ဘယ္ဘ၀မွာ ေနခ်င္ၾကပါသလဲ
“သိသာ သိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔”တဲ့။
သည္စကားက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးကို လိႈက္စားေနတဲ့ စကားလို႔ ျမင္မိ ပါတယ္။ စတင္ ၾကားဖူးတဲ့ လူမမယ္ အရြယ္ကတည္းက သည္စကားကို ဘဝင္မက် ျဖစ္ေနခဲ့မိရတယ္။
ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းတာက ကြ်န္ေတာ့္ မိဘေတြ သည္စကားကို ေျပာသံ မၾကားဖူးဘူး။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သံုးေယာက္ပဲ ရွိတဲ့ မိသားစုေလးမွာ အေဖလည္း သည္စကား မေျပာတတတ္၊ အေမလည္း သည္စကား ေျပာေလ့မရွိေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ပါးစပ္ထဲ မွာလည္း သည္စကားက ေရာက္ကို မလာေတာ့ဘူး။
သို႔ေပမယ့္ လူ႔ေလာက ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုေလး တစ္ခုတည္းမွ မဟုတ္တာ။ ပတ္ဝန္းက်င္ အျပင္ေလာကနဲ႔ ေတြ႕ထိ ဆက္ဆံရတဲ့ အခါမွာ သည္စကားကို ရံခါ ၾကားခဲ့ရ တတ္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဘဝင္မက်တဲ့ စကားပါ။
သိတာနဲ႔ ျမင္တာ
သည္စကားရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို ခ်ိန္စက္မယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုးက သိတာနဲ႔ ျမင္တာမွာ ဘယ္ဟာက ပိုၿပီး ပဓာန က်သလဲ ဆိုတာကို ဆန္းစစ္ဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။
ျမင္တယ္ဆိုတာ အေပၚယံသေဘာ ေဆာင္ပါတယ္။ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္လိုက္တယ္။ ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္တယ္။ ဆိုၾကပါစို႔၊ ဟိုဘက္အိမ္က အပ်ိဳႀကီး မမနဲ႔ အိမ္ေရွ႕အိမ္က ဦးေလးႀကီးကို ကားတစ္စီးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ျမင္လိုက္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အရပ္ထဲက ဘုရား ဒါယိကာႀကီးဟာ တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို ေရေႏြးၾကမ္းေတြ တစြတ္စြတ္ ေသာက္ေနတာ ျမင္တယ္။ ဒါေတြက အျမင္သက္သက္ပါ။
သိတယ္ဆိုတာက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အတြင္းက်သြားပါၿပီး ဟိုဘက္ အိမ္က အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ အိမ္ေရွ႕အိမ္က ဦးေလးႀကီးတို႔ တိတ္တိတ္ပုန္း ညားေနၾကတယ္လို႔ သိလိုက္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘုရား ဒါယိကာႀကီး ကလည္း လူေရွ႕မွာသာ ဘုရား ဒါယိကာႀကီးကလည္း ေရေႏြးၾကမ္းအိုးထဲ အရက္ေတြ ထည့္ၿပီး ခြက္ပုန္းခ်ေနတယ္လို႔ သိလိုက္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ေနမလဲ။
သည္အခါ သိျခင္းက ပိုတန္ဖိုးႀကီးသလား၊ ျမင္ျခင္းက တန္ဖိုးႀကီးသလားဆိုတာ အေတာ္စဥ္းစားစရာ ေကာင္းသြားပါၿပီ။
ဟိုႏွစ္ေယာက္ ညားေနမွန္း သိေတာ့ေနတယ္၊ သို႔ေသာ္ မျမင္တဲ့ အတြက္ သက္ေသျပရ ခက္ေနတာ ႀကီးက ေကာင္းသလား။ ဘုရား ဒါယိကာႀကီးကလည္း ခြက္ပုန္းသမားႀကီးမွန္း သိေနတယ္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေလေၾကာင္းအသင့္မွာ သူ႔ဆီက အရက္နံ႔ ရတယ္။ သို႔ေသာ္ သူ တကယ္ေမာ့ေနတာ မျမင္လို႔ သူ႔ကို ဘုရားတကာႀကီးအမွတ္နဲ႔ပဲ ဆက္လက္ ၾကည္ညိဳေလးစားေနမွာလား။
