ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပညာေရး
Written by ပါေမာကၡေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပညာေရးကုိစိတ္ဝင္စားတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္က ပညာေရး ေလာကနဲ႔အခုခ်ိန္အထိ ပတ္သက္ေနရသူမုိ႔ ပုိၿပီးစိတ္ဝင္စားမိတာ။ ပညာေရးစနစ္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကလည္း လုိအပ္တဲ့ဥပေဒအသစ္ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ တာဝန္ရွိသူေတြက တုိက္တြန္းတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္လမ္းမွာရွိတဲ့ စိန္ရတုခန္းမမွာ ေဆြးေႏြးပဲြေတြကုိ လနဲ႔ခ်ီၿပီက်င္းပခဲ့ၾကတယ္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ တာဝန္ရွိသူေတြက ျပဳျပင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကတာပါပဲ။ စစ္မျဖစ္ခင္ ကုိလုိနီေခတ္တုန္းကလည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွာလည္း တက္ လာတဲ့အစုိးရက ပညာေရးစနစ္ကုိ ျပဳျပင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားတာပါပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ လက္ထက္မွာ လည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ ဖဆပလေခတ္မွာလည္း ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ တပ္မေတာ္အစုိးရ လက္ထက္ မွာလည္း ပညာေရးစနစ္ကုိ ပုံစံေျပာင္းဖုိ႔လုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ စဥ္းစားေနတဲ့ေနရာမွာျဖစ္တဲ့ အတိတ္ကာလ၊ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြကုိ ထည့္သြင္းဖုိ႔လုိတာျဖစ္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာတစ္ခုရွိတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ပညာေရးစနစ္ကုိ သုံးသပ္ရာမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူခဲ့သလုိ မ်က္ကန္းေျခာက္ဦးနဲ႔ ဆင္တစ္ေကာင္လုိျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ မ်က္စိမျမင္တဲ့အတြက္ ကိုယ္လက္လွမ္းမီရာကုိသာ အေျချပဳၿပီး အေျဖေပးေနခဲ့ၾကတာ။ ဆရာေတြရဲ႕အျမင္ကတစ္မ်ဳိး၊ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ့ တျခား၊ မိဘေတြကေတာ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြကမတူျပန္။ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕လုိအပ္ခ်က္က ပုံစံတစ္မ်ဳိးျဖစ္၊ တာ ဝန္ရွိတဲ့ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ အစီအမံေတြက တစ္မ်ဳိး။
ဒါေၾကာင့္လည္း ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနၾကတာကုိ ေတြ႕ျမင္ရတယ္။ ရွိတဲ့အျမင္ေတြ၊ အေတြးေတြ၊ အယူအဆေတြကုိ လႊမ္းၿခံဳျမင္ႏုိင္၊ သုံးသပ္ႏုိင္ဖုိ႔က အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္လုိရာကုိဆဲြၿပီး မစဥ္းစားဘဲ အေျခအေနတစ္ရပ္လုံးကုိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံျမင္ႏုိင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
ဒီလုိျဖစ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ပညာေရးစနစ္အတြက္ ၾကည္လင္ျပတ္သားထင္ရွား တဲ့ Vision လုိ႔ေခၚတဲ့ ႐ူပါ႐ုံတစ္ရပ္လုိအပ္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ကုိ ဘယ္လုိျဖစ္ ေစခ်င္သလဲ၊ ဘယ္လုိေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြရွိသလဲ၊ ဒီ႐ူပါ႐ုံကုိ ပါဝင္ပတ္သက္တဲ့အားလုံးက သေဘာတူ လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ သုညကျပန္စဖုိ႔လုိအပ္တယ္။ ရွိေနတဲ့စနစ္ကုိ ဟုိနားကျပင္၊ သည္နားက ျပင္တာထက္ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ အရင္ေဖာ္ထုတ္သတ္မွတ္ဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အသိပညာနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚေစခ်င္တယ္။ တစ္နည္းေျပာ ရရင္ Knowledge Economy ေပါ့။ ဒီလုိေျပာတဲ့အတြက္ ေခတ္မီသိပၸံနည္းပညာကုိ ရည္ညႊန္းျခင္းမ ဟုတ္ပါဘူး။ အသိပညာဆုိတာ ေနရာတုိင္းမွာရွိတယ္။ လယ္သမားေတြဟာ အသိပညာကုိအေျခခံၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတာ။ အလုပ္သမားေတြလည္း အတူတူပါပဲ။ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ေရွးယခင္က တည္းက ပညာကုိျမတ္ႏုိးတဲ့၊ တန္ဖုိးထားတဲ့၊ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈရွိခဲ့တာ။ ဒါကုိအေျခခံၿပီး ေဆာင္ရြက္သြားဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္။
ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ႏုိင္ငံေရးကုိေမ့လုိ႔မျဖစ္ဘူး။ ပညာေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးက ခြဲလုိ႔မရတာေတြ႕ရ တယ္။ ကုိလုိနီေခတ္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအဝင္ လူငယ္ေက်ာင္းသား ေတြက ေရွ႕တန္းကပါဝင္ခဲ့တယ္။
ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာလည္း အတုိက္အခံအင္အားစုေတြဟာ ေက်ာင္းသား ေတြကုိအေျခခံခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလုိပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္တာဝန္ယူတဲ့ အစုိးရေတြနဲ႔ ေက်ာင္း သားေတြပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အတိုက္အခံအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ႏုိင္ငံေရးနည္း ဗ်ဴဟာနဲ႔ မေျဖရွင္းဘဲ ပညာနည္းနဲ႔အေျဖရွာခဲ့ၾကတယ္။ တကၠသုိလ္ေတြ ၿမိဳ႕ျပင္ထုတ္ခဲ့ တာ။ အေဆာင္ ေတြ ပိတ္ခဲ့တာေတြဟာ က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီသမုိင္းသင္ ခန္းစာေတြယူၿပီး ယခုအခ်ိန္မွာ ပညာေရးစနစ္ကုိ ပညာေရးနဲ႔ေျဖရွင္းဖုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းေနခ်ိန္မွာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕နဲ႔လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ဖုိ႔လုိလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးမွာလႈပ္ရွားတာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာသာမက ႏုိင္ငံတုိင္းလုိလုိမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူငယ္ေတြပီပီတက္ႂကြတယ္။ ဆႏၵျပင္းျပတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တာထက္ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ဦးစားေပးတတ္ၾက တယ္။ ဒါကုိသေဘာေပါက္ရမွာျဖစ္တယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵေတြ၊ လုိအပ္ခ်က္ေတြ၊ ေတာင္းဆုိမႈေတြ ကုိ ႀကိဳးစားနားလည္ၿပီး အေျဖထုတ္ေပးဖုိ႔ လုိအပ္မွာျဖစ္တယ္။
ႏုိင္ငံတကာအေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ေျပာရင္ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပဲ။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြမွာ ေက်ာင္း သားသပိတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပဲြကာလမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ရွိတဲ့တကၠသုိလ္ေတြက ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေစာစာကေျပာခဲ့သ လုိစစ္မျဖစ္ခင္ကာလ၊ စစ္ၿပီးကာလေတြမွာလည္း လႈပ္ရွားမႈေတြရွိခဲ့တာ။ အေရးႀကီးတာက ေျဖရွင္းတဲ့ ပုံစံျဖစ္ပါတယ္။
ပညာေရးစနစ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါဝင္ေနသလုိ တစ္ဖက္ကစီးပြားေရး တြန္းအားေပးမႈေတြလည္း ရွိေနတာေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရွိေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကုိ သုံးသပ္ရင္ပုဂၢလိကပုိင္းကုိ သတိျပဳဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ရန္ကုန္-မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ ေပၚေပါက္ေန တာေတြ႕ရတယ္။ မူႀကိဳအဆင့္ကေန ဘြဲ႕ႀကိဳ၊ ဘြဲ႕လြန္အထိ သင္တန္းေတြကုိ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ ကဝန္ေဆာင္မႈေပးေနၾကတယ္။ တတ္ႏုိင္တဲ့မိဘေတြက အစိုးရကဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာကေလး ေတြကုိ မထားေတာ့ဘဲ ISY,ISM, YIS, ILBC, MIS အစရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ကုန္က်စရိတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးလုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေနၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္းေတြမွာ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ကဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြမွာ မတက္ေတာ့ဘဲ ႏုိင္ငံျခား တကၠသုိလ္ေတြသြားဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးစနစ္ဟာ ပုဂၢလိကပညာေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ပညာေရးဆုိၿပီး မ်ဥ္းၿပိဳင္ပညာေရးစနစ္ ႏွစ္ခုရွိေနတာကုိ အသိအမွတ္ျပဳရမွာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ဒီေက်ာင္းေတြက ေအာင္သြားတဲ့ေက်ာင္း သားေတြဟာ ျပည္တြင္းမွာပဲ တကၠသုိလ္ပညာကုိ ဆက္လက္ဆည္းပူးၾကတယ္။ အခုေတာ့ ပုံစံကတစ္ မ်ဳိးေျပာင္းေနၿပီ။
Education is Business (ပညာေရးဟာ စီးပြားေရးျဖစ္တယ္) ဒါကုိလက္ခံရလိမ့္မယ္။ အခုလုိ ပုဂၢလိ ကေက်ာင္းႀကီးေတြ ေထာင္တာကစီးပြားေရးတြက္ေျခကုိက္လုိ႔ျဖစ္တယ္။ မိဘေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးတာမုိ႔ အျမတ္အစြန္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပညာေရးစနစ္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္က႑နဲ႔ ပုဂၢလိက က႑ႏွစ္ပုိင္းရွိေနတာကုိ လက္ခံရမွာသာျဖစ္တယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ နာမည္ႀကီးတကၠသုိလ္အားလုံးလုိလုိဟာ ပုဂၢလိကတကၠသုိလ္ေတြျဖစ္ တယ္။ ေက်ာင္းလခႀကီးတယ္။ ေတာ္႐ုံမိဘကမထားႏုိင္ဘူး။ ဒီနာမည္ႀကီးတကၠသုိလ္က ဘဲြ႕ရတဲ့က ေလးေတြက အလုပ္အကုိင္အခြင့္အေရးေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မတတ္ႏုိင္တဲ့မိဘေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေငြေခ်းၿပီးနာမည္ႀကီးတကၠသုိလ္ေတြ တက္ၾကရတယ္။ ပညာေရးစနစ္ဟာ စီး ပြားေရးတစ္ရပ္ျဖစ္ေနတာကုိ တခ်ဳိ႕ကႏွစ္သက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာက ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ က်င့္သုံးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ စားသုံးသူရဲ႕ လုိအပ္ ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ရင္ ရပ္တည္မွာျဖစ္တယ္။ ပုဂၢလိကပညာေရးဘာေၾကာင့္ ႀကီးထြားခဲ့ ရသလဲ။ ဒီေမးခြန္းကိုေမးၿပီး အေျဖကုိမညႇာမတာထုတ္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ ပညာေရးကုိ အားမရလုိ႔၊ မလုံေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ နည္းလမ္းရွာေဖြမႈတစ္ရပ္သာျဖစ္တယ္။
အခုဆုိရင္ ဘြဲ႕ႀကိဳသင္တန္းေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္ေတြက ျမန္မာျပည္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ေနၿပီ။ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္းေတြလည္း လာဖြင့္ေနတယ္။ ဥပမာ- အမ္ဘီေအဘြဲ႕အတြက္ ႏွစ္ႏွစ္မွာေငြက်ပ္သိန္း ၁၀၀ ေလာက္ယူတယ္။ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္မွာ အမ္ဘီေအေက်ာင္းလခဟာ ေငြက်ပ္ ၁၀ သိန္းမရွိ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေငြက်ပ္သိန္း ၁၀၀ ေပးၿပီးတက္ေနၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ ေဖာ္ထုတ္ရာမွာ ပုဂၢလိကက႑ကုိ ထည့္စဥ္းစားဖုိ႔လုိအပ္ပါ တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားအသုံးအႏႈန္းက “The Elephant in the Room” ျဖစ္ တယ္။ အဓိပၸာယ္က ဆင္တစ္ေကာင္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာရွိေနရင္ ဒီဆင္အေပၚမွာပဲ လူေတြရဲ႕ အာ႐ုံ ရွိေနမွာ။ ဒီဆင္ကုိလ်စ္လ်ဴ႐ႈလုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပုဂၢလိကက႑ကုိ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔ လုိအပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ စဥ္းစားတဲ့ေနရာမွာ အေျခခံအခ်က္တစ္ခုကုိ မေျပာၾကတာ၊ မေဆြးေႏြး ၾကတာကုိ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ Equality of opportunity နဲ႔ Equality of Outcome တူညီတဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ တူညီတဲ့အက်ဳိးဆက္။ ဒီႏွစ္မ်ဳိးဟာ မတူညီပါဘူး။ မတူတာကုိနားလည္ရမယ္။ သေဘာေပါက္ရမွာသာ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရဟာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ လူတုိင္းကုိ တူညီတဲ့အခြင့္အေရးေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မသင္မေနရ ပညာေရးစနစ္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ႀကိဳး စားရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ကေလးတိုင္းကုိ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ တူညီတဲ့အခြင့္အေရး ေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတုိင္းကုိ တူညီတဲ့အက်ဳိးဆက္ကုိေတာ့ အာမမခံႏုိင္ပါဘူး။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေမြးဖြားတဲ့ ကေလးတုိင္းကုိပညာသင္ေပးဖုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရမွာ တာဝန္ရွိေပမယ့္ ကေလးတုိင္းပညာတတ္ဖုိ႔ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္က အာမမခံႏုိင္ပါဘူး။ ပညာတတ္မႈ၊ မတတ္မႈက ကာယ ကံရွင္သာ အဆုံးအျဖတ္ေပးရမွာသာျဖစ္တယ္။ ဒီအေျခခံႏွစ္ခုရဲ႕ မတူညီမႈ၊ ကဲြျပားမႈကုိ လူတုိင္းသ ေဘာေပါက္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ။
ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ
ဇြန္ (၃၀) ၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပညာေရးကုိစိတ္ဝင္စားတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္က ပညာေရး ေလာကနဲ႔အခုခ်ိန္အထိ ပတ္သက္ေနရသူမုိ႔ ပုိၿပီးစိတ္ဝင္စားမိတာ။ ပညာေရးစနစ္ကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရက ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေနတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကလည္း လုိအပ္တဲ့ဥပေဒအသစ္ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ တာဝန္ရွိသူေတြက တုိက္တြန္းတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္လမ္းမွာရွိတဲ့ စိန္ရတုခန္းမမွာ ေဆြးေႏြးပဲြေတြကုိ လနဲ႔ခ်ီၿပီက်င္းပခဲ့ၾကတယ္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ တာဝန္ရွိသူေတြက ျပဳျပင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကတာပါပဲ။ စစ္မျဖစ္ခင္ ကုိလုိနီေခတ္တုန္းကလည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးခ်ိန္မွာလည္း တက္ လာတဲ့အစုိးရက ပညာေရးစနစ္ကုိ ျပဳျပင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားတာပါပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ လက္ထက္မွာ လည္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ ဖဆပလေခတ္မွာလည္း ေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္။ တပ္မေတာ္အစုိးရ လက္ထက္ မွာလည္း ပညာေရးစနစ္ကုိ ပုံစံေျပာင္းဖုိ႔လုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ စဥ္းစားေနတဲ့ေနရာမွာျဖစ္တဲ့ အတိတ္ကာလ၊ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ၊ သင္ခန္းစာေတြကုိ ထည့္သြင္းဖုိ႔လုိတာျဖစ္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတာတစ္ခုရွိတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ပညာေရးစနစ္ကုိ သုံးသပ္ရာမွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူခဲ့သလုိ မ်က္ကန္းေျခာက္ဦးနဲ႔ ဆင္တစ္ေကာင္လုိျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ မ်က္စိမျမင္တဲ့အတြက္ ကိုယ္လက္လွမ္းမီရာကုိသာ အေျချပဳၿပီး အေျဖေပးေနခဲ့ၾကတာ။ ဆရာေတြရဲ႕အျမင္ကတစ္မ်ဳိး၊ ေက်ာင္းသားေတြက်ေတာ့ တျခား၊ မိဘေတြကေတာ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြကမတူျပန္။ အလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕လုိအပ္ခ်က္က ပုံစံတစ္မ်ဳိးျဖစ္၊ တာ ဝန္ရွိတဲ့ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ အစီအမံေတြက တစ္မ်ဳိး။
