ခ်န္ပီယံေပါက္စေလးမ်ား....

အားကစားခ်န္ပီယံတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ သာမာန္အားကစားသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ေတာင္ သိပ္မလြယ္တဲ့ကိစၥတစ္ခုပါ... ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အေတာ္ေလးကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေလ့က်င့္ယူရပါတယ္...

ပုံေတြကေတာ့ ကမၻာ့အိုလံပစ္ပြဲေတြမွာ အၿမဲတမ္းလိုလို ဆုတံဆိပ္ေတြနဲ႔ ေရွ႕တန္းေျပးေနတဲ့ တရုတ္ႏိုင္ငံက အားကစားသင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္... ဆုတံဆိပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဆြတ္ခူးႏိုင္တာလည္း မေျပာနဲ႔ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးတဲ့ ပုံစံေတြကလည္း လက္ဖ်ား ခါေလာက္ပါတယ္... ကေလးေတြအရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ အေတာ္လည္း ၾကမ္းတမ္းပါတယ္... ဒီသင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကေလးငယ္ အေယာက္ (၃၀)ေက်ာ္ တက္ေရာက္သင္ယူၾကၿပီး... ကေလးငယ္အမ်ားစုကေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာမခံႏိုင္ပဲ ႏုတ္ထြက္ကုန္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္...

ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈ ပုံစံအေနအထားတခု အသားက်ဖို႔ အႀကိမ္းေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီ ထပ္ခါတလဲလဲ ေလ့က်င့္ရၿပီး... ပုံစံအေနအထားတစုံလုံး ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၄-၅ ႏွစ္ ၾကာျမင့္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္...

သင္တန္းနည္းျပဆရာေတြကလည္း အေတာ္ေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သင္ေပးၾကပါတယ္... ပုံစံအေနအထားတခု ေလ့က်င့္ၿပီဆိုရင္ ကေလးငယ္တစ္ဦးခ်င္းစီကို လိုက္လံျပင္ဆင္ေပးၿပီး... နည္းျပစိတ္တိုင္းက်ေလာက္တဲ့ အေနအထားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ ခနတျဖဳတ္ အနားယူလို႔ရပါတယ္.... အေနအထားမမွန္တဲ့ ကေလးအတြက္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ..ႏွပ္ေတြနဲ႔ ပုံစံအေနအထားအတိုင္း ဆက္ၿပီးေနရအုံးမွာ ျဖစ္ပါတယ္...

သင္တန္းကာလအတြင္း ကေလးဆိုတဲ့အတိုင္း အငိုကလည္း ကူးဆက္တတ္ပါေသးတယ္... နာက်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္... မခံသိမခံသာ ေညာင္ညာေနလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးတစ္ေယာက္က စၿပီးငိုလိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အျခားကေလးတအုပ္လုံးကလည္း လုိက္ၿပီးငိုေတာ့တာပါပဲ... အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ နည္းျပဆရာက တုတ္မယူလာပဲ မုန္႔ကေလးေတြ ေပးၿပီး ေခ်ာ့ျပန္ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္....

ကေလးေတြအတြက္ ထိခိုက္နာက်င္ဆုံနဲ႔ ငိုသံအက်ယ္ဆုံးသင္ခန္းစာကေတာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြ ေခါက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ပုံစံအေနအထားပါ... သင္ခန္းစာ အစိတ္အပိုင္း တခုအေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ လုပ္ရပါတယ္... ဘယ္ေလာက္အထိ နာက်င္မလဲဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ရပါတယ္...