မူႀကိဳထဲမွာ သားကိုမထားခဲ့နဲ႔
ကြၽန္မေတာ္ေတာ္စိတ္ဆင္း ရဲပါတယ္။ ဒီတာဝန္ကို အလြယ္တကူေခါင္းညိတ္လိုက္မိတာကိုက ကြၽန္မရဲ႕ အမွား။ ဒီေလာက္ခက္ခဲမယ္မွန္းမွ မသိခဲ့ဘဲ။ အခုေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဣေႁႏၵမဲ့။ ကြၽန္မ ထဘီစကို မလႊတ္တမ္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲထားၿပီး မ်က္ရည္ေတြႏွပ္ေတြနဲ႔ ငိုယုိေနတဲ့ကြၽန္မတူေလး။
‘‘ႀကီးႀကီး သားကိုမထားခဲ့နဲ႔။ ျပန္လိုက္မယ္။ မူႀကိဳထဲမွာ သား ကိုမထားခဲ့နဲ႔’’စိတ္ညစ္လိုက္တာ။ ဆရာမေတြကို အားနာလို႔အတင္း အဓမၼထားခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းျပင္ေရာက္ ခဲ့ေပမယ့္ ျမင္ကြင္းေတြကမ်က္စိ ထဲကမထြက္။ တူေတာ္ေမာင္ငို ေနသလုိ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ကေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား လည္း အငိုမ်က္ႏွာေတြနဲ႔။ မေန႔ကသူ႔အေမလာပို႔တုန္းကလည္း အဲဒီ လိုငိုလို႔ ႀကီးေတာ္ဆိုရင္ေၾကာက္ ေတာ့ ငိုရဲမွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ကြၽန္မလက္အပ္လိုက္တာ။ မထူး ပါဘူး။ ကေလးမွမေပ်ာ္ဘဲ။ သူမွ မသြားခ်င္ဘဲ။
တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးသံုး ႏွစ္ျပည့္တာ တစ္ပတ္ပဲရွိေသး တယ္။ မိဘနဲ႔ခြဲၿပီး ေနရာအသစ္ မွာ လူစိမ္းေတြနဲ႔ ဘယ္ေနခ်င္ပါ့ မလဲ။ အိမ္မွာက အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ အိပ္၊ ေဆာ့ခ်င္သလိုေဆာ့၊ စား ခ်င္တာပူ ဆာ။ ေက်ာင္းဆိုတာက အခ်ိန္နဲ႔ေကြၽး။ အခ်ိန္တန္အိပ္။ ေဆာ့ရမယ့္အခ်ိန္ေဆာ့ အခ်ိန္ ဇယားနဲ႔။ ခက္တာ က မိဘေတြ ခမ်ာလည္း လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ ေယာက္လံုးဝန္ထမ္းေတြ။ တစ္လလုပ္တစ္လစား အလ်ဥ္မီ႐ံု။ အိမ္ မွာကေလးထိန္းေတြ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြနဲ႔မထားႏိုင္ေတာ့ သံုးႏွစ္ မျပည့္ခင္ ကေလးကို ႏွစ္ဖက္မိဘအိမ္ တစ္လွည့္စီ အကူအညီေတာင္းထိန္းခိုင္း။ သံုးႏွစ္ျပည့္တာနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းပို႔ၾကရေတာ့တယ္။
အခုေခတ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ လူလာျဖစ္ရတဲ့ကေလးေတြဟာ အေတာ္သနားစရာ ေကာင္းပါ တယ္။ လူျဖစ္ မယ္မႀကံေသးဘူး။ ေက်ာင္းအပို႔ခံရၿပီ။ အဘုိး၊အဘြား ရင္ခြင္မရွိ။ ညအိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ဆိုတာ ဘာမွန္းမ သိ။ ေနရတဲ့အိမ္ကို က စာကေလးအသိုက္လုိေခါင္း လြတ္႐ံု တစ္ဝဂူတိုက္ခန္းက်ဥ္း ေလးေတြ။ မူႀကိဳေက်ာင္းေတြ ကလည္း အစိုးရမူႀကိဳကလြဲရင္ တိုက္ခန္းေတြထဲမွာဖြင့္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ဆိုင္၊ မဆိုင္ေတာ့ မသိေပမယ့္ ေတြးမိတယ္။ အခုေခတ္လူငယ္ေတြ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္လာတာ၊ ေမတၱာ တရားေတြေခါင္းပါးလာတာ၊ အေတြးအေခၚေတြက်ဥ္းေျမာင္းလာတာ ဒီလိုတုိက္ခန္းထဲက မူႀကိဳေတြဆီမွာ မ်ား ျမစ္ဖ်ားခံလာသလားလို႔။
ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆုိတာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္မွ တက္ရတာ။ တခ်ဳိ႕သူငယ္ ခ်င္း ေတြ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္မွ။ ျမန္မာ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆို ေမာင္ႏွမ ကိုးေယာက္ထဲမွာအငယ္ဆံုးမို႔ မိခင္ေဒၚစုကအခ်စ္ဆံုး။ အေမခ်စ္သားမို႔ အေမ့နား ကပ္ခြၽဲေနတာ တဲ့။ ေမာင္ေအာင္ဆန္းကိုေက်ာင္း ထားေတာ့ အသက္ရွစ္ႏွစ္လို႔ဖတ္ဖူးပါတယ္။
အခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကြၽန္မတို႕ကေလးေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ မျဖစ္မေန လိုခ်င္လို႔ယူ လည္း ကေလးတစ္ေယာက္ထက္ ပိုမေမြးဘူး။ အဘက္ဘက္က က်ပ္တည္းေနတဲ့ကာလႀကီး မွာ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမမရွိ။ မနက္လင္းတာနဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးကအလုပ္သြား၊ ကေလးက မူႀကိဳကားေပၚပါသြား။ သနားစရာေလးေတြ။ အစိုးရမူႀကိဳေက်ာင္းေတြကေတာ့ က်ယ္ဝန္း ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းအေရ အတြက္ နဲ႔ ေက်ာင္းသားမမွ်ေတာ့ လိုအပ္ခ်က္အရ ရပ္ကြက္ေတြထဲ ပုဂၢလိကမူႀကိဳေက်ာင္းေတြ မိႈလိုေပါက္လာေတာ့ တယ္။
မူႀကိဳဆုိတာထက္ ကေလး ထိန္းေက်ာင္းဆိုရင္ပိုမွန္ပါလိမ့္ မယ္။ အိမ္မွာထိန္းေပးမယ့္သူမရွိတဲ့ ကေလးေတြကို ထိန္းေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြပါ။ လူေနအိမ္ေတြ ကလည္းတိုက္ခန္း။ မူႀကိဳလို႔ဆိုင္း ဘုတ္တင္ထားတဲ့ေက်ာင္းေတြက လည္း တိုက္ခန္း။ ဘယ္မလဲ ကေလးတစ္ေယာက္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါး စြာေျပးလႊားေဆာ့ကစား စရာေနရာ။
ၿပီးခဲ့တဲ့႐ံုးပိတ္ရက္မွာ ခရီး တစ္ခုထြက္ျဖစ္တယ္။ နယ္ကဟို တယ္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ျမက္ခင္းျပင္ က်ယ္ေပၚမွာ မူႀကိဳအရြယ္ကေလး သံုးေယာက္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကတဲ့ျမင္ကြင္းကို စိတ္ၾကည္ ႏူးစြာျမင္ခဲ့ရတယ္။ အျပန္အလွန္ ေျပးၾကလိုက္ၾက။ ဒူးေထာက္လ်က္လဲလိုက္။ ဖင္ထုိင္လ်က္လဲ လိုက္။ လဲက်လည္းမငို ျပန္ ကုန္း႐ုန္းထ။ ဆက္ေဆာ့။ ကေလးေတြရဲ႕အျပစ္ကင္းတဲ့ရယ္သံေလး ေတြန႔ဲ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုလံုး က်က္သေရရွိလိုက္တာ။ ျမက္ ခင္းေပၚဆုိေတာ့ ဒဏ္ရာရမွာ ပူစရာမလိုဘူးေလ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက အဲဒီ အရြယ္ကေလးေတြကို ဒီလိုမ်ဳိးေပးေဆာ့ႏုိင္ရင္ ဘယ္ ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္မလဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စု ေလာက္ဆီက ဂ်ပန္မွာအလုပ္ သြားလုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲနဲ႔ စကားေျပာဖူး တာေလးသြားသတိ ရမိတယ္။ သူတုိ႔က ဂ်ပန္ေရာက္မွ သားသမီးထြန္းကားတယ္။ ႏွစ္ ေယာက္။ ကြၽန္မက ေမြးကတည္း က တံခါးပိတ္ဝါဒက်င့္သံုးတဲ့တုိင္းျပည္မွာ လူျဖစ္လာသူဆိုေတာ့ ျပင္ပ ကမၻာ အေၾကာင္းဘာမွမသိ။ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာေၾကာက္စရာႀကီး လို႔ေတာင္ထင္ေနတဲ့သူ။ သမား႐ိုး က်အႀကံေပးမိ တယ္။ ကေလး ေတြကငယ္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာ ျပည္မွာေက်ာင္းထား၊ အရြယ္ ေရာက္မွ ဟိုကိုေခၚပါလား ဆို ေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ သူ႕ ကေလးေတြေက်ာင္းစထားတဲ့မူႀကိဳေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဗဟုသုတနည္းတဲ့ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့အေျဖ ပါပဲ။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ကေလး ကိုေက်ာင္းကားနဲ႔လာေခၚသြား တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းရဲ႕ ကစားကြင္းထဲမွာ ကေလးေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ေဆာ့ ခိုင္းတယ္။ ျမက္ခင္းေပၚ။ သဲေတြေပၚ ႀကိဳက္သ လုိေဆာ့။ အခ်ိန္ တစ္နာရီေလာက္ ကေလးေတြေဆာ့လို႔ဝေတာ့မွ ေက်ာင္းက ေရခ်ဳိးသန္႔စင္ေပး၊ ေက်ာင္း ဝတ္စံုဝတ္။ ေက်ာင္းအစီအစဥ္နဲ႔ မနက္ခင္းစာေကြၽးၿပီးမွ မူႀကိဳ သင္ခန္းစာေတြစတယ္။ ညေန ေက်ာင္း ဆင္းရင္လည္းကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းလိုကစားနည္းမ်ဳိး ေပးကစား။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးမွ မနက္က မိဘအိမ္က ဝတ္ေပးလိုက္တဲ့အဝတ္ကိုဝတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ပို႔တယ္။
ဟုတ္လိုက္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိန္က ‘ဂ်ပန္ငပု’လို႔ကြၽန္မတို႔ ဗမာေတြက ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ။ အခု ကြၽန္မတို႔ ကျပန္ေမာ့ၾကည့္ေနရၿပီ။ ကြၽန္မ တို႔ကေတာ့ ပုညႇက္ေတြျဖစ္လို႔။ အဲဒီလို မူႀကိဳေက်ာင္းက စလို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြအထိ ကေလးေတြရဲ႕ကာယဉာဏေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ဖို႔ စီမံကိန္းေတြနဲ႔ စနစ္တက် အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္တာ ရလဒ္က ဂ်ပန္ႏိုင္ ငံဟာ ကမၻာ့စက္မႈထိပ္သီးႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးဟာ ကမၻာ့လူေတာ္စာရင္းဝင္သြားၿပီ။
ဒီမွာကေတာ့ ကေလးကို မူႀကိဳစပို႔တာနဲ႔ စာသင္ခိုင္းေတာ့ တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ငါးႏွစ္မ ျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးရဲ႕ဦးေႏွာက္ ဟာ စာသင္ဖို႔အတြက္ အဆင္ သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။ သံုးႏွစ္ ကေလးရဲ႕ဦးေႏွာက္ဟာ ငါးႏွစ္ ကေလးရဲ႕ဦးေႏွာက္လိုမဖြံ႕ၿဖိဳး ေသးဘူးဆိုတာေလာက္ေတာ့ မိဘေတြသိသင့္ပါတယ္။ သူငယ္ တန္းစတက္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကေလး ဟာ သင္ခန္းစာေတြကို အာဂံု ေဆာင္ႏုိင္တယ္။ အတန္းထဲမွာ အေတာ္ဆံုးဆိုတဲ့ဂုဏ္တုဂုဏ္ ၿပိဳင္စိတ္ေတြနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ ေသးတဲ့ကေလးကို အတင္းနင္း ကန္ စာေတြသင္ေတာ့တာပဲ။
သနားပါတယ္။ လြတ္လပ္ စြာေဆာ့ပါေစဦး။ အပူအပင္ကင္း စြာအိပ္ပါေစဦး။ သိခ်င္စိတ္ျပင္း ျပစြာစပ္စု ပါေစဦး။ ကြၽန္မအထင္ မူႀကိဳအရြယ္မွာ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ ကင္းကင္းႀကီးျပင္းရတဲ့ ကေလး ေတြဟာ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး ေတြပိုထက္ျမက္ၾကသလားလို႔။ သိပၸံေမာင္ဝရဲ႕ဇာတ္လိုက္ ေမာင္ လူေအးလိုေပါ့။ သူ႔အေဖ ကိုေမး တယ္ေလ။ ‘‘ေဖေဖက သူ႔ကိုေတ ာ့ေနမေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေျခ ေထာက္ေအးရင္ ဖ်ားမွာစိုးလို႔ဖိ နပ္မစီးဘဲ ေျမႀကီးေပၚမဆင္းခိုင္း ဘူး။ အိမ္ေရွ႕မွာ အစာလာစားတဲ့ စာကေလးက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ဖိ နပ္မစီးတာလဲ’’ဆိုတဲ့ အေဖေျဖရ က်ပ္တဲ့အေမးမ်ဳိး အဲဒီအရြယ္ ေလးကတည္းကေတြးတတ္တာ။
နတ္ေမာက္သားေလးေမာင္ ေအာင္ဆန္း မူႀကိဳအရြယ္က လည္း အဲဒီလိုပဲေလ။ မိခင္ေဒၚစု ကိုေမးသတဲ့။ မုိးရာသီကိုေတာ့ ‘မိုးတြင္း’။ ေဆာင္းရာသီကိုလည္း ‘ေဆာင္းတြင္း’။ ေႏြရာသီက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ‘ေႏြတြင္း’ မေခၚသလဲ တဲ့။ တန္းတူညီမွ်ျခင္းမရွိတဲ့ကိစၥ ကို ကြၽန္မတို႔အမ်ဳိးသားေခါင္း ေဆာင္ႀကီး စဥ္းစားမိတာ မူႀကိဳ အရြယ္ကေလးဘဝကတည္းက။
မိခင္ေလာင္းေတြကိုယ္ဝန္ ေဆာင္တဲ့အခါ ကိုယ္ဝန္တစ္လ ကေန သံုးလေလာက္ကာလကို သားဖြား မီးယပ္ပါရဂူေတြက အထူးဂ႐ုစိုက္ရမယ့္ကာလလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကာလဟာ သေႏၶသားရဲ႕ ဦးေႏွာက္ တည္ေဆာက္တဲ့ကာလမို႔ မိခင္ရဲ႕အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္၊ စိတ္ခံစားမႈအားလံုးကို ဂ႐ုစိုက္ခိုင္း ပါတယ္။ က်န္တဲ့ခႏၶာကိုယ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအတြက္ ဦးေႏွာက္ဟာ အဓိကက် အေရးႀကီးလို႔။
အဲဒီသေဘာတရားပါပဲ။ လူ႔ဘဝႀကီးရဲ႕ပညာရွာခ်ိန္ပထမ အရြယ္မွာ အေရးႀကီးဆံုးကာလဟာမူလတန္းပါ။ မူလတန္းပညာရဲ႕အဓိကပ့ံပိုးမႈက မူႀကိဳအရြယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေတြ အထူးေကာင္းမြန္ဖို႔ မူႀကိဳအရြယ္ကိုေကာင္းမြန္မွန္ကန္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရမွာ။ အိမ္မွာေဆာ့လြန္းလို႔။ထိန္းေပးမယ့္သူမရွိလို႔။ အေဖာ္မရွိလို႔။ ေက်ာင္းေပ်ာ္ေအာင္လို႔။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြနဲ႔ပဲ မူႀကိဳပို႔ပို႔ မိဘမ်ားစဥ္းစားရမွာက ကေလးေနေပ်ာ္ရဲ႕လား ဆုိတာပါပဲ။ကိုယ့္ကေလးငယ္ငယ္ေလးကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားခဲ့ရ မယ့္ေက်ာင္းရဲ႕ ပရဝဏ္ကလည္း ထည့္စဥ္းစားရမယ့္အခ်က္ပါပဲ။
ဇြန္လဆန္းဆိုရင္ အေျခခံ ပညာေက်ာင္းေတြ တစ္ႏိုင္ငံလံုး တစ္ၿပိဳင္တည္းဖြင့္ေတာ့မယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ကလည္း သူမတူစြာ ကားလမ္းမထက္မွာ ကားေတြ ျပည့္က်ပ္ညပ္ေနေတာ့မယ္။ အျဖဴ၊ အစိမ္းနဲ႔ေက်ာင္း ကားေတြ ၾကားထဲမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ေတြကိုယ္စီနဲ႔ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ မူ ႀကိဳေက်ာင္းကားေပၚက ကေလး ေလးေတြကို သနားစရာေကာင္း စြာျမင္ၾကရေတာ့မယ္။ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ အပူအပင္ကင္းစြာ ကစားခြင့္ရ မယ့္စနစ္က်နအဆင့္ျမင့္တဲ့ မူႀကိဳ ေက်ာင္းေတြမ်ားစြာ ဖန္တီးေပးရ ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္း မလဲ။ အခုေတာ့ ၾကည့္ပါဦး ကြၽန္မတူေလးက မူႀကိဳထဲမွာသားကုိ မထားခဲ့နဲ႔တဲ့။ ။
ေဂ်လွသင္
7Day News Journal
No.395 Saturday, May 31, 2014
-------------------------------------------------
ကိုမ်ဳိး (lwanmapyay.blogspot.com)