အသံမဲ့ခ်စ္ျခင္း
အဲဒီပံုရိပ္ဟာ ေလွ်ာက္ရင္းလွမ္းရင္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔ နီးသထက္ နီးလာခဲ့ပါတယ္။ ရပ္ျမင့္ျမင့္ ခါးမတ္မတ္ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ဟာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ သူ႔ေခြးအနား ထပ္ၾကပ္မခြာ လိုက္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္မျမင္လမ္းျပအျဖစ္ ေလ့က်င့္ထား တဲ့ေခြးျဖစ္ၿပီး အဲဒီလူ႐ြယ္က မ်က္မျမင္ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ လူ႐ြယ္ဟာ ကားဂိတ္႐ွိရာဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းလာၿပီး ကားေစာင့္ဆိုင္းတဲ့ေနရာရဲ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။
ဘယ္သူကမွ အဲဒီမ်က္မျမင္ လူ႐ြယ္ကို လွမ္းမႏႈတ္ဆက္ပါဘူး။ သူ႔ကို တန္းစီတဲ့ေနရာဖက္ဆီ တဲြေခၚလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္မလည္းေတြေဝေနဆဲမွာ တန္းစီေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ လူေတြထဲက လူလတ္ပိုင္း တစ္ဦးဟာ ဖတ္လက္စသူ႔လက္ထဲကစာအုပ္ကို ပိတ္ၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ရဲ႕ေနာက္ ဝင္ေရာက္ စီတန္းလိုက္ပါတယ္။ ကားေစာင့္ေန သူေတြအားလံုး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အဲဒီလူလတ္ပိုင္းရဲ႕ေနာက္ ဝင္စီလိုက္ၾကတယ္။ ေနရာလု ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္တာမ်ဳိး၊ ျငင္းခုန္တာမ်ဳိးမ႐ွိခဲ့ၾကဘူး။
ဘတ္စ္ကားေရာက္လာတဲ့ အထိ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခဏေစာင့္ပါဦး.. ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပဲ….”
ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူက ေနရာကခြာၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို ကားေပၚတဲြေခၚဖို႔လုပ္ပါတယ္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ကိစၥမ႐ွိပါဘူး”
မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းဆိုလိုက္ၿပီး လမ္းျပေခြးရဲ႕ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ကားေပၚတက္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ ကားေပၚမွာ လူအမ်ားနဲ႔ျပည့္က်ပ္ေနခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္မျမင္ လူ႐ြယ္ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ လူေတြအားလံုး ကားေနာက္ပိုင္းဆီ စုပံုေရာက္ သြားၾကပါတယ္။ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ကားေပၚမွာ သူ႔အတြက္ ေသးငယ္တဲ့ လမ္းတစ္ေနရာစာ ဖယ္ေပးၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ကားေမာင္းသူရဲ႕ေနာက္ခံုမွာ အသက္ ၆ႏွစ္ ၇ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ အေမျဖစ္သူက ကေလးငယ္ ကိုျဖတ္ခနဲ ဆဲြထၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္အတြက္ ထိုင္ခံုေနရာဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ အေမျဖစ္သူက ႐ုတ္တရက္ျပဳမူ လိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ လိမ္မာတဲ့ ကေလးငယ္ေလးမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး မေတြ႔လိုက္ရပါဘူး။
လမ္းျပေခြးက ေခါင္းတစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ကို ထိုင္ခံုအလြတ္နား လမ္းျပေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ လူ႐ြယ္ေဘးမွာ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ကားေပၚျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့ အျဖစ္အားလံုးကို မ်က္မျမင္လူငယ္ မေတြ႔မသိ လိုက္ပါဘူး။
“ဘယ္မွာ ဆင္းမလဲခင္ဗ်ား”
“ဟုတ္ကဲ့.. ကၽြန္ေတာ္ ႐ူခင္းသာလမ္းမွာ ဆင္းမွာပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. အ႐ွင္…”
ကားေမာင္းသူရဲ႕ ရယ္႐ႊင္ဖြယ္စကားက ကားေပၚပါလာတဲ့ ခရီးသည္အားလံုးကို ရယ္ေမာေစခဲ့ပါတယ္။
ကားေပၚကခရီးသည္ေတြဟာ ေလးစားႏွစ္လိုထိုက္တဲ့ လမ္းျပေခြးကို အကဲခတ္ၾကည့္႐ႈေနၾကတယ္။ လမ္းအေကြ႕အေကာက္ေရာက္လို႔ ကားအနည္းငယ္ ယိုင္သြားလည္း သူဟာ ဟန္မပ်က္ ေ႐ွ႕တူ႐ႈကိုသာ စိုက္စုိက္မတ္မတ္ ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အိမ္ေမြးေခြးအေပၚ ဆက္ဆံတာမ်ဳိးနဲ႔ မတူတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပါ။ ဘယ္သူကမွ အဲဒီလမ္းျပေခြးနားသြားၿပီး လက္နဲ႔သပ္ေပးတာမ်ဳိး၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တာမ်ဳိး မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မေဘးနားရပ္ေနတဲ့ ထိုင္ခံုေနရာဖယ္ေပးတဲ့ ကေလးငယ္ေလးက လက္ထဲက စားလက္စေပါင္မုန္႔ တစ္ဝက္ကို ကိုင္ေျမႇာက္ၿပီး လမ္းျပေခြး ကိုေကၽြးဖို႔ျပင္ေတာ့ အေမျဖစ္သူက သူ႔နားနားကပ္ၿပီး “သူအလုပ္လုပ္ေနတယ္.. သူ႔မွာ သူ႔တာဝန္႐ွိတယ္.. သူ႔ကို သြားမေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ႔” လို႔ တိုးတိုးေျပာလိုက္ပါတယ္။ “အလုပ္လုပ္ေနတယ္”ဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ ကေလးငယ္ေလးက သူ႔လက္ကို ခ်က္ခ်င္း႐ုတ္လိုက္ပါတယ္။
ၿမိဳ႕ကသိပ္မႀကီးေတာ့ မ်က္မျမင္လူ႐ြယ္ သြားလိုတဲ့ဂိတ္ဆီ ကားေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လူ႐ြယ္က ကားေမာင္းသူကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး လမ္းျပေခြးနဲ႔အတူ ကားေပၚက ဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ကားထဲမွာ နဂိုအတိုင္းပဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဒီတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းထဲမွာ အသံမဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ နက္႐ိႈင္းတဲ့ေလးစားစိတ္ေတြကို ကၽြန္မခံစားလိုက္မိပါတယ္။
မူရင္းေရးသားသူ-- Féng xuě jùn
မူရင္းလင့္-- http://www.85nian.net/chengzhang/17208.html
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (April. 15. 2015)
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+