ေက်ာင္းဆရာတုိ႔၏ ပီတိ
ျခေသၤ့မ ကေလး ေမြးရာသုိ႔ ေျမေခြးမက မီးေနသည္ အေမး ေရာက္လာသည္။ ‘ေဟာေတာ့ ကေလးေမြး တာကလည္း တစ္ေကာင္တည္း ေတာ့’ ဟု ေဝဖန္ေလသည္။ ‘ဟဲ့ ဒါက ျခေသၤ့ဟဲ့ ျခေသၤ့’ ဟု ျခေသၤ့မ က ျပန္ေျပာေလသည္။ လူထု ဦးလွ ေရးေသာ ေက်းလက္ ပုံျပင္မ်ားထဲမွ ပုံျပင္ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
မိမိသည္ ေရနံလုပ္ငန္းတစ္ဖက္ႏွင့္ သုံးလတစ္ႀကိမ္ အိမ္သုိ႔ခြင့္ျပန္ရေသာအခါ ၁၀ တန္းကေလးေတြ ကုိ စာသင္ေပးရပါသည္။ တစ္ႀကိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားမွာ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသည္။ စာေမးပဲြ ထုိင္ရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ သင္ေပး ရျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၀ တန္းစာ သင္႐ုိးကုန္ေအာင္ တက္ သုတ္႐ုိက္ သင္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းသားမွာ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ‘ဟင္’ ေက်ာင္းသား ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္’ ဟုေျပာၾကသည္။
ထုိအခါ မိမိက ‘ဒါက ျခေသၤ့ဟဲ့’ ဟု ေျပာလုိျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ ဤပုံျပင္မွ မႏၲေလးတြင္ ဟံသာဝတီ သတင္းစာတုိက္ဖြင့္စဥ္က ဆရာဦးဝင္းတင္ေျပာသြားေသာ ပုံျပင္ကေလးျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ သ တင္း စာေတြမ်ားၿပီး မႏၲေလးမွာ တစ္ေစာင္တည္းသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ဦးဝင္းတင္က ခုခံေျပာဆုိသြားျခင္း ျဖစ္ ပါသည္။ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္မွာ ျခေသၤ့ကဲ့သုိ႔ရဲရင့္ တည္ၾကည္ပါသည္ဟု ေျပာ လုိက္ျခင္းပါေပ။ ယခုကၽြန္ေတာ့္ တပည့္မမွာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံတြင္ ဆရာဝန္မႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။
မိမိ၏ဖခင္မွာ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးျဖစ္ၿပီး မိခင္မွာ မူလတန္းျပဆရာမျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ ဘဝမွာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စာသင္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါသည္။ မိမိနားလည္ ေသာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္သာျဖစ္ၿပီး ထုိအလုပ္သည္သာ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြ ဆုိသည့္အထဲတြင္ ဂုဏ္အရွိဆုံး အလုပ္ဟု ယူဆခဲ့ပါသည္။
ထုိစဥ္က ပညာအုပ္႐ုံးဆုိတာ မေပၚေသး၊ လကုန္၍ဆရာေတြ လခထုတ္ၿပီဆုိလွ်င္ နယ္ေက်ာင္းေတြက လာၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္တြင္ စုၾကပါသည္။ ခင္ဦးၿမိဳ႕နယ္တစ္ၿမိဳ႕နယ္လုံး ဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္မွ်ရွိပါသည္။ ေက်းရြာအုပ္စု ၅၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး၊ တစ္အုပ္ စုလွ်င္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း အနည္းဆုံးရွိရာ လကုန္ရက္တြင္ၿမိဳ႕ကုိတက္ၿပီး လခထုတ္ၾကရေသာ ဆရာ၊ ဆရာမေပါင္းမွာ ရာေက်ာ္ရွိ တတ္ပါသည္။
သူတို႔သည္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ကုိ ဦးတုိက္လာၾကပါသည္။ မနက္ပုိင္းမွာ ကုိယ္စားလွယ္ဆရာ မ်ားက ေငြတုိက္သုိ႔သြား၍ ေငြထုတ္ၾကၿပီး ညေနပုိင္းမွာေက်ာင္းအလုိက္ လစာေငြကုိ ခဲြေဝထုတ္ယူ ၾက ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပညာအုပ္လုပ္သူက ဆရာေတြကုိ ေျပာစရာရွိၿပီဆုိလွ်င္ မိမိတုိ႔အိမ္မွာပင္ စည္းေဝး ေျပာဆုိေလ့ ရွိပါသည္။
