အသည္းခိုက္ခဲ့ၾကရတဲ့ ၾကာပန္းေျခေထာက္ ကေလးမ်ား
ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၀ရာစုေလာက္ကေန ၂၀ရာစုေလာက္အထိ တ႐ုတ္ျပည္ အႏံွ႕အပ်ား မွာေရပန္း စားခဲ့တာကေတာ့ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ကိုခ်ိဳးၿပီးေျခဖဝါးတြင္ ကပ္ကာ ေျခေထာက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ မရွိေအာင္ တင္းေနေအာင္ ၾကပ္စည္းတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာ တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ သမီးမိန္းကေလး ၂ ႏွစ္ အ႐ြယ္ကေန ၅ႏွစ္ အ႐ြယ္အတြင္းမွာ ဒီ႐ိုးရာကို စတင္စီမံတာမို႕လို႕ ေျခေသး မိန္းကေလးရဲ႕ ေျခဖဝါး အရွည္ဟာ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ သံုးလက္မ ဝန္းက်င္ေလာက္သာ ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။
ေရွးတ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လူကုံတန္ အထက္တန္းလႊာ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အႏုပညာရွင္မ်ားနဲ႕ အလယ္အလတ္ တန္းစား မိသားစု မ်ားမွာေတာ့ ထံုးစံအရ အနည္းေလးေတာ့ သမီးဦးမ်ားကို ဒီ႐ိုးရာအစီအမံ အတိုင္းမျဖစ္မေနလုပ္ေပးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေရွးတ႐ုတ္ လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေျခေခ်ာင္း႐ိုးေလးေတြခ်ိဳးၿပီး ၾကပ္စည္း ခံထားရတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေသးေသးေလးေတြကို အလွတရားတစ္ခု၊ ဂုဏ္ျဒပ္တစ္ခုအေနနဲ႕ တန္ဖိုးထားလြန္းလို႕ ၾကာပန္းေျခေထာက္ရယ္လို႕ တင္းစာၿပီးေတာ့ေတာင္ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္တဲ့။ ၾကာပန္းေျခေထာက္ ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ ဒုကိၡိတ တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ရမယ့္ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႕မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကိုကပဲ ပေဒသရာဇ္ေခာတ္ လူကံုတန္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ "အလုပ္လုပ္ဖို႕မလိုေအာင္ ျပည့္စံုတယ္" ဆိုတဲ့ သေဘာေပၚလြင္တဲ့ ပကာသန ဂုဏ္ျဒပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္။
ဒီ႐ိုးရာ စတင္ျဖစ္ေပၚလာပံု ယံုတမ္းစကား အဆိုတစ္ခုက ဘာေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ရွန္းဂ္ မင္းဆက္ ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႕ လြန္စြာမွျမတ္ႏိုးရေသာ မိဖုရားငယ္ တစ္ပါးဟာေမြးကတည္းက ေျခေထာက္ႀကီးထြားမႈ မရွိတဲ့ ေမြးရာပါ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ပါတဲ့။ ဒီမိဖုရားငယ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႕မတူတဲ့ ဒုကၡိတေျခေထာက္ေတြ အတြက္သိမ္ငယ္ မေနရေအာင္ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို သူ႕လိုေျခေထာက္ မ်ိဳးရွိေအာင္ၾကပ္စည္း ကာမွပဲ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၿပီးျပည့္စံုေသာ စံျပအလွျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျပည္သူကို ဦးေဏွာက္ေဆးဖို႕ ဘုရင္ကို တိုက္တြန္းခဲ့ရာက စခဲ့တယ္လို႕ အဆိုရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းသာ တကယ္မွန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတည္း တစ္ေယာက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လို႕ဆိုရမလိုပါပဲ။
