၏ အသြန္အသင္အထိန္းအသိမ္းက အဓိကက်လွပါ၏။
ယေန႔ေခတ္အခါတြင္မူ မိဘအေတာ္မ်ားမ်ားက ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္ဆုိသလုိ စီးပြား ရွာေနၾကေလရာ သားသမီးတုိ႔အေပၚ အခ်ိန္ေပး၍သြန္သင္ဆုံးမႏုိင္ေသာ အခြင့္အလမ္းနည္းပါးလြန္း လွပါ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္စီးပြားေရးအရ အဆင္ေျပေသာ္လည္း ဗီဇဉာဥ္အရ ဆုိးဓာတ္ပါလာေသာ သားသမီး တုိ႔ကုိလိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္ ျပဳျပင္ဆုံးမမႈကုိ လက္လႊတ္ဆုံး႐ႈံးရေလေတာ့သည္။ တစ္ဖက္တြင္ စီးပြား ေရးေသာင္ထြန္းၿပီး တစ္ဖက္တြင္သားသမီးတုိ႔၏ စ႐ုိက္ဉာဥ္ကမ္းပါးၿပိဳရသည့္အျဖစ္ကုိ သတိထင္ထင္ ဆင္ျခင္ၿပီးမိဘမ်ားအေနျဖင့္ စီးပြားေရးသက္သက္ခ်ည္း အာ႐ုံမျပဳဘဲသားသမီးတုိ႔လိမၼာယဥ္ေက်း ေအာင္လည္း ဂ႐ုစုိက္သင့္ပါ၏။
ဗီဇဉာဥ္လည္းမေကာင္း၊ မိေကာင္းဖေကာင္း၊ ဆရာသမားတုိ႔၏ အဆုံးအမကုိလည္း ခံယူရရွိျခင္းလည္း မရွိ၊ အဆုံးအမကုိလည္း ခံယူရရွိျခင္းလည္းမရွိ၊ အဆုံးအမကုိခံယူရရွိသည့္တုိင္ လုိက္နာျခင္းမရွိသူတို႔ သည္အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သည့္တိုင္ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္သူမ်ား ျဖစ္မလာႏုိင္ေတာ့ေပ။
မွန္ကန္ေသာ ဘဝေနနည္းကုိေပးစြမ္းႏုိင္ေသာ 'အသိပညာ' ဟူသည္ ေလ့လာဆည္းပူးမွသာ ရရွိ္ႏုိင္ ေသာအရာျဖစ္၏။ အသိပညာကုိ သုတ၊ ရသစာေပ၊ ဓမၼစာေပတုိ႔ကုိ ဖတ္႐ႈေလ့လာျခင္းမွ ရရွိႏုိင္သလုိ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳမွ မွန္မွန္ကန္ကန္ သင္ခန္းစာထုတ္ယူျခင္းမွလည္း ရရွိႏုိင္ပါသည္။ ထုိသုိ႔နည္းလမ္း အသစ္ေတြ ရရွိရာတြင္အသိပညာေပးစြမ္းေသာ စာေပတုိ႔ကုိဖတ္႐ႈေလ့လာရေကာင္းမွန္း မသိေသာ သူ၊ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳမွ မွန္မွန္ကန္ကန္သင္ခန္းစာထုတ္ယူရေကာင္းမွန္းမသိေသာ သူတို႔သည္အ သက္အရြယ္သာႀကီးရင့္လာၿပီး အသိပညာႀကီးရင့္လာမႈမရွိေပ။
တခ်ဳိ႕သူမ်ားသည္ဘဝကုိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပင္ေနၾက၏။ ဘဝကုိအေလးအနက္ထားေနရေကာင္းမွန္း မသိ။ တန္ဖုိးရွိေသာအခ်ိန္မ်ားကို ေကာင္းစြာအသုံးခ်ရေကာင္းမွန္းမသိ။ အသိပညာကုိ တန္ဖုိးထား ျမတ္ႏုိးရေကာင္းမွန္းမသိ။ အသိပညာေပးစြမ္းရာ သုတရသစာေပ၊ ဓမၼစာေပတုိ႔ကုိ ဖတ္႐ႈေလ့လာရ ေကာင္းမွန္းမသိ။ တစ္သက္တာလုံး မိ႐ိုးဖလာကုိးကြယ္လာေသာ မိမိ၏ဘာသာတရားကုိပင္ ေလ့လာ ရေကာင္းမွန္းမသိ။
တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြက အသိပညာကုိ တန္ဖုိးထားသည္။ ျမတ္ႏုိးသည္။ အေတြးအေခၚအသိအျမင္မ်ား ကုိမွန္မွန္ကန္ကန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေစေသာ သုတစာေပ၊ ရသစာေပမ်ားကုိ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ မက္မက္ ေမာေမာ ဖတ္႐ႈေလ့လာ၏။ သူတို႔ဦးေႏွာက္ထဲသုိ႔ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားထဲမွ အေတြးအေခၚေကာင္း မ်ား၊ အသိပညာမ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းသည္။ အခ်ိန္ကုိတန္ဖုိးရွိစြာ အသုံးခ်၏။ မိ႐ိုးဖလာအရ ကိုးကြယ္ခဲ့ ေသာ ဘာသာတရားႏွင့္စပ္လွဥ္း၍လည္း စိတ္ဝင္တစားေလ့လာ၏။ ဓမၼမဂၢဇင္း၊ ဓမၼစာေစာင္၊ ဓမၼစာ အုပ္မ်ားကုိ လက္လွမ္းမီသမွ် ဖတ္႐ႈေလ့လာ၏။ သည္လုိလူငယ္ေတြက အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ ဆုိင္ရာ ေလ့လာဆည္းပူးမႈကုိ မည္သည့္အခါမွ် မရပ္တန္႔၊ သူတို႔ခံယူထားသည္မွာ အသိပညာအ တတ္ပညာဟူသည္ မည္သည့္အခါမွ် ၿပီးျပည့္စုံၿပီဟူ၍မရွိ။ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာဆည္းပူးေနရမည့္ အရာဟူ၍ပင္။
