အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ သစ္ထဲမွာ ႐ုန္းကန္ၾကရတဲ့ တုိင္းရင္းသား လူငယ္မ်ား
"အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ခဏခဏျဖစ္တယ္။ အရင္က ပုိဆုိးတယ္။ ခုေတာ့ စိတ္အားတင္းၿပီး ဆက္ေနႏုိင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္"လုိ႔ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ကခ်င္ တုိင္းရင္းသားေလး အားလီက တစ္လံုးခ်င္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္၊ မႈခင္းမ်ဳိးစုံျဖစ္ေနတဲ့ ေဒသမၿငိမ္သက္မႈေတြေၾကာင့္၊ စာသင္ေက်ာင္း မရွိတာေၾကာင့္၊ ဘိန္းစုိက္ခင္းေတြေၾကာင့္ စတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚေဒသ အသီးသီးက တုိင္းရင္းသား လူငယ္ေတြဟာ ပညာဆက္သင္ဖုိ႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရင္၀ယ္ပိုက္လို႔ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ကုိ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။
ဓေလ့စ႐ိုက္၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ရာသီဥတုကအစ မတူညီတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ တစ္ခုထဲကုိ မီွတြယ္စရာ ဘာတစ္ ခုမွ မရွိဘဲ ၀င္ေရာက္လာဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္ေနဖုိ႔က အေရးႀကီးဆုံးျဖစ္မွာပါ။
ေနာက္ထပ္တြန္းအား တစ္ခုအျဖစ္ မိသားစုတစ္စုလုံးရဲ႕ ကုိယ့္အေပၚ ယုံၾကည္အားထားမႈေတြနဲ႔ အေရွ႕က ေအာင္ျမင္သြားၾကတဲ့ ဘ၀တူ လူငယ္ေတြေၾကာင့္လုိ႔ နယ္အသီးသီးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းလာတက္ၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြက ေျပာၾကပါတယ္။
တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ အရပ္ေဒသအသစ္ဆီ အဆက္အသြယ္တစ္ခုကို အားကိုးလို႔ ေက်ာင္းဆက္တက္ရမယ္ ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အဓိကၾကံဳေတြ႕ရတာက ေနရာအခက္ အခဲျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ မိဘေ၀းေနတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ အဓိက လက္ခံေပးေနတာက ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ ခရစ္ယာန္ ေဂဟာေတြနဲ႔ လူမႈကူညီေရးဌာနေတြျဖစ္ၿပီး အားလုံးေပါင္း တစ္ရာ ၀န္းက်င္ ရွိေနပါတယ္။
"မိဘမဲ့ေတြနဲ႔ မိဘနဲ႔ ကြဲေနတဲ့သူေတြကုိ စုထားတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ ဘ၀တူေတြခ်ည္းပဲ။ ေနရတာ အဆင္ေျပ ပါတယ္။ အစကေတာ့ ခက္တာေပါ့"လုိ႔ ျမန္မာစကားကုိ ပီပီသသမေျပာႏုိင္ ေသးေပမယ့္ ႀကိဳးစား ျပီးေျပာေနတဲ့ အားလီရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သည္းခံရမယ္ဆုိတဲ့ပံုစံ အျပည့္ျဖစ္ေပၚေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အားလီဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕၊ တပ္ကုန္းရပ္ကြက္မွာ ကခ်င္တုိင္းရင္းသား မိဘႏွစ္ဦးကေန ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ သားသမီး ေလးဦးအနက္ အႀကီးဆံုးသား ျဖစ္ပါတယ္။
မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နာမည္ႀကီးတဲ့ အဲဒီေဒသမွာ လူငယ္အမ်ားစုဟာ မူးယစ္ေဆးစြဲသူေတြ ျဖစ္ေနၾက တာမို႔ အဲဒီအႏၲရာယ္ကို ေရွာင္ရွားဖို႔ မိဘေတြက သူ႔ကို ရန္ကုန္ကို ေစလႊတ္လိုက္ တာလို႔ အားလီက ေျပာျပပါ တယ္။
သားျဖစ္သူ မူးယစ္သားေကာင္ဘ၀ မေရာက္ရွိေစဖို႔အေရး မိဘေတြဟာ ရန္ကုန္ေရာက္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ေဒသက အသိေတြရဲ႕ အဆက္အသြယ္ကို ရယူၿပီး သူတို႔နဲ႔ စိမ္းသက္လွတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆီ မ်က္စိစံုမွိတ္လို႔ သားျဖစ္သူကို ပို႔လိုက္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
"ျမစ္ႀကီးနားမွာေနတဲ့ ေယာက်္ားေလးအမ်ားစုက ဘိန္းစားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖက စိတ္အရမ္းပူ တယ္။ ရန္ကုန္မွာ စာဆက္သင္ဖုိ႔ လႊတ္လုိက္တာ"လုိ႔ေျပာတဲ့ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားေလး အားလီက ဒီႏွစ္အေစာ ပိုင္းလေတြအထိ အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက Hosana ခရစ္ယာန္ လူမႈကူညီေရးအသင္းမွာ အသင္းရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ေနထုိင္ခဲ့ရပါတယ္။
ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာမတူေပမယ့္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားေလး ခြန္ရန္ေအာင္ ဟာလည္း အားလီလိုပဲ အိပ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ အသိုက္အျမံဳကို စြန္႔ခြာလာသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။
သူေနထိုင္ခဲ့ရာ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ပင္ေလာင္းမွာ စာသင္ေက်ာင္းမရွိတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ပညာတတ္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူက ရန္ကုန္ကို လႊတ္တာ ေျခာက္ႏွစ္ရွိၿပီလို႔ ေျပာျပတဲ့ ခြန္ရန္ေအာင္ ဟာလည္း ခုခ်ိန္ထိ စကားေျပာရင္ ၀ဲေနတုန္းပါပဲ။
"ေမာင္ႏွမက ၁၀ ေယာက္ ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ကိုးေယာက္ေျမာက္။ က်န္တဲ့ အစ္ကုိအစ္မေတြ က ရွမ္းျပည္ မွာပဲ ပညာလည္း ဆက္မသင္ေတာ့ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ ေစခ်င္တယ္"လုိ႔ ခြန္ရန္ေအာင္က ေျပာေပမယ့္ ခုလက္ရွိမွာေတာ့ ကိုးတန္းေအာင္ၿပီးလို႔ ေက်ာင္းနားထားပါတယ္။
ေက်ာင္းပညာသင္ယူမႈကို ရပ္နားထားေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေလးဟာ ရည္မွန္းခ်က္မရွိဘဲ လမ္းေပ်ာက္ ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္မွာ ခိုလံႈေနထိုင္ရာ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ နန္းဦးပရိယတၱိစာသင္တုိက္ ကေန အျပင္ကိုထြက္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ဖို႔ ခြန္ရန္ေအာင္ တစ္ေယာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။
သူ႔လို မိဘေ၀း (သို႔) မိဘမဲ့သူေတြကို ေနေရးနဲ႔ စားေရး စီစဥ္ေပးၿပီး အလုပ္ေပးထားတဲ့ ရန္ကင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ပဲႏို႔စက္႐ံုမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး သူ႔ဘ၀အတြက္ စိန္ေခၚမႈမ်က္ႏွာသစ္ကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေက်ာ္ေဘာလံုးသမားျဖစ္ဖို႔က သူ႔အိပ္မက္ျဖစ္တာမို႔ တစ္ဖက္က အလုပ္အားခ်ိန္ေတြမွာ ေတာင္ဥကၠလာ ပၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ ေဘာလုံးအကယ္ဒမီမွာ နည္းျပေတြနဲ႔ ေဘာလုံး ေလ့က်င့္ေနတယ္လို႔ ခြန္ရန္ေအာင္က ေျပာျပပါတယ္။
မနက္ဆုိ ေစာေစာထ၊ အားကစားလုပ္ၿပီး ပဲႏုိ႔စက္႐ံုေလးမွာ အလုပ္လုပ္၊ ညေန ၃ နာရီခြဲတာနဲ႔ ေဘာလုံး အကယ္ဒမီကုိ အေျပးအလႊား သြားေလ့က်င့္ရတာ ခြန္ရန္ေအာင္ ရဲ႕ ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ့ အားလီဟာလည္း လူမႈကူညီေရး အသင္းကေန အျပင္ထြက္ၿပီး ပဲႏို႔စက္႐ံုမွာ အလုပ္လာလုပ္တာမို႔ ခုဆိုရင္ ခြန္ရန္ေအာင္ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ အခန္းေဖာ္ျဖစ္လာသလို ဘ၀တိုက္ပြဲ၀င္အေဖာ္ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္လာပါတယ္။
အားလီရဲ႕ လက္ရွိ ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ဖို႔ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီအတြက္လည္း အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ျပင္ဆင္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
စက္႐ံုကေပးတဲ့ ေနစရာမွာေနၿပီး စားစရာလည္း မပူရဘဲ ရရွိတဲ့လစာက်ပ္ ရွစ္ေသာင္းကို စာေမးပြဲ အတြက္ လိုအပ္တာေတြကို အသံုးျပဳတယ္လို႔ ကခ်င္တိုင္းရင္းသားေလးက ဆိုသလို မတူညီတဲ့ ဘာသာစကား၊ ပတ္၀န္း က်င္ အသစ္နဲ႔အတူ အသက္ငယ္ငယ္မွာ အိမ္နဲ႔ေ၀းေနရတဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ၾကံဳရေပမယ့္ သက္တူရြယ္တူ လူငယ္ ေတြနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြကုိၾကည့္ၿပီး အားက်အတုယူရတယ္လုိ႔လည္း လူႀကီးေလး တစ္ေယာက္ လို ဆိုပါေသးတယ္။
သူ႔ရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကုိယ့္တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရးမွာ အက်ဳိးျပဳႏုိင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာျပၿပီး "ကုိယ့္လုိပဲ မိဘနဲ႔ေ၀းေ၀းေနၿပီးမွ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ေတြမွာ အက်ဳိးျပဳၿပီး ေအာင္ျမင္ ေနတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္။ သူတုိ႔လည္း ကုိယ့္လုိအခက္အခဲေတြ ၾကံဳခဲ့မယ္။ သူတုိ႔ ေက်ာ္ျဖတ္သြားႏုိင္သလုိ ကုိယ္လည္း ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ရမယ္လုိ႔ အားတင္းထား တယ္"လို႔လည္း အားလီက ေျပာပါတယ္။
ေနထိုင္ရာ စာသင္တိုက္ကေန စာသင္ေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္စဥ္။ ယုယု/ျမန္မာတိုင္း(မ္)
အသက္ ၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ခြန္ရန္ေအာင္ ကလည္း အိမ္နဲ႔ေ၀းေနတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္တာကာလ အတြင္းမွာ တစ္ေခါက္ ပဲျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဖုန္းလုိင္းေတြ သူတို႔ရြာကို ေရာက္လာၿပီမုိ႔ အရင္လို အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ "အရမ္းစိတ္ပင္ပန္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ မေျဖႏုိင္ေတာ့ အိမ္ကုိပဲျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေနာက္ပုိင္း အေမနဲ႔ စကားေျပာလုိ႔ ရလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနသားက် လာ တယ္"လုိ႔ ဖြင့္ဟပါတယ္။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘ၀တိုးတက္ေရးကို ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခြ်န္ၿပီး ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ အားလီနဲ႔ ခြန္ရန္ေအာင္ တို႔လို ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ကိုယ္စီရွိၿပီးသား ျဖစ္သလို သူတို႔ ေလးစားအားက် တတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူ႔တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားအတြက္ အားေဆးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ခြန္ရန္ေအာင္ အတြက္ သူရဲေကာင္းကေတာ့ မသန္စြမ္းေရကူးခ်န္ပီယံ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး သူ တည္းခုိ ေနထုိင္တဲ့ ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ကုိ မႏွစ္က လာေရာက္ၿပီး မိဘမဲ့နဲ႔ မိဘေ၀းသူေတြကုိ အားေပးစကား လာေျပာခဲ့သူ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
"အဲဒီ အစ္ကုိမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ေရကူးခ်န္ပီယံ။ ႏုိင္ငံျခားေတြမွာလည္း သြားၿပိဳင္ရတယ္။ ေရႊတံဆိပ္ေတြ ရခဲ့တယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တာနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းက အလုိလုိ ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကုိ အားက်တယ္"လုိ႔ေျပာပါတယ္။