ၾကာပန္းေျခေထာက္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ သမီးငယ္ေလးမ်ားဟာ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားတတ္တဲ့ ကေလးအ႐ြယ္ကေန မီးေကာင္ေပါက္ အ႐ြယ္ျဖစ္တဲ့အထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကယိကထ အလြန္မ်ားၿပီး အင္မတန္ ဂ႐ုစိုက္ရတဲ့ အစီအမံနဲ႕ေနၾကရရွာပါတယ္။ အ႐ိုးအခ်ိဳး ခံထားရတဲ့ ဒါဏ္ရာေျခေထာက္ကို တတ္ႏိုင္သူ လူခ်မ္းသာမ်ား ကေတာ့ ေန႕စဥ္ပံုမွန္ ေဆးဖက္ဝင္သစ္ဥ သစ္ဖု တိရိစာၦန္ေသြး စတာေတြနဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႐ိုးရာခပ္ဆန္ဆန္ေဆးေၾကာ သန္႕စင္ေပးတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ေန႕စဥ္ အ႐ိုးက်ိဳးဒါဏ္ရာကို ကလိေနသလိုလို အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်ိဳးခံေနရ သလိုလိုျမင္မိတာေၾကာင့္ နာက်င္မႈေဝဒနာ အတိုင္းအတာဘယ္ေလာက္ ရွိမယ္ဆိုတာကို ခန္႕မွန္းၾကည့္ မိပါတယ္။ ေျခသည္း ရွည္လာရင္ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ကပ္လ်က္ အသားႏုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေျခဖဝါးကို ထိုးမိတဲ့အခါမွာ ပိုးဝင္ၿပီး ဒါဏ္ရာႀကီး တတ္တာေၾကာင့္ ေျခသည္း ခြံေတာ္႐ံုနဲ႕ျပန္မေပါက္ရေလေအာင္ ခြာပစ္ရတဲ့ သေဘာမ်ိဳးအထိ ေျခသည္းလွီးရတယ္လို႕လည္းဆိုတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕တစ္ေခ်ာင္းကပ္ေနတဲ့ ၾကားေတြရယ္၊ ေျခဖဝါးနဲ႕ က်ိဳးေနတဲ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြျပားကပ္ေန ၾကားေနရာေတြကို ပံုမွန္ေဆးေၾကာသုတ္သင္ျခင္း မရွိပါက အနံ႕အသက္မ်ား မခံမရပ္ႏ္ုင္ေအာင္ ဆိုးဝါးတတ္တယ္လို႕လည္းသိရပါတယ္။ အလည္အလတ္ လူတန္းစား မ်ားမွာေတာ့ ေျခေထာက္ကို တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္သာ ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ျခင္းအမႈကို လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ဆင္းရဲသား နင္းျပား လူတန္းစားချမာမွာေတာ ေျခေသးဖို႕အခြင့္အလမ္း မသာခဲ့ၾကရွာလို႕ သူတို႕အရွင္သခင္မ မ်ားရဲ႕ၾကာပန္းေျခေထာက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးအားက် အိပ္မက္မက္ၾက ရရွာပါသတဲ့။
ေျခေထာက္ေသးလြန္းလို႕ ေျခဖ်ားေထာက္သြားသလို ဟန္ခ်က္ထိန္းၿပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့သြားေနရတဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္အျပင္ဟာ ေရွးတ႐ုတ္ ပုရိသေတြအတြက္ေတာ့ အထူးရင္ခုန္စရာျဖစ္ရပါတယ္လို႕လဲသိရတယ္။
မန္ခ်ဴးမင္းဆက္လက္ထက္မွာ ဒီ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးတမ္းကို တိုက္ဖ်က္ဖို႕ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေပမယ့္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္တနံ တလ်ားမွာ ဟတ္ခါးလို႕ေခၚတဲ့ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ဒီၾကာပန္းေျခေထာက္ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာကို လက္မခံ မက်င့္သံုးတဲ့ အရပ္ေဒသရယ္လို႕ သီးျခားေဖာ္ျပထားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဟတ္ခါးဆိုတာ ျမန္မာအေခၚ တ႐ုတ္ လက္တိုမ်ိဳး ဆိုလိုတာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္တို႕ ပေဒသရာဇ္စံနစ္ကို အျပဳတ္တိုက္ၿပီး သမၼတႏိုင္ငံတည္ေထာင္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ကေန ၾကာပန္းေျခေထာက္ ႐ိုးရာတေျဖးေျဖးခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး ယေန႕ေခာတ္အခ်ိန္မွာေတာ့ လြန္စြာေရွးက်တဲ့ ေဒသအနည္းငယ္မွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ အ႐ြယ္ ၾကာပန္းေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားကိုႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကားသာေတြ႕ႏိုင္ပါေတာ့တယ္တဲ့။
