ကေလးကို မစေနာက္ပါနဲ႔
ကစ္ကစ္ မူႀကိဳတက္စ အခ်ိန္က ကၽြန္မ အလုပ္မ်ားတဲ့ အခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းပို႔၊ ေက်ာင္းႀကဳိတဲ့ ကိစၥကို ကစ္ကစ္ ေဖေဖက တာဝန္ယူခဲ့တယ္။ ကစ္ကစ္ ေဖေဖ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာက မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔နီးတယ္။ ကစ္ကစ္မူႀကိဳေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ သူ႔ ေဖေဖရဲ႕ ရံုးက မဆင္းေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔ေဖေဖက မူႀကိဳမွာ အရင္သြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာလာထား တယ္။ ၿပီးမွ အတူအိမ္ျပန္တယ္။ သူ႔ရံုးမွာ အသက္(၃ဝ) ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိတဲ့ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သံုး၊ ေလးေယာက္ရွိတယ္။ အားလံုးက ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ သူေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႔ထဲကႏွစ္ ေယာက္က ကစ္ကစ္နဲ႔ စကားေျပာရတာကုိ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ကေလးကို ရိုးရိုး တန္းတန္း စကားေျပာတာ မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ တိရစာၦန္ေလး တစ္ေကာင္ကို ေဆာ့ကစားသလိုမ်ဳိး ဆက္ဆံ တယ္။ ဥပမာ- အရမ္းေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ ရုပ္မ်ဳိးလုပ္ၿပီး ကေလးကို ေျပးေပြ႔ေတာ့မယ့္ ပံုမ်ဳိးလုပ္ တယ္။ ကေလးကလန္႔ၿပီး ေျပးပုန္းေတာ့ သူတို႔က တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို “ဘိုးဘိုး”လို႔ ကစ္ကစ္ကို အေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္က ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူတို႔ကို “ဘိုးဘိုး” လို႔ေခၚ ေတာ့ တဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ရယ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကစ္ကစ္က သူတို႔အားလံုးရဲ႕ အျပဳအမူကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုမွားေနၿပီလို႔ ခံစားမိမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာမွားေနမွန္း သူ မသိသလို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ ၾကစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ ခန္႔မွန္းမိတယ္။ ကစ္ကစ္ကို သူတို႔က “ဘိုးဘိုး”လို႔ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ေခၚခိုင္းတယ္။ ကစ္ကစ္က မေခၚေတာ့ သူတို႔က စိတ္ဆိုးဟန္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကစ္ကစ္ကို မယဥ္ေက်းဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ ကစ္ကစ္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေအာင္ သူတို႔စေနာက္တယ္။ ကစ္ကစ္ကို စေနာက္ၾကတာကို သူ႔ေဖေဖလည္း မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က လည္းျဖစ္ျပန္၊ ဒါဟာ အေပ်ာ္သက္သက္ လုပ္တယ္လို႔ထင္ၿပီး သူလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို မတားျမစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီကိစၥကို စစခ်င္းမွာ ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ ကစ္ကစ္ကလည္း ငယ္ေသးေတာ့ ကၽြန္မကို သူခံခဲ့ရတာေတြ ေျပာမျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကာလ အတန္ၾကာမွ ကစ္ကစ္ဟာ အျပင္လူေတြနဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံတဲ့အခါ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈမဲ့တာ၊ စကားေျပာရာမွာ အရင္လို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မရွိတာ၊ စကားကို ေျပာခ်င္ ေပမယ့္ ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္တာ၊ မ်က္လံုး အၾကည့္ေတြက ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ၿပီး ေရွာင္လဲြတာမ်ဳိးကို ကၽြန္မ သတိထားလိုက္မိတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူစိမ္းေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ပိုသိသာပါတယ္။ ကစ္ကစ္ အတြက္ ကၽြန္မ အရမ္းစိုးရိမ္ ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ဘယ္လိုေျဖရွင္း ကုသေပးရမွန္း ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း အေျဖရွာ မရျဖစ္ခဲ့လို႔ ကေလးအေပၚ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမမႈကို ကၽြန္မတို႔ ျပန္ဆန္းစစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ သူ႔ကို တျခားလူေတြနဲ႔ ပိုဆက္ဆံေျပာဆိုေစခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔မွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ ကစ္ကစ္ အိမ္ျပန္လာတယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ပံုစံက ငိုထားပံုရလို႔ ဘာျဖစ္လာ တာ လဲလို႔ ကၽြန္မေမးေတာ့ “ေဖေဖ့ရံုးက ဦးေလးမိုး ကေျပာတယ္။ ေဖေဖက သမီးကို မယူေတာ့ဘူးတဲ့” ေျပာရင္း ကစ္ကစ္ ငိုျပန္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖက သူရံုးမဆင္းခင္ အစည္းအေဝးတစ္ခု တက္ခဲ့ရ တယ္။ အစည္းအေဝးက သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်မွၿပီးခဲ့လို႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ ေက်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တစ္ေယာက္က ကစ္ကစ္ကို “သမီးရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ေမေမက သမီးကို မယူေတာ့ဘူး။ သမီးကို ဦးေမြးစားဖို႔အတြက္ ေပးလိုက္ၿပီ။ ဦးမွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သမီးမရွိတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ လာ… ဦးနဲ႔ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ” လို႔ ေနာက္ၿပီး ကစ္ကစ္လက္ကို ဆဲြေခၚသြားမယ့္ ပံုစံနဲ႔ ေနာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကစ္ကစ္က ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့တယ္။ ဒီအျဖစ္ကိုသိမွ သူတို႔ရံုးကလူေတြ ကစ္ကစ္ကို အၿမဲ စေနာက္တတ္မွန္း ကၽြန္မ သိရေတာ့တယ္။
သိသိခ်င္း ကၽြန္မ အရမ္းစိတ္တိုမိတယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူ ကိုလည္း ကေလးကို မေစာင့္ေရွာက္၊ မကာ ကြယ္တတ္သူဆိုၿပီး အျပစ္ေျပာမိတယ္။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ကေလးကို အႀကိဳအပို႔ကိစၥ ဆက္မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာမိ တယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကလည္း သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ျပဳမူပံုကို မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို စေနာက္တာေတြက ကစ္ကစ္ကို ဘာမွအက်ဳိးသက္ေရာက္ေစမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့လို႔ ဒီကိစၥကို ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ထားခဲ့ တာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူနဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးခဲ့သလို ကေလးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို သူနဲ႔အတူ စိတ္ျဖာေလ့လာခဲ့တယ္။ အက်ဳိး မသက္ ေရာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူထင္ထားတာေတြဟာ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ျဖစ္လာတာကို သူေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကစ္ကစ္ဟာ မၾကာခဏ အိပ္ေနရာကေန ငိုရင္း လန္႔ႏိုးလာတတ္တယ္။ ဘာအိပ္မက္မ်ားမက္လို႔ ငိုရတာလဲလို႔ ကစ္ကစ္ကို ကၽြန္မတို႔ေမးေတာ့ ကစ္ကစ္က အိပ္မက္ထဲမွာ ေဖေဖဟာ သူ႔ကိုေက်ာင္းမွာ လာႀကိဳၿပီး သူ႔ကိုမေခၚဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ထားၿပီး ထြက္သြားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ လူႀကီးရဲ႕ အမွတ္တမဲ့ ေနာက္ေျပာင္မႈ တစ္ခုက ကေလးငယ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ နက္နဲေၾကာက္ရြံ႔ ထိတ္လန္႔ေစ ခဲ့ၿပီလဲ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္လို႔ အမွတ္တမဲ့ ေနာက္ေျပာင္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုက ကစ္ကစ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အက်ဳိးသက္ ေရာက္ေစခဲ့ေၾကာင္းကို ေတြ႔ျမင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖ အရမ္းေနာင္တရခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မကပဲ ကစ္ကစ္ကို ႀကိဳပို႔လုပ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ေယာက္်ားျဖစ္သူကို မႀကိဳမပို႔ေစေတာ့ တာကလည္း အဲဒီ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ ဖက္ႏွစ္ေယာက္ကို ကစ္ကစ္နဲ႔ ေပးမဆံု၊ ေပးမေတြ႔ခ်င္ေတာ့လုိ႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မွာ စိုးလို႔ျဖစ္တယ္။ ကစ္ကစ္ရဲ႕ေဖေဖကလည္း ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ထားလာ ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ ကၽြန္မ အလုပ္အရမ္းမ်ားလို႔ ကစ္ကစ္ကို သြားမႀကိဳႏိုင္တဲ့အခါ သူ႔ေဖေဖက သြားႀကိဳၿပီး ရံုးမွာ ခဏထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကစ္ကစ္ကို သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ စေနာက္တာကို လံုးဝ ခြင့္မျပဳခဲ့ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မေယာက္်ားနဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီမႈ တစ္ခု ယူခဲ့တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေပၚ အမွားလုပ္မိခ်င္ လုပ္မိပါေစ.. ကေလးအေပၚေတာ့ “အမွား”မလုပ္မိဖို႔ ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြက ကေလးကို မလိုမုန္းထားလို႔ စေနာက္တာ မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ ဒီလိုစေနာက္ တာကို အုပ္ထိန္းသူ သေဘာမတူေတာ့ သူတို႔လည္း မစေနာက္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ “အမွား” လုပ္မိတဲ့ အရာလည္း မရွိခဲ့ေတာ့ဘူး။
ကေလးေတြနဲ႔ “ကစား”တာနဲ႔ ကေလးေတြကို “ေနာက္ေျပာင္”တာက လံုးဝမတူတဲ့အရာႏွစ္ခုျဖစ္တယ္။ “ကစား”တာက ကေလးရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဦးစားေပးတဲ့အရာျဖစ္တယ္။ ကေလးရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈ၊ ႏွစ္လိုမႈထဲ လူႀကီးရဲ႕စိတ္ကို နိမ့္ခ်ၿပီး ကေလးနားလည္ႏိုင္တဲ့၊ လက္ခံႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ကေလးေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေအာင္ ျပဳလုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုကစားရမွာ ကေလးစိတ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္၊ ရယ္ေမာစိတ္နဲ႔ အသိဉာဏ္ေတြ ပါဝင္ရပါတယ္။
တစ္ခါက မိခင္တစ္ဦးဟာ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အိပ္ရာခင္းကို လွန္းၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕ ၂ႏွစ္သမီးေလးနဲ႔အတူ တူတူပုန္းတမ္း ေဆာ့ကစားတာကို ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ မိခင္ဟာ ကေလးငယ္နဲ႔ လွန္းထားတဲ့ အိပ္ရာ ခင္းရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကြယ္ၿပီး ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ တူတူေရဝါးလို႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အိပ္ရာခင္းရဲ႕ဘယ္ဘက္ ဒါမွမဟုတ္ ညာဘက္ကေနေခါင္းျပဴၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကေလးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ေမေမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆံုဖို႔ျဖစ္တယ္။ မိခင္ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တိုင္း ကေလးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္း မဆံုမိဖို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ မိခင္ျဖစ္သူက ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလည္း ဘယ္ ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ကေလးက ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ ေမေမဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ ညာဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္ လိမ့္မယ္လို႔ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ညာဘက္ကုိေျပး ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမေမကို မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ အဲဒီလို အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ေမေမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆံုလိုက္ရခ်ိန္ ကေလးက အရမ္းေပ်ာ္သြားၿပီး ေအာ္ရယ္ေတာ့တယ္။ ေမေမက ပထမ တစ္ႀကိမ္မွာ ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴထြက္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာလဲ ဘယ္ဘက္ကေန ေခါင္းျပဴ ထြက္တာကို ကေလးကလည္း ခန္႔မွန္းတတ္သြားတယ္၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ တတ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူလည္း ေမေမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆံုႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ဘက္ကေနပဲ ေခါင္းျပဴထြက္ခဲ့တယ္။ ေမေမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆံုမိေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ သူေပ်ာ္ရႊင္မိေတာ့တယ္။
