ကၽြန္ေတာ္က ငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္း တစ္ေကာင္ေပါ့..

ရာထူးဂုဏ္ ရွိတဲ့ ဖခင္နဲ႔ တကၠသိုလ္ ဆရာမ တစ္ဦးရဲ႕ သားျဖစ္ရတာ တျခားသူ အတြက္ေတာ့ ေငြဇြန္းကိုက္ေမြးလာ သူလို႔ ဆိုၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းက ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔ ရဲ႕ေကာင္းမြန္တဲ့ မ်ဳိးရိုးဗီဇကို ကၽြန္ေတာ္ အေမြမရခဲ့ လို႔ပါပဲ။

(၂)ႏွစ္ခဲြသား အရြယ္ဆိုရင္ တျခားကေလးေတြက စကားကို တီတီတာတာ ေျပာတတ္ေနၿပီ၊ ကဗ်ာေတြ စာေတြရြတ္တတ္ ေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ (၁)ကေန (၁ဝ)အထိ ေသေသခ်ာခ်ာ မရြတ္တတ္ ခဲ့ေသးဘူး။

မူႀကိဳစတက္တဲ့ေန႔မွာပဲ တျခားကေလးကို ထိခိုက္ဒဏ္ရာရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက ေစ်းအႀကီး ဆံုးဆိုတဲ့ စႏၵာယားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ မူႀကိဳေက်ာင္းေပါင္းစြာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္းမွာ (၁ဝ)ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္မေနခဲ့ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္လက္ မခံႏိုင္ေတာ့ ဘူးလို႔ အေၾကာင္းၾကားတိုင္း ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ကိုရိုက္ႏွက္တတ္တယ္။ သူ႔လက္သီးနဲ႔ ထိုးတယ္။ ေဖေဖ အဲဒီလို ရိုက္ႏွက္တိုင္း ေမေမက အေျပးေလးလာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေပြ႔ဖက္ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မူႀကိဳေက်ာင္းဆက္ရွာဖို႔ ေမေမကို ေဖေဖခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ဒါကို ေမေမသေဘာ မတူခဲ့ဘူး။ ကေလးငယ္ဆိုတာ အျပင္ေလာကနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္။ အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္သက္လံုးေနခိုင္းထားလို႔ မရဘူးလို႔ ေမေမကေျပာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဆီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္။

အဲဒီေန႔က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းပန္းကန္ထဲ ကၽြန္ေတာ္ က်င္ငယ္စြန္႔လိုက္ မိတယ္။ ေမေမက ေက်ာင္းကိစၥနဲ႔ ခရီးထြက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာမ အေၾကာင္းၾကားၾကားခ်င္း ေဖေဖက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုလာႀကိဳခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို ဧည့္ခန္းမွာခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အာေခါင္ ကဲြမတတ္ေအာ္တယ္။ လက္မွာႀကိဳးရာေတြထင္းေအာင္ ရုန္းခဲ့တယ္။ ေဖေဖလြတ္မေပးခဲ့လို႔ ဧည့္ခန္းထဲက တီဗီြ၊ အိမ္အသံုးအေဆာင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ေၾကာက္ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။

ေမေမအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္က အစင္းရာေတြကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ကဲြမတတ္ ငိုခဲ့တယ္။ ဒီကိစၥအတြက္နဲ႔ ေဖေဖကို ေမေမကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။ ေမေမရင္ခြင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔... တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေမေမက "သား...ေအာင္ေအာင္ သားလည္း ဒီလိုၿငိမ္သက္ သြားႏိုင္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ အၿမဲေျပာတယ္.. သားဟာ ဒီေလာက,ကလူေတြရဲ႕ နားလည္မႈေပးတာကိုမခံရတဲ့ ပါရမီရွင္ဆိုတာ... "

ကၽြန္ေတာ္ မူလတန္းတက္ေတာ့ ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔အတန္းထဲမွာ မထားခ်င္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ္ကိုလက္ခံခဲ့တယ္။ ေမေမကိုေပးခဲ့တဲ့ကတိအတိုင္း အတန္းသားေတြကို ေဒါသနဲ႔ကၽြန္ေတာ္မဆက္ဆံခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းအသံုးအေဆာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ခ်က္နဲ႔ တစစီျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲေခၚၿပီး ေျပာတယ္။

"ေအာင္ေအာင္.. ေအာင္ေအာင္ေၾကာင့္ပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ ဒီပစၥည္းေတြကို ေအာင္ေအာင္ျပန္ကုေပးလိုက္ပါ"

