ယူတတ္သူ

(ေဇယ်သူ)

ပညာေရးတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေပးေသာသူဘက္ကိုသာ ၾကည့္တတ္ၿပီး ယူေသာသူဘက္သို႔ ၾကည့္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေန တတ္သည္။ အမွန္တကယ္တြင္ ယေန႔ ပညာေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲရာတြင္ ေပးသူကို သာမက ယူသူ (ေက်ာင္း သား၊ သင္ယူလိုစိတ္၊ ပညာေရးယဥ္ေက်းမႈ စသည္) ကိုပါ ေျပာင္းလဲရန္ လိုသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးတြင္ အားနည္းခဲ့သည့္ ေပးေသာ သူဘက္ျခမ္း (Supply Side) ကို ျပင္ဆင္ရန္ ႀကဳိးစားေန သည္ကို ျမင္ရသည္။ ပညာေရး အသုံးစရိတ္ တစ္ႏွစ္ ထက္ တစ္ႏွစ္ တိုးျမႇင့္လာသည့္ အတြက္ ေနာက္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တြင္ က်န္အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ား၏ အသုံးစရိတ္ အခ်ဳိးအစားမ်ဳိး ေရာက္ရွိေတာ့မည္ဟု ျမင္ရသည္။ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း၊ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ အရည္ အခ်င္း၊ အေျခခံအေဆာက္အဦ စသည့္ ေပးသူဘက္ျခမ္းကို ျပင္ဆင္ရင္း ျငင္းခုံ၊ ျငင္းခုံရင္း ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ ယူေသာသူဘက္ျခမ္း (ေက်ာင္းသား၊ သင္ယူလိုစိတ္၊ ပညာေရးယဥ္ေက်းမႈ စေသာ Demand Side) ကိုမူ အေလးဂ႐ုျပဳျခင္း နည္းေနေသးသည္။

“ေပးကားေပး၏ မရ” ဟူေသာ စကားသည္ ယူတတ္သူႏွင့္ မယူတတ္သူတို႔အၾကား ကြာဟခ်က္ကို ျပသည္။ ထားေသာေက်ာင္း၊ မိဘေနာက္ခံခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယူတတ္သူႏွင့္ မယူတတ္သူတို႔သည္ ၾကာေလ ကြာေလျဖစ္သည္။ ေပးေသာ ပညာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့သည္ခ်င္းတူတူ ယူတတ္သူတို႔သည္ ပညာတတ္ၾကသည္။ ေပးေသာ ပညာေရး ေကာင္းမြန္သည္ခ်င္း တူလွ်င္ ယူတတ္သူတို႔ ကမာၻ႔အဆင့္၊ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ ေရာက္ၾကသည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အထင္ကရ ေနရာမ်ားတြင္ ႐ုပ္တုႀကီးမ်ား ထုလုပ္သတိရၾကရၿပီး အခါအခြင့္သင့္တိုင္း သူ႔စကားမ်ားကို ကိုးကားၾကရၿမဲ ျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တည္ေထာင္သူ ဖခင္တစ္ဦးျဖစ္သူ သမၼတ လင္ကြန္းသည္ တစ္သက္လုံးတြင္ စုစုေပါင္း တစ္ႏွစ္ခြဲခန္႔သာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။ မီးလင္းဖိုေဘးတြင္ ႀကဳိးစား စာဖတ္ၿပီး ေရွ႕ေနစာေမးပြဲကို ေက်ာင္းမတက္ဘဲ အလြတ္ေျဖ ေအာင္ျမင္သူ လင္ကြန္းသည္ ယူတတ္သူ ျဖစ္သည့္ အတြက္ အေမရိကန္သမိုင္း၊ ကမာၻ႔သမိုင္းကို ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ယူတတ္သူသာ ပညာရသည့္အတြက္ ယူသူသည္ အဓိကက်သည္။ ကမာၻတြင္ အေတာ္ဆုံးေသာ ဆရာမ်ား၊ အသင္အျပ အေကာင္းဆုံးေသာ ဆရာမ်ားျဖင့္ သင္ၾကားပါေစ ေက်ာင္းသားက ေနာက္မွ လိုက္မလာလွ်င္ ဘာမွ ရမည္ မဟုတ္။ ကြၽဲပါးေစာင္းတီးဆိုေသာ စကားက ယူေသာသူ၏ အေရးပါခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုးျပသည္။ ျမင္တတ္ ေသာမ်က္စိ၊ ၾကားတတ္ေသာနား၊ ေလ့က်င့္ေသာလက္တို႔ ပညာရလြယ္သည္။ ႏိုဘယ္လ္ဆုရ ပညာရွင္ လာေရာက္ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေနပါေစ တက္ႂကြလုံ႔လ မရွိသူ၊ အခံမရွိသူသည္ တစိုးတစိမွ် ရလိုက္မည္ မဟုတ္ေပ။