ေလာကအသိ၊ ဓမၼအသိမ်ားျပည့္စုံတန္သေလာက္ ျပည့္စုံလာေသာအခါတြင္ သူတို႔၏ကာယကံမႈ၊ ဝစီကံမႈ၊ မေနာကံမႈမ်ား ပုိမုိ၍သိမ္ေမြ႕ယဥ္ေက်းလာသည္။ ေျပာဆုိမႈမ်ား ယဥ္ေက်းခ်ဳိသာကာ ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားလည္း သိမ္ေမြ႕ညင္သာလာသည္။ ကံသုံးပါးစလုံး ယဥ္ေက်းသိေမြ႕ေသာအခါ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးလည္း တင့္တယ္လာသည္။ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလာသည္။
ကုိယ္က်င့္သိကၡာေကာင္းမြန္၍ အသိပညာလည္းျပည့္ဝ၊ ကုိယ္ႏႈတ္ႏွလုံးသုံးပါးစလုံး သိမ္ေမြ႕ေအးခ်မ္း ၿပီး အမ်ားအက်ဳိးကုိ သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ေနေသာ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါ၏။ လူငယ္လူရြယ္တုိ႔ထက္ အေတြ႕အႀကံဳစုံလင္မ်ားျပားကာ ထုိအေတြ႕အႀကံဳမ်ားထဲမွ မွန္မွန္ကန္ ကန္သင္ခန္းစာထုတ္ယူႏုိင္ခဲ့ေသာ လူႀကီးသူမမ်ားသည္ လူငယ္မ်ားကုိေကာင္းစြာဦးေဆာင္ႏုိင္ပါ သည္။ အသက္ႀကီးသည္ႏွင့္အမွ် 'အခ်ိန္စီး' လာေသာထုိလူႀကီးသူမမ်ားသည္ 'လူလဲ႐ုိေသ၊ ရွင္လဲ ေလးစား' ခံရေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ပါ၏။ လူငယ္လူရြယ္မ်ား၏ ႐ုိေသျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ေလးစားျခင္းကုိ ခံယူ ရရွိေသာ 'လူ႔အဖုိးတန္ႀကီးမ်ား' ျဖစ္ပါ၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား၏ အသက္ရွင္သန္မႈသည္ အဓိပၸာယ္ရွိ ေသာ အသက္ရွင္မႈ၊ တန္ဖုိးရွိေသာ အသက္ရွင္မႈျဖစ္ပါ၏။
စင္စစ္ လူ႔တန္ဖုိးရွိျခင္းမရွိျခင္းဟူသည္မွာ အသက္အရြယ္ႏွင့္ မဆုိင္ပါေခ်။ လူငယ္ျဖစ္ေစ၊ လူလတ္ ျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးျဖစ္ေစ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္မွ၊ အသိဉာဏ္ပညာကိန္းေအာင္းမွ၊ ကံသုံးပါးယဥ္ ေက်းသိမ္ေမြ႕မွ၊ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ႏုိင္မွ ေလာကကုိအလွဆင္ႏုိင္သည္။ 'တန္ဖုိးရွိေသာလူ' ျဖစ္ႏုိင္ ပါသည္။ လူ႔တန္ဖုိးကုိ ျဖစ္ထြန္းေစေသာ ထုိဂုဏ္ရည္မ်ားကုိ အထိအပါး၊ အပ်က္အစီး၊ အဆုံအရႈံးခံ လ်က္ေငြေၾကးဥစၥာမ်ား၊ ရာထူးမ်ား၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈမ်ားကုိ ရယူသိမ္းပုိက္ျခင္းမျပဳသင့္ပါ။ ပစၥဳပၸန္ ဘဝတြင္သာမက သံသရာအထိပါလုိက္ပါ၍ ေကာင္းက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစမည့္ 'အတြင္းအႏွစ္ အစစ္အမွန္ ဂုဏ္ရည္မ်ား' ႏွင့္ မည္သည့္အရာကုိမွ အလဲအလွယ္ ဖလွယ္ျခင္းမျပဳအပ္ပါ။ ရခဲလွေသာလူ႔ဘဝကုိ ရစဥ္အခုိက္ ႀကီးငယ္မတူ အတြင္းအႏွစ္အစစ္အမွန္ ဂုဏ္ရည္မ်ားတည္ကိန္းၿပီး 'တန္ဖုိးရွိေသာသူ' ျဖစ္ ေအာင္အားထုတ္ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္သြားသင့္ပါ၏။
The Flower News Journal
Vol.10, No.7, Feb.11-17, 2014