ဒီလို တစစီကဲြေၾကပ်က္စီးတဲ့အရာကို ျပန္ကု၊ ျပန္ဖာေထးရတာကို ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မုန္႔ဖိုးနဲ႔ ဝယ္စုထားတဲ့ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြကိုယူၿပီး မ်က္စိေရွ႕က တစစီျဖစ္ေနတဲ့အရာေတြကို အသက္ဝင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး... အဲဒီသံတိုသံစ အပ်က္အစီးေတြက ကားငယ္ေလးတစ္စီး၊ ဘယ္ညာ ဘက္မညီတဲ့အေတာင္ပံနဲ႔ ေလယာဥ္ငယ္တစ္စီးျဖစ္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေဘးမွာ အတန္းေဖာ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းဝိုင္းလာခဲ့တယ္။ လူႀကီးမိဘေတြေပးမကိုင္တဲ့ အိမ္သံုး တန္ဆာ ပလာတခ်ဳိ႕ရဲ႕သံုးနည္းေတြ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္သင္ျပတယ္။ အရင္ကလို လက္သီးနဲ႔ တျခားသူရဲ႕အျမင္အာရံုကို ကၽြန္ေတာ္မဖမ္းစားခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးက အျမင္အာရံုေတြမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြ သန္းလာ ခဲ့တယ္။

အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ႀကိဳက္တဲ့ေမေမအတြက္ စာဖတ္ၿပီးမီးထပိတ္စရာမလိုတဲ့ အေဝးထိန္း မီးဖြင့္ပိတ္ ခလုတ္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္စမ္းသပ္တီထြင္ေပးခဲ့တယ္။ ေမေမက ယံုရႏိုး၊ မယံုရႏိုးနဲ႔ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ၾကည့္တယ္။ အခန္းမီး ဖ်တ္ခနဲလင္းလာတာကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္လင္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေမေမကေျပာတယ္။

"ေမေမ ေျပာခဲ့သားပဲ... ေမေမ့သားက ပါရမီရွင္ဆိုတာ.."

ေနာက္ဆံုးမွ ဆရာမခ်ယ္ရီက ကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာျပတယ္။
ေက်ာင္းက ျပန္လည္ကုသ၊ ဖာေထးေရး အခန္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမေမသပ္သပ္ ငွားရမ္းခဲ့တဲ့ အခန္းပါတဲ့။ ေမေမက နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ပိုလွ်ံတဲ့ စိတ္ဖိအားအတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခု ရွာေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ လက္စြမ္းအားကိုျပဖို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တယ္။

အလယ္တန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ အထက္တန္းေရာက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ စိမ္းတစ္ ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမ်ားသူရဲ႕ ေဝဖန္သူျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ အိမ္စာ အခ်ိန္မီမတင္တာ၊ မၾကာခဏ လက္ေတြ႔ခန္း ထဲက ပစၥည္းေတြ ဖ်က္ဆီးတာ၊ ပိုဆိုးတာက အတန္းပိုင္ဆရာမကို ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမႏွစ္သက္တာပါပဲ။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးေန႔မ်ဳိးေတြမွာ သူ႔ကို လက္ေဆာင္ပစၥည္းနဲ႔ကန္ေတာ့ဖို႔၊ ေပးဖို႔ အရိပ္အေယာင္ျပတတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ပါ။ လူ႔အတၱကိုနားလည္တဲ့ အုပ္ထိန္းသူတခ်ဳိ႕က ေပးၾကပါတယ္။

"ဒီေလာက္အက်င့္သိကၡာမရွိတဲ့ဆရာမကို လက္ေဆာင္ေတြေပးၾကေသးတယ္။ ဒါဟာ သူခိုးကို ဓားရိုးကမ္းတာနဲ႔ အတူတူပဲ။ ေမေမသူ႔ကို လက္ေဆာင္ေတြေပးရင္ သားေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး"

ဒီလိုရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြက စာသင္ခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ခဲြျခားဆက္ဆံ ခံရတာပါပဲ။ အတန္းပိုင္ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ စာမေမးဘူး။ စာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုေရးေရး အမွတ္မ်ားမ်ား မေပး ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာသင္ခန္းစည္းကမ္း လိုက္မနာဘူးဆိုၿပီး ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း အခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ဖို႔ အျပစ္ေပးေတာ့တယ္။

သန္႔ရွင္းေရးအတြက္ ေက်ာင္းမွာတစ္ေယာက္တည္းက်န္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမေမကငိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မရွိတဲ့ၾကြက္သားကို ေထာင္ျပၿပီး

"ေမေမ... ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔... သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုလည္း မထိခိုက္၊ မနာက်င္ေစႏိုင္ေတာ့ဘူး"

