ေလျပည္က သစ္႐ြက္ကို ပိုးပန္းေနပါတယ္
"နင္သာ ခဲြထြက္ မသြားရင္ ငါလည္း နင့္ကို စြန္႔လႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ သစ္ပင္က ဆိုတယ္။
ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာ ေလျပည္ရဲ႕ ေခါင္းမာတင္းခံမႈက သစ္႐ြက္ေလးရဲ႕ ရင္ကို လႈပ္ခတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေလျပည္နဲ႔ အတူေမ်ာလြင့္ဖို႔ သစ္႐ြက္ေလး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ခဲြခြာမယ့္ အခိုက္အတန္႔မွာ သစ္႐ြက္က သစ္ပင္ ကိုေမးတယ္။
"သစ္ပင္ ငါ့ကိုေနခဲ့ပါလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ နင္မတားတာလဲ"
"ေလာကမွာ သစ္႐ြက္က နင့္တစ္႐ြက္တည္း႐ွိတာမွာ မဟုတ္တာ" တဲ့။ သစ္ပင္က မာနနဲ႔ဆိုတယ္။
"ငါ့ကို နင္ဘာျဖစ္လို႔ ပိုးပန္းတာလဲ ေလျပည္" သစ္႐ြက္က ေလျပည္ကို ေမးလိုက္တယ္။
"ေလာကမွာ ထပ္တူက်တဲ့သစ္႐ြက္ႏွစ္႐ြက္ဆိုတာ မ႐ွိလို႔ပါ"တဲ့ ေလျပည္ကေျဖတယ္။
သစ္ပင္နဲ႔ ေလျပည္ရဲ႕မတူတဲ့အေျဖႏွစ္ခုက သစ္႐ြက္ေလးကို ႏႈတ္ဆိတ္သြားေစခဲ့တယ္။
သစ္ပင္က အခ်စ္ကို နားမလည္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလျပည္ကပဲ သိပ္ေခါင္းမာ ဇြတ္တ႐ြတ္ႏိုင္တာ ပဲလား....
"ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို နင္ခဲြသြားခ်င္တာလဲ" တဲ့...သစ္ပင္က သစ္႐ြက္ကိုေမးတယ္။
"အျပင္ေလာကကို ငါသြားၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ" သစ္႐ြက္က တက္တက္ၾကြၾကြ ေျဖတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ငါနဲ႔အတူ နင္လိုက္ခဲ့တာလဲ" တဲ့...ေလျပည္က သစ္႐ြက္ကိုေမးတယ္။
"နင္က ငါ့ကို စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြေပးၿပီး ငါ့ကို ေက်နပ္ေလာက္ေစလို႔" လို႔ သစ္႐ြက္က ဝမ္းသားအားရေျဖ တယ္။
ေလျပည္နဲ႔အတူေမ်ာလြင့္ၿပီး ေလာကႀကီးကို သစ္႐ြက္ေလး တအံ့တၾသၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ ေလၿငိမ္သြားပါတယ္။ သစ္႐ြက္ေလး ေျမျပင္ေပၚျဖဳတ္ခနဲျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကလာတဲ့ ကားတစ္စီးဟာ သစ္႐ြက္ေလးအေပၚ ျဖတ္နင္းသြားခဲ့ပါတယ္။
သစ္ပင္ ေနာင္တရမိပါတယ္။ သစ္႐ြက္ကို မတားခဲ့မိတဲ့အတြက္၊ သစ္႐ြက္ကို တင္းတင္းတြယ္ေႏွာင္ မထားမိတဲ့ အတြက္ ေနာင္တရမိပါတယ္။
ေလျပည္က ဆက္လက္တိုက္ခတ္ေနပါတယ္။ ဘာမွ မခံစားရသလိုနဲ႔ ဆက္လက္တိုက္ခတ္ေနပါတယ္။ နင့္ကို ငါေက်နပ္ေစခဲ့ၿပီ.. အဲဒီအတြက္ နင္လည္းတစ္ခုခုေတာ့ ေပးဆပ္ရမွာေပါ့တဲ့...
သစ္႐ြက္ေလးက သစ္ပင္ရဲ႕တန္ဖိုးကို နားမလည္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေလျပည္ကပဲ ရက္စက္လြန္းေန တာလား..
-----
တစ္ခါတေလမွာ ငါတို႔လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ေ႐ွ႕တိုးမရ ေနာက္ဆုတ္မရတဲ့ အေျခအေနေရာက္မွ
ကိုယ္ လက္လႊတ္လိုက္မိတဲ့ အရာေတြက ကိုယ့္ဘဝထဲမွာ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ျပန္မရ၊ ျပန္မဆံုႏိုင္မွန္းကို သိရတယ္။
တကယ္လို႔ စိတ္သာ မလႈပ္႐ွားခဲ့ရင္ ေလျပည္လည္း ဘာမွတတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။
စိတ္တည္ၿငိမ္မွ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕အသံကို ကိုယ္ျပန္ၾကားႏိုင္မွာ၊
စိတ္တည္ၿငိမ္မွ အမွားအမွန္ကို ခဲြျခားသိႏိုင္မွာျဖစ္တယ္
လက္မလႊတ္ရက္ဘူးဆိုတဲ့အရာတိုင္းဟာ အဖိုးထိုက္တန္တဲ့အရာ မဟုတ္ႏိုင္သလို ပင္ပင္ပန္းပန္း လိုက္လံ႐ွာေဖြတဲ့အရာတိုင္းကလည္း ဘဝရဲ႕လိုအင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။
လူ႔ဘဝရဲ႕ေျခလွမ္းေတြဟာ အၿမဲတမ္း အေလာတႀကီးႏိုင္လြန္းတယ္၊ ကတိုက္က႐ိုက္ႏိုင္လြန္းတယ္။ ပင္ပန္း တာေတြ၊ အေလာႀကီးတာေတြကို ေခတၱခဏေဘးဖယ္ၿပီး တစ္ခါတေလမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က ႐ႈခင္းေတြ ကုိလည္း ရပ္နားၾကည့္႐ႈ ခံစားသင့္ပါတယ္။ ပန္းပြင့္တာကို ခဏေလာက္ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္ၿပီးၾကည့္ မယ္၊ ကန္ေရမ်က္ႏွာျပင္လို ခဏေလာက္ တည္ၿငိမ္ၾကည့္မယ္၊ ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ ေတးသီသံကို နားစြင့္ ၾကည့္မယ္၊ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္နားေထာင္ၾကည့္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြလည္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဘာပဲ႐ႈံး႐ႈံး ခံစားခ်က္ေတာ့ မ႐ႈံးေစနဲ႔တဲ့....
စိတ္ခံစားခ်က္ဆို ဘဝရဲ႕အရာအားလံုး မဟုတ္ေပမယ့္ ဘဝကို အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္။
စိတ္ခံစားခ်က္ ေကာင္းရင္ ဘာကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေစၿပီး ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္ေျပေနေရာတဲ့။
စိတ္ခံစားခ်က္မေကာင္းရင္ ဘာကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ မ်က္စိစူးေစၿပီး ဘာလုပ္လုပ္ အကုန္႐ႈပ္ကုန္ေရာတဲ့။
စိတ္သာမလႈပ္႐ွားရင္ ေလျပည္လည္း တိုးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
---
http://www.52114.org/weixintuwen/xinlingjitang/58/285190.html ကို ဆီေလ်ာ္သလို ဘာသာျပန္ေရးမွ်ေဝပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Nov. 10 . 2014)
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+