ရင္ကို မထိေသာ ေခတ္သတင္းမ်ား
 |
| alexsnextmove.wordpress.com |
ဦးေလးအုန္းက အသံၾသဇာေကာင္းတယ္။ သူ႔အသံႀကီးနဲ႔ ေစ်းထဲကိုဝင္လာၿပီး ေစ်းထိပ္ကေအာ္လိုက္တာ ေစ်းအေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနသူေတြ ေၾကာင္ၿပီးေယာင္နနနဲ႔ ေငးၾကည့္ရတဲ့အထိ သတင္းအ ထုတ္ ေကာင္း၊ အေအာ္ေကာင္းတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ သတင္းဂ်ာနယ္မွာပါတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား စိန္ျမင့္နဲ႔ ေဆြဇင္ထိုက္တို႔ ခိုးေျပးၾကတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးသတင္းကို “စိန္ျမင့္ကို ဘယ္သူခိုးသြားသလဲ” “ကိုကို႔ကို ကြၽန္မကခိုးတာလို႔ေျပာၿပီ” ဆိုၿပီး ေစ်းထဲကို ေအာ္ဝင္လာတာ။ လူေတြကလည္း အလြန္စိတ္ဝင္စားစြာနဲ႔ ေဟာတစ္ေစာင္၊ ေဟာတစ္ေစာင္ ဝိုင္းဆြဲလိုက္ၾကတာ သူ႔မွာ ေရာင္းစရာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ ပန္တ်ာၾကည္လင္ ဇာတ္အဖြဲ႕က ေပ်ာက္သြားတာကိုလည္း “ပန္တ်ာၾကည္လင္ လင္ေနာက္သြားၿပီ” ဆိုၿပီး ေအာ္ေရာင္းလိုက္ေတာ့ လူေတြစိတ္ဝင္စားတာေပါ့။ ပန္တ်ာၾကည္လင္ဆိုတာက မင္းသား။ ဇာတ္ကေန ရင္းနဲ႔ ညမွာ ေပ်ာက္သြားတာကို သတင္းေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖြၾကတာ စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက သတင္းကိုစြဲခဲ့တယ္ဆိုတာ အဲဒီလိုေခတ္မ်ဳိးကို ႀကံဳခဲ့လို႔၊ ဦးေလးအုန္း လို သတင္းစာေရာင္းသမားမ်ဳိးေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့လို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ခုေခတ္သတင္းေတြ ဖတ္ရတာ ဆားမပါတဲ့ဟင္းကို စားေနရသလိုပဲဗ်။ ကဲဒီမနက္ပဲၾကည့္ မ်က္ႏွာဖုံး သတင္း တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရတာ။ “ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒႏွစ္ရပ္ ျပ႒ာန္းၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံျခားသား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူႏွင့္ ႏိုင္ငံသား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူတို႔အၾကား အယူအဆ လြဲမွားမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိဟုဆို” အဲဒါ သတင္းေခါင္းစီးပဲ ရွိေသးတယ္။ ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္း ေနာက္ဆက္မဖတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားေစတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိးကို ဒီေခတ္ သတင္း သမားေတြ ထူးခြၽန္ေျပာင္ေျမာက္စြာ လက္စြမ္းျပႏိုင္လို႔ စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။
တစ္ေခတ္က သတင္းသမားႀကီးေတြရဲ႕ ဉာဏ္စြမ္းနဲ႔ အရည္အခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပာင္း သတိရမိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ သတင္းစာဆရာႀကီး ေၾကးမုံဦးေသာင္းေခၚ (ေအာင္ဗလ) ရဲ႕ ဉာဏ္စြမ္းေလး ေတြကို ျပန္ေျပာင္းသတိရၿပီး ေျပာျပခ်င္တယ္။
၁၉၅၂ ခုႏွစ္ေလာက္က ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာက မီးတုတ္ေဆးတိုက္မွာ ေဆးတုေတြ မိတယ္ဆိုၿပီး သတင္းစာထဲ ထည့္တယ္။ ေဆးတိုက္ပိုင္ရွင္ကုလား (မစၥတာ အက္စ္ေကနာနာဘာဝါး) က သူ႔ေဆး တိုက္ သိကၡာက်ေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုၿပီး တရားစြဲတယ္။ အမႈကလည္း မွန္ေနတာေၾကာင့္ ဗမာ့ေခတ္က မေလွ်ာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကိုမုန္းတဲ့ ေရွေနႀကီး ဦးခ်န္ထြန္းက နာနာဘာဝါးဘက္က လိုက္ေပးတယ္။ အဲဒါကို ဗမာ့ေခတ္က သူတို႔သတင္းစာတိုက္ကို ႏို႔တစ္အေပးခံရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း ေခါင္းစဥ္ကို “နာနာဘာဝ ဦးခ်န္ထြန္း” ဆိုၿပီး တပ္လိုက္လို႔ ဦးခ်န္ထြန္း တစ္ေယာက္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ခဲ့ရ ဖူးတယ္။