အလုပ္ကေန ရတဲ့လခနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တျခားသင္တန္းတခ်ဳိ႕ပါ တက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္ ဆုိတဲ့ ခြန္ရန္ေအာင္ က အလုပ္ကေပးတဲ့ ေနရာမွာ သက္တူရြယ္တူေတြ စုေနရေပမယ့္ အားလုံးက ႀကိဳးစားေနရေတာ့ အၿပိဳင္အဆုိင္ထက္ ညီအစ္ကုိ စိတ္ေတြပဲ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
"မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ မိသားစုနဲ႔ အေ၀းမွာေနတဲ့ သူေတြပဲ သိတယ္။ ရန္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါ ဘူး"လုိ႔ သူက ဆိုလိုက္ပါတယ္။
စစ္ကုိင္းတုိင္းေဒသႀကီး၊ တမူးၿမိဳ႕နယ္၊ နန္းျမင့္ဟန္ေက်းရြာကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ မႏွစ္ကမွ ေရာက္လာတဲ့ ခ်င္း တုိင္းရင္းသားေလး ထန္ဘိြဳင္ ကေတာ့ ဂစ္တာတီးတဲ့ အႏုပညာသမား တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကမွ မိဘႏွစ္ပါးစလုံး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာမုိ႔ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ထဲ က အႀကီးဆုံး သားျဖစ္တဲ့ ထန္ဘြိဳင္က ညီမငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ထားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေျမာက္ဒဂုံၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားေတြအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ အကူအညီေပးတဲ့ လူမႈေရးအသင္းတစ္ခု အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းပညာ ဆက္သင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
"ေနရာသစ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေနရတဲ့ေနရာက စကားတူတဲ့သူ မ်ားေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္"လုိ႔ ခ်င္းဘာသာစကားနဲ႔ ေအးစက္စက္ေျပာတဲ့ ထန္ဘြိဳင္က အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ဘ၀ဒဏ္ရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတဲ့ ပုံပါပဲ။
ႏုိင္ငံတကာ အေထာက္အပ့ံတစ္ခုနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတဲ့ ထန္ဘိြဳင္ ေနထုိင္တဲ့အေဆာင္က ခ်င္းတုိင္းရင္း သား လူငယ္ေတြကုိ ဆယ္တန္း ေအာင္တဲ့အထိ ေက်ာင္းထားေပး၊ စား၀တ္ေနေရး ေထာက္ပံ့ေပးေနတာေၾကာင့္ အစားအေသာက္၊ ပညာသင္စရိတ္အတြက္ အခက္အခဲမရွိေပမယ့္ ရြယ္တူေတြ စုေနရတဲ့အတြက္ မၾကာခဏ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာမ်ဳိးေတာ့ ၾကံဳေတြ႕ရပါတယ္။
"ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အခက္အခဲ တစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘာ္ဒါအုပ္ (အေဆာင္မႉး)ကုိ ေျပာျပတယ္။ ခုထက္ထိေတာ့ အဆင္ေျပေနပါတယ္"လုိ႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ထန္ဘြိဳင္က ေျပာပါတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္အသစ္၊ မိဘမဲ့၊ ေဆြမ်ဳိးေ၀းရေပမယ့္ အခုလက္ရွိမွာ ထူးထူးျခားျခား သူေၾကာက္ရြံ႕တဲ့ အရာက ေက်ာင္းစာေမးပြဲလုိ႔ ေျပာတာေၾကာင့္ ပညာေရးကုိ စိတ္အားသန္ပုံရပါတယ္။
"အမွတ္နည္းရင္ မေပ်ာ္ဘူး။ စာေမးပြဲနီးလာၿပီဆုိ အရမ္းေၾကာက္တယ္"လုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပၿပီး "ပတ္၀န္း က်င္အသစ္မွာ ဘယ္လုိေပ်ာ္ေအာင္ေနေန အိမ္နဲ႔ ဟုိအရင္က မိသားစုပုံစံကုိ အရမ္းလြမ္းတယ္"လို႔လည္း ရင္ဖြင့္ပါတယ္။
"ေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ခရစၥမတ္ဆုိ အိမ္အရမ္းျပန္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ေနရတာလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္"လုိ႔ စကားကုိ အဆင္ေျပေအာင္ ထုတ္ေျပာေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ထန္ဘိြဳင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ကုိလြမ္းေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္က အထင္းသားပါ။
ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေဆြမ်ဳိးေတြက ၀ုိင္းေစာင့္ေရွာက္ၾကလုိ႔ ညီမေလးေတြအတြက္ စိတ္မပူရေပမယ့္ တစ္လ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ အနည္းဆုံး ဖုန္းေျပာရင္း အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေအာင္ ေနတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတက္ရၿပီး ၀တ္ျပဳဆုေတာင္း၊ ဘာသာေရးစာေတြသင္လုိ႔ ေအးခ်မ္းရသလုိ သူႏွစ္သက္တဲ့ ဂီတေၾကာင့္လည္း ေနေပ်ာ္တာေၾကာင့္ သူရဲ႕အိပ္မက္က ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ ပါတယ္။
"ေဘာ္ဒါအုပ္ရဲ႕ ေယာက္ဖက ဂစ္တာသမားေလ။ သူ႔ကုိ အားက်တယ္။ ႀကီးလာရင္ ဂစ္တာသမားပဲ ျဖစ္ခ်င္ တယ္"လုိ႔ စကားေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မေျပာတတ္ေပမယ့္ ထန္ဘိြဳင္က သူ႔အိပ္မက္ကုိ ထုတ္ေျပာပါတယ္။
မိဘမဲ့နဲ႔ မိဘေ၀း လူငယ္ေပါင္းအေယာက္ ၁၈၀ ကုိ လက္ခံေပးထားတဲ့ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္၊နန္းဦးပရိယတၱိ စာသင္တုိက္က နယ္လွည့္ဆရာေတာ္ ဦးပၪၥင္း ဦးေဇာတိကက နယ္အသီးသီးက လာတည္းခုိေနထုိင္ၾကတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ပီပီသသတတ္ ခ်င္တာ လည္း ပါတယ္လုိ႔ မိန္႔ပါတယ္။
"သူတုိ႔ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိးစီေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိမွာ ျမန္မာစာေကာင္း ေကာင္း ရမွ ေက်ာင္းတက္လုိ႔ အဆင္ေျပမွာ။ တုိင္းရင္းသားလူငယ္အမ်ားစုက ျမန္မာစာ အားနည္းၾကတယ္"လုိ႔ ဦးေဇာတိကက မိန္႔ပါတယ္။
လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး တစ္ေနရာတည္းမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနဖုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ စည္းကမ္းတက် ထိန္းေက်ာင္းသင့္တဲ့အျပင္ တာ၀န္ကုိယ္စီ သတ္မွတ္ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ဦးပၪၥင္းကမိန္႔တာပါ။
"သူတုိ႔ စာက်က္မယ့္အခ်ိန္၊ ကစားမယ့္ အခ်ိန္ၿပီးရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထမင္းခ်က္၊ ဘယ္အဖြဲ႕က သန္႔ရွင္းေရး စသျဖင့္ အခ်ိန္ဇယားထုတ္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း အခ်င္းခ်င္း တည့္ၾကတယ္၊ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ယူတဲ့ စိတ္ဓာတ္ လည္း ရလာၾကတယ္"လုိ႔ ဦးပၪၥင္းက မိန္႔ပါတယ္။
အစားအစာ၊ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ အ၀တ္အစားေတြကုိ လာလႉၾကတဲ့သူေတြ အေပၚမွာပဲ ရပ္တည္ၾက ရၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကတဲ့ လူငယ္အေရအတြက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ တက္လာတဲ့အတြက္ ေနရာအခက္အခဲကုိ အဓိကရင္ဆုိင္ေနၾကရတယ္လုိ႔ ဦးပၪၥင္း ဦးေဇာတိကက သူၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲကုိ ရွင္းျပပါတယ္။
"ဒါေပမဲ့ ခုေနာက္ပုိင္းက ဖုန္းေတြ ရြာေရာက္ကုန္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပန္ရၾကတယ္။ ရြာေတြက အေထာက္ အပံ့တခ်ဳိ႕ ရေပမယ့္ ဆင္းရဲၾကေတာ့လည္း လာလႉၾကတာ ရွားပါတယ္"လုိ႔ ဦးေဇာတိကက မိန္႔ပါတယ္။
ဘယ္လုိအခက္အခဲေတြပဲ ၾကံဳၾကံဳ အသက္အရြယ္ငယ္ငယ္မွာ ပတ္၀န္းက်င္သစ္နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနေနၾကတဲ့ အိပ္မက္ထမ္းပုိးသူ လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ တစ္လွည့္၊ စိတ္ပင္ပန္း၊ ၀မ္းနည္းခ်ိန္ တစ္လွည့္နဲ႔ သူတို႔ အနာဂတ္ေတြအတြက္ ေရွ႕ဆက္လွမ္းေန ၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံေက်ာ္ေဘာလုံးသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္ ရြာက မိသားစုနဲ႔ အမ်ဳိးေတြကုိ ေထာက္ပံ့ၿပီး ဘ၀တူႀကိဳးစား ေနၾကတဲ့ တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကုိေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေပးမယ္လို႔ သူ႔အိပ္မက္ကို စကား၀ဲ၀ဲနဲ႔ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြစြာ ေျပာျပေနခ်ိန္မွာ ပအုိ၀္းတရင္းသားေလး ခြန္ရန္ေအာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေတာက္ပရႊန္းစိုေနတာ က သက္ေသပါပဲေလ။
ref;Myanmar Times
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+
အသက္ ၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ခြန္ရန္ေအာင္ ကလည္း အိမ္နဲ႔ေ၀းေနတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္တာကာလ အတြင္းမွာ တစ္ေခါက္ ပဲျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဖုန္းလုိင္းေတြ သူတို႔ရြာကို ေရာက္လာၿပီမုိ႔ အရင္လို အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ "အရမ္းစိတ္ပင္ပန္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ေတာ္႐ံုနဲ႔ မေျဖႏုိင္ေတာ့ အိမ္ကုိပဲျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေနာက္ပုိင္း အေမနဲ႔ စကားေျပာလုိ႔ ရလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနသားက် လာ တယ္"လုိ႔ ဖြင့္ဟပါတယ္။
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘ၀တိုးတက္ေရးကို ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခြ်န္ၿပီး ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ အားလီနဲ႔ ခြန္ရန္ေအာင္ တို႔လို ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ ကိုယ္စီရွိၿပီးသား ျဖစ္သလို သူတို႔ ေလးစားအားက် တတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ သူ႔တို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားအတြက္ အားေဆးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ခြန္ရန္ေအာင္ အတြက္ သူရဲေကာင္းကေတာ့ မသန္စြမ္းေရကူးခ်န္ပီယံ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး သူ တည္းခုိ ေနထုိင္တဲ့ ပရိယတၱိစာသင္တုိက္ကုိ မႏွစ္က လာေရာက္ၿပီး မိဘမဲ့နဲ႔ မိဘေ၀းသူေတြကုိ အားေပးစကား လာေျပာခဲ့သူ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
"အဲဒီ အစ္ကုိမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူက ေရကူးခ်န္ပီယံ။ ႏုိင္ငံျခားေတြမွာလည္း သြားၿပိဳင္ရတယ္။ ေရႊတံဆိပ္ေတြ ရခဲ့တယ္။ စိတ္ဓာတ္က်တာနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းက အလုိလုိ ေခါင္းထဲေရာက္လာတယ္။ သူ႔ကုိ အားက်တယ္"လုိ႔ေျပာပါတယ္။
အလုပ္ကေန ရတဲ့လခနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တျခားသင္တန္းတခ်ဳိ႕ပါ တက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္ ဆုိတဲ့ ခြန္ရန္ေအာင္ က အလုပ္ကေပးတဲ့ ေနရာမွာ သက္တူရြယ္တူေတြ စုေနရေပမယ့္ အားလုံးက ႀကိဳးစားေနရေတာ့ အၿပိဳင္အဆုိင္ထက္ ညီအစ္ကုိ စိတ္ေတြပဲ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
"မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ မိသားစုနဲ႔ အေ၀းမွာေနတဲ့ သူေတြပဲ သိတယ္။ ရန္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ပါ ဘူး"လုိ႔ သူက ဆိုလိုက္ပါတယ္။