ယေန႔ေခတ္တြင္ သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ အားေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေျမေၾကာေရေၾကာ ႐ႈံ႕လာသျဖင့္ ေက်ာင္းသား ပိုအဓိကက်လာသည္။ ကမာၻအရပ္ရပ္မွ ထိတ္ထိတ္ႀကဲဆိုေသာ ပုဂၢဳိလ္တို႔၏ အေျပာအေဟာကို အဂၤလိပ္စာသာ တတ္လွ်င္ အင္တာနက္မွ ထိုင္ရာမထ နားေထာင္ႏိုင္သည္။ ဆရာ့ဆရာတို႔ ေရးသားျပဳစုေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေလ့လာဖတ္႐ႈႏိုင္သည္။ ကမာၻ႔တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားမွ ပို႔ခ်ခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ၿပီး စာေမးပြဲပင္ ေျဖဆိုႏိုင္သည္။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္၊ ေရျခားေျမျခား မသြားႏိုင္ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီ။

ယူတတ္သူသည္ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိသည္။ သူသည္ ကိုယ့္ေပ်ာ့ကြက္၊ သာကြက္ကို သိသည္။ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္ေသာ၊ ျဖစ္ေနေသာ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အရာတို႔ကိုလည္း ဆန္းစစ္သူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္မညႇာ မတာ ေဝဖန္ရဲသလို ဂုဏ္ယူစရာ ရွိလွ်င္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ယူႏိုင္ေသာသူ ျဖစ္သည္။

ယူတတ္သူသည္ သူ႔အတြက္ “ဘာအေရးႀကီးသလဲ” ကို သိသည္။ အေပၚယံသမားတို႔ အနားတြင္ ေနရသည့္တိုင္ အဝတ္အထည္၊ ကား စသည္တို႔ျဖင့္ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပဳိင္ ေရယာဥ္ေၾကာတြင္ လိုက္ပါစီးေမ်ာမည္ မဟုတ္။ သူ႔အတြက္ ပညာသည္ ပဓာနျဖစ္သည္။ က်န္ေသာ အပယိကမ်ားကို သူစိတ္မဝင္စား။ ျမန္မာတို႔သည္ ယူတတ္သူ ဟုတ္မဟုတ္ မသိရေသာ္လည္း ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ ဗီဒီယိုတို႔တြင္ တကၠသိုလ္ ဆိုသည္မွာ ရည္းစားထားရသည့္ ေနရာ၊ အေပ်ာ္ၾကဴးရသည့္ ေနရာသာ ျဖစ္ေနသည္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္တို႔တြင္ မည္သို႔ ဝတ္လိုက္မည္၊ မည္သုိ႔ ဓာတ္ပုံ ႐ိုက္လိုက္မည္က အဓိက ျဖစ္ေနၾကၿပီး ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္လိုႀကဳိးစားလိုက္မည္က သာမည ျဖစ္ေနသည္။

ယူတတ္ျခင္းသည္ မယူသင့္ေသာ အရာမ်ားကို စြန္႔လႊတ္တတ္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ အခန္းတစ္ခန္း ရွင္းလင္း သပ္ရပ္လိုလွ်င္ မလိုသည္မ်ားကို ဖယ္ထားရန္ လိုအပ္သလို ပညာရွာရာတြင္လည္း မလိုသည္မ်ား ေနာက္မလိုက္ ရန္ လိုသည္။ ပန္းတိုင္ကို စိတ္ထဲတြင္ ျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ေခ်ာင္းတည္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ထိုပန္းတိုင္သို႔ မမွိတ္ မသုန္ ခ်ီတက္ရန္ လိုသည္။ ဘယ္ပညာမဆို တတ္ထားရင္ ေကာင္းတာပဲဟု အင္တာနက္တြင္ ေပၚလာသမွ် ေနာက္လိုက္ေနလွ်င္ သိသလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း တကယ္မသိ၊ တတ္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း တကယ္မတတ္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ “လက္မွတ္ရထားေတာ့ ေကာင္းတာေပါ႔” ဟု ကိုယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ေပၚသမွ် ေခၚသမွ် သင္တန္းမ်ား တက္ေနလွ်င္ လက္မွတ္စုသူသာ ျဖစ္က်န္ခဲ့မည္၊ ပညာက်န္မည္ မဟုတ္။ ကိုယ္တကယ္ သင္ယူလိုသည့္ ပညာကို ပံ့ပိုးေပးမည့္အရာ မဟုတ္လွ်င္ အေခ်ာင္ရပါေစ လက္ေရွာင္ ထားသည္သာ ေကာင္းသည္။

