လူေတာ္မေၾကာက္ေသာ လူေတာ္ လီကြမ္ယူး
အရြယ္လည္းေသး၊ သဘာဝ သယံဇာတ ဆို၍ ေသာက္ စရာေရပင္ မရွိေသာ စင္ကာပူအတြက္ အားကိုးစရာမွာ “လူ” သာ ျဖစ္သည္ကို လီကြမ္ယူး ေစာေစာစီးစီး သေဘာေပါက္သည္။ “လူ” ဆိုသည္မွာ အလိုလို မိုးေပၚ က က်မလာ၊ ေျမကေပါက္ မလာေၾကာင္းကို သိေသာ လီကြမ္ယူးသည္ လူေတာ္ကို ေမြးတတ္သည္၊ ရွာတတ္ေဖြ တတ္၊ ေမြးတတ္သည္၊ လူေတာ္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားသည္။ လူေတာ္ရေအာင္ ႏိုင္ငံျခားကပင္ ရေအာင္ေခၚ သည္။ ၁၉၆၅ ႏုိင္ငံစေထာင္စဥ္က စင္ကာပူသည္ ေနေပ်ာ္ဖြယ္မရွိ မြဲလည္းမြဲ၊ ႏုိင္ငံလည္းေသး။ စင္ကာပူ မွ ေတာ္သူမ်ားပင္ စင္ကာပူတြင္ မေနလိုၾကခ်ိန္တြင္ လီကြမ္ယူးသည္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ႏုိင္ငံမ်ားမွ ထူးခြၽန္သူမ်ား ကိုပါ လိုက္လံရွာေဖြ စည္း႐ုံးသည္။ မေလးရွားေပါက္ မေလးတို႔ အဂၤလန္တြင္ ပညာသင္ေနသည္ ကို ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ စင္ကာပူသို႔ လာအလုပ္လုပ္ေစရန္ သူ႔လူတို႔လႊတ္ၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးစည္း႐ုံးသည္။ ယခုေခတ္ လူငယ္ မီးခဲျပာဖုံး ေဘာလုံးသမားမ်ားကို ကလပ္အသင္းမ်ားက လိုက္လံရွာေဖြ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သလိုမ်ဳိး လုပ္ သည္။ ေျခသြက္ လက္သြက္ႏွင့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ပိုးပန္းယူသည္။
လီကြမ္ယူး လူေတာ္ကို ခ်စ္ျခင္းမွာ ႏွစ္ေၾကာင္းရွိသည္။ နံပါတ္တစ္၊ ေခတ္ေနာက္က်ေနေသာ ႏုိင္ငံကို လူေတာ္မ်ား မပါဘဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ မရႏုိင္မွန္း သိသည္။ နံပါတ္ႏွစ္၊ ကိုယ္တိုင္ေတာ္ သည့္အတြက္ လူေတာ္ မေၾကာက္၊ “ငါ့ေနရာမ်ား လုသြားမလား” ဟု ေတြးပူျခင္း မရွိ။
စင္ကာပူ တျဖည္းျဖည္း တုိးတက္လာခ်ိန္တြင္ တကၠသိုလ္မ်ား ေကာင္းေအာင္ လုပ္ထားၿပီး အျခားႏိုင္ငံမွ လူငယ္ေျခတက္တို႔ သူ႔ဆီေက်ာင္းလာတက္ေစရန္ ဖန္တီးသည္၊ ျမန္မာလူငယ္တို႔ ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူ သည္ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္ခ်င္လွ်င္ သြားရမည့္ ေနရာအသြင္ ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္အကိုင္ ေစ်း ကြက္ေကာင္း ဖန္တီးထားသည့္ အတြက္ ေက်ာင္းလာ တက္ေသာ ႏုိင္ငံအသီးသီးမွ ေက်ာင္းသား မ်ား သည္ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ စင္ကာပူတြင္ ဆက္ေနအလုပ္ လုပ္ၾကသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ လုပ္သားစု လူေတာ္မ်ား ကို ျပၿပီး ႏိုင္ငံျခား လုပ္ငန္းမ်ား စင္ကာပူတြင္ အေျခခ်ေစရန္၊ လုပ္ငန္းတိုးခ်ဲ႕ေစရန္ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ သည္။ ႏိုင္ငံျခား လုပ္ငန္းမ်ားစြာ ရွိသည့္အတြက္ အလုပ္အကုိင္လုိေသာ လူေတာ္မ်ားကို ေခၚထား၊ ထိန္းထားႏုိင္ျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ စင္ကာပူသည္ အျခားႏုိ္င္ငံသားတို႔ကို ဆြဲေခၚရာ သံလိုက္ႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္ လာသည္။
