Helen Adams Keller (June 27, 1880 – June 1, 1968)
၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ရက္ေန႔ ညေနမွာ Helen Keller ဟာ အိပ္စက္ရင္းနဲ႔ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့တယ္။ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္ အသက္ ၈၇ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ Kellerဟာ ေမြးဖြားၿပီး ၁၉လသား အရြယ္တည္းက မ်က္မျမင္၊ ဆြံ႔အနားမၾကား သူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ သူတစ္သက္ကို ထူးျခား ဆန္းၾကယ္မႈ အျပည့္နဲ႔ ျဖတ္သန္း ခဲ့ပါတယ္။
Helen Kellerကို ၁၈၈ဝခုႏွစ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ Alabamaျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းက Tuscumbia ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သူတစ္ႏွစ္ခဲြသားအရြယ္မွာ အျပင္းဖ်ားနာခဲ့လို႔ မ်က္မျမင္၊ နားမၾကားသူျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ စကားေျပာႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္လည္း ဆံုးရႈံးခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အေမွာင္ဘဝ အထီးက်န္ ကမာၻထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္း စာဖတ္၊ စကားေျပာတဲ့အလုပ္ကို သူသင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ထူးကဲတဲ့အဆင့္နဲ႔ Radcliffe Collegeကေန ဘဲြ႔ရခဲ့တယ္။ သူဟာ စာေပက်မ္းဂန္ႏွံ႔စပ္သူျဖစ္တဲ့အျပင္ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမဏီ၊ လက္တင္၊ ဂရိစတဲ့ ဘာသာစကား၅မ်ဳိးတတ္တဲ့ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ၊ ပညာေရးပညာရွင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံနဲ႔ ကမာၻ႔အရပ္ရပ္ကို သူလွည့္လည္ၿပီး မ်က္မျမင္ ေက်ာင္းေတြ အတြက္ ရန္ပံုေငြရွာခဲ့တယ္။ သူ႔တစ္ဘဝလံုးကိုလည္း မ်က္မျမင္သူေတြအတြက္ လူမႈဖူလံုေရးအေထာက္အပံ့နဲ႔ ပညာေရးမွာ ေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ျပည္သူလူထုရဲ႕ အားေပးေထာက္ခံမႈကို သူရခဲ့သလို ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆုေပးခ်ီးျမႇင့္ျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရတယ္။
ဆြံ႔အနားမၾကားသူတစ္ေယာက္အတြက္ အေမွာင္ေလာကကိုဖယ္ရွားၿပီး အလင္းဆီေရာက္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီး ဆံုးအခ်က္က စာတတ္ဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။ စာတတ္ရာကေန စာဖတ္တတ္ဖို႔အထိ သာမန္လူထက္ အင္အား ပိုစိုက္ထုတ္ရမယ္ဆိုတာကို Kellerသိခဲ့တယ္။ သူဟာ လက္ညိဳးကိုအသံုးျပဳၿပီး ဆရာမAnne Sullivan ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုထိၿပီး လည္ေခ်ာင္းရဲ႕တုန္ခါမႈ၊ ႏႈတ္ခမ္းရဲ႕လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ မ်က္ႏွာအမူအရာကို သင္ယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ အတိအက်မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စကားလံုးတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ စကားတစ္ခြန္း ကို ေကာင္းစြာ အသံထြက္ႏိုင္ဖို႔ Keller အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။ အရႈံးေရွ႕မွာ သူဒူးမေထာက္ခဲ့ပါဘူး။
၇ႏွစ္ ေက်ာင္းစေနတဲ့အရြယ္ကေန Radcliffe Collegeမွာ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိ ၁၄ႏွစ္အတြင္း Keller ဟာ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္သူေတြဆီ စာေတြအၿမဲေရးပို႔ ခဲ့တယ္။ ေရးတဲ့စာေတြထဲမွာ သူၾကားရတဲ့အရာေတြ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ သူနားေထာင္ရတဲ့ ပံုျပင္ေတြကို စိတ္ဝင္တစား ေရးသားထားပါတယ္။
သူေကာလိပ္တက္စက ျပဌာန္းစာအုပ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ မ်က္မျမင္စာအုပ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာကို သူ႔လက္ေပၚ ခ်ေရးေပးခဲ့ ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္ယူဖို႔ တျခားေက်ာင္းသားေတြထက္ သူအခ်ိန္ေတြ ပိုေပးခဲ့ရတယ္။ တျခားေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းဝင္းျပင္ပမွာ ကစားေပ်ာ္ပါးေနခ်ိန္ သူက စာသင္ခန္းထဲမွာပဲ စာေတြကို ႀကိဳးစားသင္ယူေနခဲ့ရပါတယ္။
