ကၽြန္မေခတ္မမီပါ
လူငယ္တိုင္း လူငယ္တိုင္းက အနာဂတ္ရဲ႕ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ယေန႔လူငယ္ေနာင္ဝယ္ လူႀကီးဆုိသည့္ စကားလည္းရွိပါသည္ အနာဂတ္ရဲ႕လူငယ္ေတြကုိ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရမည္။ အားေပးရမည္။ လက္တဲြေခၚယူရမည္။ အားေပးရမည္။ လက္တဲြေခၚယူရမည္။ ကၽြန္မေၾကးမုံသတင္း စာမွာ မၾကာခဏဆုိသလုိ ကၽြန္မရဲ႕ကုိယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ထဲမွာ ေရးခ်င္တာေလးမ်ားရွိ ရင္ ေဆာင္းပါးအေနနဲ႔ ေရးမိခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မစာေမးပဲြၿပီးေသာ ေနာက္တစ္ေန႔ကၽြန္မႏွင့္ ကၽြန္မမိသားစုတုိ႔ ေစ်းသက္သက္သာသာရွိသည့္ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆုိင္သုိ႔ သြားခဲ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔စားပဲြဝုိင္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မလွမ္းမကမ္း စားပဲြ ဝုိင္းတြင္ ထုိင္ေနၾကသည့္ လူငယ္ႏွစ္ဦးကုိ ကၽြန္မသတိထားမိသည္။ လူငယ္ႏွစ္ဦးကလည္း ကၽြန္မႏွင့္ တန္းတူရြယ္တူ အသက္သိပ္မကြာလွ။ တစ္ေယာက္ကလက္တြင္ ဟန္းဖုန္းကုိကုိင္ၿပီး Screen ေလး ကုိဟုိေရႊ႕သည္ေရႊ႕ႏွင့္ သေဘာက်ေနသည့္ဟန္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထုိတစ္ေယာက္အား စကားတေျပာေျပာႏွင့္ မၾကာပါထုိငယ္ေမာသြားဟန္တူပါသည္။ အိတ္ကပ္ထဲမွ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကုိ ထုတ္ၿပီးစတုိင္က်က်ႏွင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဟုတ္လွၿပီအထင္ႏွင့္ ေဆးလိပ္ကုိဖြာလုိက္သည္။
သူတို႔ေျပာစကားမ်ားကုိ နားေထာင္ၾကည့္လွ်င္ ဒုတိယ၊ တတိယႏွစ္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ပုံ ရေပမည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတုိင္း ယခုပုံစံကဲ့သုိ႔မဟုတ္ဟု ကၽြန္မသိပါသည္။ ယခုလည္း အခ်ဳိ႕ထဲမွ အခ်ဳိ႕ျဖစ္ပါေပမည္။ ဖုန္းကုိသေဘာက်စြာ ဟုိပြတ္သည္ပြတ္လုပ္ေနသူက “ငါကြာမေန႔က ေစာ္တစ္ေယာက္ Line ေပၚမွာေတြ႕လုိ႔ ၾကဴေနတာကြာ အဲဒါ Line မေကာင္းလုိ႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ရ တယ္ကြာ”။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ေဆးလိပ္ဖြာလ်က္ နားေထာင္ေနသည္။ တစ္ဖန္ေဆးလိပ္ ဖြာေနေသာ တစ္ေယာက္က “မင္းကမွ Line ေပၚတက္လုိ႔ ရေသးတယ္။ ငါ့မွာ Phone Card ဖုိးမရွိလုိ႔ ပုိေတာင္စိတ္ညစ္တယ္။ အိမ္ကအဘုိးႀကီးကလည္း ပြမ္ၿပီးမုန္႔ဖုိးမေပးဘူး။ တကယ္စိတ္ေလတယ္ ကြာ”။ ကၽြန္မ မအံ့ၾသႏုိင္ေတာ့ပါ။ သည္ေခတ္သည္ လုိအခါမွာ သည္လုိစကားမ်ဳိး ႐ုပ္ရွင္ထဲမွ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားပင္ ေျပာၾကေသးသည္။