လူတစ္ေယာက္ကို ေမြးခါစ အ႐ြယ္ကစလို႕ ဘယ္သူနဲ႕မွမေတြ႕ေစပဲ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေအာင္ ေျပာင္သလင္းခါေနတဲ့ အခန္းငယ္တစ္ခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ အလံုပိတ္ၿပီး အသက္ဆက္ရွင္ေစမယ္ ဆိုရင္ ဒီလူဟာ အလွတရားဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္ၿပီး ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို မွာပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။
Credit;ရဲထက္လႈိင္
ေရွးတ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လူကုံတန္ အထက္တန္းလႊာ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အႏုပညာရွင္မ်ားနဲ႕ အလယ္အလတ္ တန္းစား မိသားစု မ်ားမွာေတာ့ ထံုးစံအရ အနည္းေလးေတာ့ သမီးဦးမ်ားကို ဒီ႐ိုးရာအစီအမံ အတိုင္းမျဖစ္မေနလုပ္ေပးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေရွးတ႐ုတ္ လူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေျခေခ်ာင္း႐ိုးေလးေတြခ်ိဳးၿပီး ၾကပ္စည္း ခံထားရတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေျခေထာက္ေသးေသးေလးေတြကို အလွတရားတစ္ခု၊ ဂုဏ္ျဒပ္တစ္ခုအေနနဲ႕ တန္ဖိုးထားလြန္းလို႕ ၾကာပန္းေျခေထာက္ရယ္လို႕ တင္းစာၿပီးေတာ့ေတာင္ ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္တဲ့။ ၾကာပန္းေျခေထာက္ ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ ဒုကိၡိတ တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ရမယ့္ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႕မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကိုကပဲ ပေဒသရာဇ္ေခာတ္ လူကံုတန္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ "အလုပ္လုပ္ဖို႕မလိုေအာင္ ျပည့္စံုတယ္" ဆိုတဲ့ သေဘာေပၚလြင္တဲ့ ပကာသန ဂုဏ္ျဒပ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ ရပါတယ္။
ဒီ႐ိုးရာ စတင္ျဖစ္ေပၚလာပံု ယံုတမ္းစကား အဆိုတစ္ခုက ဘာေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ ရွန္းဂ္ မင္းဆက္ ဘုရင္တစ္ပါးရဲ႕ လြန္စြာမွျမတ္ႏိုးရေသာ မိဖုရားငယ္ တစ္ပါးဟာေမြးကတည္းက ေျခေထာက္ႀကီးထြားမႈ မရွိတဲ့ ေမြးရာပါ ဒုကၡိတ တစ္ေယာက္ပါတဲ့။ ဒီမိဖုရားငယ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႕မတူတဲ့ ဒုကၡိတေျခေထာက္ေတြ အတြက္သိမ္ငယ္ မေနရေအာင္ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးမွာရွိတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို သူ႕လိုေျခေထာက္ မ်ိဳးရွိေအာင္ၾကပ္စည္း ကာမွပဲ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၿပီးျပည့္စံုေသာ စံျပအလွျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျပည္သူကို ဦးေဏွာက္ေဆးဖို႕ ဘုရင္ကို တိုက္တြန္းခဲ့ရာက စခဲ့တယ္လို႕ အဆိုရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းသာ တကယ္မွန္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူတည္း တစ္ေယာက္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လို႕ဆိုရမလိုပါပဲ။
ၾကာပန္းေျခေထာက္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ သမီးငယ္ေလးမ်ားဟာ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ ကစားတတ္တဲ့ ကေလးအ႐ြယ္ကေန မီးေကာင္ေပါက္ အ႐ြယ္ျဖစ္တဲ့အထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကယိကထ အလြန္မ်ားၿပီး အင္မတန္ ဂ႐ုစိုက္ရတဲ့ အစီအမံနဲ႕ေနၾကရရွာပါတယ္။ အ႐ိုးအခ်ိဳး ခံထားရတဲ့ ဒါဏ္ရာေျခေထာက္ကို တတ္ႏိုင္သူ လူခ်မ္းသာမ်ား ကေတာ့ ေန႕စဥ္ပံုမွန္ ေဆးဖက္ဝင္သစ္ဥ သစ္ဖု တိရိစာၦန္ေသြး စတာေတြနဲ႕ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႐ိုးရာခပ္ဆန္ဆန္ေဆးေၾကာ သန္႕စင္ေပးတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ေန႕စဥ္ အ႐ိုးက်ိဳးဒါဏ္ရာကို