စစ္ကုိင္းတုိင္းေဒသႀကီး၊ တမူးၿမိဳ႕နယ္၊ နန္းျမင့္ဟန္ေက်းရြာကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ မႏွစ္ကမွ ေရာက္လာတဲ့ ခ်င္း တုိင္းရင္းသားေလး ထန္ဘိြဳင္ ကေတာ့ ဂစ္တာတီးတဲ့ အႏုပညာသမား တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကမွ မိဘႏွစ္ပါးစလုံး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာမုိ႔ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ထဲ က အႀကီးဆုံး သားျဖစ္တဲ့ ထန္ဘြိဳင္က ညီမငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ထားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေျမာက္ဒဂုံၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားေတြအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ အကူအညီေပးတဲ့ လူမႈေရးအသင္းတစ္ခု အကူအညီနဲ႔ ေက်ာင္းပညာ ဆက္သင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
"ေနရာသစ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေနရတဲ့ေနရာက စကားတူတဲ့သူ မ်ားေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္"လုိ႔ ခ်င္းဘာသာစကားနဲ႔ ေအးစက္စက္ေျပာတဲ့ ထန္ဘြိဳင္က အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ဘ၀ဒဏ္ရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတဲ့ ပုံပါပဲ။
ႏုိင္ငံတကာ အေထာက္အပ့ံတစ္ခုနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတဲ့ ထန္ဘိြဳင္ ေနထုိင္တဲ့အေဆာင္က ခ်င္းတုိင္းရင္း သား လူငယ္ေတြကုိ ဆယ္တန္း ေအာင္တဲ့အထိ ေက်ာင္းထားေပး၊ စား၀တ္ေနေရး ေထာက္ပံ့ေပးေနတာေၾကာင့္ အစားအေသာက္၊ ပညာသင္စရိတ္အတြက္ အခက္အခဲမရွိေပမယ့္ ရြယ္တူေတြ စုေနရတဲ့အတြက္ မၾကာခဏ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာမ်ဳိးေတာ့ ၾကံဳေတြ႕ရပါတယ္။
"ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အခက္အခဲ တစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘာ္ဒါအုပ္ (အေဆာင္မႉး)ကုိ ေျပာျပတယ္။ ခုထက္ထိေတာ့ အဆင္ေျပေနပါတယ္"လုိ႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ထန္ဘြိဳင္က ေျပာပါတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္အသစ္၊ မိဘမဲ့၊ ေဆြမ်ဳိးေ၀းရေပမယ့္ အခုလက္ရွိမွာ ထူးထူးျခားျခား သူေၾကာက္ရြံ႕တဲ့ အရာက ေက်ာင္းစာေမးပြဲလုိ႔ ေျပာတာေၾကာင့္ ပညာေရးကုိ စိတ္အားသန္ပုံရပါတယ္။
"အမွတ္နည္းရင္ မေပ်ာ္ဘူး။ စာေမးပြဲနီးလာၿပီဆုိ အရမ္းေၾကာက္တယ္"လုိ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပၿပီး "ပတ္၀န္း က်င္အသစ္မွာ ဘယ္လုိေပ်ာ္ေအာင္ေနေန အိမ္နဲ႔ ဟုိအရင္က မိသားစုပုံစံကုိ အရမ္းလြမ္းတယ္"လို႔လည္း ရင္ဖြင့္ပါတယ္။
"ေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ခရစၥမတ္ဆုိ အိမ္အရမ္းျပန္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ေနရတာလည္း ေပ်ာ္ပါတယ္"လုိ႔ စကားကုိ အဆင္ေျပေအာင္ ထုတ္ေျပာေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ထန္ဘိြဳင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ကုိလြမ္းေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္က အထင္းသားပါ။
ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ေဆြမ်ဳိးေတြက ၀ုိင္းေစာင့္ေရွာက္ၾကလုိ႔ ညီမေလးေတြအတြက္ စိတ္မပူရေပမယ့္ တစ္လ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ အနည္းဆုံး ဖုန္းေျပာရင္း အဆက္အသြယ္ မျပတ္ေအာင္ ေနတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတက္ရၿပီး ၀တ္ျပဳဆုေတာင္း၊ ဘာသာေရးစာေတြသင္လုိ႔ ေအးခ်မ္းရသလုိ သူႏွစ္သက္တဲ့ ဂီတေၾကာင့္လည္း ေနေပ်ာ္တာေၾကာင့္ သူရဲ႕အိပ္မက္က ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာ ပါတယ္။
