သာမန္ေလ ေပ်ာ္ရႊင္ေလ

တစ္ခါက စာကေလး တစ္ေကာင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဘာမွ ထူးျခားမႈမရွိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္ ညည္းတြား ေနခဲ့တယ္။ တစ္ည မွာ စာကေလးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေရာင္စံု အေမြးအေတာင္နဲ႔ လွပတဲ့ ေဒါင္းတစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ အိပ္မက္ မက္ခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူဟာ လွပတဲ့ အေမြးအေတာင္ကို ျဖန္႔ကားျပီး သတၱဝါတိုင္းကို ၾကြားဝါေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ အေဝးကလာတဲ့ ဟိန္းေဟာက္သံကို ၾကားလိုက္တယ္။ တျခား သတၱဝါငယ္ ေလးေတြလိုပဲ အျမင့္ကိုပ်ံဖို႔၊ အျမင့္ကို ခုန္တက္ဖို႔ သူၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေလးလံတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အေတာင္ေၾကာင့္ အျမင့္ကို သူမပ်ံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သား႐ိုင္းေတြကလည္း နီးသထက္ နီးလာခဲ့တယ္။ ႐ုန္းဆန္ရင္း ကယ္တင္ဖို႔ အသံကုန္ သူေအာ္ဟစ္ခ်ိန္မွာ အိပ္မက္ဆိုးကေန သူလန္႔ႏိုးလာခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ကႏိုးလာျပီး ေသးငယ္တဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ သူၾကည့္လိုက္ မိျပန္တယ္။

ဒုတိယညမွာ စာကေလးဟာ သူ႔ကိုယ္သူသိမ္းငွက္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ အိပ္မက္မက္ျပန္တယ္။ သူ႔ရဲ႕သန္မာတဲ့ အေတာင္ကို ဂုဏ္ယူစြင့္ကားျပီး ေကာင္းကင္အျမင့္မွာ ပ်ံဝဲေနလိုက္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္ဟာ အျမင့္က ၾကည့္ရင္ ပိုလွေၾကာင္း သူသတိထားလိုက္မိတယ္။ လွပတဲ့႐ႈခင္းအေၾကာင္း တစ္ျခားသတၱဝါေလးေတြကို ေျပာျပဖို႔ ေျမျပင္ကို သူဆင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သတၱဝါေလးေတြက သိမ္းငွက္အသြင္နဲ႔ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ျပီး ထြက္ေျပးသြားၾကတယ္။ သူ႔အနားမွာ စကားေျပာေဖာ္ တစ္ေကာင္မွ က်န္မေနခဲ့ဘူး။

အိပ္မက္ကႏိုးလာေတာ့ စာကေလးဟာ ေသးငယ္တဲ့၊ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိတဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ညည္းတြားမေန ေတာ့ဘူး။ လွပတဲ့အေမြးအေတာင္နဲ႔ ေဒါင္းဟာ သားရိုင္းေတြနဲ႔ၾကံဳတဲ့အခါ မေျပးလႊားႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ အျမင့္ကို မပ်ံသန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သန္မာျပီး သူ႔ကိုယ္သူ အျမင့္ဆံုးပ်ံႏိုင္တယ္ဆိုျပီး ဂုဏ္ေမာက္ခဲ့တဲ့ သိမ္းငွက္မွာလည္း ခ်စ္ခင္သူေတြ မ႐ွိခဲ့ဘူး။ ထူးျခားမႈမရွိတာလည္း တစ္မ်ဳိးေကာင္းတယ္၊ ႐ုိးစင္းေနလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ကအဓိက၊ ခ်စ္ခင္သူေတြ ေပါမ်ားဖို႔ရာ အဓိကဆိုတာကို သူနားလည္လိုက္တယ္။

ပံုျပင္ထဲက စာကေလးလိုပဲ လူတခ်ဳိ႕က နာမည္ၾကီးသူ၊ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူေတြကို အားက်ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ လည္း ၾကိဳးစားေနပါရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္သူတို႔လို မျဖစ္တာလဲလို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ တတ္ၾကတယ္။ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝ တိုင္း၊ ေအာင္ျမင္တိုင္း သူတို႔ဘဝဟာ ျပီးျပည့္စံုေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြမသိၾကတဲ့၊ မျမင္ႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲ၊ ထုတ္ေဖာ္မေျပာဝံ့ၾကတဲ့ အခက္အခဲေတြလည္း သူတို႔မွာရွိၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ဖိအား၊ အဖက္ဖက္က ဖိစီးမႈ ေတြက ဘာမွမထူးျခားတဲ့ လူေတြထက္ ႏွစ္ဆရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဘာမွမက္ေမာမႈမရွိတဲ့ ဘဝကမွ ဖိစီးမႈကင္းျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္။

“ဘာမွမထူးျခားဘူး၊ သာမန္ပဲ” ဆိုတာေတြဟာ ဘုရားသခင္ကကိုယ့္ကိုေပးတဲ့ မထည္ဝါတဲ့ အရာေတြျဖစ္ေပမယ့္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးျဖစ္တယ္။ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ပ်က္အားငယ္မေနၾကပါနဲ႔။

ပ်ံသန္းႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပ်ံသန္းျခင္းကို လက္မလႊတ္ပါနဲ႔
အိပ္မက္ မက္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ အိပ္မက္ေတြကို လက္မလႊတ္ပါနဲ႔
ခ်စ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အခ်စ္ကို လက္မလႊတ္ပါနဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း လာခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို အမိအရ ဖမ္းဆုပ္လိုက္ပါ...

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Friday, June 06, 2008)

--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...