“သတိပါတဲ့ အခ်စ္ နဲ႔ ခ်စ္”
●တစ္ခ်ဳိ႕က “အခ်စ္မရွိဘူး ၊အခ်စ္မရွိဘူး” နဲ႔ေျပာ တတ္ ၾကေပမယ့္၊ အနာဂါမ္ မျဖစ္ေသးဘူး
ဆုိရင္ ေတာ့ စကားလံုးနဲ႔ ေျပာေနတာပဲ ရွိမွာပါ။ တကယ္မရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။
အခ်စ္ က ၃ မ်ိဳး ရွိပါတယ္။
●(၁)။ ဝီတိကၠမ အခ်စ္ =(အာရုံ တစ္ခုခုကို ေတြ႕ၿပီး ကိုယ္ႏွဳတ္ကို မေစာင့္ ထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကာယကံ ေျမာက္၊ ဝစီကံေျမာက္ လြန္က်ဴးလိုက္တဲ့ အခ်စ္)
●(၂)။ ပရိယု႒ာနအခ်စ္ =(စိတ္ထဲကပဲ ထႂကြ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ အခ်စ္)
●(၃)။ အႏုသယ အခ်စ္ =(သတၱဝါေတြရဲ႕ သႏၱာန္မွာ အစဥ္သျဖင့္ ကိန္းေနတဲ့ အခ်စ္၊ ပ႗ိသေႏၶကတည္းက ပါလာတဲ့ အခ်စ္ပါ။)
ေလာကႀကီးမွာ “အခ်စ္မရွိတဲ့သူ” ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ အရြယ္၊ ပညာ၊ ဂုဏ္ စသည္ေတြကုိ ေထာက္ၿပီး
“ဝီတိကၠမ အခ်စ္ နဲ႔ ပရိယု႒ာန အခ်စ္” သာ မရွိရင္ေနမယ္။“အႏုသယ အခ်စ္”ကေတာ့ ပုထုဇဥ္ လူသား တုိင္းရဲ႕သႏၲာန္မွာ ကုိယ္စီ ရွိေနၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်စ္ကုိ ဘာနဲ႔တားမလဲ ဆုိရင္. . .
●“ဝီတိကၠမ အခ်စ္”ကုိ သီလနဲ႔ တားရပါတယ္။
●“ပရိယု႒ာနအခ်စ္”ကုိ သမာဓိနဲ႔ တားရပါတယ္။ သမာဓိျဖစ္တဲ့ ကမ႒ာန္း ေလးဆယ္ထဲက တစ္ခုခုပြါးေန ရင္ တားၿပီးသား ျဖစ္ေနပါတယ္။
●“အႏုသယ အခ်စ္”ကုိေတာ့ ပညာလုိ႔ေခၚတဲ့ ဝိပႆနာ နဲ႔ တားရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အႏုသယ အခ်စ္ကုိ အႂကြင္းမဲ့ေတာ့ တားလုိ႔မရပါဘူး။ တဒဂၤအေနနဲ႔ပဲ တားလုိ႔ ရပါတယ္။ ဝင္တယ္၊ ထြက္တယ္၊ ေဖာင္းတယ္ ၊ ပိန္တယ္ စသျဖင့္ ႐ႈမွာေနဆဲ အခုိက္အတန္႔ မွာေတာ့ တဒဂၤ အေနႏွင့္ တားၿပီးသားျဖစ္ေန ပါတယ္။
ပုထုဇဥ္ေတြ ဆုိေတာ့ မခ်စ္ပါနဲ႔ ေျပာလည္း ခ်စ္ၾကမွာပါ။ ခ်စ္ပါ။ ဘယ္လုိ ခ်စ္မလဲ။ ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ သတိ ပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ သတိမပါတဲ့ အခ်စ္ဆုိၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပုထုဇဥ္ပီပီ ခ်စ္စရာရွိလုိ႔ ခ်စ္မယ္ဆုိရင္ လည္း သတိပါနဲ႔ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။
သတိပါတဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ခ်စ္စရာ အာရံုတစ္ခုကုိ ေတြ႕ရင္ ခ်စ္သင့္သလား၊ မခ်စ္သင့္ဘူးလား ခ်စ္အပ္ လား၊ မခ်စ္အပ္ဘူးလား။ ကုိယ့္ရဲ႕ခ်စ္ခင္ တြယ္တာမႈဟာ လြန္လြန္ ကဲကဲျဖစ္ေနလား စသည္ျဖင့္ အသိ ဉာဏ္က တြဲတြဲပါေန တတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေလာကျပစ္၊ သံသရာျပစ္ေတြလည္း မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
အခ်စ္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ေလာကျပစ္၊ သံသရာျပစ္ မျဖစ္ဖုိ႔က အဓိကပါ။
သတိပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ၾကတဲ့ သူေတြကုိ ေလာကသဘာဝအရ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မျမင္ပါဘူး။
သတိမပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္မိရင္ေတာ့ ေလာကျပစ္၊ သံသရာျပစ္ေတြက တန္းစီေနသလုိ၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ကလည္း အျပစ္မ်ဳိးစံု တင္ၾကေတာ့မွာပါ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းပညာေရး ဆံုး႐ံႈးတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆ ကုန္ဆံုးရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ အလုပ္ေတြ ဆံုး႐ံႈးလက္လႊတ္ လုိက္ရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ ေထာင္က်ရတာ၊
