ထာ၀ရအလွ
Written by: နီမင္းေဆြ
Casablanca ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ပိုစတာ
‘ဦးဆီက အၾကံဉာဏ္ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းခ်င္ပါတယ္။ ဦးကို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က စြဲစြဲနစ္နစ္ ခ်စ္ေနၿပီး ဦးရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကပဲ ဒီကမၻာေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးထဲမွာ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ အလိုခ်င္ဆံုးအရာ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ ဒါကို သက္ေသျပဖုိ႔ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္မိခဲ့ၿပီး အဲဒီအလုပ္ကလည္း လူေတြ လက္သင့္မခံႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဦးသူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါ့ မလား’ လို႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က အသက္ငါးဆယ္ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ႏိုက္ကလပ္ပိုင္ရွင္ႀကီး တစ္ဦးကို အဲဒီလုိ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကုိ ေမးေနပါတယ္။
ဒီလုိ စကားေျပာခန္းေတြပါတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ျဖစ္ရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အေမရိ ကားမွာ ႐ုပ္ရွင္ပညာရွင္ ၁၅၀၀ နဲ႔ ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ‘အေမရိကန္ ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္း’ (AFI, American Film Institute) ဆိုတဲ့ ခံုသမာဓိ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ရွိတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ရယ္လို႔ စေပၚလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရာက္တဲ့အထိ အေမရိကားမွာထြက္သမွ် ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အေကာင္းဆံုးဇာတ္ကား ၁၀၀ ကုိ ဒီအဖြဲ႕က ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ကား ၁၀၀ ထဲမွာ အထက္ကေျပာသလို စကားေျပာ ခန္းမ်ဳိးေတြပါတဲ့ အျဖဴအမည္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားဟာ တတိယေနရာမွာ ရွိေနတာကုိ သတိထားမိ လုိ႔ အဲဒီ ‘ကာဆာဘလန္ကာ’ (Casablanca) လုိ႔ေခၚတဲ့ ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္လုိ႔ မၾကာခင္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ‘ရစ္ခ်တ္ဘလိန္း’ ဟာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေရာက္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံသူ ‘အယ္လ္ဆာလန္း’ ဆိုတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ႀကိဳက္သြားၾကပါတယ္။ လန္းဟာ ခ်က္ကို စလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံ က ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ ‘လာဇလုိ’ ဆုိသူနဲ႔ လူမသိေအာင္ လက္ထပ္ထားသူျဖစ္ၿပီး မၾကာေသးခင္ကမွ လာဇလိုဟာ ဂ်ာမန္စစ္အက်ဥ္းစခန္း တစ္ခုမွာ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့တာပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘလိန္းက ဘာမွမသိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံထဲကို ဂ်ာမန္တပ္ေတြ ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္လာၾကလို႔ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ ပါရီကေန မီးရထားနဲ႔ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းကို ထြက္ေျပးဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ၅ နာရီမွာ ဘူတာ႐ံုမွာဆံုဖို႔ ခ်ိန္းလုိက္ၾကပါတယ္။ ရထားထြက္ခါနီးအထိ လန္းေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘလိန္းရဲ႕တပည့္ ‘ဆမ္’ က ေနာက္ကလုိက္လာၿပီး လန္းေပးသြားခဲ့တဲ့ စာကေလးတစ္ေစာင္ကို သူ႔ဆရာ ကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ စာထဲမွာ လန္းက သူမလာႏုိင္ေတာ့တဲ့အျပင္ ဒီဘ၀မွာလည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆုံႏုိင္ၾကဦးမယ္ မထင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေရးထားတာကုိ မုိးေတြရြာေနတဲ့ အၾကားမွာ ဘလိန္း ဖတ္လုိက္ရ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးဟာ လန္းမပါဘဲ ရထားစီးၿပီး ပါရီကေန ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အေနာက္တုိင္းကလူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တုန္းက ဘလိန္းနဲ႔ ေရႏုိတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ရွိေန၊ မေန မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကုိ သူတို႔တစ္ေတြ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အေကာင္းဆုံးဇာတ္ကား ၁၀၀ ရဲ႕ တတိယေနရာမွာ ဒီဇာတ္ကား ရွိေနဆဲျဖစ္တာကို ၾကည့္ၿပီး . . . . .
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ကုန္းတစ္တန္ေရတစ္တန္ ခရီးႏွင္ၿပီး အာဖရိကတိုက္ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ ဖ်ားမွာရွိတဲ့ ေမာ္႐ုိကုိႏုိင္ငံက ‘ကာဆာဘလန္ကာ’ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘလိန္း ဟာ ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြပါတဲ့ ႏိုက္ကလပ္တစ္ခုကိုဖြင့္ၿပီး ေအာင္ျမင္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ ဆမ္က ေတာ့ ႏိုက္ကလပ္မွာ စႏၵရားတီးတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမရိကန္ႏုိင္ငံဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ထဲကို မ၀င္ရေသးပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကာဆာဘလန္ကာဟာ ဥေရာပက စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ကြန္းခိုရာေနရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ကာဆာဘလန္ကာကို ေရာက္လာသူေတြဟာ အဲဒီကေန ဂ်ာမနီလက္ေအာက္ကို မေရာက္ေသးတဲ့ ေပၚတူဂီႏိုင္ငံရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ လစ္စဘြန္းကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားၾကရတယ္။ လစ္စဘြန္းေရာက္မွ သေဘၤာစီးၿပီး စစ္နဲ႔ေ၀းရာ အေမရိကားကို ေျပးၾကရတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘလိန္းရဲ႕ႏိုက္ကလပ္ဟာ ဥေရာပတိုက္က စစ္ေျပးေတြ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြကုိ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားရာ ေနရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဂ်ာမန္တပ္မေတာ္က စာပို႔တဲ့ စစ္သည္ႏွစ္ဦးဟာ ခရီးလမ္းတစ္ေနရာမွာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္တာကုိ ခံလိုက္ၾကရတယ္။ ေပၚတူဂီ အပါအ၀င္ ဥေရာပတိုက္ တစ္တိုက္လံုးကိုပါ သြားခြင့္ရတဲ့ ဂ်ာမန္ခရီးသြား လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကိုလည္း လူသတ္သမားက ရသြား တယ္။ အဲဒီလက္မွတ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္သြားသူဟာ ကုိယ့္နာမည္ကုိယ္ျဖည့္ၿပီး လစ္စဘြန္းကုိသြားမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚ အသင့္တက္သြား႐ုံပဲမုိ႔ ကာဆာဘလန္ကာမွာေတာ့ ဒီလက္လက္မွတ္ထက္ တန္ဖုိးႀကီးတဲ့ အရာ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုိရမလို ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ဘယ္လိုကဘယ္လုိ ရလာမွန္းမသိတဲ့ ဘလိန္းရဲ႕ ႏိုက္ကလပ္က ေဖာက္သည္ တစ္ဦးဟာ အဲဒီလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ဘလိန္းဆီ လာအပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ရဲေတြက သတင္းရလို႔ အဲဒီလူေနာက္ လုိက္လာၾကၿပီး သူ႔ကို ဖမ္းတဲ့အခါမွာ ထြက္ေျပးလုိ႔ ပစ္သတ္လိုက္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီရဲေတြကုိ အမိန္႔ေပးခဲ့တဲ့ ကာဆာဘလန္ကာၿမိဳ႕ရဲ႕ ရဲခ်ဳပ္ကေတာ့ ဘလိန္းရဲ႕မိတ္ေဆြ ‘ေရႏို’ ဆိုသူပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာ လန္းဟာ ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္သူ ခ်က္ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ လာဇလိုနဲ႔အတူ ဘလိန္းရဲ႕ ႏုိက္ကလပ္ကုိ ေရာက္လာၿပီး ဘလိန္းနဲ႔ ေတြ႕သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လန္းရဲ႕ခင္ပြန္းသည္ဟာ မေသပါဘူး။ သူဟာ အသက္ရွင္ေနၿပီး ပါရီၿမိဳ႕ထဲမွာ ပုန္းေန တယ္ ဆုိတာကုိ ဘလိန္းနဲ႔အတူ ရထားနဲ႔ထြက္ေျပးဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့မနက္ေရာက္မွ လန္းက