စာၾကည့္တိုက္က အမ်ဳိးသမီး

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၆ႏွစ္ခန္႔ ကၽြန္မ အလယ္တန္း တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ စာၾကည့္တိုက္မွာ ကၽြန္မ စာအုပ္ တစ္အုပ္ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ စာအုပ္ မ်က္ႏွာဖံုးက အရမ္းလွတဲ့ ျမင္းလွည္းပံုေလး.. ျမင္းလွည္းဘီးက ေ႐ႊေရာင္ လက္လက္ ထေနခဲ့လို႔ အဲဒီစာအုပ္ကို ကၽြန္မ ငွားလာခဲ့တယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက စာအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဒါဟာ စိတ္ဆႏၵကိုႏိုးၾကြေစတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ကၽြန္မဖတ္ဖို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို စာၾကည့္တိုက္ဆီ အတင္း ဆဲြေခၚ လာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ ဝန္ထမ္းကို ကၽြန္မ အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ လဲေပးဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ေဘးမွာရပ္ၿပီး ကၽြန္မအေနက်ပ္ ခဲ့ပါတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ ဝန္ထမ္းက လူလတ္ပိုင္း အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးပါ.. ပိန္ပိန္႐ွည္႐ွည္၊ ဆံပင္တိုတိုနဲ႔ ဆြယ္တာအကႌ်ဝတ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္မကို သူေခါင္းငံု႔ၾကည့္ၿပီး ရယ္ျပတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေကာင္တာေနာက္ကေန သူထြက္လာၿပီး သူ႔ေနာက္ကို ကၽြန္မလိုက္ခဲ့ဖို႔ မ်က္ရိပ္ျပပါတယ္။

ေလးလံထံုထိုင္းတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို ကၽြန္မတို႔ေကြ႔ပတ္ၿပီး စႀကၤတစ္ေလွ်ာက္ျဖတ္ေလွ်ာက္လာ ခဲ့တယ္။ အ႐ြယ္ေရာက္သူေတြဖတ္တဲ့ စာအုပ္စင္နား ကၽြန္မတို႔ေရာက္လာ ခဲ့တယ္။

“ဒီတစ္အုပ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ.. စာအုပ္နာမည္က I Capture the Castle တဲ့။ စာေရးဆရာမ Dodie Smith ေရးတာ.. သူက 101 Dalmatians (ေခြးနက္က်ား ၁ဝ၁ေကာင္) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို လည္းေရးခဲ့တယ္”

အဂၤလန္ေလသံပါတဲ့ စကားသံနဲ႔ ကၽြန္မကို သူေျပာပါတယ္။

ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီလို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ လိမ္ညာဉာဏ္ဆင္ေရးထားတဲ့ အဲဒီေခြးဇာတ္လမ္းကို မႀကိဳက္လို႔ ကၽြန္မ အသံတိတ္ေန လိုက္တယ္။

“ဒီစာအုပ္က ေခြးနက္က်ား ၁ဝ၁ေကာင္စာအုပ္နဲ႔ လံုးလံုးမတူဘူး”

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ ကၽြန္မပံုစံ ကိုေတြ႔သြားလို႔ သူက စကားဆက္ေျပာျပန္တယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္မေလးစားေပမယ့္ ကၽြန္မေတြေဝေနျပန္တယ္။ “I Capture the Castle” (ကၽြန္မရဲ႕လွ်ဳိ႕ဝွက္ရဲတိုက္) ဆိုတဲ့ နာမည္က ဖတ္ရတာ တစ္မ်ဳိးပဲ.. ကေလးေတြကို ေခ်ာ့သိပ္တဲ့ ဒ႑ာရီ စာအုပ္လိုလို .. ဘာလိုလို..

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အဲဒီစာအုပ္ကုိ ကၽြန္မ မေက်မနပ္နဲ႔ အိမ္ငွားျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နားကခံုမွာ ထိုင္ၿပီး စာအုပ္ကုိ ကၽြန္မ လွန္ေလ်ာဖတ္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာက အသက္ ၁၇ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြ သက္ဝင္ ခံစားေရးဖဲြ႔ ထားတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ကၽြန္မကို ခဏတြင္းခ်င္းမွာပဲ ဆဲြေဆာင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ စာဖတ္ေနရင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာလည္း “ငါလည္း စာေရးဆရာ တစ္ဦးလုပ္မယ္”လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ခ်ခဲ့မိတယ္။ ဆန္းၾကယ္လွ်ဳိ႕ဝွက္တဲ့ အေရးအဖဲြ႔ေတြကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္၊ ကဗ်ာေရးဖဲြ႔ရတာကိုလည္း ကၽြန္မႏွစ္ သက္တယ္၊ ေရးတာ မေကာင္းတာပဲ ႐ွိတာေပါ့ေလ။