အခ်စ္ေၾကာင့္ ငရဲက်ရတာ စသည္ျဖင့္
ဆုိးက်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ဒါေတြဟာ သတိမပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္မိလုိ႔ရတဲ့ ဆုိးက်ဳိးေတြပါ။
တကယ္လုိ႔ အခ်စ္တစ္ခု ဆံုး႐ံႈးလုိက္ရတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ။ လူဆုိတာ အခ်စ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ အသက္ရွင္ေန တာ မွ မဟုတ္တာ။ တျခား ယံုၾကည္ခ်က္ေတြလည္း ရွိေနေသးတာပဲ။ အဲဒီ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဘဝကုိ တည္ေဆာက္ လုိက္ရံုပဲေပါ႔။ အခ်စ္ဆုိတာ ဘဝမွာ တစ္သက္လံုး ျပ႒ာန္း မေနသင့္ပါဘူး။ ဘဝရဲ႕ အစိတ္ အပုိင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ပဲ ရွိေနသင့္ပါတယ္။
ဝိရဇ=ရာဂ စတဲ့ျမဴမရွိေအာင္ ေနျခင္း ဟာ မဂၤလာပါတဲ့။ ရာဂစတဲ့ ကိေလသာေတြကုိ ျမဴနဲ႔ တင္စားၿပီး ေျပာ ထားတာပါ။ ပကတိျမဴေတြဟာ ကုိယ္ေပၚက်ရင္ ညစ္ေပ ညစ္ႏြမ္းရသလုိ၊ ရာဂစတဲ့ ကိေလသာေတြ ကုိယ့္သဏၭာန္မွာ က်ေရာက္လာရင္လည္း စိတ္ေကာ၊ ရုပ္ေကာ ညစ္ႏြမ္းရေတာ့တာပါ။
“ရာဂ” စတဲ့ ျမဴမ်ားမ်ား ရွိတဲ့သူဟာ မ်ားမ်ားညစ္ႏြမ္းရမယ္။ နည္းနည္းရွိတဲ့ သူဟာ နည္းနည္းပဲ ညစ္ႏြမ္း ရမယ္။ လံုးဝမရွိေတာ့ရင္ မညစ္ႏြမ္းေတာ့ပါဘူး။ ရာဂစတဲ့ ျမဴရွိသေရြ႕ သံသရာမွာ က်င္လည္ေနရ ဦးမွာပါ။
သံသရာမွာ က်င္လည္ေနသေရြ႕ေတာ့ ငုိတစ္ခါ ရယ္တစ္လွည့္နဲ႔ ေလာကဇာတ္ခံုေပၚမွာ ကေနရၾကဦးမွာပါ။
ျမဴကင္းခ်င္တယ္၊ အခ်စ္ကင္းခ်င္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဝိပႆနာအားထုတ္မွပဲ ကင္းမွာပါ။
●ဆယ့္ငါးမိနစ္ ဝိပႆနာ တရား အားထုတ္လုိ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ အခ်စ္ကင္းတယ္ဆုိရင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ခ်မ္းသာမွာ ပါ။
●နာရီဝက္ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္လုိ႔ နာရီဝက္ အခ်စ္ကင္းတယ္ ဆုိရင္ နာရီဝက္ ခ်မ္းသာမွာပါ။
ခ်စ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ အခ်စ္မရွိတဲ့ လူသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ တစ္ေန႔ကုိ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနၾကည့္သင့္ပါတယ္။ အခ်စ္မရွိတဲ့ လူသား တစ္ေယာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာတယ္ဆုိတာ သိသြားေအာင္ လုိ႔ပါ။
ပုထုဇဥ္ပီပီ “မခ်စ္ရရင္ မေနႏုိင္တာက လြဲလုိ႔”ဆုိရင္လည္း သတိပါတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္လုိက္ဖုိ႔ ပါပဲေလ။
အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
-【အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)၏“မဂၤလာအေတြးမ်ား”မွ-ေကာက္ႏွဳတ္ ပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။】
(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္- ၅.၇.၂၀၀၄)
-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team of Young Buddhist's Association 】
Posted by www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+