ဒါေၾကာင့္လည္း ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ႐ႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနၾကတာကုိ ေတြ႕ျမင္ရတယ္။ ရွိတဲ့အျမင္ေတြ၊ အေတြးေတြ၊ အယူအဆေတြကုိ လႊမ္းၿခံဳျမင္ႏုိင္၊ သုံးသပ္ႏုိင္ဖုိ႔က အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္လုိရာကုိဆဲြၿပီး မစဥ္းစားဘဲ အေျခအေနတစ္ရပ္လုံးကုိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံျမင္ႏုိင္ ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။
ဒီလုိျဖစ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ပညာေရးစနစ္အတြက္ ၾကည္လင္ျပတ္သားထင္ရွား တဲ့ Vision လုိ႔ေခၚတဲ့ ႐ူပါ႐ုံတစ္ရပ္လုိအပ္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္ကုိ ဘယ္လုိျဖစ္ ေစခ်င္သလဲ၊ ဘယ္လုိေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြရွိသလဲ၊ ဒီ႐ူပါ႐ုံကုိ ပါဝင္ပတ္သက္တဲ့အားလုံးက သေဘာတူ လက္ခံႏုိင္ဖုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ သုညကျပန္စဖုိ႔လုိအပ္တယ္။ ရွိေနတဲ့စနစ္ကုိ ဟုိနားကျပင္၊ သည္နားက ျပင္တာထက္ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ အရင္ေဖာ္ထုတ္သတ္မွတ္ဖုိ႔ လုိပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ အသိပညာနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚေစခ်င္တယ္။ တစ္နည္းေျပာ ရရင္ Knowledge Economy ေပါ့။ ဒီလုိေျပာတဲ့အတြက္ ေခတ္မီသိပၸံနည္းပညာကုိ ရည္ညႊန္းျခင္းမ ဟုတ္ပါဘူး။ အသိပညာဆုိတာ ေနရာတုိင္းမွာရွိတယ္။ လယ္သမားေတြဟာ အသိပညာကုိအေျခခံၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတာ။ အလုပ္သမားေတြလည္း အတူတူပါပဲ။ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟာ ေရွးယခင္က တည္းက ပညာကုိျမတ္ႏုိးတဲ့၊ တန္ဖုိးထားတဲ့၊ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈရွိခဲ့တာ။ ဒါကုိအေျခခံၿပီး ေဆာင္ရြက္သြားဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္။
ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ႏုိင္ငံေရးကုိေမ့လုိ႔မျဖစ္ဘူး။ ပညာေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးက ခြဲလုိ႔မရတာေတြ႕ရ တယ္။ ကုိလုိနီေခတ္ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါအဝင္ လူငယ္ေက်ာင္းသား ေတြက ေရွ႕တန္းကပါဝင္ခဲ့တယ္။
ဖဆပလ အစိုးရလက္ထက္တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာလည္း အတုိက္အခံအင္အားစုေတြဟာ ေက်ာင္းသား ေတြကုိအေျခခံခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလုိပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္တာဝန္ယူတဲ့ အစုိးရေတြနဲ႔ ေက်ာင္း သားေတြပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အတိုက္အခံအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ႏုိင္ငံေရးနည္း ဗ်ဴဟာနဲ႔ မေျဖရွင္းဘဲ ပညာနည္းနဲ႔အေျဖရွာခဲ့ၾကတယ္။ တကၠသုိလ္ေတြ ၿမိဳ႕ျပင္ထုတ္ခဲ့ တာ။ အေဆာင္ ေတြ ပိတ္ခဲ့တာေတြဟာ က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာေတြသာ ျဖစ္တယ္။ ဒီသမုိင္းသင္ ခန္းစာေတြယူၿပီး ယခုအခ်ိန္မွာ ပညာေရးစနစ္ကုိ ပညာေရးနဲ႔ေျဖရွင္းဖုိ႔ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းေနခ်ိန္မွာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕နဲ႔လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ လုိအပ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္ဖုိ႔လုိလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးမွာလႈပ္ရွားတာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာသာမက ႏုိင္ငံတုိင္းလုိလုိမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ လူငယ္ေတြပီပီတက္ႂကြတယ္။ ဆႏၵျပင္းျပတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တာထက္ ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ဦးစားေပးတတ္ၾက တယ္။ ဒါကုိသေဘာေပါက္ရမွာျဖစ္တယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဆႏၵေတြ၊ လုိအပ္ခ်က္ေတြ၊ ေတာင္းဆုိမႈေတြ ကုိ ႀကိဳးစားနားလည္ၿပီး အေျဖထုတ္ေပးဖုိ႔ လုိအပ္မွာျဖစ္တယ္။
ႏုိင္ငံတကာအေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ေျပာရင္ ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာပဲ။ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပုိင္းမွာ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြမွာ ေက်ာင္း သားသပိတ္ေတြ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္ပဲြကာလမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ရွိတဲ့တကၠသုိလ္ေတြက ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေစာစာကေျပာခဲ့သ လုိစစ္မျဖစ္ခင္ကာလ၊ စစ္ၿပီးကာလေတြမွာလည္း လႈပ္ရွားမႈေတြရွိခဲ့တာ။ အေရးႀကီးတာက ေျဖရွင္းတဲ့ ပုံစံျဖစ္ပါတယ္။
ပညာေရးစနစ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးပါဝင္ေနသလုိ တစ္ဖက္ကစီးပြားေရး တြန္းအားေပးမႈေတြလည္း ရွိေနတာေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရွိေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကုိ သုံးသပ္ရင္ပုဂၢလိကပုိင္းကုိ သတိျပဳဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ရန္ကုန္-မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ ေပၚေပါက္ေန တာေတြ႕ရတယ္။ မူႀကိဳအဆင့္ကေန ဘြဲ႕ႀကိဳ၊ ဘြဲ႕လြန္အထိ သင္တန္းေတြကုိ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ ကဝန္ေဆာင္မႈေပးေနၾကတယ္။ တတ္ႏုိင္တဲ့မိဘေတြက အစိုးရကဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာကေလး ေတြကုိ မထားေတာ့ဘဲ ISY,ISM, YIS, ILBC, MIS အစရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ကုန္က်စရိတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးလုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖည့္ဆည္းေနၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္းေတြမွာ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ကဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ တကၠသုိလ္ေတြမွာ မတက္ေတာ့ဘဲ ႏုိင္ငံျခား တကၠသုိလ္ေတြသြားဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးစနစ္ဟာ ပုဂၢလိကပညာေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ပညာေရးဆုိၿပီး မ်ဥ္းၿပိဳင္ပညာေရးစနစ္ ႏွစ္ခုရွိေနတာကုိ အသိအမွတ္ျပဳရမွာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သာသနာျပဳ ေက်ာင္းေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ဒီေက်ာင္းေတြက ေအာင္သြားတဲ့ေက်ာင္း သားေတြဟာ ျပည္တြင္းမွာပဲ တကၠသုိလ္ပညာကုိ ဆက္လက္ဆည္းပူးၾကတယ္။ အခုေတာ့ ပုံစံကတစ္ မ်ဳိးေျပာင္းေနၿပီ။
Education is Business (ပညာေရးဟာ စီးပြားေရးျဖစ္တယ္) ဒါကုိလက္ခံရလိမ့္မယ္။ အခုလုိ ပုဂၢလိ ကေက်ာင္းႀကီးေတြ ေထာင္တာကစီးပြားေရးတြက္ေျခကုိက္လုိ႔ျဖစ္တယ္။ မိဘေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးတာမုိ႔ အျမတ္အစြန္းရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပညာေရးစနစ္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္က႑နဲ႔ ပုဂၢလိက က႑ႏွစ္ပုိင္းရွိေနတာကုိ လက္ခံရမွာသာျဖစ္တယ္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ နာမည္ႀကီးတကၠသုိလ္အားလုံးလုိလုိဟာ ပုဂၢလိကတကၠသုိလ္ေတြျဖစ္ တယ္။ ေက်ာင္းလခႀကီးတယ္။ ေတာ္႐ုံမိဘကမထားႏုိင္ဘူး။ ဒီနာမည္ႀကီးတကၠသုိလ္က ဘဲြ႕ရတဲ့က ေလးေတြက အလုပ္အကုိင္အခြင့္အေရးေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မတတ္ႏုိင္တဲ့မိဘေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေငြေခ်းၿပီးနာမည္ႀကီးတကၠသုိလ္ေတြ တက္ၾကရတယ္။ ပညာေရးစနစ္ဟာ စီး ပြားေရးတစ္ရပ္ျဖစ္ေနတာကုိ တခ်ဳိ႕ကႏွစ္သက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္သေဘာက ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ က်င့္သုံးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ စားသုံးသူရဲ႕ လုိအပ္ ခ်က္ကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ရင္ ရပ္တည္မွာျဖစ္တယ္။ ပုဂၢလိကပညာေရးဘာေၾကာင့္ ႀကီးထြားခဲ့ ရသလဲ။ ဒီေမးခြန္းကိုေမးၿပီး အေျဖကုိမညႇာမတာထုတ္ဖုိ႔ လုိတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ ပညာေရးကုိ အားမရလုိ႔၊ မလုံေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ နည္းလမ္းရွာေဖြမႈတစ္ရပ္သာျဖစ္တယ္။
အခုဆုိရင္ ဘြဲ႕ႀကိဳသင္တန္းေတြကုိ ႏုိင္ငံျခားတကၠသုိလ္ေတြက ျမန္မာျပည္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ေနၿပီ။ ဘြဲ႕လြန္သင္တန္းေတြလည္း လာဖြင့္ေနတယ္။ ဥပမာ- အမ္ဘီေအဘြဲ႕အတြက္ ႏွစ္ႏွစ္မွာေငြက်ပ္သိန္း ၁၀၀ ေလာက္ယူတယ္။ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္မွာ အမ္ဘီေအေက်ာင္းလခဟာ ေငြက်ပ္ ၁၀ သိန္းမရွိ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေငြက်ပ္သိန္း ၁၀၀ ေပးၿပီးတက္ေနၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ ေဖာ္ထုတ္ရာမွာ ပုဂၢလိကက႑ကုိ ထည့္စဥ္းစားဖုိ႔လုိအပ္ပါ တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားအသုံးအႏႈန္းက “The Elephant in the Room” ျဖစ္ တယ္။ အဓိပၸာယ္က ဆင္တစ္ေကာင္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာရွိေနရင္ ဒီဆင္အေပၚမွာပဲ လူေတြရဲ႕ အာ႐ုံ ရွိေနမွာ။ ဒီဆင္ကုိလ်စ္လ်ဴ႐ႈလုိ႔မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပုဂၢလိကက႑ကုိ အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔ လုိအပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကုိ စဥ္းစားတဲ့ေနရာမွာ အေျခခံအခ်က္တစ္ခုကုိ မေျပာၾကတာ၊ မေဆြးေႏြး ၾကတာကုိ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ Equality of opportunity နဲ႔ Equality of Outcome တူညီတဲ့ အခြင့္အေရးနဲ႔ တူညီတဲ့အက်ဳိးဆက္။ ဒီႏွစ္မ်ဳိးဟာ မတူညီပါဘူး။ မတူတာကုိနားလည္ရမယ္။ သေဘာေပါက္ရမွာသာ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရဟာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ လူတုိင္းကုိ တူညီတဲ့အခြင့္အေရးေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မသင္မေနရ ပညာေရးစနစ္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ႀကိဳး စားရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရွိတဲ့ ကေလးတိုင္းကုိ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ တူညီတဲ့အခြင့္အေရး ေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတုိင္းကုိ တူညီတဲ့အက်ဳိးဆက္ကုိေတာ့ အာမမခံႏုိင္ပါဘူး။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေမြးဖြားတဲ့ ကေလးတုိင္းကုိပညာသင္ေပးဖုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရမွာ တာဝန္ရွိေပမယ့္ ကေလးတုိင္းပညာတတ္ဖုိ႔ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္က အာမမခံႏုိင္ပါဘူး။ ပညာတတ္မႈ၊ မတတ္မႈက ကာယ ကံရွင္သာ အဆုံးအျဖတ္ေပးရမွာသာျဖစ္တယ္။ ဒီအေျခခံႏွစ္ခုရဲ႕ မတူညီမႈ၊ ကဲြျပားမႈကုိ လူတုိင္းသ ေဘာေပါက္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။ ။
ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ
ဇြန္ (၃၀) ၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
-------------------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)