စိတ္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေလ...
"ေမေမ.. သမီးႏႈိးစက္ ဓာတ္ခဲကုန္သြားလို႔... မနက္ျဖန္အေစာႀကီး ကုမၸဏီမွာ အစည္းအေဝးရွိတယ္။ မနက္(၆)နာရီမွာ သမီးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ႏႈိးပါေနာ္"
"ေကာင္းပါၿပီ... သမီး" ဖုန္းတစ္ဘက္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ အေမအသံကို ၾကားရတယ္။
မနက္ ဖုန္းျမည္တဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မ အိပ္မက္လွလွ မက္ေနတုန္းပဲ။ အျပင္မွာလည္း ေမွာင္မည္းေနေသး တယ္။
"သမီးငယ္... ထေတာ့.. အစည္းအေဝးရွိတယ္ မဟုတ္လား"
လက္ေျမႇာက္ၿပီး နာရီကို ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တယ္။ မနက္ ၅ နာရီ မိနစ္ ၄ဝ....
"ေမေမကလဲ ၆ နာရီမွႏႈိးတာ မဟုတ္ဘူး။ သမီး ပိုအိပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ... ခုေတာ့ ေမေမေၾကာင့္ သမီး ေစာေစာႏႈိးသြားၿပီ"
ေမေမကို စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ကၽြန္မေအာ္မိတယ္။ ေမေမဘက္က ဘာအသံမွ ထြက္မလာခဲ့လို႔ ကၽြန္မ ဖုန္းခ် လိုက္တယ္။
ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ကေန ကၽြန္မ ထြက္ခဲ့တယ္။ ရာသီဥတုက ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ မိုးကဖဲြဖဲြ က်ေနေသး တယ္။ ဘတ္စ္ကားရပ္ေစာင့္ရင္း ေျခေထာက္ေတြကို ကၽြန္မ လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေဝလီေဝလင္း ပတ္ဝန္းက်င္ေအာက္မွာ ကၽြန္မေဘးရပ္ေနတဲ့ ဆံျဖဴလူအိုႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မ သတိထားလိုက္မိတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့စကားကို ကၽြန္မနားေထာင္ေနမိတယ္။
"အဘြားႀကီး... တစ္ညလံုး နင္ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ခဲ့ဘူး။ တစ္နာရီေစာၿပီး ငါ့ကိုေလာေနလိုက္တာ.. အခုၾကည့္စမ္း အၾကာႀကီးရပ္ေစာင့္ေနရၿပီ"
ဟုတ္ပါတယ္... ဂိတ္ကေန ဦးဆံုးထြက္မယ့္ ဘတ္စ္ကားကို ၅ မိနစ္ေစာင့္ရဦးမယ္။
ဘတ္စ္ကား ေရာက္လာတာနဲ႔ ကားေပၚ ကၽြန္မတက္လိုက္တယ္။ ကားေမာင္းတဲ့လူက လူငယ္လူရြယ္ တစ္ေယာက္ပါ။ ကားေပၚ ကၽြန္မေရာက္တာနဲ႔ ကားတံခါးကို ပိတ္ၿပီး သူေမာင္းထြက္သြားတယ္။
"ဟိုး..ဟိုး.. ကားဆရာ ေအာက္မွာ လူအိုႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚ မတက္ရေသးဘူး။ ရာသီဥတု ဒီေလာက္ ေအးတာ.. သူတို႔ကားေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ရွင္ဘာျဖစ္လို႔ မေစာင့္ဘဲ ေမာင္းထြက္သြားရတာလဲ"
"ေအာ္.. ကိစၥမရွိပါဘူး။ အဲတာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔ အေမပါ။ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ဘတ္စ္ကား စေမာင္းတဲ့ေန႔ မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေစာင့္ၾကည့္ ၾကတာပါ" လူရြယ္က ခပ္သြက္သြက္ျပန္ေျဖတယ္။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္မမ်က္ရည္ က်မိတယ္။ "သမီးရဲ႕ေမေမက တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ဘဲ ႏႈိးေနခဲ့ တယ္။ သမီးေနာက္က်မွာ စိုးလို႔တဲ့" ဖုန္းဆက္ေျပာလာတဲ့ အေဖရဲ႕စကားကို ကၽြန္မၾကားေယာင္ရင္း ဂ်ဳးလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ စကားပံုတစ္ခုကို ကၽြန္မ သြားသတိရမိတယ္။
အေဖက သားကို ပစၥည္းေပးတဲ့အခ်ိန္ သားရယ္တယ္။
သားက အေဖကို ပစၥည္းေပးတဲ့အခ်ိန္ အေဖငိုတယ္။
သင္ေရာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ၿပီလား၊ အခုထက္ထိ ကၽြန္မမ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြ စြတ္စိုေနဆဲပါ။ ဆံျဖဴျဖဴ မိဘေတြ ေပးဆပ္တဲ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေမတၱာကို ကၽြန္မတို႔ ဂရုမစိုက္မိတာ ႏွစ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ! အဲဒီေမတၱာကို ဝန္တစ္ခုလို႔ ကၽြန္မတို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေသးစိတ္ ဂရုစိုက္တဲ့ စကား၊ အေမးေတြကို စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ျငင္းဆန္ အာခံခဲ့တယ္။ သူတို႔ရင္ထဲက အခ်စ္နဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ သတိမထားမိခဲ့ၾကဘူး။
တကယ္လို႔ မိဘေတြရဲ႕အခ်စ္ကို ကၽြန္မတို႔ သည္းခံနားလည္ခဲ့ရင္ သူတို႔ပိုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္ေလး ထားၿပီး သူတို႔ေျပာတာ၊ ေမးတာကို ျပန္ေျပာ၊ ျပန္ေျဖမယ္။ ေနေကာင္း က်န္းမာလားဆိုတဲ့ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ ဆက္မယ္။ သူတို႔အနား တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ခၽြဲခၽြဲကပ္ကပ္ ေနမယ္..... ဒါေတြက ဘာခက္ခဲတဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး... ကၽြန္မတို႔သာ စိတ္ရွိခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေလ...။
မူရင္း .. http://www.duwenzhang.com/wenzhang/qinqingwenzhang/ganwuqinqing/20100427/142408.html (ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါတယ္)
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Friday, July 15, 2011)
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)