သိခဲ့ရတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘလိန္းဆီကုိေပးတဲ့ စာထဲမွာ လန္းက ဘာမွ ထည့္မေရးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါ လန္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးကလည္း လစ္စဘြန္းကတစ္ဆင့္ အေမရိကားကို ထြက္ေျပးဖို႔ အဲဒီ ႏိုက္ကလပ္ ကို ေရာက္လာၾကတာျဖစ္လုိ႔ ဘလိန္းရဲ႕ လက္ထဲမွာ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ရွိေနတဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ကုိ လန္းက သိပ္လုိခ်င္သြားပါတယ္။ ပထမမွာေတာ့ ဘလိန္းက လန္းကုိ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္နာေနလုိ႔ လန္းဘယ္လုိေတာင္းေတာင္း ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေပး၀ယ္၀ယ္ အဲဒီစာရြက္ကုိ မေပးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လန္းရဲ႕ အျဖစ္မွန္ကုိ ေနာက္ဆံုး သိသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘလိန္းက လန္းသာ ကာဆာဘလန္ကာမွာ သူနဲ႔အတူ တစ္သက္လုံး ေနသြားမယ္ဆုိရင္ ခင္ပြန္းသည္ လာဇလုိကုိ လစ္စဘြန္းေလယာဥ္ေပၚ မရရေအာင္ တင္ေပးမယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ လန္းက သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ လန္း ဒီလုိလုပ္ရတာကလည္း ခင္ပြန္းသည္ အေမရိကားေရာက္မွ ခ်က္ျပည္သူေတြအတြက္ ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ႏုိင္မွာမုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ ဘလိန္းက သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံးကုိ ေလယာဥ္ေပၚ မပါပါ ေအာင္ တင္ေပးလိုက္ၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ကာဆာဘလန္ကာမွာ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဘလိန္းဟာ စီးပြားေရးသမား သက္သက္ျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္၀င္စားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကိုေတာ့ ကူညီတတ္သူ ျဖစ္တယ္။ ဥေရာပတိုက္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ ညားကာစ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး သူ႔ကလပ္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါတုန္းက မိန္းကေလးက သူနဲ႔ လာေတြ႕ပါတယ္။ သူနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္တုိ႔ လစ္စဘြန္းကုိ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားႏုိင္ဖုိ႔အေရး ေငြလုိေနတာမုိ႔ ခင္ပြန္းသည္ကို ေလာင္းက စား လုပ္ခိုင္းေတာ့လည္း ႐ႈံးေနလို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကုိ အဲဒီညမွာ ေရာင္းရေတာ့မယ္ ဆိုတာကို ဘလိန္း ရိပ္မိသြားေအာင္ သြယ္၀ုိက္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘလိန္းက သူတုိ႔လုိတဲ့ေငြ ရသြားေအာင္ ကူညီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႏိုက္ကလပ္က ၃၆ ေကာင္ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ သူခုိင္းလို႔ ေကာင္ေလးထိုးထားတဲ့ အကြက္နံပါတ္ ၂၂ ကို ႏွစ္ခါဆက္တိုက္က်ေအာင္ ဒိုင္ကိုင္ေနတဲ့ တပည့္ကို မ်က္ရိပ္ျပလုပ္ခိုင္းၿပီး ေကာင္ေလးႏိုင္ေအာင္ ဘလိန္းက လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဲခ်ဳပ္ေရႏိုက မင္းလုပ္လိုက္တာနဲ႔ ငါဒီည စားေပါက္ပိတ္ၿပီလို႔ လာေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ ေကာင္မေလးရဲ႕ အေသြးအသားကို ၀ယ္မယ့္ လူဟာ ရဲခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနပါလား ဆိုတာကို ဘလိန္း သိလုိက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သိပ္မရွင္းလုိ႔ ဘလိန္း က ေကာင္မေလးဆီ တစ္ခါျပန္သြားၿပီး ‘ေနစမ္းပါဦး၊ ညည္းက ငါ့ကုိမွေရြးၿပီး လာတုိင္ပင္ရေအာင္က ညည္းကုိ ဘယ္သူက လမ္းညႊန္လုိက္လုိ႔တုန္း’ လုိ႔ သူက ေမးတဲ့အခါမွာ ေကာင္မေလးက ‘ရဲခ်ဳပ္ေရႏုိပါ’ လုိ႔ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္းသည္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ေပါက္ရၿပီး လြတ္ေျမာက္သြားေအာင္ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ ရဲခ်ဳပ္ေရႏိုက အကြက္ဆင္ေပးခဲ့တာမွန္း ဘလိန္း သေဘာ ေပါက္သြား ပါေတာ့တယ္။
အခု ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အေနာက္တုိင္းကလူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တုန္းက ဘလိန္း နဲ႔ ေရႏုိတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ရွိေန၊ မေန မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ကုိ သူတို႔တစ္ေတြ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အေကာင္းဆုံးဇာတ္ကား ၁၀၀ ရဲ႕ တတိယေနရာမွာ ဒီဇာတ္ကား ရွိေနဆဲျဖစ္တာကို ၾကည့္ၿပီး သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ လူလူခ်င္းအေပၚထားတဲ့ စာနာစိတ္နဲ႔ အၾကင္နာေမတၱာတရားသာလွ်င္ ထာ၀ရအလွ ျဖစ္တာပါလား ဆုိ တာကုိ ဒီဇာတ္ကားၾကည့္ၿပီး
‘ဦးဆီက အၾကံဉာဏ္ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းခ်င္ပါတယ္။ ဦးကို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က စြဲစြဲနစ္နစ္ ခ်စ္ေနၿပီး ဦးရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကပဲ ဒီကမၻာေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးထဲမွာ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ အလိုခ်င္ဆံုးအရာ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ ဒါကို သက္ေသျပဖုိ႔ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္မိခဲ့ၿပီး အဲဒီအလုပ္ကလည္း လူေတြ လက္သင့္မခံႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ဦးသူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါ့ မလား’ လို႔ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က အသက္ငါးဆယ္ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ႏိုက္ကလပ္ပိုင္ရွင္ႀကီး တစ္ဦးကို အဲဒီလုိ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကုိ ေမးေနပါတယ္။
ဒီလုိ စကားေျပာခန္းေတြပါတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ျဖစ္ရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အေမရိ ကားမွာ ႐ုပ္ရွင္ပညာရွင္ ၁၅၀၀ နဲ႔ ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ‘အေမရိကန္ ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္း’ (AFI, American Film Institute) ဆိုတဲ့ ခံုသမာဓိ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ရွိတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ရယ္လို႔ စေပၚလာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရာက္တဲ့အထိ အေမရိကားမွာထြက္သမွ် ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အေကာင္းဆံုးဇာတ္ကား ၁၀၀ ကုိ ဒီအဖြဲ႕က ေရြးခ်ယ္ထားခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ကား ၁၀၀ ထဲမွာ အထက္ကေျပာသလို စကားေျပာ ခန္းမ်ဳိးေတြပါတဲ့ အျဖဴအမည္း ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားဟာ တတိယေနရာမွာ ရွိေနတာကုိ သတိထားမိ လုိ႔ အဲဒီ ‘ကာဆာဘလန္ကာ’ (Casablanca) လုိ႔ေခၚတဲ့ ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။
ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္လုိ႔ မၾကာခင္ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ‘ရစ္ခ်တ္ဘလိန္း’ ဟာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေရာက္ေနပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံသူ ‘အယ္လ္ဆာလန္း’ ဆိုတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်စ္ႀကိဳက္သြားၾကပါတယ္။ လန္းဟာ ခ်က္ကို စလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံ က ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ ‘လာဇလုိ’ ဆုိသူနဲ႔ လူမသိေအာင္ လက္ထပ္ထားသူျဖစ္ၿပီး မၾကာေသးခင္ကမွ လာဇလိုဟာ ဂ်ာမန္စစ္အက်ဥ္းစခန္း တစ္ခုမွာ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့တာပါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘလိန္းက ဘာမွမသိခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံထဲကို ဂ်ာမန္တပ္ေတြ ၀င္ေရာက္က်ဴးေက်ာ္လာၾကလို႔ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ ပါရီကေန မီးရထားနဲ႔ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းကို ထြက္ေျပးဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ၅ နာရီမွာ ဘူတာ႐ံုမွာဆံုဖို႔ ခ်ိန္းလုိက္ၾကပါတယ္။ ရထားထြက္ခါနီးအထိ လန္းေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘလိန္းရဲ႕တပည့္ ‘ဆမ္’ က ေနာက္ကလုိက္လာၿပီး လန္းေပးသြားခဲ့တဲ့ စာကေလးတစ္ေစာင္ကို သူ႔ဆရာ ကို ေပးလုိက္ပါတယ္။ စာထဲမွာ လန္းက သူမလာႏုိင္ေတာ့တဲ့အျပင္ ဒီဘ၀မွာလည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆုံႏုိင္ၾကဦးမယ္ မထင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေရးထားတာကုိ မုိးေတြရြာေနတဲ့ အၾကားမွာ ဘလိန္း ဖတ္လုိက္ရ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးဟာ လန္းမပါဘဲ ရထားစီးၿပီး ပါရီကေန ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အေနာက္တုိင္းကလူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တုန္းက ဘလိန္းနဲ႔ ေရႏုိတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ရွိေန၊ မေန မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကုိ သူတို႔တစ္ေတြ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အေကာင္းဆုံးဇာတ္ကား ၁၀၀ ရဲ႕ တတိယေနရာမွာ ဒီဇာတ္ကား ရွိေနဆဲျဖစ္တာကို ၾကည့္ၿပီး . . . . .
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ကုန္းတစ္တန္ေရတစ္တန္ ခရီးႏွင္ၿပီး အာဖရိကတိုက္ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ ဖ်ားမွာရွိတဲ့ ေမာ္႐ုိကုိႏုိင္ငံက ‘ကာဆာဘလန္ကာ’ ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘလိန္း ဟာ ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြပါတဲ့ ႏိုက္ကလပ္တစ္ခုကိုဖြင့္ၿပီး ေအာင္ျမင္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ ဆမ္က ေတာ့ ႏိုက္ကလပ္မွာ စႏၵရားတီးတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေမရိကန္ႏုိင္ငံဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ထဲကို မ၀င္ရေသးပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကာဆာဘလန္ကာဟာ ဥေရာပက စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ကြန္းခိုရာေနရာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ကာဆာဘလန္ကာကို ေရာက္လာသူေတြဟာ အဲဒီကေန ဂ်ာမနီလက္ေအာက္ကို မေရာက္ေသးတဲ့ ေပၚတူဂီႏိုင္ငံရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ လစ္စဘြန္းကို ေလယာဥ္နဲ႔ သြားၾကရတယ္။ လစ္စဘြန္းေရာက္မွ သေဘၤာစီးၿပီး စစ္နဲ႔ေ၀းရာ အေမရိကားကို ေျပးၾကရတာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘလိန္းရဲ႕ႏိုက္ကလပ္ဟာ ဥေရာပတိုက္က စစ္ေျပးေတြ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြကုိ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားရာ ေနရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဂ်ာမန္တပ္မေတာ္က စာပို႔တဲ့ စစ္သည္ႏွစ္ဦးဟာ ခရီးလမ္းတစ္ေနရာမွာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္တာကုိ ခံလိုက္ၾကရတယ္။ ေပၚတူဂီ အပါအ၀င္ ဥေရာပတိုက္ တစ္တိုက္လံုးကိုပါ သြားခြင့္ရတဲ့ ဂ်ာမန္ခရီးသြား လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကိုလည္း လူသတ္သမားက ရသြား တယ္။ အဲဒီလက္မွတ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္သြားသူဟာ ကုိယ့္နာမည္ကုိယ္ျဖည့္ၿပီး လစ္စဘြန္းကုိသြားမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚ အသင့္တက္သြား႐ုံပဲမုိ႔ ကာဆာဘလန္ကာမွာေတာ့ ဒီလက္လက္မွတ္ထက္ တန္ဖုိးႀကီးတဲ့ အရာ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုိရမလို ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ဘယ္လိုကဘယ္လုိ ရလာမွန္းမသိတဲ့ ဘလိန္းရဲ႕ ႏိုက္ကလပ္က ေဖာက္သည္ တစ္ဦးဟာ အဲဒီလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ဘလိန္းဆီ လာအပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ရဲေတြက သတင္းရလို႔ အဲဒီလူေနာက္ လုိက္လာၾကၿပီး သူ႔ကို ဖမ္းတဲ့အခါမွာ ထြက္ေျပးလုိ႔ ပစ္သတ္လိုက္ၾကပါ တယ္။ အဲဒီရဲေတြကုိ အမိန္႔ေပးခဲ့တဲ့ ကာဆာဘလန္ကာၿမိဳ႕ရဲ႕ ရဲခ်ဳပ္ကေတာ့ ဘလိန္းရဲ႕မိတ္ေဆြ ‘ေရႏို’ ဆိုသူပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ မၾကာခင္မွာ လန္းဟာ ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္သူ ခ်က္ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ လာဇလိုနဲ႔အတူ ဘလိန္းရဲ႕ ႏုိက္ကလပ္ကုိ ေရာက္လာၿပီး ဘလိန္းနဲ႔ ေတြ႕သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လန္းရဲ႕ခင္ပြန္းသည္ဟာ မေသပါဘူး။ သူဟာ အသက္ရွင္ေနၿပီး ပါရီၿမိဳ႕ထဲမွာ ပုန္းေန တယ္ ဆုိတာကုိ ဘလိန္းနဲ႔အတူ ရထားနဲ႔ထြက္ေျပးဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့မနက္ေရာက္မွ လန္းက သိခဲ့ရတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘလိန္းဆီကုိေပးတဲ့ စာထဲမွာ လန္းက ဘာမွ ထည့္မေရးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါ လန္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးကလည္း လစ္စဘြန္းကတစ္ဆင့္ အေမရိကားကို ထြက္ေျပးဖို႔ အဲဒီ ႏိုက္ကလပ္ ကို ေရာက္လာၾကတာျဖစ္လုိ႔ ဘလိန္းရဲ႕ လက္ထဲမွာ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ရွိေနတဲ့ ခရီးသြားလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ကုိ လန္းက သိပ္လုိခ်င္သြားပါတယ္။ ပထမမွာေတာ့ ဘလိန္းက လန္းကုိ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္နာေနလုိ႔ လန္းဘယ္လုိေတာင္းေတာင္း ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေပး၀ယ္၀ယ္ အဲဒီစာရြက္ကုိ မေပးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လန္းရဲ႕ အျဖစ္မွန္ကုိ ေနာက္ဆံုး သိသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဘလိန္းက လန္းသာ ကာဆာဘလန္ကာမွာ သူနဲ႔အတူ တစ္သက္လုံး ေနသြားမယ္ဆုိရင္ ခင္ပြန္းသည္ လာဇလုိကုိ လစ္စဘြန္းေလယာဥ္ေပၚ မရရေအာင္ တင္ေပးမယ္လုိ႔ေျပာေတာ့ လန္းက သေဘာတူခဲ့ပါတယ္။ လန္း ဒီလုိလုပ္ရတာကလည္း ခင္ပြန္းသည္ အေမရိကားေရာက္မွ ခ်က္ျပည္သူေတြအတြက္ ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လုပ္ႏုိင္မွာမုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ ဘလိန္းက သူတုိ႔ႏွစ္ဦးစလုံးကုိ ေလယာဥ္ေပၚ မပါပါ ေအာင္ တင္ေပးလိုက္ၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ကာဆာဘလန္ကာမွာ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဘလိန္းဟာ စီးပြားေရးသမား သက္သက္ျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္၀င္စားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကိုေတာ့ ကူညီတတ္သူ ျဖစ္တယ္။ ဥေရာပတိုက္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ ညားကာစ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး သူ႔ကလပ္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါတုန္းက မိန္းကေလးက သူနဲ႔ လာေတြ႕ပါတယ္။ သူနဲ႔ ခင္ပြန္းသည္တုိ႔ လစ္စဘြန္းကုိ ေလယာဥ္နဲ႔ သြားႏုိင္ဖုိ႔အေရး ေငြလုိေနတာမုိ႔ ခင္ပြန္းသည္ကို ေလာင္းက စား လုပ္ခိုင္းေတာ့လည္း ႐ႈံးေနလို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကုိ အဲဒီညမွာ ေရာင္းရေတာ့မယ္ ဆိုတာကို ဘလိန္း ရိပ္မိသြားေအာင္ သြယ္၀ုိက္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘလိန္းက သူတုိ႔လုိတဲ့ေငြ ရသြားေအာင္ ကူညီ ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ႏိုက္ကလပ္က ၃၆ ေကာင္ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမွာ သူခုိင္းလို႔ ေကာင္ေလးထိုးထားတဲ့ အကြက္နံပါတ္ ၂၂ ကို ႏွစ္ခါဆက္တိုက္က်ေအာင္ ဒိုင္ကိုင္ေနတဲ့ တပည့္ကို မ်က္ရိပ္ျပလုပ္ခိုင္းၿပီး ေကာင္ေလးႏိုင္ေအာင္ ဘလိန္းက လုပ္ေပးခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရဲခ်ဳပ္ေရႏိုက မင္းလုပ္လိုက္တာနဲ႔ ငါဒီည စားေပါက္ပိတ္ၿပီလို႔ လာေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ ေကာင္မေလးရဲ႕ အေသြးအသားကို ၀ယ္မယ့္ လူဟာ ရဲခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနပါလား ဆိုတာကို ဘလိန္း သိလုိက္ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သိပ္မရွင္းလုိ႔ ဘလိန္း က ေကာင္မေလးဆီ တစ္ခါျပန္သြားၿပီး ‘ေနစမ္းပါဦး၊ ညည္းက ငါ့ကုိမွေရြးၿပီး လာတုိင္ပင္ရေအာင္က ညည္းကုိ ဘယ္သူက လမ္းညႊန္လုိက္လုိ႔တုန္း’ လုိ႔ သူက ေမးတဲ့အခါမွာ ေကာင္မေလးက ‘ရဲခ်ဳပ္ေရႏုိပါ’ လုိ႔ ေျဖလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္းသည္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ေပါက္ရၿပီး လြတ္ေျမာက္သြားေအာင္ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ ရဲခ်ဳပ္ေရႏိုက အကြက္ဆင္ေပးခဲ့တာမွန္း ဘလိန္း သေဘာ ေပါက္သြား ပါေတာ့တယ္။
အခု ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အေနာက္တုိင္းကလူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တုန္းက ဘလိန္း နဲ႔ ေရႏုိတုိ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြ ရွိေန၊ မေန မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ကုိ သူတို႔တစ္ေတြ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုးေနၾကဆဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အေကာင္းဆုံးဇာတ္ကား ၁၀၀ ရဲ႕ တတိယေနရာမွာ ဒီဇာတ္ကား ရွိေနဆဲျဖစ္တာကို ၾကည့္ၿပီး သိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ လူလူခ်င္းအေပၚထားတဲ့ စာနာစိတ္နဲ႔ အၾကင္နာေမတၱာတရားသာလွ်င္ ထာ၀ရအလွ ျဖစ္တာပါလား ဆုိ တာကုိ ဒီဇာတ္ကားၾကည့္ၿပီး
Eleven Daily News
-------------------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)