ၿမိဳ႕ကုိတစ္လတစ္ႀကိမ္တက္လာၾကေသာ ဆရာေတြအဖုိ႔ ဤခရီး၊ ဤသုိ႔လာဖုိ႔အေရးသည္ အလြန္အ ေရးႀကီးသည္။ ရြာအတြက္ လုိတာေတြ ဝယ္ၾကမည္။ ေႂကြးေဟာင္းေပး၍ ေႂကြးသစ္ယူၾက မည္။ ေတြ႕စ ရာရွိသူကုိ ေတြ႕၍လုပ္စရာရွိသည္ကုိ တက္သုတ္႐ုိက္ လုပ္ၾကရသည္။ မုိးမခ်ဳပ္မီ ရြာကုိျပန္ၾက ရမည္။ ေက်ာင္းဆရာဆုိေသာ လူတန္းစားသည္ အလြန္႐ုိးသားသလုိ အလြန္ပြင့္လင္းၾကသူေတြလည္းျဖစ္ပါ သည္။ အရြယ္မေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး တစ္ပါးသူကုိကူညီရန္ ဝန္မေလးၾကေပ။ ဂါရဝတရား၊ နိဝါတ တရား ႏွင့္ျပည့္စုံၾကၿပီး ျမန္မာတုိ႔၏ယဥ္ေက်းမႈကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေနသူေတြလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာလူတန္းစာကုိ တပည့္ေတြကလည္း ခ်စ္ေၾကာက္႐ုိေသၾကၿပီး သူတို႔ကုိ သြန္သင္ ဆုံးမေပးျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကုိ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ေပးသူေတြလည္း ျဖစ္ၾကပါသည္။
သူတို႔သည္ သူတို႔ဘဝမ်ားအတြက္ ဘာေတြျဖစ္ရမည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းေနၾကသူေတြမဟုတ္၊ ရသည့္လစာ ကုိ အလ်ဥ္မီေအာင္သုံးစဲြၿပီး အသက္ေစ့လွ်င္ ပင္စင္သြားႏုိင္ဖုိ႔ပဲ သူတို႔ရည္ရြယ္ၾကပါသည္။ မိမိတြင္ အစ္ကုိ ငါးေယာက္ရွိရာ ၁၀ တန္းေအာင္လွ်င္ေအာင္ခ်င္း မူလတန္းေက်ာင္းဆရာဝင္လုပ္ၾကပါသည္။ ထုိစဥ္က သူတို႔ကုိ ဆဲြခန္႔ဟုေခၚၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ပညာအုပ္လုပ္သူက အလုပ္ခန္႔ေပးႏုိင္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆ ရာဆုိေသာ လူတန္းစားႏွင့္တစ္ခ်ိန္လုံးေနလာၿပီး ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လာေသာ ကၽြန္ ေတာ့္ အဖုိ႔ ေက်ာင္းဆရာသာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္မွာ မဆန္းပါ။ မိမိ၏ ရင္ထဲမွာေမြ႕ေပ်ာ္ဖြယ္အေကာင္းဆုံး အလုပ္မွာ ကေလးေတြကုိစာသင္ေပးရေသာ အလုပ္ဟုဆုိခ်င္ပါသည္။
၁၉၇၇ ခုႏွစ္စက္မႈတကၠသုိလ္ကေက်ာင္းၿပီးေသာအခါ ၿမိဳ႕တြင္ကၽြန္ေတာ္က်ဴရွင္ေက်ာင္းဖြင့္ျဖစ္ခဲ့ပါ သည္။ မိမိတုိ႔ၿမိဳ႕တြင္ အလြတ္ပညာသင္က်ဴရွင္ေက်ာင္းဟူ၍ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ခင္ဦးၿမိဳ႕အဖုိ႔ ပထမဆုံး က်ဴရွင္ေက်ာင္းျဖစ္ပါသည္။ စက္မႈတကၠသုိလ္က ဘြဲ႕ရခဲ့ေသာ မိမိအတြက္ ၁၀ တန္းစာ သည္ မခက္ပါ။ ေတာၿမိိဳ႕မုိ႔ကေလးေတြအဖုိ႔မွာ ဘယ္ေမးခြန္းလာလွ်င္ တစ္သေဝမတိမ္း ဘယ္လုိေျဖရ မည္ဟု မသိၾကပါ။ ရန္ကုန္က်ဴရွင္ေတြမွာေတာ့ ဘာလာရင္ဘာေျဖဟု နည္းေတြေပၚေနပါၿပီ။ သူတို႔အ ဖုိ႔မပင္မပန္း အလြတ္တကူ ေျဖႏုိင္ၾကပါသည္။ အမွတ္ေတြလည္း ေကာင္းၾကပါသည္။
က်ဴရွင္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသား ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ နီးပါးရွိသည္။ က်ဴရွင္ခမွာ တစ္လလွ်င္ခုႏွစ္က်ပ္၊ ေငြ က်ပ္ ၄၀၀ နီးပါးကုိင္မသုံးဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေမမွာ ပထမဆုံးကေလးေတြက လခေပးေတာ့ တၿပံဳး ၿပံဳး၊ ထမင္းအုိးတည္ရင္းျဖစ္ေစ၊ င႐ုတ္သီးေထာင္းေနရင္းျဖစ္ေစ မိမိစာသင္ေနသည္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ တတ္ သည္။ မိမိအဖုိ႔မွာကား ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာရပ္ၿပီး