သိသာ သိေစ မျမင္ေစနဲ႔ဆိုၿပီး အဲဒီ့လူေတြက လူမျမင္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေရွာင္တိမ္း ဖံုးကြယ္ရင္း အရပ္ကို၊ မိသားစုကို လွည့္ဖ်ား ေနၾကမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့ သိသာသိေစ မျမင္ေစနဲ႔ဆိုတဲ့စကားဟာ လက္ခုပ္ ဩဘာ ေထာမနာျပဳသင့္တဲ့၊ အားေပးထိုက္တဲ့ စကားျဖစ္ေနမွာပါလား။
စဥ္းစားစရာ သိပ္ကို ေကာင္းေနပါၿပီ။
ျခြင္းခ်က္
အရာတိုင္းမွာ ျခြင္းခ်က္ ရွိစျမဲမို႔ သည္မွာလည္း ျခြင္းခ်က္ကို ထည့္ေျပာမွ တန္ပါလိမ့္မယ္။
မၾကားဝံ့ ေရွ႕ေန၊ မျမင္ဝံ့ တရားသူႀကီးဆိုသလို တခ်ိဳ႕ မၾကားဝံ့ မနာသာ ကိစၥေတြ က်ရင္ေတာ့ မ်က္ျမင္ဒိ႒ သက္ေသျပစရာ မလိုအပ္ပါ ဘူး။ သည္အတြက္ သည္စကားကို စတင္သံးစြဲခဲ့ၾကတာလို႔ ယူဆရပါ တယ္။
ဆိုၾကပါစို႔။ ဖိုမဆက္ဆံေရး ကိစၥလိုမ်ိဳး၊ မုဒိန္းမႈလိုမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ မ်ိဳးဆက္ပြားအဂၤါမွာ ဒဏ္ရာ အနာတရ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတာလိုမ်ိဳးမွာ သာမန္လူမ်ားအတြက္ သိ႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ပါတယ္။ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ေတြ႕ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဒါေတာင္မွ အမႈအခင္း တရားတေဘာင္ ျဖစ္လာ တဲ့အခါမွာ ခိုင္လံုတဲ့ သက္ေသ ျဖစ္လာေအာင္ ကြ်မ္းက်င္သူေတြအေနနဲ႔ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ဖို႔၊ စစ္ေဆးဖို႔ လိုအပ္ပါေသးတယ္။
သို႔ေသာ္ ကြ်မ္းက်င္သူက အတည္ျပဳၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ သာမန္လူေတြ ျမင္ဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ သိေန႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ပါၿပီ။
ဒါဟာ “သိသာ သိေစ၊ မျမင္ေစနဲ႔”ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ သေဘာသြားပါ။
သို႔ေသာ္ သည္မွာလည္းပဲ ေရွ႕မွာ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း “သိတာ”က “ျမင္တာ”ထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုအခရာ က်တဲ့ အခ်က္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ေကာက္ခ်က္
သည္ေတာ့ကာ သည္စကားကို စတင္သံုးစြဲခဲ့တဲ့ ေရွးလူႀကီးေတြအေနနဲ႔ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳဖို႔ ျဖစ္ေစ၊ လိမ္ညာဖံုးဖိျခင္းကို အားေပးဖို႔ ျဖစ္ေစ၊ အခုေခတ္မွာ တအားေခတ္စားေနတဲ့ ေဝါဟာရျဖစ္ေသာ “ပြင့္လင္း ျမင္သာမႈ”ကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ျဖစ္ေစ သည္ဆိို႐ိုးကို အတည္ျပဳခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ တစ္ရပ္ ထြက္လာပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္းပဲ၊ မတစ္ရာသားေတြ လက္ထဲကို ေရာက္သြားတဲ့အခါ အရိအရြဲေတြကို လွီးထုတ္ဖို႔၊ မာေက်ာတဲ့ အရာေတြကို တံုးဖို႔ ၊ တစ္ဖို႔ အစရွိသျဖင့္ ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ဓားဟာ သူတစ္ပါးကို အႏၲရာယ္ျပဳဖို႔၊ ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔၊ အသက္ကို ရန္ရွာဖို႔ အသံုးျပဳတဲ့ လက္နက္ကိရိယာ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
လူေတြဟာ သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ရဖို႔ ျဖစ္ေစ၊ သူတို႔ မလုပ္ခ်င္ တာကိုမလုပ္ရဖို႔ျဖစ္ေစ၊ ဆင္ေျခ၊ ခုတံုး၊ အကာအကြယ္အေနနဲ႔ ဆို႐ိုး စကားေတြကို လြယ္လြယ္ ယူသံုးပါေတာ့တယ္။ သူတစ္ပါး အလုပ္ေျပာင္း၊ ေနရာေျပာင္းတာကို မ႐ႈဆိမ့္တတ္သူေတြ၊ အလုပ္ေျပာင္း၊ ေနရာေျပာင္း ကာမွ အသား မက်ခင္ အခက္ေပြရသူေတြကိုဆိုရင္ လြယ္လြယ္ပဲ “ေသခ်င္ တဲ့ က်ား ေတာေျပာင္း”လို႔ ေျပာလိုက္တာ ေပါ့။ ဘာခက္တာလိုက္လို႔ေလ။
