ဘ၀မွာ သံေ၀ဂရလြယ္ေသာ အခ်ိန္အခါမ်ား
သာမန္ အခ်ိ္န္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အရမ္းခင္မင္တဲ့ လူေတြပါ။ ေဟးလား ၀ါးလား၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး၊ စားၾက ေသာက္ၾကနဲ႔ တစ္ကယ့္ ညီရင္းအကို အတိုင္းပါပဲ။ အဲ…ကံဆိုး မိုးေမွာင္ က်ၿပီေဟ့ဆိုရင္.. သံေ၀ဂ ရစရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ပတ္သက္မွာ ေၾကာက္လို႔ အေ၀းေရွာင္ သြားတဲ့လူ၊ မသိမျမင္ သလိုေနတဲ့ လူ၊ ျပက္ရယ္ျပဳ တဲ့လူ၊ ေရနစ္ခ်ိန္မွာ ၀ါးကူထိုးတဲ့လူ၊ အခြင့္သာတုန္းမွာ လက္ႏိုက္တဲ့လူ စသည္ စသည္ျဖင့္ ေတြ႔ရတတ္ၿပီး တကယ္ကူညီတဲ့လူ ရိွတယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ အေရအတြက္ အားျဖင့္ သံေ၀ဂ ရစရာႀကီးပါ။
၂။ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားနာၿပီးတဲ့အခါ
သာမန္အခ်ိ္န္မွာ ဂုဏ္ေတြ အဆင့္အတန္းေတြ အမည္နာမေတြ မ်က္နာေတြ ပိုင္ဆိုင္မူေတြ ဟိုဟာ အေရးႀကီး သလိုလို ဒီဟာပို အေရးႀကီးသလိုလိုနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားနာၿပီေဟ့ဆိုရင္ က်န္းမာေရးထက္ ဘာမွ အေရးမႀကီး ပါလားဆိုတာ နားလည္သြားပါတယ္။ က်န္းမာေရး ဆိုတာမ်ဳိးက သူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ဘာမွမဟုတ္သလို ခံစားရေပမဲ့ တကယ္ဆံုးရံူးသြားတဲ့ အခါက်ရင္ ေလာကႀကီး တခုလံုး သံေ၀ဂ ရစရာေတြႀကီးႀကီးပါ။
၃။ ရာထူးျပဳတ္က် သြားတဲ့အခါ
ရာထူး ဘုန္းမီးေနလ ထြန္းေတာက္စဥ္အခါက စည္ကားလိုက္တဲ့ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးသဂႍဟမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ား၊ အိမ္မွာဆိုရင္လည္း ေဆြမ်ဳိးေတြက စံုလို႔၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ ကန္ေတာ့ လာတဲ့လူေတြဆို ကန္ေတာ့ဘို႔ အလွည့္နဲ႔ တန္းစီရတယ္။ ရုတ္တရက္ ရာထူးျပဳတ္သြားေတာ့ ဒီလူေတြ အားလံုး ကိုယ့္ကိုေတြ႔ဖို႔ေတာင္ တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔၊ အားလံုးမ်က္နာစိမ္းေတြလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ တခ်ိန္ တုန္းက ေပးခဲ့ ကမ္းခဲ့ ကန္ေတာ့ခဲ့ အဘ အဘႀကီးလို႔ ႏူတ္မွ တဖြဖြ ေခၚခဲ့ ထူးခဲ့ တာေတြအားလံုး ငါ႔ရာထူးနဲ႔သာ သက္ဆိုင္ၿပီး ငါဆိုတဲ့ လူသား အစစ္အမွန္က်ေတာ့ စဥ္းစားေလ သံေ၀ဂ ရစရာျဖစ္ေလ ပါလား။
၄။ ပင္စင္စားၿပီးသြားတဲ့အခါ
အရင္တုန္းက တပည့္အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြ၊ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ၊ ယုတ္ဆြအဆံုး ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေဟာင္းေတြ၊ ကိုယ့္ကိုတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မသိမသာ စြန္႔႔႔ခြာ လာတယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရ တယ္။ ကိုယ့္ကိုကို တျဖည္းျဖည္း အသံုးမက်တဲ့ လူသား ျဖစ္သြားပါၿပီလားဆိုၿပီး သံသယ ၀င္မိတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အရင္တုန္းက ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့ရတဲ့ ေလးစားၾကည္ညို မူေတြ၊ ေနာက္ လိုက္ေနာက္သား ေတြ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ အားလံုးဟာ ကိုယ့္ေၾကာင့္ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ရိွခဲ့တဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ပါကလား ဆိုၿပီး သံေ၀ဂ ရမိပါတယ္။
၅ ။ ေသဆံုးခါနီးတဲ့အခါ
ဒီတႀကိမ္ေတာ့ တကယ္ ေသဆံုးတာ့မယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကို သိလိုက္တယ္။ မွားတာမွန္တာ၊ ေကာင္းတာ ဆိုတာ၊ ဂုဏ္ရိွဂုဏ္မဲ့တာ၊ ပိုင္ဆုိင္တာ ဆံုးရံူးတာ ေတြအားလံုး ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွအက်ဳိး မရိွေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္အရမ္းခ်စ္တဲ့ လူေတြကို အနီးအနားမွာ ရိွေစခ်င္တယ္။ ကိုယ္မုန္းခဲ့တဲ့ လူေတြကိုလည္း ခြင့္လြတ္ပါ လို႔ ေတာင္းပန္ လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ကို္ယ့္ကို ေစာ္ကားပစ္မွားခဲ့တဲ့ လူေတြကိုလည္း ခြင့္လြတ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မထားတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြားခ်င္ ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွေျပာလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ သူမ်ားေဘး ကေျပာေနတာေတြ အားလံုးေတာ့ ၾကားေနရေသးတယ္။ ရွင္းရွင္းႀကီး သိေနေသးတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေသခါနီးက်ရင္ ေနာင္တရစရာ အမ်ားႀကီးပါ။ တန္ဖိုးထား သင့္တာေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ့ဘူး၊ ႀကိဳးစားသင့္တာေတြကို ေကာင္းေကာင္း မႀကိဳးစားခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ေသသြားတာ မေၾကာက္ ဘူး ဆိုေပမဲ့လို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္မိသားစုေတြကို စိတ္မခ်တာ အမွန္ပဲ၊ ေအာ…ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သံေ၀ဂ ရတာကလြဲလို႔……………………………………….
Ref: Wechat
https://www.facebook.com/aung.k.latt.5?hc_location=timeline
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+