"ေဘာ္ဒါအုပ္ရဲ႕ ေယာက္ဖက ဂစ္တာသမားေလ။ သူ႔ကုိ အားက်တယ္။ ႀကီးလာရင္ ဂစ္တာသမားပဲ ျဖစ္ခ်င္ တယ္"လုိ႔ စကားေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မေျပာတတ္ေပမယ့္ ထန္ဘိြဳင္က သူ႔အိပ္မက္ကုိ ထုတ္ေျပာပါတယ္။
မိဘမဲ့နဲ႔ မိဘေ၀း လူငယ္ေပါင္းအေယာက္ ၁၈၀ ကုိ လက္ခံေပးထားတဲ့ မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္၊နန္းဦးပရိယတၱိ စာသင္တုိက္က နယ္လွည့္ဆရာေတာ္ ဦးပၪၥင္း ဦးေဇာတိကက နယ္အသီးသီးက လာတည္းခုိေနထုိင္ၾကတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္၊ ပီပီသသတတ္ ခ်င္တာ လည္း ပါတယ္လုိ႔ မိန္႔ပါတယ္။
"သူတုိ႔ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိးစီေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိမွာ ျမန္မာစာေကာင္း ေကာင္း ရမွ ေက်ာင္းတက္လုိ႔ အဆင္ေျပမွာ။ တုိင္းရင္းသားလူငယ္အမ်ားစုက ျမန္မာစာ အားနည္းၾကတယ္"လုိ႔ ဦးေဇာတိကက မိန္႔ပါတယ္။
လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး တစ္ေနရာတည္းမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနဖုိ႔ ဦးေဆာင္တဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ စည္းကမ္းတက် ထိန္းေက်ာင္းသင့္တဲ့အျပင္ တာ၀န္ကုိယ္စီ သတ္မွတ္ေပးသင့္တယ္လုိ႔ ဦးပၪၥင္းကမိန္႔တာပါ။
"သူတုိ႔ စာက်က္မယ့္အခ်ိန္၊ ကစားမယ့္ အခ်ိန္ၿပီးရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထမင္းခ်က္၊ ဘယ္အဖြဲ႕က သန္႔ရွင္းေရး စသျဖင့္ အခ်ိန္ဇယားထုတ္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း အခ်င္းခ်င္း တည့္ၾကတယ္၊ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ယူတဲ့ စိတ္ဓာတ္ လည္း ရလာၾကတယ္"လုိ႔ ဦးပၪၥင္းက မိန္႔ပါတယ္။
အစားအစာ၊ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ အ၀တ္အစားေတြကုိ လာလႉၾကတဲ့သူေတြ အေပၚမွာပဲ ရပ္တည္ၾက ရၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကတဲ့ လူငယ္အေရအတြက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ တက္လာတဲ့အတြက္ ေနရာအခက္အခဲကုိ အဓိကရင္ဆုိင္ေနၾကရတယ္လုိ႔ ဦးပၪၥင္း ဦးေဇာတိကက သူၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲကုိ ရွင္းျပပါတယ္။
"ဒါေပမဲ့ ခုေနာက္ပုိင္းက ဖုန္းေတြ ရြာေရာက္ကုန္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပန္ရၾကတယ္။ ရြာေတြက အေထာက္ အပံ့တခ်ဳိ႕ ရေပမယ့္ ဆင္းရဲၾကေတာ့လည္း လာလႉၾကတာ ရွားပါတယ္"လုိ႔ ဦးေဇာတိကက မိန္႔ပါတယ္။
ဘယ္လုိအခက္အခဲေတြပဲ ၾကံဳၾကံဳ အသက္အရြယ္ငယ္ငယ္မွာ ပတ္၀န္းက်င္သစ္နဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနေနၾကတဲ့ အိပ္မက္ထမ္းပုိးသူ လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ တစ္လွည့္၊ စိတ္ပင္ပန္း၊ ၀မ္းနည္းခ်ိန္ တစ္လွည့္နဲ႔ သူတို႔ အနာဂတ္ေတြအတြက္ ေရွ႕ဆက္လွမ္းေန ၾကဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံေက်ာ္ေဘာလုံးသမား တစ္ေယာက္ျဖစ္ရင္ ရြာက မိသားစုနဲ႔ အမ်ဳိးေတြကုိ ေထာက္ပံ့ၿပီး ဘ၀တူႀကိဳးစား ေနၾကတဲ့ တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကုိေတြကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေပးမယ္လို႔ သူ႔အိပ္မက္ကို စကား၀ဲ၀ဲနဲ႔ စိတ္ဓာတ္တက္ႂကြစြာ ေျပာျပေနခ်ိန္မွာ ပအုိ၀္းတရင္းသားေလး ခြန္ရန္ေအာင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေတာက္ပရႊန္းစိုေနတာ က သက္ေသပါပဲေလ။
ref;Myanmar Times
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+