အဲ… ေျပာင္းလိုက္လို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္ဆိုျပန္ရင္ေတာ့ “တစ္ရြာ မေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္” ဆိုတာ ႀကီး ဝင္လာပါလိမ့္မယ္။
အလားတူပဲ၊ မူရင္းဆို႐ိုးအမွန္က “မုတ မပါ လကၤာမေခ်ာ” (ခံစား ခ်က္မပါရင္ စာမေခ်ာဘူး) လို႔ ဆိုတာကိုပဲ နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔ ေလဖမ္း ဒန္းစီးၿပီး “မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ”လို႔ အသံခ်င္းဖလွယ္ခ်လိုက္ၿပီး လိမ္ညာတာပဲ တရားသလိုလို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာဟာ ေကာင္းတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ဓားကို လူေတြကို ရန္ျပဳဖို႔ သံုးလိုက္တာမ်ိဳးပါပဲ။
ယံုၾကည္မႈရဲ႕ အခန္းက႑
“သိသာ သိေစ မျမင္ေစနဲ႔”ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးဟာလည္း “မုတမပါ လကၤာ မေခ်ာ”လိုပဲ ေခတ္အဆက္ဆက္ အလြဲသံုးစား အျပဳခံေနရတဲ့ ျမန္မာ ဆို႐ိုးစကား ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္သူေတြက အလြဲသံုးစား ျပဳေနၾကတာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါ တယ္။ “အက်င့္မေကာင္းတဲ့သူေတြက”လို႔ တစ္ခြန္းတည္း တန္းေျဖလိုက္ ရင္ အေတာ္မ်ားမ်ား မဟုတ္ေတာင္ တခ်ိဳ႕ေတြေတာ့ အေတာ့္ကို ေဆြ႕ေဆြ႕ ခုန္ကုန္ၾကမွာပါ။
သို႔ေသာ္ လူႀကီးမင္းမ်ား တစ္ခု ဆန္းစစ္ၾကေစခ်င္ ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူ႔ေဘာင္ႀကီးကို လိမ္ညာဖံုးဖိမႈေတြ အျပည့္အသိပ္နဲ႔ တည္ေဆာက္ခ်င္ ၾကပါသလား။ လူ႔ေဘာင္ႀကီးက သိပ္ေဝးလြန္းရင္ ကိုယ့္မိသားစုကိုေရာ လိမ္ညာ ဖံုးဖိမႈေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ခ်င္ ပါသလား။ ဒါကို အေလးအနက္ စဥ္းစားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ စည္းကမ္းတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါက “မလိမ္နဲ႔၊ မဖံုးနဲ႔”ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းပါပဲ။ မွား တာကို ႀကိဳက္သေလာက္ မွားလာလို႔ ရတယ္။ လူဆိုတာ အမွား မကင္းဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အခု အခ်ိန္အထိ မွားေနတုန္းပါပဲ။ အမွားကို အမွန္ျပင္ႏိုင္ဖို႔၊ အမွားထဲက သင္ခန္းစာယူဖို႔က အေရးႀကီး ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိမ္ညာတာ၊ ဖံုးဖိတာ ကေတာ့ မိသားစု တစ္ခုလံုး၊ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုလံုးကို အႀကီးအက်ယ္ လိႈက္စားသြားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မလိမ္ညာဘူး၊ မဖံုးဖိဘူး။ အားလံုးကို အမွန္ အတိုင္း အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပ ထားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေပြတာ၊ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈေတြ က်ဴးလြန္ခဲ့တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ အရက္ေသာက္တာ ကြ်န္ေတာ့္ တစ္ မိသားစုလံုး သိတယ္။ သိသာ သိေစ မျမင္ေစနဲ႔ ဆိုၿပီး အိမ္ဦးခန္းမွာ ဟန္တစ္လံုး ပန္တစ္လံုးနဲ႔ မေနဘူး။
