အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ
ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးခ့ဲၾက၊ ေရးေနၾက၊ ေရးၾကဦး မွာေတြ အေျမာက္အျမားပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေရးၿပီးေရးၿပီး ေရးလုိ႔ ဆုံးႏုိင္ လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အေျခခံ ပညာအဆင့္ ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းသားေတြ အဂၤလိပ္စာ ဘာေၾကာင့္အားနည္း၊ ညံ့ဖ်င္းျဖစ္ၾက ရသလဲဆိုတာ ကုိယ္ေတြ႕၊ ကုိယ္သိတာေလးေတြ တင္ျပလုိျခင္းပါပဲ။
၂၀၁၄-၂၀၁၅ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ေရႊဘုိၿမိဳ႕ရွိ D-ပ်ဳိးခင္း ကုိယ္ပုိင္အထက္တန္းေက်ာင္းကေန ခုႏွစ္ တန္း (Grade-8) နဲ႔ရွစ္တန္း (Grade-9) အဂၤလိပ္စာသင္ေပးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကမ္းလွမ္းလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲေန႔ခင္းပုိင္းေတြ အားလပ္ေနတဲ့အတြက္ ကမ္းလွမ္းတာကုိ လက္ခံၿပီးသင္ၾကားေပးခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီလိုနဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕သင္ၾကားၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ အလယ္တန္းဆင့္ကေလးေတြရဲ႕ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းကုိ ထဲထဲဝင္ဝင္ သိခြင့္ရလုိက္ ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တာဝန္ယူသင္ရတဲ့ ခုႏွစ္တန္းမွာေက်ာင္းသား ၄၁ ေယာက္ရွိၿပီး၊ ရွစ္တန္းမွာ A နဲ႔ B ႏွစ္ တန္းေပါင္း ၅၄ ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ အဂၤလိပ္စာလုံးကုိ အႀကီးစာလုံး (Capital Letter) နဲ႔ အေသးစာလုံး (Small Letter) ကဲြေအာင္ စနစ္တက်မေရးတတ္တဲ့ေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ပါ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဝါက်ရဲ႕အစစာလုံးနဲ႔ နာမည္ေတြရဲ႕အစစာလုံးကုိ အႀကီးစာလုံးနဲ႔ စေရးရမွန္းမသိ တဲ့ေက်ာင္းသားက ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ေတြ႕ရပါတယ္။ အေသးစားလုံးနဲ႔ အႀကီးစာလုံး (အႀကီးစာ လုံးနဲ႔ အေသးစာလုံးမဟုတ္ပါ။) ေရာေရးတဲ့ေက်ာင္းသား သုံးေယာက္ေလာက္ ေတြ႕ရပါေသးတယ္။ ဥပမာ-my1Nt ဆုိတာမ်ဳိးပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိဆုိးဆုိးရြားရြားေတြ႕ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာလုံးကုိ ေရး နည္းမွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ေရးႏုိင္/ေရးတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဝက္ေလာက္ပဲရွိတာကုိလဲ ေတြ႕ရပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထိေတြ႕သင္ၾကားေပးေနရတဲ့ ကေလးေတြဟာ ေက်းလက္ၿမိဳ႕ျပေက်ာင္းစုံက ေရာက္လာၾကတဲ့ ကေလးေတြပါ။ အဲဒီကေလးေတြဟာ အတန္းစဥ္ေက်ာင္းျပင္ပသင္ၾကားမႈ (က်ဴရွင္) ကုိလဲယူခဲ့ၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလုိေက်ာင္းတြင္းေရာ၊ ေက်ာင္းျပင္ပပါသင္ယူမႈ ခံယူခဲ့ၾကတဲ့ ကေလးေတြဘာလုိ႔မ်ား အဲဒီေလာက္အဘက္ဘက္မွာ နိမ့္က်ေနရသလုိဆုိတာ စဥ္းစားေစ့ငု ၾကည့္ျဖစ္ ပါတယ္။