စင္ကာပူသည္ ေဒသတြင္းႏုိင္ငံမ်ားက မည္သူတုိ႔ေတာ္သည္၊ ထက္ျမက္သည္၊ မည္သူသည္ သူ႔ႏုိင္ငံ တြင္ ေခ်ာင္ထိုး ခံထားရသည္တုိ႔ကို အစဥ္မျပတ္ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ အခြင့္ေပၚသည္ႏွင့္ ထုိသူတို႔ ကို လစာ၊ အခြင့္အေရး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းတို႔ျဖင့္ စည္း႐ုံးကာ စင္ကာပူသို႔ အေရာက္ေခၚေဆာင္ တတ္ သည္။ သမီးရည္းစားကဲ့သို႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စိတ္ရွည္လက္ရွည္ သုံးႏွစ္သုံးမိုးမက ပိုးပန္းတတ္သည့္ အတြက္ စင္ကာပူ တကယ္စိတ္ဝင္စားၿပီ ဆိုလွ်င္ ထိုသူတို႔ ေတာင့္ခံရန္မလြယ္။ ေနာက္ဆုံး လီကြမ္ယူးတို႔ အဖြဲ႔ေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားၾကၿပီး စင္ကာပူ တိုးတက္ေရး မဟာစီမံကိန္းႀကီးတြင္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ပါဝင္ခဲ့ၾကရသည္ခ်ည္းသာ။ ထိုသို႔ စင္ကာပူ ေနာက္ပါသြားသူ မ်ားတြင္ ျမန္မာတုိ႔ လည္း အပါအဝင္။
လီကြမ္ယူးသည္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္မွ ၁၉၉၀ တြင္ အနားယူသည္။ သူဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အစဥ္အ ဆက္ လႊဲခဲ့ေသာ လူမ်ားသည္လည္း လူေတာ္ခ်ည္းသာ။ သူ႔သား လီရွင္လြန္းကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေသာအခါ မ်က္ႏွာလိုက္သည္၊ ဘုရင္စနစ္လို မင္းဆက္ေထာင္သည္၊ လီမင္းဆက္ Lee Dynasty ဆိုၿပီး ေဝဖန္ၾကေသာ္ လည္း သူ႔သား Lee Hsien Loong သည္ သူ႔မ်ဳိးဆက္တြင္ အေတာ္ဆုံးမ်ားထဲတြင္ ပါသည္။ Lee Hsien Loong ႏွင့္ ယခင္ႏုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး George Yeo တို႔ကဲ့သို႔ လူငယ္ ခပ္ထက္ထက္မ်ားကို လီကြမ္ယူး သည္ စနစ္တက် ေျမေတာင္ေျမႇာက္သည္။ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေစၿပီး အေတြ႔အႀကဳံရလွ်င္ ျပည္ပထိပ္တန္း တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ တက္ေစသည္။ ျပန္လာလွ်င္ ပိုျမင့္ေသာ တာဝန္မ်ားကို ေပးအပ္ ဦးေဆာင္ေစသည္။ သူက ထိုလူငယ္တို႔ကို ပိုေတာက္ပေအာင္ အကြက္ေဖာ္ေသြးေပးသည္။ ထိုသို႔ ပ်ဳိးေထာင္ ထားေသာ လူငယ္ လူလတ္မ်ားထဲမွ စင္ကာပူအတြက္ အနာဂတ္ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္မ်ား မ်ဳိးဆက္ တစ္ဆက္ၿပီး တစ္ဆက္ ေပၚထြက္လာသည္။
ယခု လီကြမ္ယူး ေသသြားေသာ္လည္း နဂိုကတည္းက လူေတာ္တို႔ကို ေနရာေပး၊ ေနာက္ လူေတာ္မ်ာ ထြက္ေအာင္ စနစ္တက် စီမံခဲ့ေသာေၾကာင့္ စင္ကာပူသည္ ေရွ႕ဆက္တိုးတက္ဦးမည္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံတြင္ လုပ္ခြင့္မရသည္မ်ားကို လုပ္ရန္ အျခားေနရာမွ လူေတာ္တို႔လည္း စင္ကာပူသို႔ သြားၾကဦးမည္။ စင္ကာပူသည္ လူေတာ္မ်ားရွိေသာ လူေတာ္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ လူေတာ္ႏုိင္ငံအျဖစ္ အျခားႏုိင္ငံမ်ား၏ အထက္တြင္ ရပ္တည္ေနဦးမည္။
အျခားသူမ်ားထံမွ လူကိုေခၚရန္ အသာထား၊ ကိုယ့္ဆီမွလူကို ဘယ္လိုထိန္းရမွန္းပင္ မသိေသာ၊ ေပ်ာ္ေအာင္ မထားႏုိင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ယခုကဲ့သို႔ Knowledge Age တြင္ ႀကီးပြားရန္ မလြယ္။ လူေတာ္တို႔ ရေအာင္ ေခၚႏုိင္၊ ထိန္းႏုိင္မွ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္မည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ လူေတာ္မ်ား စင္ကာပူႏုိင္ငံ အပါအဝင္ ႏုိင္ငံ အမ်ားအျပားသို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးေျခာက္ဆယ္အတြင္း ပုံမွန္ဆုံး႐ႈံးေနသည္။ ဦးေႏွာက္ ယိုစီးမႈဒဏ္ အခံရ ဆုံး ႏုိင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပါဝင္သည္။ အျခားႏုိင္ငံမွ လူေတာ္ကို ဆြဲေခၚရန္ ေနေနသာသာ ကိုယ့္ႏုိင္ငံတြင္းမွလူကို မွန္ကန္ေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ထိန္းမထားႏုိင္ၾက။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံက မလိုလားသျဖင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ထြက္သြားေသာ လူေတာ္တို႔သည္ တိုင္းတစ္ပါးေျမတြင္ အစြမ္းျပကာ ကမာၻေက်ာ္ ကုန္၊ သက္ဆိုင္ရာႏုိင္ငံ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ အရာေရာက္သူမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ စိတ္ကို တံုးတံုးခ် ကာ ျပည္တြင္းတြင္ အေျခခ်ေသာ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ လူေတာ္တို႔ကိုလည္း ေနရာမွန္၊ လူမွန္မထားႏုိင္ မထားရဲ မထားတတ္သျဖင့္ သူတုိ႔၏ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ကို ႏုိင္ငံက မသုံးလိုက္ရဘဲ ဦးေႏွာက္ အလဟႆ (Brain Waste) ျဖစ္ကုန္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ အေနႏွင့္ လူေတာ္ေျပးေစေသာ အက်င့္အႀကံမ်ားကို ႏွစ္ငါးဆယ္ေျခာက္ဆယ္ အေတြ႔အႀကဳံျဖင့္ လုံးဝစြန္႔လႊတ္သင့္ၿပီ။ လူေတာ္ရွာ၊ လူေတာ္ေမြး၊ လူေတာ္ ထိန္းႏုိင္မွသာ အျခားႏိုင္ငံတို႔ႏွင့္ က်ားစီးဖားစီး ယွဥ္ႏုိင္မည္။ သူမ်ားတစ္လွမ္း ကိုယ္ဆယ္လွမ္း လွမ္းႏုိင္ေသာ ကိုယ့္လူမ်ားကို ရန္သူထင္ၿပီး မေၾကာက္ ပါႏွင့္။ ထိုသူတို႔ကို ကိုယ္မသုံးလွ်င္ တစ္ပါးႏိုင္ငံက အသင့္သုံးသြားေပလိမ့္မည္။ ကိုယ့္အနားကပ္ေနေသာ လီကြမ္ယူးႏွင့္ စင္ကာပူက ဥပမာျဖစ္သည္။
ေဇယ်သူ -
The Voice Journal
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+