သည္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုမွာ သူမတူတဲ့ ခ်စ္ခင္မႈ ရွိတယ္၊ သူမတူတဲ့ ေလးစားမႈ ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားသမီးေတြလည္း မလိမ္တတ္၊ မဖံုးတတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ မယံုလို႔ လိုက္ေခ်ာင္းရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစု သက္တမ္း ၂၆ ႏွစ္မွာ တစ္ခါဆို တစ္ခါဖူး မွ် မရွိခဲ့ဖူးဘူး။
ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ယြင္းသြားၿပီဆိုမွေတာ့၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ မယံုရမွေတာ့ အဲဒီ့ မိသားစု ဘာျဖစ္လို႔ မိသားစုအျဖစ္ ေပါင္းစည္းေနၾကမွာလဲ။ လူ႔ေဘာင္တစ္ခုကေရာ ယံုၾကည္မႈ ပ်က္ယြင္းေန ၿပီဆိုရင္ စည္းလံုးမႈ ရွိႏိုင္ပါဦးေတာ့မလား။
အေတာ္ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။
ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္
လက္ရွိ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ကေတာ့ အေတာ့္ကို ယိုယြင္းပ်က္စီးေနပါတယ္။ ဒါ အမွန္တရားပါ။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္က စတင္လိုက္တဲ့ ပညာေရးစနစ္သစ္က ျမန္မာ့ လူ႔ေဘာင္ တစ္ခုလံုးကို အျမစ္ကလွန္ၿပီး ၿပိဳလဲ သြားေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။
သည္ပညာေရးစနစ္က လူအမ်ားစုရဲ႕ “ဆင္ျခင္တံုတရား”ကို ႐ိုက္ခ်ိဳး ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လူေတြဟာ “ဉာဏ္ပညာ”ဆိုတဲ့ လက္ဆုပ္ လက္ကိုင္ ျပလို႔ မရေသာ္လည္း အလြန္တန္ဖိုးႀကီးလွေသာ ကိုယ္တြင္းက အစြမ္းအစကို ရဖို႔ထက္၊ “အမွတ္”တို႔၊ “ဘြဲ႕လက္မွတ္”တို႔ဆိုတဲ့ စကၠဴေပၚက အေဆာင္ အေယာင္ေတြကိုသာ ပိုတပ္မက္ကုန္ေအာင္ သည္ပညာေရး စနစ္ႀကီးက ဖန္တီးေပးခဲ့ပါတယ္။
သည္မွာတင္ လူတို႔ရဲ႕ ဆင္ျခင္တံု တရားကလည္း ခြ်တ္ျခံဳက်ကုန္ပါေလေတာ့တယ္။ ေလွနံဓားထစ္ သမားေတြ၊ ေလဖမ္း ဒန္းစီးသူေတြ မႏိုင္ရင္ကာ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
သည္လိုေျပာေတာ့ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ ပညာေရးစနစ္ကိုခ်ည္း လွိမ့္အျပစ္တင္ မေနပါနဲ႔၊ သည္ပညာေရးစနစ္ၾကားမွာ လူျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္လိုလူေတာင္မွ အေတြးသစ္၊ အျမင္ သစ္ေတြ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးလားလို႔လည္း ေထာက္ျပပါတယ္။
ပာသူ မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အဲဒါက ျခြင္းခ်က္သေဘာကို ေဆာင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ မလိမ္မညာ မဖံုးမဖိတဲ့ မိသားစုထဲမွာ လူလားေျမာက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္၊ သင္ယူမႈကို အားေပးတဲ့ မိဘ ႏွစ္ပါးကို ရခဲ့တယ္၊ စာအလြန္ဖတ္တဲ့ မိခင္ရဲ႕ ရင္ေငြ႕ကိုလံႈခြင့္ရခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္ မွာလည္း စာေတြ နင္းကန္ဖတ္ရာက ကိုယ့္ျမန္မာစာနဲ႔ ဖတ္ရတာတင္ အားမရေတာ့ဘဲ ႏိုင္ငံတကာ စာေတြ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပ်ိဳးေထာင္ ေလ့က်င့္ယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ္ရည္ေသြးတယ္လို႔ မွန္ကုန္မွာစိုးလို႔ သည္ေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္ပါရေစ။ အမ်ားစုမွာက အဲလို အခြင့္အေရး ေတြ မရခဲ့ဘူး။ သည္ေတာ့ ပညာေရးစနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႕ ပံုသြင္းမႈ ဒဏ္ကိုပဲ လွိမ့္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ မသံုးတတ္၊ စာဖတ္ျခင္းကို မခံုမင္၊ ဘာသာစကားအရ ထြန္းေပါက္မႈအားကလည္း တအား နည္းေနေလေတာ့ကာ ကိုယ့္ဝါးလံုးေခါင္းေလးကိုပဲ အဟုတ္မွတ္ေနရတဲ့ ဘဝမွာ လူလားေျမာက္ ရသူက ဒုနဲ႔ ေဒး ျဖစ္ ေနပါေတာ့တယ္။
