ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့မွာလား အၿငိမ့္သဘင္

မိ်ဳးျမင့္စံ

ပ်ဴေခတ္ ေၾကး႐ုပ္မ်ားကို ၾကည့္ၾကည့္။ နံရံ ေဆးေရး ေရွးေရွး ပုဂံေခတ္ ပန္းခ်ီ လက္ရာ မ်ားကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္။ ေၾကး၊ ႀကိဳး၊ သားေရ၊ ေလ၊ လက္ခုပ္ ျမန္မာ့ တူရိယာ တီးခတ္မႈႏွင့္ အတူ ျမဴးထူးက ခုန္ေနသည့္ အႏုသုခုမ သဘင္ ပညာရွင္ ႀကီးမ်ားကို အထင္းသား ျမင္ေတြ႕ၾက ရမည္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ျမန္မာဘုရင္ အဆက္ဆက္ ျမစိမ္းဖက္ႏွင့္ ပုဆစ္ဒူးတုတ္ ပြဲေတာ္ တည္ခင္း ခ်ီးျမႇင့္ ဂုဏ္ျပဳမႈကို ခံယူခဲ့ ၾကရသည့္ ျမန္မာ့ အႏုသုခုမ သဘင္ ပညာရွင္ ႀကီးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာ့ သဘင္ပညာရပ္တြင္ ေျမ၀ိုင္းမွသည္ စင္ျမင့္ထက္သို႔ အဆင့္ဆင့္ တိုးတက္ ျမင့္မားလာခဲ့သည့္ ဂရိတ္ဦးဖိုးစိန္၊ ေယာက်္ား မင္းသမီး ေအာင္ဗလ၊ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၊ ေလဘာတီ မျမရင္ အစရွိသျဖင့္ သဘင္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား၏ တစ္ေခတ္ တစ္ခါက ေရႊေရာင္လႊမ္းေသာ ညမ်ားရွိခဲ့သည္။

တစ္ေခတ္ တစ္ခါဆီက အၿငိမ့္မင္းသမီး၊ လူရႊင္ေတာ္၊ ျမန္မာ့တူရိယာ ဆိုင္း၀ိုင္းတို႔ျဖင့္ ေခတ္အဆက္ ဆက္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ အသံုးေတာ္ခံ တင္ဆက္က ျပခဲ့ၾကသည့္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုသုခုမ သဘင္ ပညာရပ္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေမွးမွိန္ လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႏုသုခုမ သဘင္ပညာ အားေကာင္းေမာင္း သန္ဆံုးဟု ဆိုရမည့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ပင္ အၿငိမ့္သဘင္သည္ လက္တစ္ ဖက္စာပင္ မျပည့္ေတာ့။

““တစ္ခ်ိန္က ကတၱရာလမ္းမ ပူပူေပၚမွာ ကိုယ့္ဖိနပ္ကို ဖင္ခုထိုင္ၿပီးေတာ့ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႔ အားေပးခဲ့ ၾကတယ္။ ဒီဘက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ မင္းသမီးေတြမွာ ႐ုပ္ရည္အရ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ လွတဲ့သူလည္း အေတာ့ကို ရွားသြားပါၿပီ။ ဒီဘက္ ႏွစ္ေတြမွာေပၚလာတဲ့ ႏိုက္ကလပ္ေတြ၊ ေကတီဗီြေတြ၊ စင္တင္ ကာရာအိုေကေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာေတာ့ အဲဒီေနရာေတြမွာပဲ အပန္းေျဖ ခ်င္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ အၿငိမ့္သဘင္၊ ဇာတ္သဘင္ေတြကို ကတၱရာလမ္းမ ပူပူေပၚမွာ ဒုကၡခံ ထိုင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာ အပန္းေျဖ ခ်င္ၾကေတာ့မွာလဲ””ဟု အၿငိမ့္ မင္းသမီးႀကီး ပန္တ်ာထိပ္သီး သန္းသန္းက ေျပာ သည္။

သုခုမရပ္၀န္းဟု တင္စားႏိုင္သည့္ သဘင္ပညာရွင္ အမ်ားဆံုး တည္ရွိရာ ျမန္မာဘုရင္မ်ား ေနာက္ဆံုး နန္းစိုက္ခဲ့သည့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ ယခင္ (၁၉၈၈) ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ခန္႔က အၿငိမ့္သဘင္ (၄၀) ၀န္းက်င္ ရွိခဲ့ရာမွ ယခုအခါ အၿငိမ့္သဘင္ စစ္စစ္မွာ (၄) ခုသာ က်န္ ရွိေတာ့ေၾကာင္း မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီး သဘင္ပညာရွင္မ်ား အစည္းအရံုးမွ သိရသည္။ ဇာတ္သဘင္မွာမူ (၃၉) ခု ရွိသည္။

သဘင္ပညာရွင္ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ရာ မႏၲေလးခရိုင္တြင္ သဘင္ပညာရွင္ ဦးေရ (၂၀၁၃-၁၄) သဘင္ ရာသီႏွစ္ လူဦးေရ စာရင္းအရ (၁၉၆၂) ဦးရွိၿပီး၊ ဇာတ္သဘင္ မင္းသားဦးေရ (၂၀၀) ေက်ာ္ရွိသည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီး ဦးေရမွာမူ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ နည္းပါးလာေနၿပီး၊ အခ်ိဳ႕ေသာ ဇာတ္သဘင္မ်ားတြင္ ယိမ္းအဖြဲ႕ကျပရန္ပင္ ျပည့္မီေအာင္ အၿငိမ့္မင္းသမီး မရွိေၾကာင္း မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီး သဘင္ ပညာရွင္မ်ား အစည္းအ႐ံုး အတြင္းေရးမွဴး ဦးနန္းေ႒းေအာင္က ေျပာသည္။

၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလ ႏိုင္ငံေရး ေဟာေျပာမႈမ်ားတြင္ သဘင္ ပညာရွင္အခ်ဳိ႕ တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္း စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလမ်ား၌ ျမန္မာ့ သဘင္ပညာရွင္မ်ား ပြဲမိန္႔ေတာင္းခံရျခင္း၊ ပြဲမိန္႔ေတာင္းခံရာတြင္ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာမႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ သီခ်င္းဟာသ ျပက္လံုး မ်ားေၾကာင့္ အဆင့္ဆင့္ေခၚယူ သတိေပးမႈမ်ား ရွိခဲ့ျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ယခင္ကဲ့သို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ မရရွိၾကေတာ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အၿငိမ့္သဘင္ ေလာက ဆုတ္ယုတ္ လာခဲ့ရသည္ဟု အၿငိမ့္သဘင္ ပညာရွင္မ်ားက ဆိုသည္။ ထို႔အျပင္ အၿငိမ့္ပြဲမ်ား အတြက္ ဦးေဆာင္ က်င္းပသူတို႔၏ တာ၀န္ယူမႈ၊ တာ၀န္ခံမႈအပိုင္းမွာ ပိုမိုႀကီးေလးလာသျဖင့္ အၿငိမ့္ သဘင္ငွားရမ္းမႈ နည္းပါးလာၾက သည္ဟု ၎တို႔က ေျပာသည္။

““၈၈ အေရးအခင္း ေနာက္ပိုင္းမွာ ဟိုနားတစ္ပြဲ ဒီနားတစ္ပြဲနဲ႔ ျပန္လည္ ကျပလာၾကတဲ့ အခါမွာ ႏိုင္ငံေတာ္က စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဥပေဒေတြနဲ႔ ပြဲမိန္႔ဆိုၿပီး ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ အခါမွာ တစ္အခ်က္ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြက ဟိုနား မတ္တပ္ရပ္ရ၊ ဒီနား မတ္တပ္ရပ္ရနဲ႔ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ခင္ဗ်ားတာ၀န္ ယူရမွာေနာ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းနဲ႔ အၿငိမ့္ေတြက ျပဳတ္သြား လိုက္ၾကတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ အၿငိမ့္သဘင္ ဆိတ္သုဥ္းသြားရျခင္း ျဖစ္တယ္”” ဟု နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ ဇာတ္ သဘင္ဆရာ၊ ယခင္အၿငိမ့္သဘင္ ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္သူ မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီး သဘင္ပညာရွင္မ်ား အစည္းအ႐ံုး ဘ႑ာေရးမွဴး ဦးျမေမာင္က ေျပာသည္။

ယခင္က အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ရပ္ကြက္တိုင္းမွ “အာဇာနည္ေန႔ ကိုေတာ့ျဖင့္ တို႔မေမ့ႏိုင္ပါ သေလ”စသည္ျဖင့္ အၿငိမ္႔မ်ား ဆိုင္း၀ိုင္းမ်ားမွ မင္းသမီးႀကီးမ်ား၏ သီခ်င္းဆိုသံမ်ား ၾကားၾကရသည္။

