ႏွစ္ခါေသမွာ စိုးရိမ္လို႔
ဂ်ပန္ဧကရာဇ္ရဲ႕ တပ္ကို တာဂ်ီးမားဟာ ဓားေရးနည္းျပဆရာ အေနနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႐ႈိဂန္းရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ လုပ္ေနသူ တစ္ေယာက္က သူ႔ထံေရာက္လာၿပီး
"ဆရာ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို ဓားေရး ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ သင္ေပးပါ" လို႔ ႐ိုေသစြာ လာေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ တာဂ်ီးမားက
"ေအး မင္းရဲ႕ အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီးမွ သင္ေပးသင့္၊ မသင့္ ငါဆံုးျဖတ္မယ္။ မင္းငါ့ေမးခြန္း တစ္ခုေျဖရမယ္။ မင္း အရင္က ဘယ္ဆရာဆီမွာ ဓားေရးသင္ခဲ့သလဲ" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
သက္ေတာ္ေစာင့္ကလည္း
"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဆရာ့ထံမွာမွ ဓားေရးအတတ္ကို မသင္ခဲ့ဖူးပါဘူး" လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
ဒီလိုေျဖလိုက္ေတာ့ တာဂ်ီးမားလည္း စိတ္ဆိုးသြားတာေပါ့။ ႐ႈိဂန္းဆီမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ရာထူး ရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ။ ေတာ္႐ံု အရည္အခ်င္းနဲ႔လည္း ရႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။
"မင္း .. ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား။ ငါက လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္တာနဲ႔သိတယ္။ မင္းပံုစံက ဓားေရးမတတ္ဘူးလို႔ ေတာ့ ငါ့ကိုလာမေျပာနဲ႔" ဟုဆိုလိုက္သည္။
"ဆရာ .. ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အျငင္းအခံု မျပဳခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဆရာထံကမွ ဓားေရးအတတ္ကို မသင္ခဲ့ဖူးတာေတာ့ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္"
"ကဲ … ဒါဆိုလည္း ဓားထုတ္၊ မင္းနဲ႔ ငါ တစ္ပြဲတစ္လမ္းေပါ့"
တာဂ်ီးမားနဲ႔ သက္ေတာ္ေစာင့္ေလးလည္း ဓားေရးယွဥ္ၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွတဲ့ ဓားခုတ္ပြဲႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ ဓားေရး ယွဥ္ၿပီးေတာ့ တာဂ်ီးမားက ရပ္လိုက္ၿပီး
"မင္းေျပာေတာ့ ဓားေရးကို ဘယ္မွာမွ မသင္ခဲ့ ဘူးေျပာတယ္။ မင္းအခု ငါနဲ႔ ဓားေရးယွဥ္တာ ငါ့ထက္ေတာင္ သာေနတယ္။ မင္း မလိမ္နဲ႔ ငါ့ကို အမွန္အတိုင္းေျပာ။ မင္းဆရာ ဘယ္သူလဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာမ ရွိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖက ေသမွာ မေၾကာက္နဲ႔။ ေၾကာက္ရင္ ႏွစ္ခါေသတယ္လို႔ အၿမဲသြန္သင္ပါတယ္။ ႏွစ္ခါေသမွာေၾကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္ မထားဘူး"
"ငါေျပာခ်င္တာ အဲဒါဘဲ။ ဓားသမားတစ္ေယာက္မွာ ေၾကာက္စိတ္မရွိရင္ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီ။ ဒီမွာ မင္းကို ငါသင္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ မင္းဟာ မင္းဘ၀မွာဆရာ၊ ေသမွာကို မေၾကာက္ရင္ မင္းကိုဘယ္သူမွ ႏိုင္ဖို႔မလြယ္ ေတာ့ဘူး" လို႔ တာဂ်ီးမားက ေျပာလိုက္တယ္။
(ဂ်ပန္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေရးထားတာပါ)
၁၃.၅.၂၀၁၅
"ဆရာ .. ကၽြန္ေတာ့္ကို ဓားေရး ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ သင္ေပးပါ" လို႔ ႐ိုေသစြာ လာေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ တာဂ်ီးမားက
"ေအး မင္းရဲ႕ အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီးမွ သင္ေပးသင့္၊ မသင့္ ငါဆံုးျဖတ္မယ္။ မင္းငါ့ေမးခြန္း တစ္ခုေျဖရမယ္။ မင္း အရင္က ဘယ္ဆရာဆီမွာ ဓားေရးသင္ခဲ့သလဲ" လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
သက္ေတာ္ေစာင့္ကလည္း
"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဆရာ့ထံမွာမွ ဓားေရးအတတ္ကို မသင္ခဲ့ဖူးပါဘူး" လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
ဒီလိုေျဖလိုက္ေတာ့ တာဂ်ီးမားလည္း စိတ္ဆိုးသြားတာေပါ့။ ႐ႈိဂန္းဆီမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ရာထူး ရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ။ ေတာ္႐ံု အရည္အခ်င္းနဲ႔လည္း ရႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။
"မင္း .. ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား။ ငါက လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္တာနဲ႔သိတယ္။ မင္းပံုစံက ဓားေရးမတတ္ဘူးလို႔ ေတာ့ ငါ့ကိုလာမေျပာနဲ႔" ဟုဆိုလိုက္သည္။
"ဆရာ .. ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အျငင္းအခံု မျပဳခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ဆရာထံကမွ ဓားေရးအတတ္ကို မသင္ခဲ့ဖူးတာေတာ့ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္"
"ကဲ … ဒါဆိုလည္း ဓားထုတ္၊ မင္းနဲ႔ ငါ တစ္ပြဲတစ္လမ္းေပါ့"
တာဂ်ီးမားနဲ႔ သက္ေတာ္ေစာင့္ေလးလည္း ဓားေရးယွဥ္ၾကတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွတဲ့ ဓားခုတ္ပြဲႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ ဓားေရး ယွဥ္ၿပီးေတာ့ တာဂ်ီးမားက ရပ္လိုက္ၿပီး
"မင္းေျပာေတာ့ ဓားေရးကို ဘယ္မွာမွ မသင္ခဲ့ ဘူးေျပာတယ္။ မင္းအခု ငါနဲ႔ ဓားေရးယွဥ္တာ ငါ့ထက္ေတာင္ သာေနတယ္။ မင္း မလိမ္နဲ႔ ငါ့ကို အမွန္အတိုင္းေျပာ။ မင္းဆရာ ဘယ္သူလဲ"
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာမ ရွိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖက ေသမွာ မေၾကာက္နဲ႔။ ေၾကာက္ရင္ ႏွစ္ခါေသတယ္လို႔ အၿမဲသြန္သင္ပါတယ္။ ႏွစ္ခါေသမွာေၾကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္ မထားဘူး"
"ငါေျပာခ်င္တာ အဲဒါဘဲ။ ဓားသမားတစ္ေယာက္မွာ ေၾကာက္စိတ္မရွိရင္ လြတ္ေျမာက္သြားၿပီ။ ဒီမွာ မင္းကို ငါသင္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ မင္းဟာ မင္းဘ၀မွာဆရာ၊ ေသမွာကို မေၾကာက္ရင္ မင္းကိုဘယ္သူမွ ႏိုင္ဖို႔မလြယ္ ေတာ့ဘူး" လို႔ တာဂ်ီးမားက ေျပာလိုက္တယ္။
(ဂ်ပန္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေရးထားတာပါ)
၁၃.၅.၂၀၁၅
https://www.facebook.com/tin.nyunt.338?fref=nf
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+