စာသင္ၾကားပုိ႔ခ်ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳ သည္ေမ့ မရႏုိင္ေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျဖစ္ပါသည္။ က်ဴရွင္ေက်ာင္းမွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သာခံသည္။ မိမိ ေရနံေကာ္ပုိေရးရွင္းတြင္ အလုပ္ရေသာအခါ ေက်ာင္းကုိ ပိတ္လုိက္ရပါသည္။ ေက်ာင္း ဆရာျဖစ္ခ်င္ေနေသာ ပုိးကား ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားမွာ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရနံေျမ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္မွာ ေရနံေျမတြင္ တစ္လအလုပ္လုပ္ပါက တစ္ပတ္ခြင့္ရသည္။ အားရက္မ်ားကုိစုထားၿပီး အလုပ္ခြင္မွာ သုံးလေနေသာ္ အိမ္ကုိသုံးပတ္ခန္႔ျပန္ၿပီး ေနခြင့္ရေလသည္။ တပည့္ေဟာင္းေတြက ဆက္သြယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာ ရွိေနခ်ိန္တြင္ စာသင္ေပးရသည့္ တပည့္ေတြ ရွိေနပါသည္။
စင္ကာပူကုိ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ ကုိ ေမ့ေနခဲ့ေလၿပီ။ ဇနီးသည္ဦးစီးေသာဆုိင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေစ်းသည္လုပ္ရပါအသည္။ ေစ်းမေရာင္း တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္မွာလူပုိလုိျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဖာက္သည္ေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းစကားမေျပာ တတ္ေသာေၾကာင့္ ေစ်းသည္အလုပ္တြင္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။
မိမိ၌သားႏွစ္ေယာက္ရွိရာ သူတို႔ကုိမူ စာသင္ေပးသည္ဆုိျခင္းထက္ သူတို႔ေက်ာင္းစာမလုပ္တတ္တာ ကုိ ကူညီေျဖရွင္းေပးရတာမ်ဳိးပဲ ရွိပါသည္။ စာေတြ မ်ားလာေသာအခါ ဘယ္လုိလုပ္ပါလားဆုိၿပီး အႀကံ ေပးသည့္ အလုပ္ကုိသာ လုပ္ရပါသည္။ သားႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကၽြန္ေတာ္ စာသင္မွာကုိ ေၾကာက္ၾက သည္။ မိမိစာသင္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္မ်ားလွ်င္ သူတို႔စာေမးပဲြတြင္ ဂရိတ္ေကာင္းတတ္သည္။ ပစ္ထားမိ လွ်င္ ဂရိတ္က မေကာင္းလာေတာ့ အက်ဳိးေက်းဇူးရွိတာကုိေတာ့ သိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ‘တစ္မႏုတ္ေလာက္ ကုိးလာ’ ဆုိတာေတြ ကုိ သူတို႔လက္မခံေပ။ သူတို႔ဆရာက ဘယ္လုိသင္ေပးလုိက္သည္ကုိလည္း ကၽြန္ ေတာ္ကမသိႏုိင္။ သူတို႔ နည္းႏွင့္သူတို႔သာ ေပါင္းၾက၊ ႏုတ္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေဝဖန္ႏုိင္ခြင့္မရွိခဲ့။ အငယ္ေကာင္က အဂၤလိပ္စာ အေရးအသားမွာ ေတာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားေသာ စာေၾကာင္းေတြ ကုိဂရမ္မာနည္းမက်ေၾကာင္း ခဏခဏေျပာေလသည္။ ထုိေက်ာင္းသားမ်ဳိးကုိ ဘယ္လုိကၽြန္ေတာ္စာ သင္ေပးရမည္နည္း။ ေခတ္ကေျပာင္း သြားေပၿပီ။
တစ္ေန႔ေသာ္ စင္ကာပူအမ်ဳိးသားတကၠသုိလ္အာရွေလ့လာေရးဌာနႀကီးမွာ ပါေမာကၡဦးေမာင္ေမာင္ သန္းက လႊတ္လုိက္သည္ဟုဆုိကာ အိႏိၵယအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ မိမိထံေပါက္ခ်လာပါသည္။ သူက သူသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေၾကာင္း စာတမ္းျပဳစုေနပါသည္။ သူတို႔ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း မသိတာေလး ေတြ ကုိ ေမးခြင့္ျပဳပါဟုဆုိ၍ မိမိထံသုိ႔တစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာတတ္သည္။ သူေက်နပ္မႈ မရွိမခ်င္း ေမးခြန္းေတြကုိ ထုိင္ၿပီး ေျဖေပးရပါသည္။ ထုိစာေရးဆရာမသည္ ေခသူမဟုတ္။ ျမန္မာျပည္ကုိ အ ေခါက္ေခါက္ ေရာက္ဖူးသည္။ မႏၲေလးမွာ စာအုပ္ပဲြေတာ္ က်င္းပသည္ကုိပင္ တက္ၿပီး စကားေျပာဖူး သည္။ မိမိႏွင့္ျငင္းခုံစရာ ေပၚလာလွ်င္ ဆရာႀကီးဦးေသာ္ေကာင္းကုိ ဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီး အေျဖေတာင္း သည္။ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာမေတြမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေနေပၿပီ။ ျမန္မာျပည္က မဂၢဇင္း အေတာ္မ်ားမ်ားက အယ္ဒီတာေတြကုိလည္း သူသိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးပႏၲိတထံ သြားၿပီး ေမးခြန္းေတြ ေလွ်ာက္ထားဖူးသည္။
သူကစာေရးဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာအေၾကာင္း၊ သူမေရးေသာ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းေမးသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာေဒၚအမာ၏ ေမြးရာဇာတိမွာ ခင္ဦးနယ္မူးသာရြာက ျဖစ္ေနေလသည္။ သူမရြာကုိ အေခါက္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးပါသည္။ စပါးေတြကုိ ပုတ္ႀကီးေတြႏွင့္ သိမ္းသည္ဆုိေတာ့ ထုိစပါး ပုတ္ႀကီးေတြထဲမွာ တူတူပုန္းတမ္းကစားခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖုိ႔ သုေတသနျပဳသူ ေငးေနေလာက္ ေအာင္ ရွင္းျပႏုိင္ခဲ့ ပါသည္။ ျမန္မာေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ႏုိင္ငံျခားသားမဆုိႏွင့္၊ ေတာ္႐ုံျမန္မာတုိ႔ အဖုိ႔ပင္ နားမလည္ႏုိင္ေသာ ဓေလ့ေတြ၊ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြရွိတတ္ပါသည္။ မိမိသည္သူမကုိ မေမာ ႏုိင္မပန္းႏုိင္ ရွင္းျပခဲ့ပါသည္။ သူေျပာေသာေၾကာင့္သာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကတည္းက ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္သည္ ‘မ’ ဆုိေသာ မိန္းမတုိ႔၏ အခြင့္အေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္ေရးခဲ့ ဖူးေၾကာင္း မိမိသိရဖတ္ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ မိမိဘာသာျပန္တာ ဟန္မက်လွ်င္ သူ႔ကုိျမန္မာျပည္မွ ဘာသာ ျပန္ေပးေနသူ၏ အာေဘာ္ႏွင့္တုိက္ဆုိင္ၿပီး ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေဝဖန္ခ်က္ ထုတ္တတ္ပါသည္။
ယခုအခါလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္က တပည့္အမ်ားစုမွာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အထက္တန္းျပဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း ပါသည္။ သူတို႔ကသင္လုိက္ေသာ ကေလးေတြပင္လုပ္ငန္း ခြင္အသီးသီးတြင္ ေနရာယူေနၾကပါၿပီ။ ႏုိင္ငံ့ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာတို႔၏ ပီတိဆုိ သည္မွာ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရွင္းျပရႏုိင္ေသာ အရာမဟုတ္ေပ။ ယခု ဘာသာျပန္ေပးေနရေသာ ေက်ာင္းသား အသစ္မွာ ေနာင္ႏွစ္ ၂၀ တြင္ဘာာျဖစ္မည္ကုိ အျပတ္မေျပာႏုိင္။ သူေရးလုိက္ေသာ စာအုပ္သည္ ကမၻာေက်ာ္ေကာင္း ေက်ာ္သြားႏုိင္သည္။ ဆုေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးရေကာင္းရမည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္မွာ ရင္ထဲကေက်ာင္းဆရာတုိ႔၏ ပီတိပင္ျဖစ္ပါသည္။
စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
ႏုိဝင္ဘာ (၂) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+