ပညာတတ္ေရးတြင္ အဓိကသည္ ခံယူခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ပညာယူရမည့္ ေနရာ၊ ဆည္းကပ္ရမည့္လူ၊ ပညာယူ သင့္ သည့္ အခ်ိန္ကို မေရြးေတာ့ဘဲ ပညာရရာ ရေၾကာင္းကိုသာ စုံမွိတ္လိုက္လွ်င္ ပညာေရး မေဝးၿပီ။ ဥပမာ- အက်ဥ္းေထာင္သည္ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ပညာႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ေနရာ။ တကယ္တမ္းတြင္ ယူတတ္လွ်င္ ေထာင္တြင္းမွလည္း ပညာတို႔ ရႏိုင္သည္။ လူဆိုးလူမိုက္မွ မဟုတ္ ကံအလွည့္မသင့္လွ်င္ လူေကာင္းလည္း ေထာင္က်တတ္၊ လူေတာ္လူထက္မ်ားလည္း ေထာင္က်တတ္သည့္ အတြက္ ေထာင္တြင္းတြင္ ေတာ္သူတတ္သူတို႔ ရွိႏိုင္သည္။ ေထာင္က်ေဖာ္ ေထာင္က်ဖက္မ်ားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္လွ်င္ ပညာတို႔ ရႏိုင္ၿပီး ေထာင္မက်မီႏွင့္ ေထာင္မွ အထြက္ ပညာတို႔ ကြာသြားႏိုင္သည္။

ကိုယ့္ထက္ အမ်ဳိးဇာတ္ နိမ့္ေသာေၾကာင့္ ဆရာမတင္လိုလွ်င္ ပညာမရႏိုင္။ ငယ္သည္ ႀကီးသည္ အမ်ဳိးနိမ့္သည္ ျမင့္သည္၊ အသားျဖဴသည္ မည္းသည္မဟူ အတတ္ရွိသူ၊ ပညာရွိသူမွန္လွ်င္ ခ်ဥ္းကပ္ကာ ပညာရယူသည့္ ႏွိမ့္ခ်ေသာ စိတ္ထား ရွိမွသာ ပညာတတ္မည္။ ပညာယူရမည့္အေရး ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးေနလွ်င္မရ၊ မနက္ျဖန္သဘက္ ဆရာေသသြားလွ်င္ ပညာမရဘဲ က်န္ရစ္မည္။ ပညာယူေသာ ေန႔တိုင္းသည္ ရက္ရာဇာပင္ ျဖစ္သည္။

ပညာလို အိုသည္မရွိ၊ ပညာရွာ ပမာသူဖုန္းစား စေသာ ျမန္မာစကားပုံတို႔သည္ ပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ လူ၊ အခ်ိန္ မေရြးသင့္ေၾကာင္း အေကာင္းဆုံး စကားမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

တကယ္တမ္း ယူတတ္သူသည္ ထာဝရေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ပညာသင္ျခင္းသည္ ထိုသူတို႔အတြက္ မည္သည့္ အခါမွ် မရပ္တန္႔။ အခ်ိန္၊ ေနရာ၊ လူ မေရြးသည့္အတြက္ သူ႔အတြက္ ပညာတံခါးသည္ အၿမဲပြင့္ေနသည္။ ပညာ တို႔သည္ အၿမဲစီးဝင္ေနသည့္အတြက္ သူ႔ပညာတို႔သည္ လတ္ဆတ္သည္၊ ေခတ္မီသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ ထိုသူတို႔ သည္ တတ္သည္ထက္ တတ္လာသည္၊ ေက်ာ္သည္ထက္ ေက်ာ္လာသည္။

မည္မွ်ေပးေပး မယူတတ္လွ်င္ မရ။ ေပးျခင္း အားနည္းေသာ္လည္း ယူတတ္လွ်င္ ရသည္။ ပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ယူတတ္သူမ်ား ျဖစ္ရန္ လိုသည္။ ပညာယူတတ္သူမ်ား တိုးပြားလာလွ်င္ ႏိုင္ငံ၏ လူသားရင္းျမစ္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းၿပီး သား ျဖစ္မည္။

ေပးသူအျခမ္း ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ ေစာင့္ေနလွ်င္ လက္ရွိ လူသားရင္းျမစ္တို႔ကို အသုံးပင္ ခ်လိုက္ရမည္ မဟုတ္။ ယူသူအျခမ္းကိုပါ တစ္ၿပဳိင္တည္း ျပင္ႏိုင္မွ ႏိုင္ငံေရာ ကာယကံရွင္ပါ အသီးအပြင့္ကို အျမန္ဆြတ္ခူး စားသုံးႏိုင္ မည္။

ဘ၀ေျခရာ
-------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+

ဆက်စပ်ဖတ်ရှုရန် အကြောင်းအရာများ...