မ်က္ရည္ က်ျပတာကိုေတြ႕မွ ဆုေပးတဲ့ ပညာေရးေလာက
 |
| www.telegraph.co.uk |
ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္း ကြယ္လြန္ သြားၿပီးဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္ မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ဆရာ့စာေတြကို ေက်ာင္း သား ဘဝကတည္းက စိတ္ဝင္ စားပါတယ္။ စာေပေလာကမွာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေဝဖန္ေရး ဆရာတစ္ဦး ျဖစ္လို႔လည္း ဆရာ့လို သိခ်င္၊ ေရး ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေတာ့ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ "ကန္႔ကူလက္လွည့္" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရ တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဆရာဦးေအာင္သင္း ေရးတာ။ ဖတ္မိၿပီး ႀကိဳက္လြန္းလို႔ မိတၱဴေတြ ကူးၿပီး မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာ ေတြကို လိုက္ေဝေပးမိတယ္။ ကန္႔ကူလက္လွည့္ ေဆာင္းပါး ထဲကက ဆရာ့သူငယ္ခ်င္း ဆရာကိုဉာဏ္စိန္ရဲ႕ စာသင္ပုံသင္ နည္းကို အရမ္းအားက်ခဲ့ရတယ္။ ဆရာ အတတ္သင္တန္း သြားတက္ေတာ့လည္း ဆရာကိုဉာဏ္စိန္ရဲ႕ ဆီးသီး method နဲ႔ ဝလုံးသင္ပုံကို ေျပာ မိေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ မဖတ္ဖူးၾကဘူးဆိုလို႔ ကိုယ့္ဆီမွာရွိတဲ့ စာေတြကိုမိတၱဴကူးၿပီး ျပန္မၽွေဝခဲ့ရတယ္။
ဆရာ ကိုဉာဏ္စိန္ ဇီးသီး method ကို ဘယ္လို တတ္ခဲ့တယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းလို သူငယ္ခ်င္းက ေဖာ္ထုတ္ေပးျခင္း မရွိဘူးဆိုရင္လည္း ကိုဉာဏ္စိန္အေၾကာင္းကို ဒီေလာက္သိလာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ကိုဉာဏ္စိန္ထက္ သင္ၾကားမႈ တီထြင္အားေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဦးေအာင္သင္းလို ေျပာေပးမယ့္သူမရွိ တာေၾကာင့္ လူမသိၾကဘူး။
တစ္ေလာက Facebook ေပၚမွာ ေခ်ာင္းဦးၿမိဳ႕နယ္၊ ဆူးေလကုန္းေက်း႐ြာက ဆရာဦးသန္းလႈိင္ရဲ႕ ငိုေနတဲ့ ပုံေတြတက္လာ တယ္။ Facebook ေကာင္းမႈနဲ႔ ဆရာဦးသန္းလႈိင္အေၾကာင္း လူသိမ်ားၿပီး "လူမႈထူးခၽြန္ ဆရာဆု" ရသြားတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရလို႔ မုဒိတာပြားမိပါတယ္။
Facebook ေပၚမွာ ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း ဆုေပးလိုက္ရတဲ့ ပညာေရးဌာနက လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကိုေတာ့ သိပ္ၿပီး ဘဝင္ မက်မိဘူး။ ေက်ာင္းဆရာေလာကမွာ ဦးသန္းလႈိင္ထက္ ဘဝနာၿပီး ရင္းလိုက္ရတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဦးသန္းလႈိင္က မ်က္ရည္ေလာက္ပဲ ရင္းရတယ္။ အသက္နဲ႔ ရင္းသြားရတဲ့ ေက်ာင္း ဆရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးမေတာထဲ ေက်ာင္းဆရာ သြားလုပ္ေတာ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ၿပီး ေတာ ထဲမွာ ျဖစ္သလို ျမႇဳပ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္။ ဒီလိုပဲ တစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ ထူးခၽြန္ဆုေပးထိုက္တဲ့ ဆရာေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ပညာေရးဌာနမွာက ေက်ာင္းဆရာေလာကကို စိတ္ဝင္စားစြာနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ကူညီ ကယ္မေန သူေတြက အရွားသား။ ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ အနစ္နာေတြခံၿပီး ႐ိုးကုတ္စြာ လုပ္ေနတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားသား။ သူတို႔ကို သြားေလ့လာၾကည့္ ဘယ္သူမွ လူမႈထူးခၽြန္ဆု ဆိုတာႀကီးကို ရေစလိုတာေၾကာင့္ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးမေတာထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္႐ြာနဲ႔ လမ္းေလၽွာက္ရင္ သုံးနာရီေလာက္ေဝးတဲ့ ႐ြာကို ဆရာမေလး တစ္ေယာက္ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ အျဖစ္ေရာက္လာတယ္။ ကေလးငယ္ငယ္ေလးကို ခြဲထားလို႔ မရတာေၾကာင့္ တစ္ပါတည္း ေခၚလာတယ္။ သူ႕မိခင္ႀကီး ကလည္း ေျမးကို စိတ္မခ်လို႔ လိုက္လာတယ္။ တစ္လအၾကာမွာ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး မိခင္ဆုံးတယ္။ ေနာက္ သုံးလအၾကာမွာ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ကေလးဆုံးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဒီမွာပဲ အေသခံေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အၿငိမ္းစားယူတဲ့ အထိ မေျပာင္းေသးပဲ ေပေတၿပီးေတာထဲမွာ ေနသြားခဲ့တဲ့ ဆရာမေလးကို ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဦးေအာင္သင္းလို မေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေဖာ္ထုတ္မယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီဆရာမေလးက ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူေျပာတဲ့ စကား တစ္ခြန္းကို ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။
"အစကေတာ့ ဝါသနာပါလို႔ ေက်ာင္းဆရာ ဝင္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ၿပီး ဒီနယ္ကိုေရာက္ လာတယ္။ အေမနဲ႔ သမီးေလး ဆုံးသြားတယ္။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္စမ္းဆိုၿပီးေတာ့ ေပေပေတေတ အေျပာင္းအေ႐ႊ႕မတင္ဘဲ ေနလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဒီ႐ြာအေၾကာင္းကို သိလာတယ္။ ဒီမွာ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ေသ တယ္ဆိုတာ အဆန္းမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္မလည္း စိတ္ဓာတ္ က်ၿပီး ငါလည္းေသခ်င္ေသပါေစ ဆိုၿပီး ေနခဲ့ ရာက ႐ြာကိုေရာ ကေလးေတြကိုပါ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္ သမီးေလး ေသတဲ့ေနရာကေန မခြဲခ်င္တာလည္းပါတာေပါ့" လို႔ သူကေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါက ဆရာကိုသာဒင္အေၾကာင္းေရးဖူးတယ္။ သူလည္း ႐ိုးမေတာႀကီးထဲမွာ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ေတာထဲကို သစ္ဝါး ဝင္ခုတ္ၿပီး ႀကိဳးပမ္းရာက ငွက္ဖ်ားျဖစ္ၿပီး ေသသြားခဲ့ရတယ္။ သူေသေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလုံးငို၊ တစ္႐ြာလုံးငိုၾကတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲက လူေတြ အင္တာနက္ေတြ Facebook ေတြ မသိပါဘူး။ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ ကင္မရာေတာင္ ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလို ဆရာေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္နံတစ္လ်ားမွာ အမ်ားႀကီး။ ဒါေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႔ဆိုတာ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမႉးေတြ၊ ေက်ာင္းအုပ္ေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္။ မွတ္တမ္းနဲ႔ ျပဳစုၿပီးေတာ့ သေဘာထားႀကီးစြာ ေထာက္ခံတင္ျပဖို႔ လည္း လိုတာေပါ့။ ေအာက္ေျခကေန စစ္ေဆးတာေတြကို ပုံမွန္လုပ္၊ လက္ေထာက္ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမႉးေတြ၊ ၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမႉးေတြ၊ ခ႐ိုင္ပညာေရးမႉးေတြ၊ လက္ေထာက္တိုင္း စစ္ေဆးေရးေတြ၊ တိုင္းပညာေရးမႉးေတြ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ဖို႔လိုတယ္။ ဂုဏ္ျပဳသင့္တဲ့သူေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တဲ့စိတ္၊ ခ်ီးျမႇင့္ထိုက္သူေတြကို ခ်ီးျမႇင့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိဖို႔လိုတယ္။
ေက်ာင္းစစ္ေဆးေရးသြားတဲ့ တာဝန္ရွိသူေတြက ေပးတာယူ ေကၽြးတာစားၿပီး ေခါင္းေလးၿငိမ့္ ျပန္လာ၊ ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္ မေလးစားဖူးဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ႏွစ္လည္း Facebook ေပၚကေန ငိုျပ တာေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနက ဆုေပးဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ ပညာေရးဌာနက တာဝန္ေက် ဝတၱရားေက် လုပ္ေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာလည္း ရာသီခ်ိန္ကိုက္ၿပီးေတာ့ ေလာ့ဘီလုပ္သူေတြ၊ ငိုျပသူေတြ ဆိုရွယ္ကြန္ရက္ေပၚမွာ ဒီ့ထက္ ေပါလာ ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။
ေမာကၡပညာေရး မဂၢဇင္း
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+