သတင္းေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းေထာက္ကို ပါလီမန္က ႏွင္ထုတ္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘုတလင္ အမတ္၊ စာေရးဆရာသိန္းေဖျမင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တုန္းက ‘ကြဲျပန္ၿပီ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ သိန္းေဖေၾကာင့္’ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ တပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါလီမန္အမတ္မင္းေတြရဲ႕ လစာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔ ‘အလိုေလး လန္႔စရာပါလား’ ဆိုတာမ်ဳိးတပ္လို႔ ပါလီမန္က ဗမာ့ေခတ္ သတင္းေထာက္ ဦးဘရင္ကို လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေဝးက ႏွင္ထုတ္ခဲ့လို႔ ‘ဂတ္ေဒါက္ဘရင္’ (Get out) ဆိုၿပီး နာမည္ ေက်ာ္တဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ လာဘ္စားၿပီး၊ ညစ္ပတ္တာကို ‘ဆိုရွယ္လစ္ ေရမခ်ဳိး’ ဆိုၿပီး ကလိလို႔ဆိုရွယ္လစ္ေတြက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို တိုင္တယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု ကိုယ္တိုင္က ‘သတင္းက ဒါေလာက္ မဆိုးပါဘူး။ ေခါင္း စဥ္က ဆိုးတာပါ’ လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၿပီး၊ ဗမာ့ေခတ္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ကို နံနက္စာ ဖိတ္ေကြၽးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ‘သိပ္မကလိ ၾကပါနဲ႔’ လို႔ ေျပာယူရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒါေတြကို ျပန္သုံးသပ္ၿပီးတစ္ေခတ္က သတင္းစာဆရာႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္၊ အစိုးရ ေၾကာက္ရတဲ့ သတင္းေရးနည္းေတြကို တတ္ကြၽမ္းၾကတယ္ ဆိုတာေတြကို ေတြ႕ရၿပီး အရမ္းေလးစားသြားမိတယ္။
ခုေခတ္သတင္းေတြက ေခါင္းစဥ္က ရွည္လ်ားေထြျပား၊ အေၾကာင္းအရာေတြက ဘာေျပာမွန္းမသိ၊ တစ္ခါတေလ ေသသူနဲ႔ သတ္သူ ဘယ္သူဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေလးေတြးယူရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ေနရတယ္။ ပိုဆိုးတာ ရွိေသးတယ္။ ဒီေန႔သတင္းစာတစ္ေစာင္ ဝယ္ဖတ္လိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ေန႔ မဖတ္ရင္ေတာင္ ရတယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ဒီသတင္းစာတစ္ေစာင္မွာ ပါၿပီးသား သတင္းကို ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သတင္းအသစ္ျပန္လုပ္ၿပီး စာဖတ္ သူကို ပညာျပတာမ်ဳိးေတြေပါ့။
ခုေခတ္သတင္းသမားေတြ သတင္းလိုက္တယ္ဆိုတာ Facebook ေလာက္ကေန ကိစၥၿပီးေနတာ။ ေၾကးမုံ ဦးေသာင္းတို႔ေခတ္က မနက္တိုက္ကို သတင္းပို႔ၿပီး စက္ဘီးတစ္စင္းနဲ႔ တစ္ၿမဳိ႕လုံး ပတ္ရတာ ညေန ၃ နာရီမွ တိုက္ျပန္ဝင္ၿပီး၊ ည ၆ နာရီေနာက္ဆုံးသတင္း တင္ရတယ္ ဆိုတာေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ခုေခတ္လူေတြ အားထုတ္မႈက အေသးအမႊားေတြေလာက္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
တစ္ေခတ္တစ္ခါက သတင္းသမားႀကီးေတြဟာ စာဖတ္ၾကတယ္၊ အဂၤလိပ္လို ကြၽမ္းက်င္ၾကတယ္၊ အပင္ပန္း အဆင္းရဲ ခံၾကရတယ္၊ ဒုကၡေတြၾကားထဲက သတင္းကိုပဲ သဲသဲမဲမဲလိုက္ၾကလို႔ သတင္းေခြးမ်ား ဆိုၿပီး သူတို႔ကိုေခၚတာေတာင္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ေက်နပ္ေနတဲ့ လူစားေတြ။
ေခတ္ေတြက အမ်ားႀကီး ကြာသြားေပမယ့္ သတင္းေပး သတင္းယူတင္ဆက္မႈေတြ တိုးတက္မလာေသး ဘဲ၊ ရင္ကိုမၿငိတဲ့ သတင္းေတြသာ ေန႔စဥ္ဖတ္ေနရလို႔ စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ သတင္းကို ဘိန္းလို စြဲေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို လူေတြအတြက္ ‘စာနာ’ တဲ့ သတင္းသမားေတြရဲ႕ ထိမိတဲ့ အေရးအသားေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တမိပါတယ္။
ကိုးကားစာအုပ္ - ဗမာ့ေခတ္မွ ေၾကးမုံသို႔ (ေၾကးမုံဦးေသာင္း)
The Voice Daily
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook