အပူအပင္ မကင္းတဲ့ ကေလးဘဝ- ေဒါက္တာသက္ဦး
လူတခု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋဆိုတဲ့ စကားေလးက အလြတ္ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္မွန္းေသခ်ာေလရဲ႕။ လူမွန္ ရင္ ပူပင္ေသာက ကင္းတယ္ရယ္လို႔မွ မရွိၾကေလပဲ။ စိုးရိမ္ေသာက ပူပင္ရတဲ့ အေပၚမွာ တံု႔ျပန္ပံု ကြာျခား တာသာ ရွိမယ္၊ ပုထုဇဥ္လိုင္စင္ ရထားသမွ်ေတာ့ ကင္းလြတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေပဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ အပူက ေျဖ သာႏိုင္ေသးရဲ႕၊ စိတ္အပူက ေလေအးစက္နဲ႔ ေျဖလို႔ရတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ လည္း ေဆးပညာမွာ စိုးရိမ္ေသာက ပူပန္ရျခင္းကို ေရာဂါတခုလို သတ္မွတ္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူႀကီးေတြက ကိုယ့္ပူပန္မႈ မွ ပူပန္စရာထင္တတ္ၿပီး ကေလးရဲ႕ စိုးရိမ္ေသာကကို သိပ္ အေရးမႀကီးသလို ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အရြယ္နဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳအရ စိုးရိမ္ေသာ က ျဖစ္ေစတဲ့ အေျခအေနကို ခံႏိုင္ရည္က ကေလးေတြမွာ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ရမယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။
- စိုးရိမ္ပူပန္ရျခင္းဆိုတာ ဘာလဲ
စိုးရိမ္ေသာက ဆိုတာ လူသားရဲ႕ ပံုမွန္တံု႔ျပန္မႈ တခုပါ။ အေရးႀကီးတဲ့ ဇီဝလုပ္ငန္းတခုေပါ့၊ အႏၱရာယ္ ဒါမွမဟုတ္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈတခု ႀကံဳရင္ သတိေပးတဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါတံု႔ျပန္ လာပံုေတြကို ၾကည့္ရင္ မူးေဝလာတာ၊ ႏွလံုးခုန္ ျမန္ လာတာ၊ အသက္႐ွဴက်ပ္လာတာ၊ ေခြ်းေစးေတြပ်ံၿပီး လက္၊ ေျခေတြ တုန္လာတာ ျဖစ္ဖူးၾကမွာပါ။ ဒါဟာ ဦးေႏွာက္က ဒီအေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ထြက္လာ တတ္တဲ့ စိတ္ဖိစီးမႈဆိုင္ရာ ေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာပါပဲ။ ဒီျဖစ္စဥ္က အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ လာတာပါ။ အဲဒါနဲ႔အတူ တကယ္ ေရွာင္လႊဲမရတဲ့ အေျခအေနလို႔ လက္ခံၿပီးရင္ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ေျဖရွင္း မလဲ ဆိုတာကိုပါ ဦးေႏွာက္က လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ ပါတယ္။ ျပန္ခ်မလား၊ ထြက္ေျပးမလား ဆိုတာမ်ိဳး ေပါ့။ အဲဒီလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့အေျခ ေရာက္ၿပီးရင္ ေတာ့ လူက ျပန္လည္တည္ၿငိမ္သြားပါတယ္။
- ပံုမွန္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ
လူတိုင္းမွာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္ ခံစားေနၾကရတာပါပဲ။ အသက္အရြယ္မေရြး ကိုယ္နဲ႔ အကြ်မ္းတဝင္မရွိတဲ့ အေျခအေနတခုခုနဲ႔ ႀကံဳတိုင္း ခံစားရတာမ်ိဳးပါ။ ကေလးေတြမွာလည္း ႀကံဳရတာ ပါပဲ။
စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္၊ ေက်ာင္းေျပာင္းေရႊ႕ခ်ိန္ေတြ မွာဆို သိသာပါတယ္။ ဒီ အေျခအေနေတြက ပံုမွန္ ပူပန္ မႈေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဘာျဖစ္မွာပါလိမ့္၊ ဘယ္ လိုမ်ား ႀကံဳရမွာပါလိမ့္၊ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ကိစၥ တခုခု ႀကံဳေလမလား ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ေပၚလာမွာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြကေတာ့ ပံုမွန္ျဖစ္သလို၊ လႈပ္ရွားတက္ျြကမႈေတာင္ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဂ႐ုစိုက္ ၿပီး ဘယ္လို အေကာင္းဆံုးလုပ္မလဲ ဆိုတာမ်ိဳးကို စဥ္းစားလာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စိုးရိမ္ပူပန္စရာေတြ က ျပင္းထန္ၿပီး မၾကာခဏႀကံဳလာရၿပီဆိုရင္ လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြးေတြပါ က်ဆင္းလာတတ္ ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘဝ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရတဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
- စိုးရိမ္ေသာက ေဝဒနာ
စိုးရိမ္ပူပန္တတ္ျခင္းက ပံုမွန္ထက္ လြန္ကဲၿပီး ေရာဂါတခု ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ စိတ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေရာ ဂါေတြထဲမွာ ေတြ႕ရအမ်ားဆံုး ေဝဒနာ တခုပါပဲ။ စိုးရိမ္ေသာက လြန္ကဲတဲ့ ေရာဂါကို ေဆး ပညာအရ အမယ္ကြဲေတြ သတ္မွတ္ထားၾကေပမယ့္ အေျခခံ တူတာကေတာ့ ေရရွည္ ျပင္းထန္လာရင္ ေန႔စဥ္ဘဝကို ပံုမွန္ မလည္ပတ္ႏိုင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေရာဂါရဲ႕ လကၡဏာေတြက တျဖည္းျဖည္းမွ ေပၚလာတာမ်ိဳးရွိသလို
႐ုတ္တရက္ လည္း ေပၚေပါက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြမွာက်ေတာ့ စိုးရိမ္ေသာက ေရာဂါ ရွိေနၿပီလားဆို တာကို အေၾကာင္း မသိမခ်င္း ခန္႔မွန္းသိရွိဖို႔ ခက္ခဲျပန္ပါတယ္။
ကေလးေတြမွာ ေတြ႕တတ္တဲ့ စိုးရိမ္ေသာက ေဝဒနာေတြမွာ -
“အေထြေထြ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ” ဒါကေတာ့ အေတြ႕ မ်ားဆံုးပါ။ ကေလးက သာမန္ထက္ပိုကဲၿပီး ေက်ာင္း သြားဖို႔ စတဲ့ အေထြေထြေတြကို ပူပန္လြန္ေနတာမ်ိဳး ပါ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လကၡဏာ အေနနဲ႔ ေတြ႕ရ တတ္တာက ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ဗိုက္ နာတယ္၊ ျြကက္သားေတြ ေတာင့္တင္းတယ္၊ ပင္ပန္း ႏြမ္းလ် ေန တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းပ်က္ မ်ား လာတာ၊ လူနဲ႔သူနဲ႔ လႈပ္ရွား လုပ္ကိုင္တာေတြ ေလ်ာ့ပါး လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါက ဝန္ထုပ္ဝန္ ပိုး ျဖစ္လာၿပီး ကေလးရဲ႕ ေရရွည္ ဘဝကိုပါ ထိခိုက္ ေစပါတယ္။
“စိတ္စြဲလြန္ ေဝဒနာ” စိုးရိမ္ပူပန္မႈ လြန္ကဲၿပီး တခုခုကို အစြဲလြန္လာတာပါ။ တခုခုကို အၿမဲ စိုးရိမ္ ေနတတ္ တာ၊ တခုခုကို ခဏခဏ အဖန္ဖန္ လုပ္မိ ေနတတ္တာမ်ိဳးပါ။ အလကားေနရင္း အႀကိမ္မ်ားစြာ ဖံုခါေန တာေတြ၊ လက္ မျပတ္တမ္း ေဆးေနတာေတြ၊ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္ လုပ္ေနတာမ်ိဳးေတြေပါ့။
“ေၾကာက္ရြံ႕မႈ” ပံုမွန္ေၾကာက္ရြံ႕တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တခုခုကို အေၾကာက္လြန္တာမ်ိဳးပါ။ အျမင့္ကို ေၾကာက္ တာ၊ ေခြးျမင္တာနဲ႔ေၾကာက္တာ၊ ေလယာဥ္ စီးဖို႔ ေၾကာက္တာ မ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါကို အားေပးၿပီး ေဖးမ လုပ္ေဆာင္ေပး တာမ်ိဳး မရွိရင္ အဲဒီေၾကာက္ စိတ္က တသက္တာ စြဲေနတတ္ပါတယ္။
“လူေရွ႕သူေရွ႕ မထြက္ရဲတာ” လူထူရင္ ေရွ႕ ထြက္ဖို႔၊ စကားေျပာဖို႔ တုန္ရီေနေအာင္ ေၾကာက္တာ မ်ိဳးပါ။ အမ်ားစု ျဖစ္တတ္ေပမယ့္ အေလ့အက်င့္ ရွိလာရင္ သက္သာလာတတ္ပါတယ္။
“ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္တတ္တာ” ဒါကေတာ့ ျမင္သာတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုတ္တရက္ ႏွလံုး ခုန္ ျမန္လာတာ၊ အသက္႐ွဴ က်ပ္လာတာ၊ မူးေဝလာတာ၊ ထံုက်ဥ္လာတာ ေတြေပါ့။
“ထိခိုက္နာက်င္မႈ တခုခုေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေဝဒနာ” ဒါကေတာ့ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ နာက်င္ ထိခိုက္ေစတာေတြကေန ျဖစ္လာတာပါ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ခဏခဏ ျပန္ျမင္ေနတာ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ အၿမဲမက္တာ၊ အလိုလို ေၾကာက္ေနတာေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။
ကေလးေတြမွာ ပူပန္စရာ အေျခအေနေတြ ႀကံဳရေပမယ့္ အၿမဲတမ္းေတာ့ စိုးရိမ္ေသာက ေရာဂါ သည္ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ စိုးရိမ္ေသာက ရွိေနၿပီလို႔ ေျပာစရာလကၡဏာေတြမွာ -
- စိုးရိမ္ပူပန္မႈ လြန္ကဲတာေတြက ရက္မ်ားစြာ ခံစားရတာ
- ညေတြမွာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ေန႔ဘက္ေတြမွာ အိပ္ခ်င္ေနတတ္တာ
- ႏိုးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ဂနာမၿငိမ္တာနဲ႔ အားကုန္ခန္း ႏြမ္းလ်ေနတာ
- အာ႐ံုစိုက္လို႔ မရတာ
- စိတ္တိုေနတတ္တာ
အစရွိတာေတြ ေတြ႕ရမွာပါ။
အဲဒါေတြ နိစၥဓူဝျဖစ္လာရင္ေတာ့ ကေလးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းမွာ အာ႐ံုစိုက္တာ၊ အိပ္တာ၊ စားတာေတြ ထိခိုက္လာေတာ့မွာပါ။ ပိုၿပီးဆိုးတာက ကေလးေတြခမ်ာ သူတို႔ဘယ္လို ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာ လူႀကီးေတြကို ေျပာ ေလ့မရွိတာပါ။ တျခားသူ၊ အထူးသျဖင့္ မိဘ ေတြ သူတို႔ေျပာတာကို နားလည္ လက္ခံေပးဖို႔ မရြံ႕မရဲ ျဖစ္ၾကလို႔ပါ။ သူတို႔ကို “ညံ့လိုက္တာ၊ လူေၾကာက္၊ ဒါေလးမ်ား” ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ ေတြေပးမွာ စိုးရြံ႕ၾကတာပါ။ အဲဒီလို ထုတ္ ေဖာ္ေျပာျပဖို႔ ေဝးလာရာကေန ပိုၿပီး အထီး က်န္၊ ပိုၿပီးနားလည္ရခက္သူေတြ ျဖစ္ၾက ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါေတြကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကုထံုးေတြနဲ႔ ဒီေခတ္ အခါမွာ ျပဳျပင္ ေဖးမေပးႏိုင္လာပါၿပီ။
- စိုးရိမ္ေသာကရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေတြ
ဘာေၾကာင့္လို႔ အတိအက်ေျပာဖို႔ ခက္ေပ မယ့္ ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္ေန တယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြမွာ မ်ိဳး႐ိုး၊ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ဇီဝကမၼ ျဖစ္စဥ္၊ ဗီဇအရ တခုခုကို တံု႔ျပန္မႈ၊ စိတ္ဖိစိးမႈမ်ား တဲ့ ဘဝအေျခအေနနဲ႔ အမူ အက်င့္ေတြကို ၫႊန္းပါတယ္။ ကေလးတေယာက္အဖို႔ မိသားစုမွာ စိုးရိမ္ေသာ ကေရာဂါ ရွိေနရင္ သူလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မ်ားတာမ်ိဳးေပါ့။ လူတိုင္း အဲဒီလိုျဖစ္တာ ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ သူအခ်စ္ဆံုး မိဘလိုမ်ိဳး တေယာက္ေယာက္ ကြယ္လြန္တာ၊ မိဘ ေတြ ကြာရွင္းတာမ်ိဳးေတြ၊ အရမ္းတြယ္တာ ေနတဲ့ ေဒသကေန ေျပာင္းေရႊ႕ရ တာမ်ိဳးေတြကလည္း အေၾကာင္းခံေတြပါပဲ။ အၾကမ္းဖက္ ဆက္ဆံခံရတာ မ်ိဳးေတြလည္း ပါဝင္တာေပါ့။
မိသားစုဝင္ထဲက အေၾကာက္လြန္၊ အစိုးရိမ္ လြန္ေနသူေတြ ရွိေနရင္လည္း ကေလးကို ကမၻာႀကီး က ထိတ္လန္႔စရာလို႔ ျမင္ေစတာပါ။ အဆင္မေျပ ၾကမ္းတမ္းဆူပူေနတဲ့ မိသားစု၊ အသိုင္းအဝိုင္းက ေပါက္ဖြား လာတဲ့ ကေလးေတြက ပိုဆိုးတဲ့ အေန အထားကို ေရာက္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ အေျခအေန ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေရာဂါ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကည့္တာက အေကာင္း ဆံုး ကုထံုးပါပဲ။
- လုပ္ေပးသင့္တာေတြ
ကေလးေတြအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈကို မိသားစု ဝင္၊ အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ အေကာင္းဆံုး ကူညီေပးႏိုင္ တဲ့ နည္းလမ္းကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ျပႆနာေတြကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတဲ့၊ ကိုယ္က တစံုတရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မေပးဘဲ အသိအမွတ္ ျပဳေပးျခင္းပါပဲ။
သူ႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ အျပဳအမူ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေပး ရမွာပါ။ တျခား အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ ဆရာေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာ၊ တိုင္ပင္ၾကည့္တာလည္း ေကာင္းတဲ့နည္းပါပဲ။
သည္းခံတာ၊ အျပဳသေဘာ ေဆာင္တာေတြက ကေလးရဲ႕ ေဝဒနာကို ကုသရာ ေရာက္ပါတယ္။ တခါတရံမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖိစိးမႈေတြကို ကိုယ္ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ကေလးနဲ႔ စကား စျမည္ ေျပာတာက လည္း အေထာက္အကူပါပဲ။ ကေလးကို စိုးရိမ္ပူပန္စရာ ေတြထက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေတြ ပိုၿပီးေနရာေပးဖို႔ အၿမဲ သတိေပးလမ္းၫႊန္ေနတာ လည္း နည္းတခုေပါ့။ နည္းလမ္းမွန္ေတြနဲ႔ ကေလးကို စိုးရိမ္ေသာကေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ အေထာက္ အကူ ေပးတာက သူ႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္သြားႏိုင္ေစမွာျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာသက္ဦး ~
ဧရာ၀တီ
-------------------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)