ကၽြန္မစိုးရိမ္သည္က အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ‘မ’ အေၾကာင္းနဲ႔ ‘ေဆးလိပ္’ သာရွိေနမည္ဆုိ ကၽြန္မတုိ႔တုိင္းျပည္ အနာဂတ္ေတြးဝံ့စရာမရွိ။ လူငယ္မ်ားရဲ႕ အခ်ိန္ကုိလည္း ထုိသုိ႔ မကုန္ဆုံးေစခ်င္။ အရက္ေသစာ၊ မူးယစ္ေဆးဝါးတုိ႔ႏွင့္လည္း ကင္းေစခ်င္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ပန္းတိုင္ႏွင့္သာ ဘဝကုိေရွ႕ဆက္ေစခ်င္သည္။ တစ္နည္းဆုိေသာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိတဲ့ ‘ဘဝရွင္’ လူငယ္ ကေလးမ်ားျဖစ္ေစခ်င္သည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိေသာ သူသည္ေလကုိေလွာ္သာေလွာ္သည္ အဘယ္အရပ္သုိ႔သြားမည္ဆုိေသာ ဦးတည္ရာမရွိ၏။ ေလွာ္သည့္ေနရာ၌ပင္ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ပန္းတိုင္ရွိပါက ထိုသူ သည္ထုိေနရာသုိ႔ အေရာက္သြားႏုိင္လိမ့္မည္။ ဤေနရာတြင္ ဆရာေျပာေသာစကားကုိ အမွတ္ရမိ သည္။ ဆရာဝန္ျဖစ္ရမည္လုိ႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားတဲ့လူက ေနာက္ဆုံးဆရာဝန္မျဖစ္ရင္ေတာင္ ဆုိက္ ကားသမားမျဖစ္ဘူးဟ ငါ့တပည့္တုိ႔’ ဆုိၿပီး ဆုံးမဖူးခဲ့သည္။
လူငယ္မ်ား၊ အိပ္မက္၊ ပန္းတိုင္မ်ားကုိ ႀကီးႀကီးမားမားခ်မွတ္ၾကပါ။ တစ္ေန႔မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိသည္မွာ မည္သူမွတိတိက်က် မေျပာႏုိင္ပါ။
လူငယ္ေတြသည္ စိတ္စြမ္းအား၊ ကာယစြမ္းအားမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံေနသည္ျဖစ္၍ ထုိအခ်ိန္တြင္ မိမိတုိ႔ဘဝ ကုိဖ်က္ဆီးမည့္အရာမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္မကုန္ေစလုိပါ။ ထုိသုိ႔ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနေသာ လူငယ္မ်ားသည္ ဒုနဲ႔ေဒးပင္ရွိၾကသည္။ လူငယ္မ်ားအားလုံး ထုိသုိ႔ႀကိဳးစားၾကလွ်င္ပုိ၍သာ၍ မေကာင္းေပဘူးလား။ လူငယ္ဘဝကုိေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေစၿပီး မိမိတုိ႔ပန္းတိုင္ကုိအေရာက္သြားေစခ်င္သည္။ လူႀကီး သူမကုိ႐ုိေသၿပီး မိမိတုိ႔၏မ်ဳိး႐ုိးဂုဏ္၊ ယဥ္ေက်းမႈကုိလည္း ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးရွိလွသည့္ လူငယ္ေတြျဖစ္ေစ ခ်င္သည္။
ကၽြန္မႏွင့္အေတြးမတူ၊ အျမင္မတူႏုိင္သူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္ေပမည္။ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္လည္း ေျခာက္ျပစ္ ကင္းမဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ ဤသုိ႔ေန၊ ဤသုိ႔စား၊ ဤသုိ႔ေျပာ၊ ဤသုိ႔သြား၊ ဤသုိ႔လာမွ ေခတ္မီသည္ဟု ထင္ၾကပါရင္လည္း ကၽြန္မေခတ္မမီပါဘူးလုိ႔ ဝန္ခံရင္းျဖင့္ . . . . ။
ေၾကးမုံသတင္းစာ
ဧၿပီလ(၁၈) ရက္၊၂၀၁၄ ခုႏွစ္