အဲဒီစာအုပ္ဟာ ကၽြန္မအေပၚႀကီးမားတဲ့ သက္ေရာက္မႈ ႐ွိခဲ့တယ္ဆိုတာ စာၾကည့္တိုက္က အမ်ဳိးသမီးကို ကၽြန္မမေျပာျပခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္တည္း ေတာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုျဖတ္ၿပီး ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေဘးက သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေပၚမွာ စာေရးဆရာ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ကို ထြင္းထုခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္မထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က အၿမဲသြားခဲ့တဲ့စာၾကည့္တိုက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕စာအုပ္ေတြ စင္တင္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္က အဲဒီစာၾကည့္တိုက္မွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အငွားရဆံုး၊ စာဖတ္သူ အႀကိဳက္ဆံုး စာအုပ္ေတြထဲမွာ တစ္အုပ္ အပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ခန္႔က ၿမိဳ႕ကေန ႏွစ္နာရီ ခဲြၾကာေလာက္ကားေမာင္းၿပီး ႐ြာကို ကၽြန္မျပန္ခဲ့တယ္။ ႐ြာမွာပဲအၿမဲေနေနတ့ဲ ေမေမကို သြားၾကည့္တာပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာအတူစားဖို႔ ေမေမနဲ႔ခ်ိန္းထားပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕သမီးငယ္ကိုလည္း ကၽြန္မေခၚလာခဲ့တယ္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ သမီးငယ္ကိုေခၚၿပီး ကၽြန္မကားမေမာင္းပါဘူး။ သမီးက အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္း သူ႔ကိုစကားေျပာေခ်ာ့ေနရလို႔ပါ။

႐ြာကို ကၽြန္မေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကၽြန္မအပန္းေျဖေနခဲ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္မေခါင္းေမာ့အၾကည့္မွာ စာၾကည့္တိုက္ကအမ်ဳိးသမီးကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္မိပါတယ္။ ၁၆ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ သူ႔မ်က္ေထာင့္ထက္ အရစ္အေၾကာင္းေတြ ပိုလာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွာလည္း တုံ႔ေႏွးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕က်က္သေရ႐ွိရည္မြန္တဲ့အျပဳအမူက နဂိုအတိုင္းပါပဲ။ ဆိုင္ထဲသူဝင္လာၿပီး စားပဲြခံုတစ္ခုမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ပါတယ္။

အိုမင္းသြားတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ ဆို႔နင့္လာမိတယ္။ ေသာက္လက္စခြက္ကို ကၽြန္မအျမန္ခ်ၿပီး ထိုင္ရာက ထလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဆီအျမန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္၊ အံ့ၾသဝမ္းသာမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာထူပူေနပါတယ္။

“အန္တီ စာၾကည့္တိုက္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား.. “I Capture the Castle”ဆိုတဲ့စာအုပ္ ကၽြန္မကို အန္တီငွားလိုက္ေသးတယ္ေလ။ ကၽြန္မ အခု စာေရးဆရာျဖစ္ေနပါၿပီ အန္တီ။ အန္တီမိတ္ဆက္ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီစာအုပ္က အခုထိ ကၽြန္မအႏွစ္သက္ဆံုးစာအုပ္ပါ” လို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ခဏေလာက္ေတြေဝသြားတယ္။ ၿပီးမွ ကၽြန္မကိုၾကည့္ၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာရယ္ျပတယ္။ ရယ္ျပၿပီးတာနဲ႔ သူဟာ ေခါင္းတစ္ဖက္ လွည့္သြားၿပီး အျခားတစ္ေနရာကို တူ႐ႈေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္းမွ သူျပန္မေျပာပါဘူး။ သူ႔ၾကည့္ရတာ အသက္အ႐ြယ္ႀကီးရင့္သြားလို႔ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းပံု မရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဘာေျပာလိုက္မွန္းကိုလည္း သူသေဘာေပါက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မေနမသိထိုင္မသာနဲ႔ ေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္မိပါတယ္။ သူနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ့၊ သူ႔ထက္ အသက္ငယ္႐ြယ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာပါတယ္။ သူ႔ညီမျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မခန္႔မွန္းလိုက္တယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးငယ္က သူ႔လက္ေမာင္းကိုတဲြၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။

သူထြက္သြားတာကို ကၽြန္မေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြဟာ ဟိုးတစ္ခ်ိန္တုန္းကလိုပဲ သိမ္ေမြ႔ေနတုန္းပါပဲ။ သူ႔ေနာက္ေက်ာအရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ဟာ ကၽြန္မတို႔တစ္သက္မွာ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ လူဘယ္ႏွေယာက္ရဲ႕ဘဝကို ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီဆုိတာကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ သတိမထားမိတာပဲ႐ွိမယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ဒီစာၾကည့္တိုက္အမ်ဳိးသမီးလိုေပါ့.. စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကိုပဲ ကၽြန္မကို သူမိတ္ဆက္ေပးလိုက္တာပါ။ ဒါဟာ ကၽြန္မဘဝတစ္သက္တာအတြက္ အေရးပါဆံုး အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မူရင္းလင့္-- http://www.85nian.net/rensheng/21215.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန (April. 27. 2015)

https://www.facebook.com/99sanay/posts/10152860682372358:0

-------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...