အေမွာင္ထဲကေန Kellerေလွ်ာက္လွမ္းထြက္ၿပီး ပညာေရးမွာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူျဖစ္ခဲ့တာက သူကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားမႈအျပင္ ဆရာမSullivanရဲ႕သင္ျပမႈေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ Keller က “ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို ဆရာမSullivanေရာက္လာတဲ့ေန႔ဟာ ကၽြန္မတစ္သက္တာရဲ႕ အေရးပါဆံုးေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။ သူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ တိုးျမင့္ခဲ့ပါတယ္” လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမ Sullivanက Kellerကို စာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ အရာဝတၳဳတိုင္းရဲ႕အမည္ကို သိေစခဲ့ တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေမတၱာတရား”ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း သိေအာင္ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။
Kellerဟာ ငယ္ငယ္က အျပင္းအထန္ဖ်ားနာၿပီးေနာက္ မႈန္ေတေတ၊ ရိုင္းစိုင္းစိုင္းေနတတ္သူျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပညာတတ္ယဥ္ေက်းသူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုထူးျခား ဆန္းၾကယ္မႈထဲမွာ သူ႔ကို သင္ျပတဲ့ ဆရာမရဲ႕အားထုတ္မႈ၊ ေပးဆပ္မႈေတြလည္း ပါပါတယ္။ ဆရာမSullivanဟာ Kellerကို ဘာပဲသင္ေပးသင္ေပး ေကာင္းတဲ့ပံုျပင္နဲ႔ ဥပမာေပးသင္ၾကားသလို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔လည္း ရွင္းျပတတ္ တယ္။ သူဟာ အေတြ႔အႀကံဳျပည့္ဝတဲ့ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တာေၾကာင့္ Kellerကို အခန္းထဲပိတ္ေလွာင္ ထားတာမ်ဳိး၊ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္တိုက္ရြတ္သလိုမ်ဳိး သင္မေပးခဲ့ပါဘူး။
Kellerဟာ ခိုင္ၿမဲတဲ့ဇဲြနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ ခၽြတ္ယြင္းမႈ၊ စိတ္ဓာတ္ ခၽြတ္ယြင္းမႈကို အံတုခဲ့တယ္။ ျမင္း စီး၊ ႏွင္းလႊာေလ်ာစီး၊ စစ္တုရင္ထုိးတာေတြ သင္ယူၿပီး ဘဝကိုေက်ေက်နပ္နပ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ တယ္။ ျပဇာတ္ေတြကို သူခံုမင္ခဲ့တယ္။ ေရွးေဟာင္းျပတိုက္ေတြ လွည့္လည္ ၾကည့္ရႈရတာကို သူႏွစ္သက္ ခဲ့တယ္။ အဲဒီထဲကေန သင္ယူႏိုင္တာေတြကို သူသင္ယူခဲ့တယ္။ Kellerဟာ အသက္ ၂၁ႏွစ္အရြယ္မွာ ဆရာမနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး သူ႔ရဲ႕ပထမဆံုးစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ “The Story of My Life” စာအုပ္ကို ထုတ္ေဝခဲ့ တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း၆ဝေက်ာ္အတြင္းမွာ စာအုပ္ေပါင္း ၁၄အုပ္ကို သူေရးသားထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့တယ္။
Kellerဟာ ဘဝရဲ႕စိန္ေခၚမႈကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ေလာကႀကီးကို သူေပြ႔ဖက္ခဲ့တယ္။ လူတကာအံ့ၾသရေလာက္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားနဲ႔ အခက္အခဲေတြကို သူတြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အေမွာင္ ထဲကေန လူ႔ဘဝရဲ႕အလင္းကို သူရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၾကင္နာတဲ့လက္အစံုကို ကမာၻတစ္ခြင္ ဆီ သူဆန္႔ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
စိတ္ကူးအိပ္မက္မရွိသူက ဘဝဟာ ဆင္းရဲပင္ပန္းလြန္းတယ္၊ ေလွ်ာက္လွမ္းစရာ လမ္းမရွိဘူးလို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ရွိသူက ကမာၻကုန္က်ယ္သေရြ႕ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ျဖန္႔က်က္တယ္။ နည္းလမ္းတခ်ဳိ႕၊ လမ္းေၾကာင္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ကိုယ့္ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို အရင္းစိုက္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ တယ္။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ရဲ႕ အေလးနက္ဆံုးအဓိပၸာယ္က လူေတြကို ဦးတည္ရာတစ္ခုရွိေစတယ္၊ ပစ္မွတ္ တစ္ခုရွိေစတယ္။ ဘဝလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ လူေတြကို မေရမရာ ေဝေဝဝါးဝါးမျဖစ္ေစဘူး။ စိတ္ကူး အိပ္မက္က လူကိုႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေစတယ္။ လူေတြ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ရျခင္းကလည္း စိတ္ကူး အိပ္မက္ ကို လက္ေတြ႔က်က် မျဖစ္မေန အေကာင္အထည္ေဖာ္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။
ထင္႐ွားသူတို႔၏ ဘဝပံုျပင္စာအုပ္မွ
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
--------------------------------------
ကိုမ်ဳိး(သုတစြယ္စုံ)(lwanmapyay.blogspot.com) Facebook Page Twitter Google+