ကေလးကုိ ေနာက္ေျပာင္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြက ကေလးရဲ႕မသိတတ္ျခင္းကို အသံုးျပဳၿပီး ကေလး အမွားလုပ္ေအာင္၊ ငိုယိုေအာင္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ေအာင္ တမင္လုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုရည္ရြယ္ခ်က္က လူႀကီးေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ကေလးက အရွက္ရ၊ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈရနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့မႈ ရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစပါ တယ္။
လူႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ကေလးကိုေပးမယ့္ ပစၥည္းတစ္ခုခု ကိုင္ထားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးက ကေလးကို စိတ္လိုလက္ရမေပးဘဲ ကေလးဆီကေန သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ယူေနခဲ့ ေသးတယ္။ ကေလးကို ႏွစ္လိုတဲ့ စကားေတြ ေျပာခိုင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးက မေျပာရင္ ေပးမယ့္ ပစၥည္းကို ျပန္ယူသြားမယ့္ ပံုစံမ်ဳိး လုပ္တယ္။ ကေလးေျပာမွ စိတ္ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေပးလိုက္တယ္။
တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြက ကေလးကိုေျခာက္လွန္႔ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုယူတယ္။ ကေလးက ေယာက္်ားေလးျဖစ္ရင္ ကေလးငယ္ရဲ႕ အဂၤါကို ျဖတ္ထုတ္လိုက္မယ့္ ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ၿပီး ေျခာက္လွန္႔တယ္။ တကယ္လို႔ မိန္းကေလး ျဖစ္ရင္ သူႏွစ္သက္တဲ့ ကစားစရာအရုပ္ကို ယူသြားမယ့္ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ စေနာက္တယ္။ အရုပ္ကို ဖြက္ထားၿပီး ပစ္ထုတ္လိုက္ၿပီ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလူကို ေပးပစ္လိုက္ၿပီဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ေနာက္တယ္။ ကေလးက စိတ္ လႈပ္ရွား ပူပန္ၿပီးငိုမွ အရုပ္ကို ထုတ္ေပးေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြက ဒါကို ေပ်ာ္စရာ လိုမွတ္တယ္။ ကေလး ေတြက ခဏေလာက္ပဲ စိုးရိမ္ပူပန္တာ၊ ငိုတစ္ခ်က္၊ ရယ္တစ္ခ်က္နဲ႔ ၿပီးသြားတာပဲလို႔ ထင္မွတ္ ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအျပဳအမူေတြက ကေလးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ထိခိုက္နာက်င္ေစႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီလိုျပဳမူပံုေတြက ကေလးေတြအတြက္ ဘာေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ စိတ္ဝင္စားစရာမွ မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြကို လံုၿခံဳစိတ္ကင္းမဲ့ေအာင္၊ မေလးစားရာ ေရာက္ေအာင္ ခံစားေစပါတယ္။ ကေလးငယ္ရဲ႕ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေလးစားစိတ္ကို ထိခိုက္ေစၿပီး လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ့အခါ အေၾကာက္တရားကို ပိုတိုးေအာင္၊ တျခားလူအေပၚ မယံုၾကည္ရဲေအာင္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္လာ တဲ့အခါ အုပ္ထိန္းသူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ တားျမစ္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ကိစၥအေသးအမႊား မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးငယ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ ကိစၥအေသးအမႊားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူႀကီးေတြရဲ႕အၾကည့္ထဲက ကိစၥအေသးအမႊားဟာ ကေလးငယ္ အေနနဲ႔ေျပာရရင္ ကိစၥႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
*** ျပန္တင္ေပးပါဆိုလို႔... စာ႐ွည္လို႔ ႏွစ္ခါခဲြတင္ပါမယ္.. က်န္တဲ့ အပိုင္းကို ေနာက္ရက္မွ ထပ္တင္ ပါမယ္..
ပညာေရးပါရဂူ၊ ပညာေရးအရာရွိ၊ အခုလက္ရွိ မိသားစုပညာေရး ေလ့လာဆန္းစစ္သူ၊ ေမးျမန္းသူအျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနသူ ဆရာမ “Yin Jian Li” ရဲ႕ “မိခင္ေကာင္းက ဆရာသမားေကာင္းထက္ သာလြန္တယ္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါတယ္။
Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook