တုပ္ေကြးႏွင့္ က်ပ္ခုိး
ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ ၾသဂုတ္ ၂ ရက္ကတည္းက ကၽြန္မတုိ႔ရပ္ကြက္မွာ မုိးရြာေနတာ ၁၅ ရက္ ေရာက္ၿပီ။ မုိးမရြာတဲ့ေန႔ တစ္ရက္မွမရွိဘူး။ ဒီေလာက္မုိးမ်ားေတာ့ ေျမာင္းေတြကေရလွ်ံ။ ကၽြန္မအိမ္ ထဲအထိ ေရေတြေရာက္ လုိ႔ ကၽြန္အိမ္လုိနိမ့္တဲ့အိမ္ေတြ ေရဝင္ေတာ့လူေတြက အေအးမိၿပီးဖ်ားၾကတာ ပါပဲ။ ကၽြန္မကသူတို႔ကုိ ေမးပါတယ္။ အစားေတြမွားလုိ႔လား၊ ဘာစာလုိ႔လဲေမးေတာ့ ‘ေအးတာနဲ႔ေဒၚ ေဒၚရယ္ ေရွာက္သီးသုပ္ထားၾကတာ၊ င႐ုတ္သီး စပ္စပ္နဲ႔ေနာက္ေန႔လည္းက်ေရာ ေခ်ာင္းဆုိး၊ ႏွာရည္ ယို၊ ကုိယ္ကေတာ့မပူပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ခံတြင္းပ်က္လုိ႔ ဘာမွ စားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ ထားတာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ စားမယ့္သူမရွိဘူး။ ေကာ္ဖီႀကိဳက္တဲ့ကၽြန္မ ေကာ္ဖီလည္းမေသာက္ခ်င္ ဘူး ေဒၚေဒၚရယ္။ ေဒၚေဒၚ့တူနဲ႔ေျမးကေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းပဲေသာက္ေနၾကတယ္’ ဟူ၍ ေလသံေပ်ာ့ ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ေျပာပါသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ကပင္ တုိင္းရုင္းေဆးဆရာဦးေက်ာ္လႈိင္ဦး ကၽြန္မတို႔အိမ္သုိ႔ေရာက္လာ ပါသည္။ သူက ‘အခုရာသီက ခ်မ္းဖ်ား၊ တုန္ဖ်ား၊ တုပ္ေကြးဖ်ားေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဗ်။ အနာလုံးႀကီး ေတြလည္း ထြက္တတ္ တယ္။ မ်က္စိလည္းနာတတ္တယ္ဗ်။ သေဘာကေတာ့ ေႏြကပူထားတာေတြ ကုိယ္ထဲက ကုန္ေအာင္ မထြက္ရ ေတာ့ ေခ်ာင္းဆုိးမယ္၊ ဖ်ားမယ္ဆုိတာေတြျဖစ္ကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေမကက်ပ္ခုိးေတြ ကုိ ဗန္းႀကီးထဲက်လာေအာင္ လွဲခ်ၿပီး အဲဒီက်ပ္ခုိး နဲ႔ ကြမ္းရြက္၊ ျမက္မုန္ညင္းဥတုိ႔ပါထည့္ၿပီး အုိးထဲထည့္၊ ေရနဲ႔ အေတာ္ၾကာၾကာျပဳတ္တာပဲ။ အဲဒါကုိ ေသာက္ရတာဗ်ာ။ အဖ်ားဒဏ္ကုိ ၾကာၾကာမခံရ၊ ေငြလည္းမကုန္ဘဲ ေရာဂါေပ်ာက္တယ္’ ဟူ၍ ေျပာသြားပါသည္။
ဖက္ဆစ္ေတြ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးေတြပါ ေဒးစြန္ပါေတာင္ေျခကုိ ထြက္ေျပး ခ့ဲၾကပါတယ္။ ေဒးစြန္ပါေတာက အဲဒီတုန္းက ေနေျပာက္မထုိးႏုိင္ေအာင္ကုိ သစ္ပင္ေတြက အုံ႔ဆိုင္းေနပါတယ္။ ေႏြျဖစ္ေပမယ့္ ညဆုိေတာ္ေတာ္ကုိ ခ်မ္းတာပါ။ ကၽြန္မတို႔အေဖက ငွက္ဖ်ားဖ်ားမွာ ေၾကာက္ပါတယ္။ ေဆးဝါး ကလည္း ရွိတာမွမဟုတ္ပဲ ကုသတဲ့ဆရာလည္းမရွိ။ ေတာႀကီးထဲမွာ ဖ်ားရင္ ခံ႐ုံပဲရွိပါတယ္။
အေဖကေန႔တုိင္း မြန္းလဲြ ၁ နာရီေလာက္က်ရင္ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကုိ ထန္းလ်က္ သုံး၊ ေလးခဲ ေလာက္ ကြမ္းရြက္ သံုးရြက္၊ ခ်င္းတစ္လက္မေလာက္ပါးပါးလွီးၿပီး က်ပ္ခုိးပါ ေရာၿပီးျပဳတ္တဲ့ေဆးရည္ ကုိတုိက္ပါတယ္။ က်ပ္ခုိးဆုိတာ ထင္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ မီးခုိးေတြက အမိုးမွာကပ္ေနတဲ့ မည္းမည္း အမႈန္႔ေတြပါ။ ဒါကုိ ကၽြန္မတုိ႔ က ရြံပါတယ္။ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး။ အေဖ့ကုိေၾကာက္လုိ႔သာ ေသာက္ရ တာပါ။ ေသာက္လုိက္ေတာ့ ခ်င္းနံ႔၊ ကြမ္းရြက္နံ႔က ေမႊးတယ္။ ထန္းလ်က္က ခ်ဳိတယ္။ သေဘာက်ၾက လုိ႔ေနာက္ေန႔ေတြတုိက္ရင္ ေခါင္းမရမ္းၾကေတာ့ ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔အေျခအေနေကာင္းၿပီး အိမ္ျပန္လုိ႔ရၿပီဆုိ ေတာ့မွ ရြာကအိမ္ကုိျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးစုေတြ၊ ဘယ္သူမွမဖ်ားခဲ့ၾကပါဘူး။ အျခားသူေတြဖ်ားၾကလုိ႔ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ ေတြ႕ေနရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ဟာ ဂ်ပန္ေခတ္တစ္ခ်ိန္လုံး ဖ်ားတဲ့အခါဒီလုိပဲ ေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာကၿခံမွာလင္းေလပင္ရွိ လုိ႔ အေဖက လင္းေလရြက္ပါ ေဆးျပဳတ္ရင္ ေရာျပဳတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ အဲဒီအရည္ကုိေဆးလုိ႔ မထင္မိခဲ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္ေတာ့မွ သိပ္ျဖဴဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဒီေဆးအမည္ ပါပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ပေဒသာ ငန္းပုပ္ခ်ေဆးလုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ေဆးပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ေဆးမွာေတာ့ေလးညႇင္းပြင့္တစ္ပြင့္ထည့္တာ မွတ္မိ ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ပဲခူးက ၾကခတ္ဝုိင္းေက်ာင္းတုိက္ႀကီးမွာ သံဃာေတာ္ေတြ မ်ားလွပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရား ႀကီးက အဲဒီစာသင္သား သံဃာေတာ္ေတြကုိ မုိးတြင္း၊ ေဆာင္းတြင္းေအးတဲ့ကာလေတြမွာ ခ်င္းနဲ႔ထန္း လ်က္ျပဳတ္ရည္ တိုက္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြကမ်ားေတာ့ တစ္ေန႔ကုိထန္းလ်က္ပိႆခ်ိန္ ၅၀ ေက်ာ္ကုန္ပါတယ္တဲ့။ မႏၲေလးက ဒါနရွင္တစ္ဦးက သံဃာေတာ္ေတြခြက္ေတြကုိင္းၿပီး ခ်င္းျပဳတ္ရည္ အကပ္ခံတာကုိၾကည္ညိဳလြန္းလုိ႔ပါတဲ့။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္လုံးခ်င္းျပဳတ္ရည္အတြက္ ထန္းလ်က္လွဴ ခဲ့ဖူးတာ မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခ်င္းျပဳတ္ရည္ကုိ ပခုကၠဴမဟာဝိသုတာရာမမွာလည္း ကပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေတာင္ၿမိဳ႕က မဟာဂႏၶာ႐ုံမွာလည္း ကပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ကပ္၊ မကပ္ မသိရေတာ့ပါ ဘူး။
ကၽြန္မအေဖက ျမန္မာေဆးမွာ ပ်ားရည္နဲ႔က်ပ္ခုိးဟာ အေရးႀကီးတဲ့ေဆးမယ္ေတြမွာ ပါတတ္တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ပ်ားရည္က ပန္းေပါင္းစုံရဲ႕ အာနိသင္ပါသလုိ က်ပ္ခုိးကသစ္ပင္ေပါင္းစုံက အာနိသင္ပါပါ တယ္တဲ့။ ခ်င္းကလည္း မီးဖုိမွာသုံးေတာ့ အိမ္တိုင္းရွိတတ္တယ္။ ကြမ္းစားတဲ့သူမ်ားက အိမ္တုိင္း ကြမ္းရွိတတ္တယ္။ ထန္းလ်က္ကလည္း ေဆးဖက္ဝင္တာပဲေလ။ ထန္းပင္တာ သက္တမ္းရာေက်ာ္ ရွည္တယ္။ ရာသီဥတုဒဏ္ခံတယ္။ ဒီလုိအပင္ကထြက္ လုိ႔ ေဆးဖက္ဝင္တယ္။ ေဆးကုသမယ့္ဆရာ ႐ုတ္တရက္မရတဲ့အခါ အခုလုိပဲအိမ္မွာရွိတ့ဲ ခ်င္း၊ ကြမ္းရြက္၊ ထန္းလ်က္တုိ႔ဟာ ေဆးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ကုသေပးမယ့္ သမားေတာ္ဆီ မေရာက္မီမွာ အိမ္တြင္းသုံးေဆးက ေရာဂါကုိပုိမဆိုးေအာင္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။
အေဖေျပာတဲ့ထဲမွာ တစ္ခုမွတ္မိတာက ျပင္ပရာသီဥတုက ေအးေနရင္ အပူစာေတြမစားရဘူး။ ျပင္ပကပူေနရင္ အေအးစာကုိ မစားရဘူး။ ေဆးဆရာေတြေျပာရွိတယ္။ အဇၩတၱနဲ႔ ဗဟိႏၶတူရမယ္တဲ့။ သဘာဝႀကီးကလည္း အဲဒီလုိဖန္တီးေပးတာေလ။ ဝါဆုိလျပည့္ေန႔အထိ ေႏြဥတုပဲ။ သူ႔မွာအပူဓာတ္ ေတြရွိေသးတယ္။ သီးလုိက္တဲ့ ဦးႏွံေတြက သရက္၊ ပိႏၷဲ၊ ကနစုိး၊ ဒူးရင္းစတာေတြက အပူစာေတြေပါ့။ အျပင္ပူအတြင္းလည္း အပူစာေပးေပါ့။ ေဆာင္းတြင္းက်ေတာ့ မုန္လဥ၊ မုန္ညင္း၊ ဟင္းႏုနယ္၊ သခြား၊ စပ်စ္သီးစတာေတြေပၚလာတယ္။ ဒါေတြစားၾက ရတယ္။ ဥတုကုိလြန္ဆန္ၿပီး မစားရဘူးလုိ႔ေျပာတာ မွတ္မိပါတယ္။
ယေန႔ေခတ္တြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔၏အေလ့အထတုိ႔ကုိ က်င့္သူတို႔နည္းေနသည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါတယ္ ေက်းလက္ ေတာရြာမ်ားမွာပင္ ဖ်ားလွ်င္ ‘ပါရာ’ ေသာက္ဟု ပုံေသမွတ္ေနၾကၿပီ။ ျမန္မာေဆးက ျပဳတ္ ေနရ၍၊ က်ပ္ခုိးပါ၍၊ ဘာရြက္ေတြမွန္းမသိပါ၍ႏွင့္ မသုံးစဲြၾကေတာ့။ သုံးစဲြသူတုိ႔နည္းကုန္ၿပီ သုိ႔မဟုတ္ မရွိေတာ့ၿပီဟူ၍ပင္ မွတ္ရေပ ေတာ့မည္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံ ထုိင္းတြင္ပင္ မိမိတုိ႔၏႐ုိးရာတုိင္းရင္းေဆးမ်ား ရွိၾက၏။ သုံးစဲြဆဲသူတို႔ ရွိေနသ ကဲ့သုိ႔ ထုိေဆးကုိျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ရန္ အားထုတ္ေနေသာ သူတို႔လည္းရွိၾကေပသည္။
ယေန႔ေသာက္ေန၊ သုံးစဲြေနၾကေသာ အေနာက္တုိင္းေဆးတုိ႔တြင္ ေဆးေၾကာင့္ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးရွိႏုိင္ သည္ဟူ၍ ယုံၾကည္သူေတြရွိသည့္အတြက္ ႐ုိးရာတုိင္းရင္းေဆးဘက္သုိ႔ ျပန္လည္စဥ္းစားသုံးစဲြရန္ ေဖာ္ထုတ္ေနေသာ ေခတ္မီ ဆရာႀကီးေတြ ရွိခဲ့ၾက၊ ရွိခဲ့ဖူး၊ ရွိေနဆဲလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ဤစာေရးသူ၏ ကုိယ္ေတြ႕တစ္ခုကုိ ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္ အသုံးခ်သုေတသနဌာနတစ္ခုတြင္ အာဟာရ သုေတသန ဌာနမွ ပါရဂူဘဲြ႕ရအရာရွိတစ္ဦးအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ဌာနသုိ႔ကၽြန္မတစ္ရက္က ေရာက္သြားစဥ္ဌာနတြင္ တာဝန္ထမ္းေနၾကေသာ ဝန္ထမ္းတုိ႔ဝမ္းကုိက္ေနၾကေၾကာင္း၊ ထုိအခါတြင္ ထုိဆရာႀကီးက သူ၏႐ုံးဝင္းအတြင္း စုိက္ထားသည္ ကၽြဲေက်ာင္းပင္ဆစ္ဟုေခၚေသာ အပင္ကုိျပဳတ္ၿပီး စားေစတာကုိေတြ႕ခဲ့ရ၏။ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္ သြား တာကုိလည္း သိခဲ့ရပါသည္။
တစ္ရက္တြင္ ထိုဆရာႀကီး၏ စားပဲြတြင္ကၽြန္မႏွင့္သူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနစဥ္ ဆရာ ႀကီးက ‘ေနဦးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းဆုိးေနတယ္။ ေဆးေသာက္ဦးမယ္’ ဟုေျပာၿပီး သံမဏိဇာဂနာေလး ႏွင့္သံမဏိ ပန္းကန္ေသးေသးေလးတစ္ခ်ပ္တြင္ ထည့္ထားသည့္ အခ်ဳိမႈန္႔ႏွင့္တူေသာျဖဴျဖဴအေခ်ာင္း ကေလး သုံး၊ ေလးေခ်ာင္း ကုိ ယူစားလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္မက ‘အဲဒါဘာလဲ ဆရာႀကီး’ ဟုေမးလုိက္ ေသာအခါ ဆရာႀကီးက-
‘အဲဒါမယားႀကီးရြက္ေလ။ သူ႔ကုိဒီလုိ လုပ္လုိက္ေပမယ့္ သူရဲ႕သတိၱက မျပယ္သြားဘူး။ သာမန္ေခ်ာင္းဆုိးေရာဂါကုိ ပ်ာက္သလုိ တီဘီေရာဂါကုိလည္း ေပ်ာက္ႏုိင္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြ ေသြးလြန္တဲ့ေရာဂါ ျဖစ္ရင္ျပဳတ္ေသာက္၊ ဟင္းခ်က္စား၊ အိပ္ရာေအာက္မွာ ထားအိပ္႐ုံနဲ႔ ေပ်ာက္တယ္။ ေသြးသြန္ေရာဂါ အတြက္ ဆီးျဖဴရြက္ကုိလည္း အိပ္ရာေအာက္မွာ ထားအိပ္႐ုံနဲ႔ ေပ်ာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔႐ုိးရာပဲ။ ေခတ္နဲ႔အညီ ဒီအတုိင္းမသုံးဘဲ သုံးလုိ႔ လြယ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ထားတာ’ ဟူ၍ ေျပာပါသည္။
ျမန္မာဗုဒၵဘာသာဝင္တုိ႔သည္ သမားေတာ္ႀကီး ဇီဝကကုိ အသိမ်ားၾကပါသည္။ ဆရာႀကီးဇီဝကက ‘ဤေလာက တြင္ ေဆးဖက္မဝင္ေသာ သစ္ပင္မရွိမရွိ’ ဟူ၍မိန္႔ၾကားခဲ့ေသာစကားကုိ ဘာသာေရးလုိက္ စားေသာ ျမန္မာတုိင္း သိၾကပါသည္။
ကၽြန္မတို႔၏ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ဆရာႀကီးဇီဝကမိန္႔သကဲ့သုိ႔ ေဆးဖက္ဝင္အပင္ေတြ ရွိၾကပါသည္။ ေလ့လာ မွတ္သားၿပီး အသုံးတည့္ေစရန္ ဖန္တီးသုံးစဲြသင့္ပါသည္။ တရားဝင္တတ္ကၽြမ္းေသာ သမား ေတာ္ႀကီးမ်ားဆီ မေရာက္မီမိမိတုိ႔ မ႐ုိးဖလာေဆးမ်ားကုိ အသုံးျပဳၿပီးေရာဂါမတိုးရန္ ထိန္းထားႏုိင္ပါ သည္။
ယေန႔ကာလကဲ့သုိ႔ မုိးသည္ေရလွ်ံေသာ ကာလတုိ႔တြင္ အေအးမိျခင္းျဖစ္တတ္ရာ၊ ဤမွစက်န္းမာေရး ညံ့တတ္ပါ ေသာေၾကာင့္ မိမိအိမ္တြင္ရွိသည့္ခ်င္း၊ ကြမ္းရြက္၊ ထန္းလ်က္တုိ႔ျဖင့္ ေရာဂါတာမရွည္ရန္ ကုသသင့္ပါသည္။ ကၽြန္မ တုိ႔ကေတာ့ တကယ္ေပ်ာက္ခဲ့သည့္အတြက္ ေဆးဆရာ ဦးေက်ာ္လႈိင္ဦးက လည္းေျပာသည့္အတြက္ ဤအိမ္တြင္း ေဆးကုိ ယုံပါသည္။ က်ပ္ခုိးကေတာ့ လွ်ပ္စစ္၊ ဂက္စ္ႏွင့္ ထမင္း ခ်က္သည့္ေခတ္တြင္ ရႏုိင္မည္မထင္၍ မသုံးႏုိင္ လွ်င္လည္း သာမန္အေအးမိ အဖ်ားေလာက္ေတာ့ ေပ်ာက္ႏုိင္ပါသည္ဟူ၍ ေဖာ္ျပလုိက္ရပါသည္။
စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
ၾသဂုတ္ (၁၉) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook