ပန္းေကာင္း ပန္ေပးႏုိင္ၾကပါေစ
ဆရာေကာင္း၊ ဆရာမေကာင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝဟာေငြေၾကးဥစၥာ ႂကြယ္ပုိးႂကြယ္ဝ ရွိေကာင္းမွရွိမွာ ပါ။ ေစတနာစစ္၊ ေစတနာမွန္ဆုိတာကုိလည္း ေငြေၾကးနဲ႔တုိင္းတာ တန္ဖုိးျဖတ္ၾကည့္လုိ႔ရေကာင္းတဲ့ အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ၊ ဆရာမဆုိတာ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ သားေကာင္းရတနာေတြကုိ ေမြး ထုတ္ေပးေန ၾကသူေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္းဆရာ၊ ဆရာမတစ္ေယာက္ဟာ တန္ဖုိးျဖတ္လုိ႔မရႏုိင္ ေအာင္ ေက်းဇူးႀကီးမား ရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ႀကီးမားလုိ႔လည္း ပူေဇာ္ခံထုိက္ျခင္းပါ။
ဆရာ၊ ဆရာမဆိုတာ ေခတ္ကာလ၊ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေျပာင္းလုိ႔ တန္ဖုိးေျပာင္းသြားတယ္ရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ကုိယ့္သိကၡာ၊ ကုိယ့္တန္ဖုိးကုိ ေျပာင္းသြားေအာင္ က်င့္ ႀကံမႈမ်ဳိး မျဖစ္သင့္၊ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရစီးေၾကာင္း မွာ ေမ်ာပါ ေနၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ တစ္စတစ္စနဲ႔ တုိးပြားလာေနတာ ယေန႔ေခတ္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနၾကရပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က ေက်ာင္းသားေတြက ကုိယ့္ကုိသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအ ေၾကာင္း တသသေျပာမဆုံးေအာင္ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။
ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တသသျပန္ေျပာင္းေျပာၾကတာမ်ဳိး သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ ပါဘူး။ အေလးအနက္ထားတာလည္း သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ ကုိယ့္ကုိသင္ေပးလုိက္တဲ့၊ ပညာသင္ေပးခဲ့ တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမရယ္လုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့လည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ရင္နဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၾကတာမ်ဳိး မေတြ႕ရသ ေလာက္ပါ။ ဆရာ၊ တပည့္ဆက္ဆံေရးဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား အခုလိုမ်ဳိးျဖစ္လာရ၊ ျဖစ္ေနရသလဲဆုိတာ စဥ္းစား စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၾကာရင္ အာစရိယဂုဏ္ဆုိတာ ေမွးမ်ားေမွးမွိန္သြားမလားလုိ႔ေတာင္ သံသယ စိတ္ျဖစ္မိရပါတယ္။ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းေတြလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။
ယေန႔ေခတ္ေက်ာင္းေတြက (အေျခခံေရာ၊ အဆင့္ျမင့္မွာပါ) ဆရာ၊ ဆရာမအမ်ားစုက ေက်ာင္းမွာ သင္တဲ့ သင္ၾကားမႈကုိဝတ္ေက်တမ္းေက် သေဘာမွ်သာ ျပဳၾကတာကုိေတြ႕ေနရပါတယ္။ ေက်ာင္း သားကလည္း စာေမးပဲြေျဖဆုိခြင့္ရေရးအတြက္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္႐ုံ ဝတ္ေက် ဝတ္ကုန္ တက္ၾကတာမ်ား ပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာဘာသာျပ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ျပင္ပမွာသင္ေပးတာ ေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စားၾကပါ တယ္။
ဒါဟာလည္း စာကုိ စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ပိုင္ႏုိင္တတ္ေျမာက္မႈ ရွိေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ တက္ေရာက္ၾကတာ မဟုတ္ဘဲ စာေမးပဲြမွာေမးမယ့္ ေမးခြန္းသိရေအာင္၊ တကယ္ လုိ႔စာေမးပဲြေကာင္းေကာင္းမေျဖႏုိင္ခဲ့ရင္ ခုံနံပါတ္ေပးၿပီး အေထာက္အပံ့ ရေစေအာင္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ ခ်က္နဲ႔ တက္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ေက်ာင္းသားနဲ႔ဆရာ ဆက္ဆံေရးက အေရာင္းအဝယ္သ ေဘာဆန္ သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ နက္နဲတဲ့ေက်းဇူးတရားဆုိတာ ဘယ္မွာလာၿပီး ရွိႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။
တစ္ခုဆုိးတာက အေျခခံေက်ာင္းေတြမွာ က်ဴရွင္ရေရး ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြရွိလာၿပီး စိတ္ဝမ္းကဲြျပားမႈေတြ ရွိလာျခင္းပါ။ အထက္တန္းျပေတြၾကားမွာဆုိရင္ ပညာေရးေကာလိပ္ကေန အဆင့္ဆင့္တက္ၿပီး B.Ed ရၿပီး အထက္တန္းျပျဖစ္လာတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမရယ္၊ ပညာေရးတကၠသုိလ္တက္ၿပီး B.Ed ရလာတဲ့ အထက္ တန္းျပရယ္၊ ဘဲြ႕ရၿပီး CET တက္ၿပီးျဖစ္လာတဲ့ အထက္တန္းျပရယ္၊ SCET တက္ၿပီးျဖစ္လာတ့ဲ အထက္ တန္းျပရယ္၊ လုပ္သက္နဲ႔ သင္တန္းျပည့္စုံမႈရွိလုိ႔ B.Ed ေအာင္၊ သင္တန္းတစ္လတက္ၿပီးျဖစ္ လာတဲ့ အထက္တန္းျပရယ္ဆုိၿပီးေတာ့ အထက္တန္းျပအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေတာ့ သူကပုိေတာ္ ပုိတက္တယ္။ ငါကပုိေတာ္၊ ပိုတတ္တယ္ဆုိၿပီး အခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ဆုိင္စိတ္ဝမ္းကဲြေနၾကတာေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာတစ္ေယာက္ မွာ ရွိသင့္တဲ့ ‘ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ အနစ္နာ’ ဆုိတာဆရာေတြၾကားမွာ သိပ္အေရးမပါ ေတာ့သလုိ လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေတာ့္ကုိ ဝမ္းနည္းစရာပါ။
အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြမွာ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ရတာတစ္ခုက ဆုိင္ရာဘာသာျပဆရာ၊ ဆရာမက သူ သင္ေပးထားတဲ့ အတုိင္းမဟုတ္ရင္ လုံးဝအမွားေပးျခင္းပါပဲ။ တြက္ရတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြမွာဆုိရင္ သူတို႔ တြက္ေပးထားတဲ့နည္းနဲ႔ ျပန္လည္တြက္ျပ၊ ေျဖျပမွ အမွတ္ေပးပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာမွာ အဆုိးရြား ဆုံးေတြ႕ ရပါတယ္။ Letter တုိ႔၊ Essay တုိ႔ကုိ အလြတ္က်က္ေျဖဆိုေစျခင္းပါ။ ေက်ာင္းသားက သူ႔ ကုိယ္ပုိင္ အေတြးနဲ႔ ေရးသားတင္ျပတာကုိ လုံးဝအမွတ္မေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရွိေနပါတယ္။ ႏုိင္ငံ တကာကုိ ၾကည့္ျမင္ႏုိင္တ့ဲ မ်က္စိရွိဖုိ႔ေခတ္က အဂၤလိပ္စာကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္မႈကုိ ေတာင္းဆုိေနပါတယ္။
အခုလုိမ်ဳိး ဘာမွနားမလည္၊ ဘာမွမသိဘဲ အလြတ္က်က္ေျဖဆုိေစတဲ့ နည္းလမ္းမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အဂၤလိပ္စာ စြမ္းရည္ေကာင္းရႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ေတြ႕ရတာတစ္ခုက အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ သင္ရတဲ့ ဇီဝေဗဒလုိဘာသာရပ္မွာလည္း ျပ႒ာန္းစာအုပ္ပါ စာေၾကာင္းေတြအတုိင္း တစ္သေဝမတိမ္း အလြတ္က်က္ေရးေစတာပါ။ ဒီေတာ့ေက်ာင္းသားကဆုိင္ရာအေၾကာင္းအရာကုိ နားလည္ဖုိ႔အားမ ထုတ္ေတာ့ဘဲ အလြတ္ရၿပီး အလြတ္ျပန္ေရးႏုိင္ေရးေလာက္သာ အာ႐ုံစုိက္ လုပ္ေဆာင္ၾကျခင္းပါ။ ကုိယ္နား လည္သလုိ ျပန္ေရးျပတာ အဂၤလိပ္သဒၵါနည္း မွန္ကန္မႈ ရွိေပမယ့္ လက္ခံ စစ္ေဆးေပးျခင္းမရွိ တာလည္း ေက်ာင္းအမ်ားစုမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ေက်ာင္းသားက ဘာသာရပ္ကုိလည္း ထဲထဲဝင္ ဝင္နားမလည္၊ ဘာသာစကားကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္မႈအလွ်င္းမရွိျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အျမင္အေတြးကုိ ဖြင့္ေပးရမယ့္အစား ပိတ္ပစ္လုိက္သလိုျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္း သားက သက္ဆုိင္ရာဘာသာရပ္ကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိခြင့္မရ၊ ေဆြးေႏြးခြင့္မရ၊ သိခြင့္ ေဆြးေႏြးခြင့္ မရေတာ့ ကုိယ္တုိင္က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာတတ္တဲ့အက်င့္ ျဖစ္မလာေတာ့ပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ေက်ာင္းသားက သင္ေပးသူထက္ အလြယ္လမ္းလုိက္ၿပီး သက္သာေပါက္ကုိ ရွာတတ္ သြားပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေက်ာင္းသားက သင္ေပးသူထက္ အလြယ္လမ္းလုိက္ၿပီး သက္သာ ေပါက္ကုိ ရွာတတ္သြား ပါတယ္။ ဒီေတာ့သိသင့္၊ တတ္သင့္တဲ့ အေျခခံပညာဘယ္မွာရႏုိင္ပါေတာ့မလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ပညာေပးေနၾကတဲ့ဆရာ၊ ဆရာမေတြေရာ၊ ပညာယူေနၾကတယ္ဆုိတဲ့ ေက်ာင္း သား၊ ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာပါ လုံးဝအားနည္းခ်က္တစ္ခုက ပညာရပ္ကိုက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သင္ ၾကား၊ သင္ယူမႈနည္းျခင္းပါ။ သင္ၾကားေပးၾကသူအမ်ားစုကလည္း ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ျပ႒ာန္းစာကုိ ဘာ သာျပန္ေပးႏုိင္႐ုံမွ်ေလာက္ပဲ အားထုတ္ၾကေလ့ရွိတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ရွင္းျပႏုိင္တဲ့အဆင့္ေရာက္ တာ နည္းပါတယ္။ ကုိယ္ရွင္းလင္းသင္ၾကားျပသရတဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာႏုိင္ဖုိ႔ ရည္ညႊန္းစာအုပ္ကုိ ညႊန္ႏုိင္မႈလည္း မရွိသေလာက္ပါ။ ဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဌာန စာၾကည့္တုိက္ ကျဖစ္ေစ၊ ဆုိင္ရာေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ကျဖစ္ေစ၊ ရွာေဖြေလ့လာမႈ မေတြ႕ရသ ေလာက္ပါ။ သင္ၾကားေပး မယ့္သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ဆုိင္ရာဘာသာရပ္ကုိ ထဲထဲဝင္ဝင္ရွိထားပါမွ ေက်ာင္းသားကုိ ထဲထဲဝင္ဝင္ရွင္းျပ၊ လမ္းညႊန္ျပသႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိပညာေပးႏုိင္မွပညာပါတဲ့ တပည့္ေတြကုိ ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဆရာေကာင္းေတြရဲ႕ တပည့္ပန္းေကာင္းပန္ႏုိင္မွာ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တပည့္ေကာင္းေတြရဲ႕ ဆရာလည္း ဂုဏ္ယူဝင့္ႏုိင္မွာပါ။ အဲဒီလုိ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ဳိး ကုိေက်ာင္းသားကလည္း တသသ၊ တဖြဖြေျပာ မဆုံးႏုိင္ျဖစ္ၾကမွာပါ။ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ သတိရမဆုံးျဖစ္ ၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္အျပေကာင္း႐ုံမလုပ္ေဆာင္ၾကဘဲ အေကာင္းကုိျပႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔လုိပါ မယ္။ အျမင္ေကာင္း႐ုံ မလုပ္ေဆာင္ၾကဘဲ အေကာင္း ကုိျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကမွသာ ကုိယ့္တပည့္ ကုိ ပန္းေကာင္း ပန္ဆင္ေပးႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ . . ။
စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
ႏုိဝင္ဘာ (၁၉) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+