ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ
ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း၊ လူေန အိမ္ေျခေတြနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝး၊ ေတာ ရိပ္ေတာင္ရိပ္နဲ႔ ခပ္ေအးေအး ေနရာတစ္ခုမွာ ဧကေတြ အမ်ား ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတစ္ခု ရွိတယ္။ တရားရွာလိုတဲ့ ရဟန္းေတြ၊ စာသင္သား ရဟန္း သာမေဏေတြ အျပင္ ဖိုးသူေတာ္ေလးေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သားေလးေတြနဲ႔ ဆြမ္း က်န္ေတြစားၿပီး ေက်ာင္းမွာ ကပ္ေန တဲ့ ေခြးႀကီး၊ ေခြးလတ္၊ ေခြးငယ္ အရြယ္စုံေတြ၊ သီးပင္၊ စားပင္၊ အရိပ္ရ သစ္ပင္ႀကီးေတြပါ ေက်ာင္းဝင္းႀကီးထဲမွာ ရွိတယ္။
ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ဘုန္းႀကီးေတြ ဆြမ္းစားၿပီးခ်ိန္၊ ဆြမ္းက်န္ စားၿပီးတဲ့ ေခြးေတြေတာင္ အရိပ္ေကာင္းရာ မွာ ေအးေအး လူလူ တြင္းတိမ္တိမ္တူးၿပီး အိပ္ေနတတ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွာေပါ့။ ေနပူပူေအာက္က သီဟိုဠ္ပင္ အုပ္ေအးေအးေအာက္မွာ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး တစ္ပါးတည္း ေဆာ့ေန တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးလုံး ဆုံးပါးသြားလုိ႔ အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ သူငယ္ေလးကို ကိုရင္ဝတ္ေပးထားၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မွာ ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတာပါ။ ေဆာ့ကစားတတ္တဲ့ အရြယ္မို႔ ေဆာ့ကစားတာ မဆန္း ပါဘူး။ သာမန္ၿမိဳ႕ျပေနလူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ ဆန္းခ်င္ဆန္းတယ္လုိ႔ ဆိုႏုိင္တာက သူ႔ရဲ႕ကစားနည္း။ ဝါးျခမ္းျပား ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေသးေသးေလးကို ေလထဲမွာ ဆန္႔တန္းရင္း ေျခေထာက္ေတြက သိုင္းကြက္နင္းလို႔ ဓားခုတ္ဟန္ လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ လက္ထဲက ထက္ျမလွတယ္လို႔ သူယူဆထားတဲ့ ဝါးျခမ္းျပား ဓားမဟာႀကီးကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေျမႇာက္ကိုင္လုိက္ၿပီး အားရပါးရ ေႂကြးေၾကာ္ႀကံဳးဝါး လုိက္တယ္။
“အဂၤုလိမာလတဲ့ေဟ့” တဲ့။
အဲဒီေနာက္ “ဒက္ဂလုပ္ ဒက္ဂလုပ္” လို႔ ပါးစပ္ဆုိင္းတီး ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျမင္းစီးရင္း အဂၤုလိမာလ တစ္ေယာက္ သီဟိုဠ္ပင္အုပ္ၾကားမွာ ေျပးလႊားေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါေတာ့တယ္။
ကေလး ၂၊ ၃။
ပုဂံေဒသက ႏုိင္ငံျခားသားေတြ အၿမဲလာတတ္တဲ့ ဘုရားတစ္ဆူမွာ။ ဘုရားဖူး ထြက္လာၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတစ္စု ေနာက္ကို ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္အရြယ္ အဝတ္ အစား ႏြမ္းညစ္ညစ္ ဝတ္ထားတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ထက္ၾကပ္မကြာ ကပ္လုိက္ေနတယ္။ ပါးစပ္ ကလည္း “မုန္႔ဖိုးေလးေပးပါ...မုန္႔ဖိုးေလးေပးပါ” ဆိုၿပီး တက်ည္က်ည္ေအာ္လို႔။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္း သားေလးေတြကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေျခလွမ္းလုိ႔ သုတ္ေျခတင္ေနၾကေလရဲ ႔။
ဇြဲေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က မသိမသာ ေနာက္ ခ်န္ေနခဲ့ၿပီး ကေလးေတြကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ တစ္ခုခုလုပ္မယ့္ ဟန္ျပင္ရင္း သူတုိ႔ကို ရင္ဆုိင္လိုက္တဲ့ လူငယ္ကို ကေလးေတြက မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြန႔ဲ ၾကည့္ေနတုန္း-
“မင္းတို႔ ဘာလုိ႔ ပိုက္ဆံအလကား လုိက္ေတာင္းေနရတာလဲ” တဲ့။ ခပ္တင္းတင္း ေမးလုိက္တယ္။
“ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလကား မေတာင္းပါဘူး၊ ဘုရားသမုိင္းေတြ ရွင္းျပတဲ့ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေတာင္းပါတယ္” လို႔တစ္ေယာက္က ပ်ာပ်ာသလဲေျပာတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အျမန္ဝင္ေျပာတယ္။
“ျမန္မာလိုေရာ၊ အဂၤလိပ္လိုပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရွင္းျပႏုိင္ပါတယ္”
ကေလးေတြရဲ႕ စကားကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ နားေထာင္ၿပီးေတာ့ လူငယ္က ေျပာလိုက္တယ္။
“ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔ ငါ့ကို ရွင္းျပၾက” တဲ့။ “တစ္ေယာက္က ျမန္မာလို ရွင္း၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္လို ရွင္း” တဲ့။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာ ဝင္းသြားၿပီး အလုအယက္ သူတို႔ က်က္ထားတဲ့ စာသားေတြကို ရြတ္ျပ ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီဘုရားကို အေနာ္ရထာဘုရင္ တည္ခဲ့တာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ အ့ံဖြယ္ေတြ ရွိေၾကာင္း၊ မတ္တတ္ရပ္ ဆင္းတုေတာ္ႀကီး ေလးဆူရွိတဲ့ အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ရြတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဂၤလိပ္လုိေျပာတဲ့ ကေလးကေတာ့ တစ္ခြန္းေျပာလိုက္၊ ျမန္မာလိုေမးလို႔ ျပန္ ရွင္းျပလိုက္နဲ႔ ပတ္ခ်ာ လည္ေနေတာ့တယ္။ သူကလည္း အဂၤလိပ္စကား အက်ိဳးအပဲ့ေလးေတြကို က်က္မွတ္ၿပီး အသံထြက္ေလး မပီကလာနဲ႔ ေျပာရတာကိုး။ နားေထာင္သူ ဘယ္နားလည္လြယ္ပါ့မလဲေလ။
အဲဒီလို ရြတ္ဖတ္ျပၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘုရားေပၚက အံ့ဖြယ္ေနရာေတြကို ေခၚသြားၿပီး ရွင္းျပၾကျပန္တယ္။
ဒါကေတာ့ က်န္စစ္သားရဲ႕ လွံတံေထာက္သြားတဲ့ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီေရအုိင္ေသးေသးေလးထဲကို ဘယ္လိုၾကည့္ရင္ ဘုရားထီးေတာ္ကို ျမင္ရေၾကာင္း ဘာညာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
လူငယ္က ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းကို ေမးျပန္တယ္။ တစ္ေယာက္က အေဖဆုံးသြားၿပီး အေမနဲ႔ အတူ အလုပ္လုပ္လုိ႔ အငယ္ေတြကို ရွာေဖြေပးေနရတဲ့သူ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က အေဖေရာ အေမေရာ က်ပန္းလုပ္ကုိင္ၿပီး ေကြ်းတာေတာင္ အိမ္မွာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ မ်ားလြန္းလို႔ စားေသာက္လို႔ မေလာက္ သူ။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ႏွစ္တန္း၊ သံုးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္ထားၾကသူေတြ။
“ေနာက္ဆုိ အလကားေနရင္း ပိုက္ဆံလုိက္ေတာင္းမေနၾကနဲ႔။ အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံရွာၾက၊ ခုလိုမ်ိဳး ဘုရားသမုိင္း ရွင္းျပတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့” လို႔ လူငယ္က ေျပာရင္း ေငြစကၠဴတခ်ဳိ႕ကို ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပဳံးျပလုိုက္တယ္။
ဘုရားေစာင္းတန္းက ထြက္သြားတဲ့ လူငယ္ကို ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လက္ျပရင္း
“အစ္ကိုႀကီး...ေနာက္တစ္ေခါက္ဆုိရင္ တုိက္ႀကီးႀကီး၊ အိမ္ႀကီးႀကီး၊ ကားႀကီးႀကီးနဲ႔ ျပန္လာႏုိင္ပါေစ” လို႔ တစ္ေယာက္လည္ပင္း တစ္ေယာက္ဖက္ၾကလို႔ ေအာ္ဟစ္ဆုေတာင္းေပးၾကရင္း ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ထပ္လာမယ့္ ဘုရားဖူးေတြကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ့။
ကေလး ၄။
ျမန္မာျပည္က ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ယာဥ္ေၾကာ႐ႈပ္လွတဲ့ မီးပြိဳင့္တစ္ခုမွာ မီးနီလို႔ ခဏရပ္ထားတဲ့ ကားေလးေတြ ရွိတယ္။ အသက္ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ရပ္ထားတဲ့ ကားေတြ ရွိရာကို ေျပးသြားၿပီး ကားတစ္စီးနား ကပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့...
“အစ္ကိုေရ မုန္႔ဖိုးေလးေပးခဲ့ပါ” တဲ့။
“မင္းက ဘာလုိ႔ ပုိက္ဆံအလကား ေတာင္းရတာလဲ”
မိဘပိုက္ဆံ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရင္း ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ကားေမာင္းသူလူငယ္က ေမးလုိက္တယ္။
ေနာက္...မီးပိြဳင့္ရဲ႕ တျခားဘက္အျခမ္းမွာ ပန္းေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ဒီကေလးနဲ႔ ရြယ္တူေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို လက္ညႇိဳးထိုးျပလုိက္ရင္း-
“သူတို႔လို အလုပ္လုပ္ပါလားကြ။ မင္းမရွက္ဘူးလား” လို႔ ထပ္ေျပာလုိက္ျပန္တယ္။
ပိုက္ဆံေတာင္းသူ ကေလးက လူငယ္ညႊန္ျပရာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့-
“ေအာင္မာ...သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ေလာက္ ပိုက္ဆံရလို႔လား”လို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာရင္း ေနာက္ ကားတစ္စီး ရွိရာကို ခပ္တည္တည္ ေလွ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။ လူငယ္ကေတာ့ ကားလက္ကိုင္ဘီးကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ခဲ့ေလရဲ ႔။
ကေလး ၅။
ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံငယ္ေလးတစ္ခုက နာမည္ေက်ာ္ ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ျမန္မာလူငယ္ေက်ာင္း သားေလးေတြ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ ႔က ေက်ာင္းတက္ရင္း သုံးစြဲဖို႔အတြက္၊ တခ်ဳိ႕က ေန စရိတ္နဲ႔ ေက်ာင္းလခအတြက္ စားပြဲထုိး အလုပ္လုပ္ၾကတာပါ။
တစ္ေန႔မွာ အဲ့ဒီထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္က အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ ထုိင္တဲ့ စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုကို တာဝန္ ယူရတယ္။ ဝိုင္းထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံသား ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္လည္း ပါတယ္။ ဝိုင္းထဲကလူေတြ စားေသာက္ေနၾကခ်ိန္မွာ စားပဲြထိုးလူငယ္က ဖန္ခြက္ေတြထဲကို ေသာက္ေရ လုိက္ျဖည့္ေပးပါတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္ ကေလးငယ္ေလးရဲ ႔ခြက္ကို ေရျဖည့္ေပးလိုက္တ့ဲ အခ်ိန္မွာေတာ့ လူငယ္အတြက္ စားေသာက္သူေတြဆီကေန မႀကံဳဖူးတဲ့၊ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတ့ဲ၊ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ တု႔ံျပန္မႈတစ္ခုကို ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ဆီက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရလုိက္တယ္။
“Thank you, Sir” တဲ့။
ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ဟိုတယ္စားပြဲထုိး တစ္ေယာက္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ “Sir” ထည့္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားဆို ဆက္ဆံလုိက္တာပါ။ လူငယ္ကေတာ့ ယဥ္ေက်းတဲ့သူငယ္နဲ႔ သူငယ္ရဲ႕ ထူးခြ်န္တဲ့ မိဘေတြကို အမွတ္ထင္ထင္ အထင္ႀကီးေလးစားရင္း ကေလးေတြ အေၾကာင္းကုိ အေတြး နယ္ေတြခ်ဲ႕လို႔...။
ကေလး ၆။
အေရွ႕ေတာင္အာရွက လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ ေနထိုင္တဲ့ ႏုိင္ငံငယ္ေလး တစ္ခုထဲမွာ အမ်ားျပည္သူအတြက္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ကား၊ ရထား စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ထဲက လွပတဲ့ ဒီသာမန္ အျဖစ္အပ်က္ေလးက သာမန္ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာ။
ဂိတ္ဆုံးလုိ႔ မွတ္တိုင္ကို ထုိးဆုိက္ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ကားထဲမွာ ျမန္မာ၊ မေလး၊ တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အင္ဒိုနီးရွား စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ ပါတယ္။ ရွည္လ်ားလွတ ဲ့ဘတ္စ္ကားရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံက အလယ္မွာ လူသြားလမ္း၊ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ထိုင္ခုံေတြနဲ႔ လိုင္းကားတစ္စီးရဲ႕ ပုံမွန္ဖြဲ႔စည္းပုံေပါ့။
