ဆင္းရဲတြင္းမွ ရုန္းထြက္လိုက္ပါ
“ဆင္းရဲတယ္” ဆိုတာ “လိုအပ္တဲ့ အရာေတြကို ၀ယ္စရာမရွိတာ” လို႔လည္း ဖြင့္ဆို ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါ တယ္။ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔အတြက္ စားစရာ၀ယ္ဖို႔ ေငြမရွိတာ ဆင္းရဲတာပါပဲ။ ၀တ္စရာ အ၀တ္ အထည္ေတြကို မ၀ယ္ႏိုင္တာ၊ မိသားစုေနဖို႔ ထိုင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ေနစရာ အိမ္မရွိတာ ဆင္းရဲတာပါပဲ။ က်န္း မာေရး မေကာင္း တာေတာင္ ေဆးခန္းျပဖို႔၊ ေဆး၀ယ္ ေသာက္ဖို႔ မတတ္ႏိုင္တာ ဆင္းရဲတာပါပဲ။ ဘ၀မွာ ေကာင္းစြာရပ္တည္ ေနထိုင္ဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္စြမ္း မရွိတာ ဆင္းရဲတာပဲေပ့ါ။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲတာဟာ ဘယ္ဘက္က လွည့္ၾကည့္ၾကည့္၊ တစ္ခ်က္ ေလးမွ မေကာင္းပါဘူး။ ဆင္းရဲ တာဟာ ဒုကၡဆိုးႀကီး တစ္ခုပါပဲ။ ကပ္ေရာဂါဆုိးႀကီး တစ္ခုလိုပါပဲ။ ဆင္းရဲတာဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး တာပါပဲ။ ပူပန္ေသာက ျဖစ္ေစတာပါပဲ။ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ျခင္းေတြ ကိုလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဆင္းရဲျခင္း ဟာ မ်က္ရည္ေတြကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးေစ ပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ ဆင္းရဲျခင္းဟာ အျပစ္ခံစားေန ရတာပါပဲ။
ဆင္းရဲျခင္းကို မုန္းတယ္
ဆင္းရဲတာဟာ လံုး၀ လံုး၀မေကာင္းပါ ဘူးဗ်ာ။ ဆင္းရဲျခင္းကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ သူရယ္လို႔လည္းရွိမယ္ မထင္ပါ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လည္းဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ အရသာကိုအထုိက္အေလ်ာက္ ခံစားဖူးသူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲျခင္းကို နာက်ည္းလြန္းလို႔ တြန္းလွန္ေနခဲ့ တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ တုိက္ပြဲ ဆိုရင္ ဒီတိုက္ပြဲဟာ ဆင္းရဲ ျခင္းကို တိုက္တဲ႔ပြဲ ပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာ့လူဦးေရ အမ်ားစုဟာ တိုက္ပြဲမွာ မေအာင္ႏိုင္ၾက ပါဘူးဗ်ာ။ ဆင္းရဲျခင္းကို အႏိုင္မတိုက္ ႏိုင္ၾကပါဘူးဗ်ာ။
ဆင္းရဲ သားေတြကို ျမင္တုိင္း၊ ဆင္းရဲတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ ထဲကိုေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရပါတယ္။ မရွိဆင္းရဲသားေတြရဲ႕ ရင္တြင္းမွာ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ ဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာ အေလးထား နားလည္ မိပါတယ္။ ဆင္းရဲသား ကေလးသူငယ္ေတြ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့နဲ႔ ညစ္ပတ္ေပေရစြာ ေနထိုင္ၾကရတယ္။ လူငယ္ လူလတ္ေတြ ပိုင္းေတြဆုိရင္ လည္းပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ အသက္ေမြး ၾကရတယ္။ လူႀကီးေတြ ဆိုရင္လည္း မေနမနား နဖူးကေခၽြး ေျခမ, က်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾက ရတယ္။
အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆိုရင္လည္း မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြမွာ မျဖစ္စေလာက္ ေငြေလးေတြနဲ႔ တစ္ေန ကုန္ တစ္ေနခမ္း ႐ုန္းကန္ေန ၾကရသလို ေစ်းေရာင္း၊ ပန္းေရာင္း၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းနဲ႔ ႐ုန္းကန္ ေန ၾက ရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္လည္း ရပ္ကြက္ထဲလွည့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ကေလးထိန္း၊ ေရထမ္း၊ ထင္းခြဲနဲ႔ ႀကံဳရာ က်ပန္း အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ၿပီးထမင္းဖိုး၊ ဟင္းဖိုး၊ ေဆးဖိုး၊ ကေလးေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ရွာၾကရတယ္။
ဆင္းရဲတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြဆို ပိုသနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ ေန၀င္ခ်ိန္ နီးကပ္လာတဲ႔အထိ ဆင္းရဲျခင္းက သူတို႔ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးထားတုန္း။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ျပည့္ျပည့္စံုစံု မေနခဲ့ရ။ အာဟာရ ျပည့္ ၀ေအာင္ မစားေသာက္ခဲ့ရ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆး၀ါးေကာင္းေတြ မမွီ၀ဲၾကရ။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ပူပန္ေသာက ေရာက္ေနၾကရတာ တစ္သက္လံုးနီးပါးပဲ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ တရား အားမထုတ္ႏိုင္။ တခ်ိဳ႕ဆို လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ရတဲ့ ဘ၀။ ဒီလိုနဲ႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ဘ၀နိဂံုး ခ်ဳပ္ၾကရဦးမယ္။
ဆင္းရဲလို႔ ကိုယ့္မိဘရဲ႕ ဒုကၡကို ဒီအတုိင္း ၾကည့္ေနရတဲ့ သားသမီးေတြ၊ ဆင္းရဲလို႔ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာ ငယ္တာကို စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ၾကည့္ ေနရတဲ့ မိဘေတြ၊ ဆင္းရဲလို႔ ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ၊ စားစရာ မ၀ယ္ႏိုင္လို႔ ငတ္ေသတဲ့သူေတြ၊ ဆင္းရဲလို႔ ေဆးမကုႏိုင္ဘဲ ေရာဂါေ၀ဒ နာေတြ ခံစားၿပီးေသဆံုးၾက ရသူေတြ၊ ဆင္းရဲလို႔ ဘ၀ပ်က္ ၾကရတဲ့သူေတြ၊ ဆင္းရဲလို႔ ဒုစ႐ိုက္ သားေကာင္ျဖစ္ၿပီးေထာင္ထဲ ၀င္ၾကရတဲ့ သူေတြ၊ ဆင္းရဲလို႔ သူမ်ားအႏွိမ္ခံ၊ အဖိႏွိပ္ခံရသူေတြ၊ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ ေတာင္းစားေနရတဲ့ သူေတြ ကမ္ၻာ့ႏိုင္ငံ အသီးသီးမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဆင္းရဲျခင္းကို တိုက္ထုတ္ပစ္ၾကစို႔
ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ျပႆနာဟာ တကယ့္ျပႆနာႀကီး တစ္ခုပါပဲ။ ဆင္းရဲမြဲေတြမႈကို တိုက္ဖ်က္ရမယ္။ ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပြဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ၀င္ရမယ့္ တိုက္ပြဲကေတာ့ “ဘ၀ရဲ႕ဆင္းရဲမႈကို အျပတ္ တိုက္ထုတ္ႏိုင္ေရး” ပါပဲ။ မိုက္ခ႐ိုေဆာ့ သူေဌးႀကီးေဘလ္ဂိတ္ စကားနဲ႔ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀မွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေမြးဖြား လာတာ လူသားေတြရဲ႕ အျပစ္မဟုတ္ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲမႈကို အျပတ္ မတိုက္ထုတ္ႏိုင္ဘဲ ဆင္းဆင္း ရဲရဲနဲ႔ ဘ၀တစ္ခု ကုန္ဆံုးသြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ အျပစ္ႀကီး တစ္ခုပါပဲ။ ဘ၀တိုက္ပြဲကို အႏိုင္မ တိုက္ႏိုင္ဘဲ ဆင္းရဲျခင္း လက္ေအာက္မွာ တိုက္ပြဲ က်သြားလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ဒီဆင္းရဲျခင္း တိုက္ပြဲကိုအႏိုင္ တိုက္ရပါမယ္။ ဆင္းရဲျခင္းကို အႏိုင္ တိုက္ဖို႔ကအားလံုးရဲ႕ သမိုင္းေပး တာ၀န္တစ္ခုပါပဲ။ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ ရက္စက္မႈဟာ အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့ သလိုပါပဲ။ လူအမ်ားစု ဆင္းရဲေနၾကတာ တုိက္ပြဲ မ၀င္ၾကလို႔ပါ။ ဆင္းရဲ ျခင္းကို တိုက္ထုတ္ဖို႔ စိတ္ကူး မရွိဘဲ ဆင္းရဲျခင္းေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႔ခံေနၾကလို႔ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိးတဲ့ ဆင္းရဲျခင္း၊ ဒီေလာက္ နာက်ည္း မုန္းတီးစရာေကာင္းတ့ဲ ဆင္းရဲျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မွ မတိုက္ရင္ ဘယ္သူက ကိုယ္စား တိုက္ပြဲ၀င္ေပးမွာ လဲ။
ကိုယ့္ဘ၀၊ ကိုယ့္မိသားစု ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္မွ မ႐ုန္းထြက္ရင္ တစ္သက္လံုး ဆင္းရဲေနဦးမွာ ပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္ မေနပါနဲ႔။ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ ထိုင္ၿပီး လက္ညိႇဳးထိုး အျပစ္ေတြေျပာေနမယ့္ အစား ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လည္း လြတ္ေျမာက္ရ မယ္၊ ကိုယ့္မိသားစုကိုလည္း ဆင္းရဲတြင္းကေန ကယ္တင္ရမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူ သားေတြကိုလည္း ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးႏိုင္ရမယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လြတ္လပ္ေရး ရဖို႔ဆိုရင္ အားလံုးအတူတူ တိုက္ၾကရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေန႔ကစၿပီး ဆင္းရဲမြဲေတျခင္း ဆိုတဲ့ ရန္သူႀကီးကို အသိၪာဏ္ လက္နက္ေတြ စြဲကိုင္ၿပီး တိုက္ထုတ္ပစ္ ၾကရေအာင္။
ဖူးေက်ာ္ဇင္ (Future Wave)
JOB Seeker Journal
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+