သည္ေတာ့ ဆင္ျခင္တံုတရားက ပါးရွားကုန္ၿပီေပါ့။ ဆင္ျခင္တံုတရား မဲ့လာတဲ့အခါ ဆို႐ိုးစကားေတြ ကိုလည္း အဆင္ျခင္မဲ့ ယူသံုးၿပီး ကိုယ္စီးတဲ့ ျမင္း အထီးမွန္း အမမွန္း မသိျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။
နိဂံုး
လူေတြဟာ တန္ရာ တန္ရာကိုသာ ရၾကပါတယ္။ ဘုရားေဟာကေတာ့ သတၱဝါမွန္သမွ် ကံစီမံရာကို နာခံၾကရတယ္ေပါ့။ အဲဒီ့ကံထဲမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံေတြလည္း ပါပါတယ္။
လိမ္ညာဖံုးဖိမႈကို အားေပးခ်င္သလား၊ လိမ္ညာဖံုးဖိသူေတြနဲ႔ပဲ တစ္ဘဝလံုး ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာကို ျမင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ကို လူေတြက ယံုၾကည္ေစခ်င္သလား၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ေျဖာင့္မတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မလိမ္မညာ မဖံုးမဖိဘဲ အားလံုးကို အမွန္အတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။
ယံုၾကည္မႈဆိုတာ တစ္ေန႔ တစ္ရက္ တစ္မနက္နဲ႔ တည္ေဆာက္ယူလို႔ ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံရတာမ်ိဳးပါ။ ကိုယ့္မိသားစုထဲမွာ၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ ကိုယ္ဟာ ေျဖာင့္မတ္သူ ျဖစ္ခ်င္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မယံုၾကည္ထိုက္သူ ျဖစ္ခ်င္သလား။
စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္း ဘယ္လို ေျဖမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ သိေနမိ သလိုပါပဲ။
သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ရဲ႕ အမူအက်င့္က ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ပံ့ပိုးေပးေနသလား၊ ဆန္႔က်င္ေနသလားဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားရပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာဆို႐ိုးစကားေတြဟာ ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထားရွိခဲ့ ၾကတဲ့ အစဥ္အဆက္ စကားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့စကားေတြကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ့္အက်င့္တန္မႈကို ေဖာ္ခ်င္ရင္လည္း ကိုယ့္သေဘာပါ။ အဲသလို ခုတံုးလုပ္လို႔ တကယ္တမ္း ထိခိုက္လာမယ့္သူကလည္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျမင္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္…
အားလံုး ေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(ရန္ကုန္ – ဝ၇၀၃၁၄)
(၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ Fashion Image မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။)
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook
ကိုမ်ဳိး(lwanmapyay.blogspot.com) လြမ္းမေျပ သုတရပ္၀န္း | Facebook