မွတ္တိုင္ကိုေရာက္လို႔ ကားရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ လူအသီးသီးက သူ႔ထက္ငါ ကားေပၚက အရင္ဆင္းရေရး ႀကိဳးစားလို႔။
ကားမရပ္ခင္ ထုိင္ရာကထ အေပါက္နားသြားရပ္သူ၊ ထုိင္ခုံေဘးက လူသြားလမ္းကို အသင့္ထြက္ ရပ္ထားသူနဲ႔ အားလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြပါပဲ။
ထြက္ေပါက္တံခါးနဲ႔ ကပ္ရပ္ကာထားတဲ့ သံတန္းေတြေနာက္က ခုံမွာထုိင္ေနတဲ့ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ကားရပ္မွ ခုံေပၚက ထတဲ့အတြက္ ကားေပၚက ဆင္းဖုိ႔ရာ ကားအလယ္က လူသြားလမ္း ရွင္းခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူသြားလမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာတဲ့ မေလးလူမ်ိဳး ကေလးမေလး တစ္ေယာက္၊ ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေလးက လူႀကီးေတြ မလုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို အမွတ္မထင္ လုပ္လိုက္တယ္။
ကားေနာက္ပိုင္းကေန အလယ္ပိုင္းထြက္ေပါက္ ရွိရာကို သြားေနရာက ကုိယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးရွိရာ အေရာက္မွာ ခဏရပ္၊ ၿပီးေတာ့ ထုိင္ခံုထဲက ကုိယ္ဝန္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးကို အၿပဳံးတစ္ပြင့္နဲ႔အတူ လက္ေလး ဆန္႔တန္းျပလို႔ အရင္သြားခြင့္ျပဳလိုက္တာပါ။ ပန္းေတြ မပြင့္ေနေပမယ့္ လွပတဲ့ အရာေလးေတြက ေနရာ တုိင္းမွာ ရွိေနတတ္တာမ်ိဳးပါလား။ ေက်းဇူးတင္စကားဆုိရင္း ကားေပၚက ဆင္းသြားတဲ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္မွာေတာ့ ကေလးမေလးက သာမန္လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လိုက္တဲ့ သာမန္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းသြားလို႔...။
ကေလး ၁၀၀၊ ၁၀၀၀၊ ၁၀၀၀၀၊ ၁၀၀၀၀..................... ။
က်င္လည္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္၊ သင္ၾကားပို႔ခ်သူ၊ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေပး အေျခအေနေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြရဲ႕ အသိပညာ၊ အေတြးအေခၚနဲ႔ အျပဳအမူကို ထိမ္းေက်ာင္းျပဳျပင္ေပး သြားတာပါ။ ကေလး ဘဝကို ပီပီျပင္ျပင္ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရတဲ့၊ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို အေခ်ာင္မယူလိုတတ္တဲ့၊ အေတြးအေခၚ မွန္ကန္တဲ့၊ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့၊ သူတစ္ဖက္သားအေပၚ စာနာတတ္တဲ့၊ အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားတတ္တဲ့ ကေလးေလးေတြ ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ လက္ရွိ ကြၽန္ေတာ္တို႔မ်ိဳးဆက္မွာ တာဝန္ရွိပါတယ္။ အသိဉာဏ္ပညာႀကီးစိုးတဲ့ လူ႔အသိုက္အဝန္း၊ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ပတ္ဝန္း က်င္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ စံနမူနာျပမႈ၊ လုံၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ ဘဝနဲ႔ ျပည့္စုံလုံေလာက္တဲ့ လူေနထုိင္မႈပုံစံကို ဖန္တီးေပးႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။ ဒီလိုမွသာ ေနာက္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာ စိတ္ ဓာတ္ေကာင္းမြန္တဲ့၊ အသိဉာဏ္ပညာ ျမင့္မားတဲ့၊ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္တဲ့၊ ႏုိင္ငံႀကီးသားပီသတဲ့ လူငယ္ေတြ က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံကို ဦးေဆာင္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(ကေလးေတြ လမ္းမွန္ေရာက္ဖို႔က လူႀကီးေတြမွာ တာဝန္ရွိပါတယ္)
ကိုထက္
The Voice Journal
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+