ေက်ာင္းေတြမွာ (အစုိးရ/ကုိယ္ပုိင္) ဇြန္လတစ္လ စာသင္ၾကားၿပီးတဲ့အခါ သတ္မွတ္သင္႐ုိး (Monthly Syllabus) ကုိစစ္ေဆးတဲ့ စာေမးပဲြျပဳလုပ္ၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းအေခၚ အခန္းသုံးစစ္ေဆးျခင္း (Chapter End Test/CET) လုိ႔ဆုိပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္လတစ္ႀကိမ္စစ္ေဆးတဲ့ လပတ္စာေမးပဲြလုိ႔ ပဲကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ အဲဒီအခန္းဆုံးစစ္ေဆးမႈမွာ ၂၅ မွတ္ဖုိးေမးခြန္းကုိ ေျဖဆုိေစပါတယ္။ ေအာင္မွတ္က ၁၁ မွတ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အမွတ္စာရင္းသြင္းတဲ့အခါ ခုႏွစ္တန္းဆိုရင္ ရမွတ္ ကုိ ေလးနဲ႔ေျမႇာက္ေပး ရၿပီး၊ ရွစ္တန္းဆုိရင္ ႏွစ္နဲ႔ေျမႇာက္ေပးရပါတယ္။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းမ်ဳိး၊ ရည္ ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးနဲ႔ အဲဒီလုိေျမႇာက္ေပး ရသလဲဆုိတာ ေမးၾကည့္ေတာ့လဲ လုံေလာက္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိပါ။ ဘယ္လုိအရည္အခ်င္းမ်ဳိးရရွိေစခ်င္လုိ႔ဆုိတာကုိလဲ ဂဃနဏမသိရွိရပါ။ သတ္မွတ္ေအာင္မွတ္ မရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ျပန္လည္ကုစားဖုိ႔ဆုိၿပီး ျပန္လည္ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးၿပီး ေျဖဆုိေစျပန္ ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာအမွတ္ဘယ္ေလာက္ပဲရရ ၁၀ မွတ္ထက္ပုိၿပီး ေပးပုိင္ခြင့္မရွိျပန္ပါဘူး။ အဲဒီကု စားမႈမွာ ထပ္မံက်႐ႈံးေနျပန္ရင္ ထပ္မံေလ့က်င့္ေျဖဆုိေစရဦးမယ္ဆုိတဲ့သေဘာပါ။ အဲဒီေတာ့ သင္တဲ့ ဆရာ/ဆရာမေတြက ေမးခြန္းကုိခ်သင္ေပးၿပီး ေျဖဆုိေစပါေတာ့တယ္။ ဝိနည္းလြတ္ သေဘာ ေလ့က်င့္ ေျဖ ဆုိေစ႐ုံမွ်သာပါ။ အဲဒီလုိသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ့က်င့္ေျဖဆုိခုိင္းေနရမယ္ဆုိရင္လဲ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ သာကုန္သြားမယ္ သတ္မွတ္သင္႐ုိးကုိ တစ္ဝက္ၿပီးေအာင္ေတာင္ သင္လုိက္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သတ္ မွတ္လပုိင္း မာတိကာမၿပီးျပန္ရင္လဲ ေက်ာင္းစစ္ေဆးေရးလာတဲ့အခါ ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းျခင္းခံရျပန္ ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းစစ္ဆုိတာ အျပစ္လာရွာတာလုိ႔လဲ ဆရာ/ဆရာမအမ်ားစုျမင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါလဲမဆန္းပါ။ ဟုတ္ေနလုိ႔ပါ။ စစ္ေဆးေရးလာတဲ့သူေတြက ဘာလုိအပ္လဲ၊ ဘာအခက္အခဲရွိလဲ၊ ဘယ္ျပႆနာကုိ ဘယ္လုိရွင္းပါလား၊ ဘယ္လုိေလးသင္ၾကည့္လုိက္ပါလားလုိ႔ အႀကံေပးတာ။ လမ္း ညႊန္တာမ်ဳိးလုပ္တာ လုံးဝမေတြ႕ရပါဘူး။ ေက်ာင္းေတြမွာသင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွန္ေတြ႕ႀကံဳ ေနရတဲ့ အခက္အခဲကုိ ဘာသာျပဆရာ/ဆရာမေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေမးျမန္းအႀကံျပဳတာမ်ဳိး၊ အထက္ကုိ ျပန္လည္တင္ျပေပးတာမ်ဳိး အလ်ဥ္းမျပဳလုပ္ဘဲ သင္ေနတဲ့ဆရာ/ဆရာမေတြ ညံ့ဖ်င္းလုိ႔လုိလုိ၊ ဂ႐ုမ စုိက္လုိ႔လုိလုိ အျပစ္ဖုိ႔ၿပီးျပန္သြားၾကတာပဲ မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ေက်ာင္းစစ္ေဆးေရး လာမွာကုိ ေက်ာင္းတုိင္းက ၿငိဳျငင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ေက်ာင္းအမ်ားစုက တတ္ေျမာက္မႈထက္ ေအာင္ ခ်က္ ျမင့္မားေရးကုိပဲ အေလးထားေနၾကရပါတယ္။ အရည္အခ်င္းထက္ အေရအတြက္ကုိ ဦးစားေပးေလ့ က်င့္ေနရတဲ့သေဘာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဘာသာရပ္ေခါင္းေဆာင္က ေက်ာင္းသား ေတြ အတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္၊ ဘာလုပ္ေပးသင့္တယ္ဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စည္းေဝးၾကရာမွာ ဆရာမႀကီး က ေခါင္းစဥ္ႏွစ္ခုနဲ႔ပဲ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ သူေဆြးေႏြးတဲ့ေခါင္းစဥ္ႏွစ္ခုက ေအာင္ခ်က္ျမင့္ မားေရးနဲ႔ ေမးခြန္းကုိ လြယ္လြယ္ေမးဖုိ႔ပါပဲတဲ့။ စဥ္းစားသာၾကည့္ပါေတာ့၊ ေအာင္ခ်က္ျမင့္မားေရးဆုိတာ ရဲ႕ဂယက္ ဘယ္ေလာက္ထိႀကီးမားတယ္ဆုိတာ။ ေမးခြန္းလြယ္တယ္ဆုိတာ သိရမယ္၊ တတ္ရမယ့္စာ ကုိ သိထား၊ တတ္ထားလုိ႔မဟုတ္လား။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိ နိမ့္ပါးေစတဲ့ေနာက္အခ်က္တစ္ခ်က္က စာေမးပဲြစနစ္ပါ။ အခန္း ဆုံးစစ္ေဆးၿပီးတဲ့အခန္းေတြကုိ ေက်ာင္းသားေတြက လုံးဝကုိေမ့ပစ္လုိက္ၾကျခင္းပါ။ က်န္ဘာသာရပ္ မ်ားအေနနဲ႔ ေျပာစရာမရွိေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာမွာ အဲဒီလုိေမ့ေပ်ာက္ပစ္လုိက္ေတာ့ ေတြ႕သမွ်စာလုံး ေတြ အသစ္ထင္မွတ္ၿပီး ခဏခဏျပန္လည္က်က္မွတ္ေနရျခင္းပါပဲ။ Essay တုိ႔ Letter တုိ႔ကုိ အေရး ေလ့က်င့္ ေပးရမယ့္အစား ေရးေပးတာ အလြတ္က်က္မွတ္ ျပန္လည္ေရးေျဖေစတာေလာက္ပဲ ေလ့ က်င့္ေပးတာမ်ားလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတန္းသာတစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း တက္လာတယ္။ အသိက ပါမလာဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ေက်ာင္းသားကုိ စာေမးပဲြမက်ေစရဘူးဆုိတဲ့ကိစၥပါ။ တတ္ေျမာက္မႈရွိရွိ၊ မရွိရွိ အခ်ိန္တန္ရင္အေအာင္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္အတန္းနဲ႔ အသိလုံးဝ မညီမွ်ျခင္းပါ။ ဆုိးသထက္အဆုိးဆုံးက ဉာဏ္ရည္လုံးဝနိမ့္က်သူေတြနဲ႔ မူမွန္စိတ္မဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္း သားေတြကုိ အေအာင္ေပးခဲ့ျခင္းပါ။ ေက်ာင္းသားကလဲ စာေမးပြဲဆုိတာလုံးဝမက်ရဘူးလုိ႔သိထား ေတာ့ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈကုိ အျပည့္အဝမေပးေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အရည္အခ်င္းရွိေပမယ့္ ထူးခၽြန္မႈ မရွိေတာ့တာလဲ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းစာအေပၚမွာ ေလးေလးနက္နက္ သင္ယူဆည္းပူးလာၾကေစဖုိ႔ သင္႐ုိးနဲ႔ သင္နည္းေတြ၊ စာေမးပဲြစနစ္ေတြ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ျပဳျပင္ဖုိ႔ အလြန္တရာမွကုိ လုိအပ္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အေျခခံအဆင့္အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးဆရာႀကီးမ်ားနဲ႔ လက္ေတြ႕ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးေနတယ္လုိ႔ သိရတဲ့အတြက္ေတာ့ျဖင့္ ေက်နပ္မိပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ဘယ္အတုိင္းအတာထိ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ ေဖာ္ သင္ၾကားေပးႏုိင္မလဲဆုိတာကုိေတာ့ျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရဦးမွာပါ။ အဲဒီလုိေလ့က်င့္သင္ၾကားေပး ေနမႈဟာ တစ္ႏုိင္ငံလုံးအတုိင္းအတာနဲ႔ ညီမွ်က်ယ္ျပန္႔မႈရွိဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။
တစ္ဖက္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္မႈ ျမင့္မားေစေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသလုိ တစ္ဖက္မွက်ျပန္ေတာ့ အထက္တန္းဆင့္ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြကုိ ျမန္မာလုိေျပာင္းလဲသင္ဦးမယ္လုိ႔ ဆုိျပန္ပါတယ္။ ဒါကုိၾကည့္ရင္ အဂၤလိပ္စာကုိ တတ္ေအာင္မသင္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔လားလုိ႔ ေတြးစရာျဖစ္လာ ပါတယ္။ ဘာသာစကားအားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ဘာသာရပ္ကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မခ်ဥ္းကပ္ႏုိင္တာ လုိ႔ပဲယုံၾကည္မိပါတယ္။ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေျပာင္းလဲျပ႒ာန္းလဲပဲ ဘာသာရပ္ကုိ ေမးခြန္းေဘာင္ထဲက ေနပဲ သင္ၾကားေပးၿပီး ေမးခြန္းနဲ႔အေျဖကုိ အလြတ္က်က္မွတ္ေျဖေစေနဦးမယ္ဆုိရင္၊ တတ္ေျမာက္ေရး ထက္ေအာင္ခ်က္ ျမင့္မားေရးကုိပဲ ေရွ႕တန္းတင္ေနဦးမယ္ဆုိရင္၊ မေအာင္မေနရစနစ္ကုိ ဆက္လက္ က်င့္သုံးေနဦးမယ္ဆုိရင္ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ဟာ ေမွ်ာ္ေလေဝးေဝး ပညာေရးပဲျဖစ္ေနဦးမွာ မလဲြပါဘူး။ ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားတုိင္း တတ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ တတ္တဲ့ေက်ာင္းသားတုိင္း ေအာင္ ျမင္မွာ ပါ။ တတ္ေျမာက္ေရးထက္ အမွတ္ရေရးကုိသာ အေလးထားသင္ၾကားေစတာမ်ဳိး မျဖစ္ၾကေစ ဘဲ၊ သင္ႏုိင္ေအာင္ တတ္ၿပီး တတ္သေလာက္သင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ႏုိင္မွသာ အေျခခံ ပညာအဆင့္ အဂၤလိပ္စာအဆင့္အတန္း အမွန္တကယ္ျမင့္မားလာႏုိင္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္မိပါေၾကာင္း . . . .။
Democracy Today Daily
ေအာက္တိုဘာ (၉) ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+