၈၈ မတိုင္မီက မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီး အပါအ၀င္၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေဒသႀကီး၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကခ်င္ ျပည္နယ္ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ရွိ ေဒသမ်ားတြင္ အာဇာနည္ေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စု ေန႔၊ အလုပ္သမားေန႔၊ မဟာသႀကၤန္ အစရွိသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အသိအမွတ္ျပဳ အားလပ္ရက္မ်ားတြင္ တစ္ရက္ လွ်င္ ႏွစ္ပြဲဆက္ ကျပၾကရသည္ အထိ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ အားေပးမႈ ရွိခဲ့ေၾကာင္း ၎က ထပ္မံေျပာ သည္။

မႏၲေလးတြင္ ယခင္က ေစ်းခ်ဳိေတာ္ႀကီး (၁၂) ႐ံုရွိသည္။ တို႔အျပင္ သံျဖဴတန္း၊ ပန္းတန္းအစရွိသျဖင့္ အျပင္ဘက္တြင္ ေစ်းတန္းမ်ားစြာ ရွိေနေသးသည္။ ေစ်းခ်ိဳ ေစ်းတန္းမ်ားမွာ ေန႔ထူး ေန႔ျမတ္မ်ားတြင္ ကိုယ္အဖြဲ႕ႏွင့္ ကိုယ္စုေပါင္းကာ အၿငိမ့္ပြဲမ်ား ငွားရမ္းကာ က်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါက အၿငိမ့္မ်ားသည္ ေန႔ပြဲ၊ ညပြဲစသည္ျဖင့္ ပြဲဆက္မ်ားစြာျဖင့္ ကျပၾကရၿပီး အခ်ဳိ႕ေသာလမ်ားတြင္ (၃၅) ပြဲအထိပင္ ကျပၾကရသည္ဟု အၿငိမ့္သဘင္ အႏုပညာရွင္မ်ားက ဆိုသည္။

““ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ဓမၼာ႐ံုေတြရွိတယ္။ ဓမၼာ႐ံု လူႀကီးေတြက ေန စုေပါင္းၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ အၿငိမ့္ေတြ၊ ဇာတ္ေတြအၿပိဳင္ က်င္းပၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဇာတ္သဘင္ထက္ အၿငိမ့္ကိုပိုႀကိဳက္တယ္။ မဆလ ေခတ္ဆိုေတာ့ ပါတီကို ျပက္လံုး ထုတ္ၾကတယ္။ ေခတ္ကို သေရာ္တယ္၊ စနစ္ကို သေရာ္တယ္။ ဒီရပ္ကြက္ၿပီးရင္ ဟိုရပ္ကြက္ အဲလို လွည့္ၾကည့္ၾက တာ””ဟု မႏၲေလးေဒသခံ ကာတြန္း ဆရာညီညီေထြးက ေျပာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဒသအႏွံ႕တြင္ အၿငိမ့္သဘင္၊ ဇာတ္သဘင္မ်ားစြာ ကျပေနၾကေသာ္လည္း စာခ်ဳပ္စာတမ္း ခိုင္မာစြာျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ အႏုပညာ အၿငိမ့္သဘင္ႏွင့္ ဇာတ္သဘင္မ်ားသည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္သာ ရွိသည္။ ႏွစ္စဥ္ တည္ေထာင္ခြင့္ကို ၀ါဆိုလဆန္း (၁) ရက္ ေန႔မွ စတင္ကာ ပါမစ္ျပဳလုပ္ၾကရၿပီး၊ ၀ါေခါင္လကြယ္ေန႔တြင္ ေနာက္ဆံုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားရွိေၾကာင္း မႏၲေလးတိုင္းေဒသႀကီး သဘင္ ပညာရွင္မ်ား အစည္းအ႐ံုးမွ သိရသည္။

““ျမန္မာ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ဘက္က အားနည္းတာလည္း ပါပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဘက္က ပံ့ပိုးမႈမရွိတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ သဘင္အႏုပညာ ေလာကအခုလို ျဖစ္သြားရတာ ကေတာ့ တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းသားေတြ ဘက္ကလည္း စတိတ္႐ိႈးေလး ေကာင္း ေကာင္း ဆိုတတ္ရင္ျဖစ္ၿပီ။ မင္းသမီးေတြ ဘက္ကလည္း မလံု႔တလံု အ၀တ္အစားေလးေတြ ၀တ္တတ္ ရင္ျဖစ္ၿပီလို႔ ယူဆလာၾက တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အၿငိမ့္သဘင္ပညာဟာ သက္တမ္း အားျဖင့္ သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး။ ေပ်ာက္ဆံုးေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္မထင္ပါ တယ္””ဟု အၿငိမ့္မင္းသမီးႀကီး ပန္တ်ာထိပ္ သီးသန္းသန္းက ေျပာသည္။

ယခင္က အၿငိမ့္သဘင္မ်ားကို ရပ္ကြက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား သာမက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကရေလ့ ရွိခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ပညာတတ္မ်ား ႏွင့္ သဘင္စာေရး ဆရာမ်ား မွလည္း ေတးသီခ်င္း၊ ေအာ္ပရာ၊ ျပဇာတ္မ်ား၊ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ေရးသားကာ အၿငိမ့္ သဘင္၊ ဇာတ္သဘင္မ်ား အက်ဳိးပံ့ပိုးမႈမ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္ဟု ၎က ေျပာသည္။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလအတြင္း အၿငိမ့္သဘင္မ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ပြဲမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ တပ္မေတာ္ အတြင္း၌ လည္းေကာင္း အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ျပဳလုပ္ က်င္းပခဲ့သည့္ ဆိုကေရးတီး ၿပိဳင္ပြဲ မ်ားတြင္ အစိုးရ၏ ေထာက္ပံ့မႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း စရိတ္စက မေလာက္ငမႈ မ်ားေၾကာင့္ မိမိစရိတ္ျဖင့္ စိုက္ထုတ္ကာ အသံုးေတာ္ခံခဲ့ ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ သုခုမ သဘင္ပညာရွင္မ်ား အေပၚႏိုင္ငံေတာ္၏ ေထာက္ပံ့မႈသည္ လံုး၀မရိွျဖစ္ေနသည္ဟု အႏုပညာရွင္မ်ားက ေျပာသည္။

ေထာက္ပံ့မႈ အားနည္းေသာ္လည္း ဆိုကေရးတီး ၿပိဳင္ပြဲအခ်ိန္မ်ား နီးလာလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ သဘင္ ပညာရွင္မ်ားကို သတိတရရွိသည္ ဟုလည္း ၎တို႔က ဆိုသည္။

““ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ကတည္းက သဘင္က က်ရာေနရာက အလုပ္လုပ္လာတာ။ အခုမွ မဟုတ္ဘူး။ ေနရာေပးဖို႔ ေကာင္းလာၿပီ။ သဘင္၊ ဂီတနဲ႔ ရုပ္ရွင္ကို ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးက ေတြ႕ဆံု တယ္။ ရုပ္ရွင္ကို ဘာေတြ ေပးလိုက္တယ္၊ ဂီတကို ဘာေတြ ေပးလိုက္တယ္ ဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားရ တယ္။ ဘယ္မလဲ သဘင္ကို ဘာေတြေပးဖူးသလဲ။ ဟိုးတုန္းကတည္းက သဘင္ကို ေနရာေပးရမွာပါ။ သဘင္ကို အသိအမွတ္ ျပဳရမွာပါ””ဟု လူရႊင္ေတာ္မ်ား ပရဟိတအဖြဲ႕မွ ဟာသ လူရႊင္ေတာ္ ကိုဂြတ္ရွယ္ က ေျပာသည္။

သဘင္အႏုပညာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ ေစလိုပါကသဘင္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေနၾကေသာဆိုင္းမ်ား၊ သဘင္ႏွင့္ ဇာတ္မ်ား၊ အၿငိမ့္မ်ား၊ ဘိသိက္မ်ားကို ပြဲမိန္႔ေခ်ာေမြ႕လြယ္ကူစြာ ရရွိေစေရး၊ ပြဲမိန္႔တိုင္းတြင္ ၿမိဳ႕နယ္သဘင္ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ ပါရွိေရး၊ ကျပေနၾကေသာ ဇာတ္မ်ား၊ ဆိုင္းမ်ား၊ အၿငိမ့္မ်ား၊ ဘိသိက္မ်ား အတြက္ လံုၿခံဳေရး အျပည့္အ၀ တာ၀န္ယူေပးေရး၊ ဇာတ္သဘင္တိုင္း၊ အၿငိမ့္ သဘင္တိုင္း၊ ျမန္မာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးတြင္ တစ္ႏွစ္စာပြဲေၾကး ႀကိဳတင္ေပးရသည့္ ေနရာမွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ တစ္ခုသာ ရွိသည့္အတြက္ သဘင္အႏုပညာ ေလာကတြင္ လာေရာက္ လိမ္လည္ေနၾကေသာ အက်င့္ ပ်က္မ်ားကို တရားဥပေဒနဲ႔အညီ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္သည့္ ေနရာတြင္ ဥပေဒေရးဆိုင္ရာ ၀န္ထမ္း မ်ားကို အျပည့္အ၀ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ေရး၊ လမ္းေၾကး၊ တံတားေၾကး၊ ၿမိဳ႕၀င္ ၿမိဳ႕ထြက္ ဇာတ္မ်ား၊ ဆိုင္းမ်ား၏ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား လြယ္ကူေခ်ာေမြ႕စြာ အတားအဆီးမရွိ ၀င္ထြက္သြား လာႏိုင္ေရး စသည္တို႔အျပင္ ႐ုပ္ရွင္ၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ တည္ေဆာက္ရန္ အတြက္ ႐ုပ္ရွင္အိမ္ရာ စီမံကိန္းကို ေတာင္းဆိုတဲ့ ေနရာတြင္ အဆင္ေျပ သြားသကဲ့သို႔ မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီးတြင္ သဘင္ၿမိဳ႕ေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ သဘင္ အိမ္ရာစီမံကိန္း အတြက္ သဘင္ ပညာရွင္မ်ားသို႔ ခ်ီးျမႇင့္ရန္ လို အပ္ေၾကာင္း မႏၲေလးသဘင္ ပညာရွင္မ်ား အစည္းအ႐ံုး အတြင္းေရးမွဴး ဦးေပါက္က်ဳိင္းက ေျပာသည္။

ယခုအခါ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာ့သုခုမ သဘင္အႏုပညာရွင္မ်ား အၿငိမ့္၊ ျပဇာတ္ႏွင့္ ဆိုင္း၀ိုင္းမ်ား ဇာတ္တိုက္ ၾကသည့္ အခါတြင္ ၎တို႔ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၏ ၿငိဳျငင္မႈမ်ားေၾကာင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ ေ၀းရာ တံတားဦးၿမိဳ႕နယ္တြင္ လည္းေကာင္း၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ဘက္ ရန္ကင္း ေတာင္ေျခ သို႔မဟုတ္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး စရိတ္စကမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံကာ သြားေရာက္ၿပီး တီးလံုးတိုက္ၾက ရေလ့ရွိေၾကာင္း သဘင္ အႏုပညာရွင္မ်ားထံမွ သိရသည္။

““ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇာတ္ေတြမွာ ဆိုင္းေတြ ဇာတ္ေတြ တကယ္တမ္း တီးလံုး တိုက္ၾကတဲ့ အခါ ဒုကၡ ေရာက္ၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ ေလးနာရီေက်ာ္ရင္ ခဲနဲ႔ ပစ္တာတို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ ေနရာကို မရွိဘူး။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ က၊ြန္ေတာ္တို႔ကို သဘင္ၿခံေပးပါလို႔ တိုင္ေဒသႀကီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ေတာင္းဆိုမယ္။ တီးလံုးတိုက္ဖို႔ အတြက္ပါ။ ဒီလိုမွ ခ်မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အမ်ဳိးသား ဇာတ္႐ံု ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သဘင္ေတြ တီးလံုးလာတိုက္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တံတားဦးကို သြားၿပီးေတာ့ ဇာတ္တိုက္ရ၊ ရန္ကင္းေတာင္ကို သြားၿပီးေတာ့ ဇာတ္တိုက္ရနဲ႔ စရိတ္စကေတြ ကုန္ၾကနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကရ တယ္””ဟု မႏၲေလးတိုင္း ေဒသႀကီး သဘင္ပညာရွင္မ်ား အစည္းအ႐ံုး နာယက ဦးမြတၱားက ေျပာသည္။

ယခင္က ႏိုင္ငံေတာ္၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာသို႔ သြားေရာက္ကာ ကျပခဲ့ၾကရသည့္ သဘင္ပညာရွင္ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ဆိုဗီယက္ျပန္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕စန္း၊ ယိုးဒယားျပန္ အမာစိန္အစရွိသည့္ သဘင္ပညာရွင္ႀကီး မ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ အစီအစဥ္ျဖင့္ ခ်စ္ၾကည္ေရး ခရီးစဥ္မ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဖလွယ္ပြဲမ်ား စသည္ျဖင့္ ေစလႊတ္ခဲ့ၾကသည္။

ယခုအခါတြင္ ေစလႊတ္မႈမ်ား ရွိေသာ္လည္း လက္ရွိသဘင္ ပညာရပ္ျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းျပဳသူမ်ားကို ေစလႊတ္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ ယဥ္ေက်းမႈ ၀န္ႀကီးဌာန မွ သဘင္ ပညာရွင္အခ်ဳိ႕ကိုသာ ေစလႊတ္မႈရွိခဲ့သည္။

The Messenger

--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...