ကၽြန္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ေမေမက တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ "ေမေမ သားမိုက္တယ္မဟုတ္လား" ဆိုေတာ့ ေမေမကေခါင္းညိတ္ၿပီး "မိုက္ရံုမက အေတြးပါေကာင္းတယ္"လို႔ဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းဆင္းတိုင္း ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာႀကိဳရင္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သန္႔ရွင္းေရးဝိုင္းလုပ္ေပးတယ္။

"ဒါဟာ အမွန္တရားအတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းျဖစ္မလား" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ "ဒီအတြက္ သားဘက္မွာ ေမေမ ရပ္တည္တယ္။ သားတစ္ေယာက္တည္း တိုက္ပဲြဝင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး"လို႔ ေမေမက ေထာက္ခံတယ္။

အထက္တန္းစာေမးပဲြေျဖဖို႔ ရက္နီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အရည္အခ်င္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ေကာင္းရမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိျပန္တယ္။ ေခါင္းကို နံရံနဲ႔တိုက္၊ အစာငတ္ခံ၊ တရားထိုင္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခန္းထဲမွာပိတ္ေလွာင္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵျပမိတယ္။

ေလးရက္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာေနတယ္။ ေမေမက အခန္းျပင္မွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မစားခဲ့ဘူး။ ေမေမလည္း မစားခဲ့ဘူး။

ပထမတစ္ရက္.... ေမေမက ေဖေဖအေၾကာင္းေျပာတယ္။ ေမေမနဲ႔ျပန္ေပါင္းဖို႔အတြက္ ေမေမကို ေဖေဖ လာရွာခဲ့ တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေမေမျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ "သား ေအာင္ေအာင္ကို တစ္ေလာကလံုးကလူေတြ မႏွစ္သက္ခ်င္ေန ကၽြန္မခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုအေၾကာင္းမဲ့ ေစာ္ကားတာ၊ ထိခိုက္နာက်င္ေစတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ ဘူး" လို႔ ေဖေဖကို ေမေမက ေျပာခဲ့တယ္။

ဒုတိယရက္.... ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္စိုးကို အိမ္ေခၚလာတယ္။ ေက်ာ္စိုးက "ေအာင္ေအာင္... မူလတန္းတုန္းက မင္းေပးခဲ့တဲ့ ကြန္ထရိုးကားကို ငါ့စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ခုထိသိမ္းထားတုန္းပဲ။ အဲဒီကားေလးက ငါ့အတြက္ အရမ္းတန္ဖိုးရွိတဲ့ ကစားစရာေလးေပါ့။ အခု ေက်ာင္းစာမွာ နင္အခက္အခဲေတြ႔တယ္။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ လဲ.. ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ မင္းျဖစ္ေျမာက္မွာပါ... မင္းက ငါတို႔အားကိုးရမယ့္ သူငယ္ခ်င္းပါကြာ" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

တတိယရက္... ဆရာမခ်ယ္ရီ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ ဆရာမက ငိုသံနဲ႔ "ေအာင္ေအာင္.. သားက ဆရာမ သင္ဖူးသမွ် ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ အထူးခၽြန္ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တျခားေက်ာင္းသားထက္ သား တမူထူးျခားခဲ့တယ္။ သား ေက်ာင္းစာမွာမထူးခၽြန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သား က်န္းက်န္းမာမာရွင္သန္တယ္။ သား ထြင္ေပးခဲ့တဲ့ လွ်ပ္စစ္ဖုန္စုပ္ေက်ာက္သင္ပုန္းဖ်က္ေလး ဆရာမ ဒီကေန႔အထိ သံုးေနတုန္းပဲ။ ဒီအတြက္ သားကို ဆရာမဂုဏ္ယူတယ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

စတုတၳရက္မွာ အခန္းျပင္ဘက္ ဘာအသံမွ မၾကားခဲ့ရေတာ့ဘူး။ မစားမေသာက္နဲ႔ ေမေမမခံႏိုင္မွာကို ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္မိတယ္။ အခန္းျပင္ဘက္ ကၽြန္ေတာ္ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေမေမက မီးဖိုထဲမွာ ေၾကာ္ခ်က္ေန တယ္။ ေမေမ့နား ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ခင္ ေမေမက..

"အင္း... သား ထြက္ထြက္လာခ်င္း ပထမဆံုးလုပ္ခ်င္တဲ့အရာက အစာစားတာပဲဆိုတာကို ေမေမသိေနတယ္ေလ"

"ေမေမ.. သားကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ သား ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသံုးမက်ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္"

"သားအသံုးမက်ဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္းအတြက္ သား မစားမေသာက္တာကို အသံုးမက် ဘူးလို႔ ေျပာရင္ အဲဒီေျပာတဲ့လူ ေမေမနဲ႔ေတြ႔မယ္"

လဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ေမေမက ကၽြန္ေတာ္ကို အေရြးအခ်ယ္ပုစာၦတစ္ပုဒ္ေမးတယ္။

A. အေကာင္းဆံုးတကၠသိုလ္ကို တက္မလား၊
B. အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမွာ ကားျပင္သင္တန္းတက္မလား၊
C. တကယ္လို႔ တစ္ခုမွ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ သားရဲ႕ဆႏၵ၊ ေရြးခ်ယ္မႈကို ေမေမ အေလးထားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ B ကိုေရြးလိုက္တယ္။

"သားသိတယ္ ေမေမ.. သား အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္ရဖို႔ ေမေမ့နည္း၊ ေမေမ့ဟန္နဲ႔ လူေတြကို ခ်ည္းကပ္ေတာ့ မယ္ဆိုတာ သားသိတယ္။ ေမေမကို ေနာက္ထပ္စိတ္ပ်က္ေအာင္ သား မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ေမေမ"

"သားကလည္း ေမေမ့ကိုအထင္ေသးတာပဲ။ အတတ္ပညာေက်ာင္းသြားတာက သားရဲ႕အစြမ္းကို အႀကီးခ်ဲ႕ေပး လိုက္တာ၊ တကၠသိုလ္သြားတာက သားရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ကုသျပင္ဆင္ေပးတာ၊ ေမေမလည္း ဆရာမတစ္ဦးပဲ ... ဒါေတြကို အကြက္ျမင္ပါတယ္ သားရယ္"

ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ၿပီးဆိုတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အတတ္ပညာေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တက္ၿပီး ကားျပင္သင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ တို႔ရဲ႕စကားကို နားေထာင္ၿပီး ကားအျပင္ေကာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက မိသားစုအိမ္ရာမွာ ေမေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနတယ္။ ဒီအိမ္ရာထဲက ဆရာ၊ ဆရာမမိသားစုေတြရဲ႕ သားသမီးေတြက ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္သူ၊ မာစတာဆက္ေျဖသူနဲ႔ အညံ့ဆံုးဆိုသူကေတာင္ ဘဲြ႔တစ္ခု ရထားသူ ေတြျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ ဒီဝင္းထဲမွာ ငယ္ရာကေန ႀကီးလာတဲ့အထိ တျခားလူနဲ႔မတူ ဆန္႔က်င္ ပုန္ကန္သူျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီအတြက္ ေမေမ မေရွာင္ပုန္းခဲ့ဘူး။ လူေတြကို မကြယ္ဝွက္ခဲ့ဘူး။ မလိမၼာတဲ့သားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လူေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲတာမ်ိဴး မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါတင္မက ဘယ္သူ႔အိမ္က ကားပ်က္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး အကူအညီ ေပးခိုင္း ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကားျပင္ေနတာကို ေဘးမွာရပ္ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာေက်နပ္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ေမေမရပ္ၾကည့္ ေနတတ္တယ္။ သားကို ကားျပင္ဆရာလို႔မျမင္ဘဲ ဒံုးပ်ံျပင္ဆရာလို ျမင္ခဲ့ပံုရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ အေကာင္းဘက္ကို တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သင္တန္းေက်ာင္းကေက်ာင္းမၿပီးခင္ "ကားျပင္ပါရမီရွင္"အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္နာမည္တြင္ခဲ့တယ္။ ကားရဲ႕ေရာဂါေပါင္းစံုကုိ "ကုသ"သူျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဝပ္ေရွာ့တစ္ဆိုင္ေထာင္ခဲ့တယ္။ နာမည္ႀကီး အဖိုးတန္ကားေတြကိုပဲ ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္မွာ အလုပ္နဲ႔လက္မျပတ္ ကားေတြစည္ကားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ဓာတ္ဆီနံ႔ေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘဝအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ခါးညႊတ္ ရိုက်ဳိး ေတာင္းစားစရာမလိုခဲ့ဘူး။

တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရင္း စာထဲကေန ေပၚတူဂီစကားပံုတစ္ခုကို သြားေတြ႔တယ္။

"ဘုရားသခင္က ငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္အတြက္ သစ္ကိုင္းနိမ့္တစ္ကိုင္း ျပင္ဆင္ေပးထားပါတယ္"တဲ့။

ဟုတ္ပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီငွက္ညံ့ငွက္ဖ်င္းတစ္ေကာင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သစ္ကိုင္းနိမ့္ တစ္ကိုင္း ေပးပို႔လာသူက ဘုရားသခင္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ေမေမပဲျဖစ္ပါတယ္.......

××××××

မူရင္းလင့္ ----
http://www.duwenzhang.com/wenzhang/qinqingwenzhang/ganwuqinqing/20120218/216949.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Saturday, May 12, 2012)

--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...