ကလိေနသလိုလို အႀကိမ္ႀကိမ္ အခ်ိဳးခံေနရ သလိုလိုျမင္မိတာေၾကာင့္ နာက်င္မႈေဝဒနာ အတိုင္းအတာဘယ္ေလာက္ ရွိမယ္ဆိုတာကို ခန္႕မွန္းၾကည့္ မိပါတယ္။ ေျခသည္း ရွည္လာရင္ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ ကပ္လ်က္ အသားႏုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေျခဖဝါးကို ထိုးမိတဲ့အခါမွာ ပိုးဝင္ၿပီး ဒါဏ္ရာႀကီး တတ္တာေၾကာင့္ ေျခသည္း ခြံေတာ္႐ံုနဲ႕ျပန္မေပါက္ရေလေအာင္ ခြာပစ္ရတဲ့ သေဘာမ်ိဳးအထိ ေျခသည္းလွီးရတယ္လို႕လည္းဆိုတယ္။ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕တစ္ေခ်ာင္းကပ္ေနတဲ့ ၾကားေတြရယ္၊ ေျခဖဝါးနဲ႕ က်ိဳးေနတဲ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြျပားကပ္ေန ၾကားေနရာေတြကို ပံုမွန္ေဆးေၾကာသုတ္သင္ျခင္း မရွိပါက အနံ႕အသက္မ်ား မခံမရပ္ႏ္ုင္ေအာင္ ဆိုးဝါးတတ္တယ္လို႕လည္းသိရပါတယ္။ အလည္အလတ္ လူတန္းစား မ်ားမွာေတာ့ ေျခေထာက္ကို တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္သာ ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ျခင္းအမႈကို လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္လို႕ဆိုတယ္။ ဆင္းရဲသား နင္းျပား လူတန္းစားချမာမွာေတာ ေျခေသးဖို႕အခြင့္အလမ္း မသာခဲ့ၾကရွာလို႕ သူတို႕အရွင္သခင္မ မ်ားရဲ႕ၾကာပန္းေျခေထာက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးအားက် အိပ္မက္မက္ၾက ရရွာပါသတဲ့။
ေျခေထာက္ေသးလြန္းလို႕ ေျခဖ်ားေထာက္သြားသလို ဟန္ခ်က္ထိန္းၿပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့သြားေနရတဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္အျပင္ဟာ ေရွးတ႐ုတ္ ပုရိသေတြအတြက္ေတာ့ အထူးရင္ခုန္စရာျဖစ္ရပါတယ္လို႕လဲသိရတယ္။
မန္ခ်ဴးမင္းဆက္လက္ထက္မွာ ဒီ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးတမ္းကို တိုက္ဖ်က္ဖို႕ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေပမယ့္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္တနံ တလ်ားမွာ ဟတ္ခါးလို႕ေခၚတဲ့ တ႐ုတ္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ဒီၾကာပန္းေျခေထာက္ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာကို လက္မခံ မက်င့္သံုးတဲ့ အရပ္ေဒသရယ္လို႕ သီးျခားေဖာ္ျပထားတာ မေတြ႕ရပါဘူး။ ဟတ္ခါးဆိုတာ ျမန္မာအေခၚ တ႐ုတ္ လက္တိုမ်ိဳး ဆိုလိုတာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္တို႕ ပေဒသရာဇ္စံနစ္ကို အျပဳတ္တိုက္ၿပီး သမၼတႏိုင္ငံတည္ေထာင္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ကေန ၾကာပန္းေျခေထာက္ ႐ိုးရာတေျဖးေျဖးခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး ယေန႕ေခာတ္အခ်ိန္မွာေတာ့ လြန္စြာေရွးက်တဲ့ ေဒသအနည္းငယ္မွာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ အ႐ြယ္ ၾကာပန္းေျခေထာက္ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားကိုႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကားသာေတြ႕ႏိုင္ပါေတာ့တယ္တဲ့။
လူတစ္ေယာက္ကို ေမြးခါစ အ႐ြယ္ကစလို႕ ဘယ္သူနဲ႕မွမေတြ႕ေစပဲ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေအာင္ ေျပာင္သလင္းခါေနတဲ့ အခန္းငယ္တစ္ခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ အလံုပိတ္ၿပီး အသက္ဆက္ရွင္ေစမယ္ ဆိုရင္ ဒီလူဟာ အလွတရားဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္ၿပီး ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို မွာပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနမိေတာ့တာပါပဲ။
Credit;ရဲထက္လႈိင္
Via; https://www.facebook.com/NewsWatchJournal
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+